คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของความเจ็บปวด
บทที่ 1 : จุดเริ่มต้นของความเจ็บปวด
............................................................................................
"อะไรนะ!......จับฉลากไม่ได้เหรอ เเล้วจะเอายังไงต่อ....จะได้เข้าเรียนไหมเนี่ยโรงเรียนชายเนี่ยฮึ.." พ่อพูด
"ค่อยๆคิดไปก็ได้คุณ....ยังเหลือยื่นคะเเนน NT อีกรอบหนึ่ง..คงไม่เกินความสามารถของลูกหรอก ใช่มั๊ย.."เสียงของเเม่ที่คอยให้กำลังใจเขาตลอด
"ไม่ได้การเเล้ว...เด๋วผมโทรไปคุยกับเพื่อนผมก่อนเเล้วกันนะ เผื่อจะเค้าช่วยลูกเข้าไปได้"พูดจบพ่อก็เดินหายไปโดยไม่รู้ว่ามีสายตาน้อยใจของใครคนนึงเเอบมองตามออกไป
พีรพัทธ์ อิสรพัฒนพงษ์ หรือที่คนทั่วไปเรียกว่า "พีท" เด็กชายวัย 13 ปี ลูกชายคนเดียวของบ้านอิสรพัฒนพงษ์ที่ประกอบไปด้วยสมาชิก 3 คนคือพ่อเเม่เเละตัวเด็กชายเอง....บ้านที่ดูเหมือนจะอบอุ่นในสายตาของคนอื่นรวมทั้งพ่อกับเเม่ของเขา..เเต่ไม่ใช่สำหรับเขาเลย..พ่อเเม่ไม่เคยที่จะเข้าใจความรู้สึกของเขา...เขายังเด็กยังต้องการคนเอาใจ..ต้องการมีอิสระเเบบเด็คนอื่นบ้าง...พ่อเเม่หวังในตัวเค้ามากเกินไปด้วยที่เป็นลูกคนเดียวชายคนเดียวของบ้าน..ความหวังที่จะฝากกิจการบริษัทรับตกเเต่งภายในซึ่งเป็นธุรกิจที่ต่อยอดมาจากการเปิดร้านขายเฟอร์นิเจอร์ร้านเล็กในจังหวัดติดทะเลสุดภาคตะวันออกของประทศไทยที่พ่อของเขาขยายกิจกรรมเอาไว้กับเขา...เขารู้ในข้อนี้ดี
"ไม่เป็นไรหรอกลูก..เดี๋ยวก็เข้าได้ถ้าเข้าไม่ได้ก็เเย่ละ..เสียเงินไปเท่าไหร่รู้มั๊ยกับที่เเม่กับพ่อต้องเสียเงินจ้างครูมาสอนพิเศษให้พีท...ยังไงพีทก็ขึ้นไปอ่าหนังสือต่อด้วยนะลูกเดี๋ยวให้ป้าหมวยไปเฝ้าลูกนะ..เเล้วเย็นนี้ก็อย่าลืมซะล่ะมีนัดเรียนพิเศษตั้งเเต่บ่ายสี่โมงถึงสี่ทุ่ม...กินข้าวอิ่มเเล้วขึ้นไปนะ.."เสียงเเม่ที่ปลุกเค้าออกมา
"ครับ..เเม่"เขาตอบ
กับข้าวมันช่างจืดชืดนักในความคิดของเขา...ทำไมนะเค้าถึงไม่มีเวลาผ่อนคลายเหมือนเด็กคนอื่นเลย..ไม่มีเเม้กระทั่งเวลาให้จินตนาการของเค้าได้เลื่อนลอยเหมือนเด็กคนอื่น...วันนี้เป็นวันที่เพื่อนๆรวมชั้นเรียนเดียวกับเค้าจัดงานเลี้ยงฉลองจบการเรียนประถมศึกษาปีที่ 6 วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ทุกคนจะได้อยู่ร่วมกัน..วันสุดท้ายที่เพื่อนๆที่เกือบทุกคนรู้จักกันมาตั้งเเต่ยังเด็กได้อยู่พร้อมกัน...ได้ทำกิจกรรมร่วมกันเป็นการสุดท้าย.........เเต่เห็นทีงานนี้เค้าก็คงหมดโอกาสอีกเช่นเคย...ไม่ว่าจะมีงานไหนเค้าไม่เคยได้ไปเลย...ยกเว้นงานเกี่ยวกับการศึกษาที่เค้าเเทบจะไม่รู้เลยว่ามันมีขึ้นเมื่อไหร่..ที่ไหน..เเต่พ่อกับเเม่เค้าก็จัดการพาเค้าไปทุกทีที่มีงานขึ้น....เหมือนในครั้งนี้เมื่อเค้าเอ่ยปากขอเค้าที่ตอบกลับมาก็คือ.."มันไม่จำเป็นสำหรับลูกเลย...เพื่อนน่ะเดี๋ยวก็มีใหม่ได้....เเล้วจะสนิทสนมกันไปถึงไหนเชียวเห็นกันมาตั้งเเต่เด็กเเล้วจะสนิทไปถึงไหนกันเชียว....ไม่ต้องไปหรอกลูกเรื่องเรียนมาก่อนดีกว่านะ...ไว้โอกาสหน้าดีกว่านะลูก...เชื่อพ่อกับเเม่นะ..พ่อกับเเม่หวังดีกับลูกเสมอนะ..เข้าใจเเล้วนะ"..เเม่ตอบมาเเค่นี้เค้าจึงหมดคำพูดที่จะพูด...เเม่กระทั่งงานนี้พ่อเเม่ของเพื่อนเค้าก็ช่วยกันโทรมาเเละรับรองว่าเค้าจะได้รับการดูเเลอย่างดีไม่ต้องห่วง..เเม้กระนั้นพ่อเเม่เค้าก็ได้ปฏิเสธไปด้วยเหตุผลต่างๆนานาที่จะหาได้..จนเค้าทำใจได้เเล้ว..
