คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Wait a minute 7
Wait a minute…
“แม่ ผมบอกผมไม่ไปไง”
หือ...อะไร เถียงอะไรกัน ถึงแม้มือผมจะล้างจานอยู่แต่หูผมก็ผึ่งจนไปจะถึงปากเจอของเสียงอยู่แล้ว ไม่หรอกมันพูดเสียงดังน่ะ ท่าทางเรย์มันคงจะหงุดหงิดไม่น้อย แต่ก็นะคุยกับแม่ก็คุยดีๆหน่อยสิ
“แม่ ผมบอกแล้ว ผมจะไม่สนใจผู้หญิงคนอื่นอีกแล้ว”
อ่อ...เพราะรักเดียวของนายอะนะ ไม่สนใจหญิงอื่น...แล้วที่เอามาบ้านนั่นอะไรวะ
“ไม่ยังไงผมก็ไม่ไป ผมจะไม่สนใจผู้หญิงคนอื่นแล้ว ผมก็บอกแม่ไปแล้วว่าผมจะไปเป็นเกย์!”
ว่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นายจะไปเป็นเกย์ผมหลุดหัวเราะออกมา จนมันหันมาหาผม ผมรีบหุบปากแล้วหันกลับไปล้างจานต่อ มันยังเถียงกับแม่ยังไม่เสร็จเลย ผมเดินไปเปิดทีวีจะดูอะไรไปเรื่อย โอ่ยเปิดช่องสามก็เจอน้องเมย์ เปิดช่องเจ็ดก็เจออั้ม เออมีอะไรน่าดูบ้างเนี้ยะ ดีนะบ้านมันติดทรู เพตทินั่ม ไม่รู้มันจะติดทำไม บ้านก็ไม่ค่อยได้อยู่ มันนั่งลงข้างผม ยังคุยกับแม่มันอยู่
“ไม่รู้แหละ ผมเป็นเกย์ แค่นี้ครับ”
มันกดวางสาย หน้ามันยังหงุดหงิดอยู่มันหันมาหาผม ผมเลยแกล้งขยับหนีไปอยู่ติดโซฟาอีกฝั่ง
“หนีไมอะ”
“นายเป็นเกย์”
“โอ้ยไม่ช่ายยยย”
มันขยับเข้ามาหาผมอีกผมก็แกล้งหนีมันสุดชีวิต มันโวยวายใหญ่เลย บอกไม่ใช่ๆ สุดท้ายมันก็เอื้อมมือมาล็อคคอผมให้เข้าไปหามัน
“อ๊ากกกก ยอมแล้วๆ ฮ่าๆๆ”
มันปล่อยผม ผมยังขำค้างอยู่แต่หน้ามันยังไม่ค่อยสบอารมณ์ เป็นไรวะ
“เป็นไร แม่บอกให้ทำอะไรอ่ะ”
“แม่บอกให้ไปดูตัว คือนี่มันยุคไหนแล้วไงแม่ยังให้ไปดูตัว อย่างกับนิยายน้ำเน่าอะ”
“เออจริง”
“ใช่มั้ย คือน้องนั้นเป็นลูกสาวเพื่อนแม่ไง น้องเขาอายุเท่าไหร่เพิ่งจะสิบแปด ฉันไม่พรากผู้เยาว์เรอะ”
“ฮ่ะๆ แต่ถ้ามันเป็นนิยายน้ำเน่าจริง นายก็ต้อง ไม่ชอบเด็กนั้นเด็กนั้นก็ไม่ชอบนายเพราะนายรักคนเก่าอยู่ละแล้วนายก็ดันหลงเด็กนั่น และก็เกิดเรื่องมากมาย สุดท้าย...ก็แฮปปี้บริบูรณ์ จบป่ะ”
“จบ...นี่คอละครเหมือนกันนะเนี้ยะ เรื่องไรเนี้ยะ”
“วนิดา...ไม่ใช่ละ ที่แผนกเขาคุยกันมันแบบนี้เป๊ะ”
มันหัวเราะขึ้นมา สีหน้ามันดีขึ้นเยอะ แต่ก็นะ แล้วนายจะทำยังไงล่ะเนี้ยะ โกหกว่าเป็นเกย์ไปตลอดไม่ได้ตลอดหรอก เพราะดูๆแล้วแม่มันเหมือนจะจับได้แล้วไม่ใช่ ไม่งั้นจะโทรมาตื้อทำไม
“ทำไงดีวะ”
“ไม่รู้อะ”
“ถ้าเป็นในนิยายเขาทำไงวะ”
“จะรู้มั้ยเนี้ยะ”
ผมหันกลับมาสนใจทีวีต่อ สรุปก็ดูหนังมันก็เหมือนจะดู แต่ตามันก็ไม่ได้สนใจในหนังที่เปิดเท่าไหร่ ชีวิตไอ้เรย์หนอ น่าสงสารจริงๆ
“นายก็ลองไป ถามเพื่อนๆดูสิ เขาอาจจะช่วยนายได้”
“เออว่ะ”
เหอะๆ มีเพื่อนก็คิดถึงมันบ้าง มันอยู่กับเราตลอดนั้นแหละ มันคิดได้ดังนั้นมันก็จิ้มหาเพื่อน ผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ผมลุ้น จอนนี่เดปอยู่ จู่ๆมันก็ลุกขึ้นเดินไปปิดทีวี อ่าวเฮ้ยกูดูอยู่เนี้ยะ อ๊ากกกก พี่เดปกูกำลังมันเลย ผมมองหน้ามันหาเรื่องเต็มที่ ดูเหมือนมันจะไม่ได้สนใจเลย แถมบอกให้ผมลุกขึ้นอีกต่างหาก
“ป๊ะ”
“ไปไหน??”
