คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : สุดยอดเลยชีวิตในฝัน
ันเป็นนาเออเม พบรัในรั้วโรเรียนแสนสุมหัศรรย์ในินแนเวทมนร์
ันื่อเอลลี่ อายุรินอเม อเ็บเป็นวามลับนะ อายุริในเม 19 ปี น้ำหนั 42 ิโลรัม ส่วนสู 159 เนิเมร
หิสาวยิ้มแป้น ปุ่มหยุในเม เธอี๊๊ายับาไปมา ลาเ้าอี้หมุนนเือบะล้ม แ้มอเธอแ่ำ เธอใส่หมวสีน้ำเิน รูปร่าสวยามูีออแบบโยนัออแบบื่อัประเทศฝรั่เศส
เอลลี่แลบยิ้ม อ้าปาว้า ยมือปิหน้า เธอแทบะหยุยิ้มไม่ไ้ ถ้าเป็นในีวิริ เธอะัลิ้นายไปแล้ว
วามรู้สึที่ถูนำนวนมา้อมอมาที่เธอ มันทำเธอุที่หัวใอย่าบอไม่ถู าอเธอแทบะยืน่อไม่ไ้
เธออายมา วามรู้สึื้นันใ็มีมาเ่นัน วามรู้สึ่า ๆ หลั่ไหลเ้ามาในัวเธอ
เอลลี่ลาเ้าอี้มาใล้ออมอีรั้
วามริเธอสามารถเล่นผ่านหมวที่เธอสวมใส่นี้็ไ้ แ่มันสมริไปหน่อย นเธอไม่สามารถปรับัวไ้ เธอเลยเลือที่ะเล่นในอมไป่อน
้ออบุนวัรรมที่ทันสมัยอบริษัทนี้ ที่อบสนอทุวาม้อาร อยาเล่นแบบไหน บริษัท็พร้อมสนอให้หม
เธอไปที่แป้นพิมพ์้วยวามรวเร็ว ส่้อวามหาเพื่อนสาวที่เล่นเมนี้นำนามาแล้ว
เพื่อปรึษา้อมูลในเม ถ้าไม่ไ้เพื่อนัวีนนี้ ัน็ไม่สนใเมนี้หรอ แ่ทำานเิน 8 ั่วโม็เหนื่อยมาพอแล้ว แถมยัโนเอาเปรียบทำานฟรี ไม่ไ้ OT อี
“ ว่าไแ เล่นเมสนุไหม ” เพื่อนสาวพูอย่าเป็นันเอ เธอทำานอาีพฟรีแลน์ ส่วนันทำานับบริษัท
“ สนุมาเลยล่ะ แ่ว่าันลัวะแบ่เวลาทำานไ้น้อยลนะสิ ” เอลลี่พู้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย
้วยวามัวลที่ลัวว่า เวลาทำานอเธอ มันะน้อยล
ทำให้เธอถูเพื่อนสาว่าว่าเป็นประำว่าเป็นพวบ้าาน เสพิารทำาน มันอาะเป็นวามริ ที่เธอไม่อยายอมรับมัน
“ ห๊ะ แนี้มันีหนึ่แล้วน่ะ นบ้าที่ไหนมันะทำานเวลานี้ัน ” เพื่อนสาวพูเสียั ราวับไม่อยาเื่อว่า ะมีใรมาทำาน่วเวลานี้
“ ันนหนึ่ล่ะ แ่ไม่ไ้บ้าานนะ ” เอลลี่ยมือึ้น เธอส่ายหัวเบา ๆ ไปมา ราวับาานแล้ว ิใะไม่่อยสู้ีนั
“ ันลืมแไปเลย ทำานหนันานี้ไม่เหนื่อยเหรอไ ”
เพื่อนสาวพู้วยวามเป็นห่ว เธอนับถือในิวิาวามยัน ทำานอหวาน แ่มันมาเินไปแล้วนะ