"น้องพีทคะ...ทำไมถึงยังทานไม่หมดอีกล่ะคะน้องพีทของป้า...รีบทานสิคะเดี๋ยวโดนคุณเเม่ดุอีกนะ..รีบเถอะค่ะ"เสียงป้าหมวยเร่งเค้า...ทำให้เค้าต้องรีบยัดอาหารทังหมดเข้าไปในท้องให้เร็วที่สุด...เเละเดินขึ้นไป
เหตุการณ์ทั้งหมดตั้งเเต่กลับมาจากการสมัครสอบเข้าโรงเรียนมัธยมศึกษาประจำจังหวัดของพีทตกอยู่ในสายตาคนรับใช้เก่าเเก่ของบ้าน เธอรู้ว่าเมื่อก่อนที่จะเป็นบริษัทรับตกเเต่งภายใน..ครอบครัวนี้ต้องลำบากขนาดไหน...ต้องพยายามมากเท่าไหร่กว่าจะเต้าไต่ขึ้นมาอยู่สบายๆขนาดนี้...เเต่ถึงกระนั้นเธอก็เป็นห่วงคุณหนู...คุณหนูของเธอยังเด็กเกินไป..ไม่สมควรมาตกอยู่ในภาวะลำบากขนาดนี้...น้องพีทควรจะมีวัยเด็กที่สมวัยของเเก..ออกไปพบเพื่อนบ้าง...ได้มีเวลาพักผ่อนบ้าง...
เเค่นี้คุณหนูของเธอก็ทำได้ดีมากกว่าเด็กในวัยเดียวกันมากเเล้ว...ที่เธอไปเฝ้าคุณหนูก็ไม่ได้จะเคร่งครัดให้คุณหนูอ่านหนังสือ..บางทีเธอก็หาโอกาสให้คุณหนูได้ผ่อนคลายบ้างตามเเต่โอกาสที่มี
...................................................................
วันเปิดภาคเรียน
ในที่สุดเค้าก็ได้เข้ามาเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัดได้สักที...
"ไปดูรายชื่อดีกว่า...ลุ้นจังว่าจะได้อยู่ห้องเรียนห้องไหน...จะมีเพื่อนเก่าบ้างมั๊ยนะ..."เด็กชายคิดก่อนที่จะพาตัวเองเดินไปยังบอร์ด....กว่าเค้าจะเข้าไปดูได้ก็เกือบได้เวลาเข้าเเถวเคารพธงชาติ..เพื่อนเก่าหลายคนได้อยู่ห้องเดียวกับเค้า...ห้องที่เก่งที่สุดของโรงเรียน....
"หวัดดีพีท...เป็นไงบ้าง..ดีใจจังที่ได้อยู่ห้องเดียวกัน..."เสียงเด็กหญิงคนหนึ่งเรียกเค้า..
"อ้าว...หวัดดีริน...ดีใจเหมือนกัน...เราก็โอเคนะ....เเล้วรินล่ะเป็นไงบ้าง..ได้ข่าวว่าไปเที่ยวอเมริกามาเหรอ..เป็นไงบ้างล่ะหนุกมั๊ย"เขาทักตอบเพื่อนสนิทสาวของเขา
"รินก็บอกเเม่เเล้วว่าให้ชวนพีทไปเที่ยวด้วยกันเเต่คุณป้าไม่ให้ไป...เเย่จัง.."เธอตอบ
บทสนทนามากมายระหว่างเขาเเละเธอดำเนินต่อไปจนกระทั่งถึงเวลาเข้าเเถวทั้งสองจึงชวนกันเดินไปยังที่เข้าเเถวเเละก็ได้พบเพื่อนคนอื่นๆ
เด็กหญิงรสริน เลิศพิพัฒนากูล ลูกสาวคนเดียวของเจ้าของรีสอร์ทใหญ่ประจำจังหวัด...เป็นเพื่อนสนิทกับพีทมาตั้งเเต่เด็กๆ..พ่อกับเเม่ของเด็กทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันทำให้เด็กทั้งสองสนิทกันเพราะเจอกันบ่อย..เเละเมื่อใดที่รสรินมาบ้านเขา..เขาก็จะได้พักจากการอ่านหนังสือเปลี่ยนเป็นมาเล่นกับรสรินเเทน...เด็กหญิงทำตัวเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไปเกือบจะทุกอย่างดังนั้นเด็กชายกับเด็กหญิงจึงสนิทกันมากจนเพื่อนร่วมชั้นหาว่าเป็นเเฟนกัน...ทั้งสองได้เเต่หัวเราะเพราะรู้อยู่เเก่ใจว่าทั้งสองเป็นเเค่เพื่อนกันไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น....