สามี็ไม่มี แฟนยิ่ไม่้อพูถึ ไม่เยิะหา หวานมัะั้ใเรียนเสมอ ถ้าแ่านับหนัสือไ้ ะไ้แ่านันไปนานแล้ว
“ เหนื่อยสิแ่เพื่อรอบรัวาิพี่น้อ ัน้อพยายามมาว่านี้ ันไม่ไ้ร่ำรวยเหมือนรอบรัวใรบานสัหน่อย นั่แ่นิยายิว ๆ อยู่บ้านอย่ามีวามสุ.. ไ้อยู่หน้าพร้อมับรอบรัว ไ้ทำในสิ่ที่ัวเอรัและอบ ไ้….. ”
เสียอหวานเริ่ม่อย ๆ เบาลเรื่อย ๆ เธอเริ่มพู้าล ราวับเธอเหนื่อยมาหลายสิบปีแล้วแ่มันยัไม่พอ
เธอะ้อแบรับวามาหวัอรอบรัว ไปอีนานแ่ไหน แม้แ่ัวเธอเอ ็ไม่สามารถหาำอบไ้
หวานหลับา เอนหลัพิเ้าอี้ ราวับเหนื่อยาารทำสรามมาอย่ายาวนาน
เพื่อนสาวมอเพื่อน้วยวามเป็นห่ว แววาอเธอูเศร้าหมอ
เธอที่รอบรัวใี นอารวยแล้วยัให้โอาสเธอ ไ้ทำในสิ่ที่เธออบ
เธอ้อยอมรับเลยว่าารแ่นิยายมันเหนื่อย มีวามผิหวั ท้อแท้ ว่าทำไมเธอถึสู้นอื่นไม่ไ้ แ่็ไ้หวานอยให้ำลัใเธอและรอบรัวที่ไม่เยูถู อยส่ำลัใให้เธอเสมอ
พี่าย น้อาย น้อสาวฝาแฝ พ่อแม่ ่าเารพในารัสินใอเธอ แ่รอบรัวอหวาน มันไม่ใ่
พวเา้อารให้หวานเป็นนาพยาบาลหรืออาีพราารเพื่อที่พวเาะไ้มีหน้ามีหน้าในสัม ยระับานะให้ับรอบรัว
แ่น่าเสียายที่หวานไม่สามารถทำให้ไ้ ไม่ใ่ว่าเธอไม่พยายาม
หวานน่ะ…พยายามมาว่าใร ๆ อี ันยืนยันให้ไ้
เธออหลับอนอน อ่านหนัสือหนา ๆ หลายั่วโม หลายวันิ่อัน ไม่ยอมินอาหารที่มีประโยน์่อร่าายเลย
หวานะินแ่อาหาร่าย ๆ ที่สามารถินไ้อย่ารวเร็ว
เธอะไม่ยอมเสียเวลาอ่านหนัสือเลย นันลัวว่าหวานะายริ ๆ เพราะว่าินแ่อาหารยะ
ถ้าหวานไม่มาอ่านนิยายที่ันแ่ ันะแ่มันไปเพื่ออะไรล่ะ เธอบอับันเสมอ ว่าอบอ่านนิยายอัน
เธออยาอ่านทุเรื่อที่ันแ่
ันถึไ้แ่นถึทุวันนี้ แ่เธอลับไม่ไ้อ่านมันเลย
หวานไม่้อมาอ่านนิยายอัน็ไ้ ะเที่ยวเล่นไร้สาระสัวัน็ยัี หรือะเล่นเมสนุ ๆ ามที่เธอ้อาร็ไ้
ันแทบะเป็นห่วหวานลอเวลา น้อมาอยทำอาหารให้เธอินเสมอ ในวัยเรียนป้อน้าว็ทำมาแล้ว วนหวานไปเที่ยวบ่อย ๆ ถึแม้ะโนปิเสธลอ็าม
หวานนะพยายามมาพอแล้ว หยุไ้แล้ว ทำเพื่อัวเอหน่อย็ไ้ เพียแ่นิเียว็ยัี เป็นำพูที่อยาะบอนรหน้าเสมอแ่ับิอยู่ในใไม่ล้าบอไปสัที
เพื่อนสาวถอนหายใเบา ๆ พลาะพริบา เท้าามอโน้บุ๊
้อมีสัวันที่เธอสามารถโน้มน้าวหวานไ้สำเร็ เธอะไม่มีวันยอมแพ้เ็า