ขณะที่กำลังจัดเเถวเพื่อเคารพธงชาติ...อาจารย์ประจำชั้นได้เเจ้งนักเรียนว่านักเรียนต้องเเบ่งออกเป็นสองเเถวชายหญิงเเละเรียงตามเลขที่ด้วย...เเละก็ได้เริ่มไล่เลขที่ไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงเลขที่ของเด็กชายก็คือเลขที่ 10 พีทได้เดินไปเข้าเเถวต่อจากเพื่อนใหม่เลขที่ 9 เมื่อจัดเลขที่ครบเเล้วก็ได้มีการจัดเเถวโดยที่นักเรียนคนข้างหลังต้องเอามือไปเเตะบ่าคนข้างหน้าเเถวก็จะขยับไปข้างหลังมายิ่งขึ้น...เด็กชายทำตามที่อาจารย์สั่งโดยไม่ได้ระวังเลยว่าข้างหลังตนเองเป็นพื้นที่ต่างระดับเด็กชายก้าวถอยหลังไปเรือยๆจะกระทั่งถึงทางต่างระดับโดยไม่ได้ระมัดระวังเลย
"เฮ้ย!"เด็กชายเสียหลักหงายหลังล้มลงไป
ตุ้บ!!!!เด็กชายล้มก้นกระเเทกต้อนรับการเข้าเรียนวันเเรก
"เจ็บชะมัดเลย...เเย่จริง!..."เด็กชายคิดก่อนที่จะพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น
ขณะที่เด็กชายพยายามจะลุกขึ้นมาก็มีมือๆนึงยื่นออกมาให้เด็กชายจับก่อนที่จะช่วยดึงเด็กชายขึ้นมายืน..
"นายเป็นไรรึเปล่า..."เสียงเด็กชายคนที่ช่วยเค้าไว้ถามขึ้น...
"ไม่เป็นไรครับ...ขอบใจนายมากนะ.."พีทกล่าวขอบคุณโดยไม่ได้หันกลับไปมองด้วยยังอายจากการล้มก้นกระเเทกพื้น
"หวัดดีคับเราชื่อโจ .... นายล่ะชื่ออะไร"เขาถาม
"หวัดดีเราชื่อพีท..ยินดีที่ได้รู้จัก"เด็กชายกล่าวตอบเเต่ก็ยังไม่หันไปมองหน้าคู่สนทนา
"หันมาคุยกันหน่อยดิพีทยังไม่เคารพธงชาติหรอกน่า..เค้าให้เราเข้าเเถวก่อนรุ่นพี่..พวกนั้นยังเข้าเเถวไม่เรียบร้อยเลย..."โจพูด
เด็กชายจึงหันกลับไปหาคู่สนทนา...........
เวลาเหมือนหยุดเดิน........
สายลมพัดโอบรอบตัว.....
เด็กชายรู้สึกสั่นสะท้าน...
เหมือนมีกระเเสสัมผัสบางอย่างที่ทำให้หัวใจเต้นระรัว...
เวทมนตร์เหรอ...
หรือเพราะรักเเรกพบ.......
.............................................................................................................................................................
ติดตามตอนต่อไป
สวัสดีคับท่านผู่อ่านทุกท่าน
เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ผมเขียนขึ้น....นับเป็นเรื่องเเรกที่เขียนจริงๆจังเเละได้เอามาโพสต์ไว้ในนี้ ถามตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทามมายถึงอยากเเต่งเเนว Y ถามไปถามมาก็ไม่รู้เหมือนกันอาจจะเป็นเพราะเป็นเเนวที่น่าสนใจในการเเต่งนิยายก็เป็นได้จึงเป็นเเรงกระตุ้นให้ผู้เขียนอยากจะลองเเต่งดูสักครั้งว่าการที่เราเเต่งนิยายเเนวนี้เนี่ยจาไปรอดมั๊ย
ยังไงผมก็ขอฝากผลงานชิ้นนี้ให้ผู้อ่านทุกท่านร่วมติชมผลงานเพื่อการเเก้ไขปรับปรุงต่อไปนะครับ ที่สำคัญเลย
อย่าลืมเม้นให้ผมด้วยนะครับ
ความคิดเห็น