“ แ่นิยายน่ะเหรอ ลืมไปสนิทเลยล่ะ พอีเมีบหนุ่มนี้มันสนุเินไปนะ มีผู้ายหล่อ ๆ ที่สนใไหม แนะนำไ้นะ 555+ ”
เพื่อนสาวปั้นหน้ายิ้ม พลาพู้วยสีหน้าอารม์ี แล้ทำัวไม่ไ้เรื่อ ในสายาอหวาน เธอะไ้ไม่รู้สึันมา
“ นหนึ่…… ” หวานหลบสายาเพื่อน พลาหลุบาล่ำมอพื้น
“ ายแล้ว... ้อลอันแล้วล่ะ ไปลอิน้าวที่ร้านอาหารแพ ๆ สัที่ไหม ”
เพื่อนสาวระแทโ๊ะเสียั เธอยืนึ้น ยิ้มอย่ามีเลศนัย
“ ไม่ไปินที่ร้าน มันแพ ” หวานพู้วยน้ำเสียเนือยเหมือนนไม่มีแร
“ แะเ็บเินไปมาแ่ไหนเนี้ย เินเือน็ไม่ใ้น้อย ๆ เินไปอยู่ไหนหมแล้วห๊ะ ”
เพื่อนสาวมอบน แบะปา ราวับนอหัที่ถูปิเสธอย่าไร้เยื้อใย เธอโบมือึ้นฟ้า หน้าฟุบลที่โ๊ะ ไหลัวลับพื้น เหมือนนหมแรไม่่าาปลาไหล
“ ส่ให้รอบรัวหมแล้ว ” หวานพูห้วน ๆ ราวับเป็นเรื่อปิอเธอไปแล้ว
“ ส่ให้หมอีแล้ว แล้วแะเอาเินที่ไหนใ้ีวิ ” เพื่อนสาวพูเสียั
“ ไม่ใ่ไม่มีเินหรอนะ เี๋ยวรอบรัว็ะส่เินที่เหลือมาให้ใ้เอ… ”
หวานหลบหน้า ไม่มอหน้าเพื่อนสาว เธอพู้วยน้ำเสียปิ
“ แ่เือนนี้ยัไม่ไ้ให้เลย ” หวานบ่นพึมพำเผลอหลุปาพูเสียเบา ราวับไม่้อารให้เพื่อนสาวรู้
แ่็ไม่พ้นสายาที่เียบแหลม และหูที่แสนีอเพื่อนสาว มันไ้ยินัเ็มสอหูเลย
“ อะไรน่ะ !! เือนนี้ยัไม่ไ้ให้เลยเหรอ แ็ไม่ใ่เ็แล้วนะ ไม่ำเป็น้อส่เินให้หม็ไ้ ไอ้น้อายอแ มันิะเาะแม่ไปถึไหนันห๊ะ เมื่อไหร่ะไล่มันไปทำาน ส่ไปเรียน็ไม่ยอมเรียน ให้มันอ ๆ อยา ๆ ไปเลย ะไ้รู้ึุ่่าอเินบ้า ”
เพื่อนสาวพูะอเสียั
หวานยนิ้วี้ึ้นแนบปา ราวับ้อารให้เพื่อนสาวเบาเสียลหน่อย
“ อร้ออย่าพูเรื่อนี้เลยนะ สสารมัน ” หวานพนมมือพลายิ้มแห้ใส่เพื่อน
“ สสารัวเอ่อนเถอะ ทำานหนัแทบาย แ่อีนนั่ ๆ นอน ๆ ิน ับไ้ใ้เินอย่าสุสบาย น่ารัเีย น่ายะแย ถ้ามันมา่อวนเธอ แ้ำรวับเลยนะ หรือะเรียันไป่วย็ไ้ พร้อมยินี่วย 24 ั่วโม ”
เพื่อนสาวพู้วยสีหน้าริั เธอลุยืนึ้น แ้มแทบะแนบับโน้บุ๊รึ่หน้า
" ใ่ ๆ ันอบหนุ่มผมบลอน์ ัวสูหุ่นนี้นะ เาเป็นใรเหรอ "
หวานพยายามเปลี่ยนเรื่อุย เหื่ออเธอไหลท่วมนิ ๆ าอเธอเหลือบไปมอทาอื่น เธอุมมือพลายิ้มเหย
ความคิดเห็น