“ไปหาเพื่อน”
โอ่....ไม่นะ....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตึงๆๆๆๆๆๆ
เสียงดนตรีดังสนั่นหวั่นไหวในผับ บวกกับผู้คนมากหน้าหลายตาในชุดเที่ยวกลางคืน เยี่ยม...มาอีกแล้ว ไอ้ผับที่ผมบอกจะไม่มาเป็นครั้งที่สองนั้นแหละ วันนี้ไม่ต้องถอดแว่น ก็ใส่ไอ้คอนแทคที่มันซื้อให้เนี้ยะแหละ ผมนั่งอยู่เนี้ยะที่เดิม ตำแหน่งเดิม เครื่องดื่มยังเหมือนเดิม ไอ้ลองไอแลน์เนี้ยะ แล้วผมมาได้ไงน่ะหรอ คงไม่ต้องบอกว่ามันใช่วิธีไหนให้ผมออกมา...
“เรื่องแม่มึงให้มึงดูตัวเนี้ยะนะ”
แมกซ์นายแบบชื่อดังเป็นคนถามขึ้นหลังจาก มันเล่าปัญหามันให้พวกเพื่อนๆเทพบุตรฟัง
“นี่ยุคไหนแล้ววะ คุณนายเจนจิรา เธอคิดอะไรอยู่เนี้ยะ”
“เออใช่มั้ย กูจะทำไงดีวะไม่ให้แม่กูตามตื้อเนี้ยะ เดือนนี้รอบที่ห้าแล้ว”
โอ้นี้โดนบ่อยหรอเนี้ยะมิน่า ถึงดูกังวล
“มึงก็หาคนไปเล่นไปแฟนมึงสักคนดิวะ”
คราวนี้ทุกคนหันไปมองนายเจย์นายหน้าแขกนั้น อุ๊ นี้คิดได้ไงเนี้ยะ ฟังดูแล้วเหมือนในนิยายเลยให้ตาย
“นี้มึงเอามาจากไหนเนี้ยะ”
เออ....ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับนายชินนั่น หมอนี้ก็เพิ่งเห็นชัดๆก็วันนี้แหละ มันหล่อ สูง ขาว ตี๋ ครบอ่ะบ้านรวยด้วย เพื่อนนายนี้บ้านรวยทุกคนรึไงวะเรย์
“ก็น้องสาวกูแม่งเพ้อนิยาย มันมาเล่าให้กูฟังด้วยนะตอนกูไปรับมันที่โรงเรียน”
“สองคนเลย?”
“เออทั้ง จีน่า ริต้า นั้นแหละ แฝดนรก”
โธ...หน้าที่พี่ชาย นายนี้หน้ายกย่องจริงๆ และแล้วหัวข้อที่หาใครไปเล่นเป็นแฟนมันก็ถูกยกขึ้นมาเป็นเรื่องจริงจัง เรา(จะใช่คำว่าเราก็กระไร คือผมก็ไม่ได้พูดอะนะ)ก็เริ่มหาคนที่จะมาเป็นแฟน(หลอก)ของเรย์ก็เริ่มขึ้น ถามๆถึงว่าในสังกัดแต่ละคนมีมั้ย ผู้ชาย ย้ำผู้ชายบ้างมั้ย เอ่อจะบ้าหรอก็เป็นผู้ชายกันทั้งนั้นมันจะไปมีเรอะ แต่มันก็มีเรื่องน่าประหลาดใจเกิดขึ้นเสมอ นายแมกซ์มี คราวนี้แหละอึ้งกันไปทั้งโต๊ะแต่มันบอกว่าก็พวกฝึกงานนั้นบริษัทที่มันทำอยู่แหละ เกย์เยอะ นะ พวกแฟชั่นมันก็ต้องมีอะไรแบบนี้บ้างแหละ
“แล้วมึงจะให้เค้ามาเป็นแฟนเรย์ได้หรอวะ”
“ได้ดิ คงยินดีเลยล่ะ”
“ไม่ใช่ว่าโมเมไปเป็นแฟนจริงๆนะเว้ย คนนอกว่ะไม่รู้ว่าเราทำอะไรกันอยู่”
“เออว่ะ”
“....”
เงียบไปอีกทั้งโต๊ะ แต่สักพักเรย์มันก็พูดขึ้นมาอีก
“เอ้อ...น้องชายมึงล่ะเจย์”
“โหย น้องกูใครจะไปให้วะ อีกอย่างมันเพิ่งสิบห้า สัด”
ฮ่าๆๆๆจะพรากผู้เยาว์อีกแล้ว นายต้องเป็นอะไรกับผู้เยาว์แน่ๆ ไม่ถูกกับผู้เฒ่าหรอจ๊ะ มันทำหน้าไม่ถูก เฮ้อ...วิธีนี่ไม่ได้ผลก็เปลี่ยนเหอะ วิธีดีๆมีอีกเยอะ เสียเวลาเปล่า เดี๋ยวได้จบว่ากินกันเองหรอก
“....แล้วทำไมมึงไม่เอา ทาม วะ”
“!!!”
โหกูว่าแล้วไง ทุกคนในโต๊ะหันมามองผมทั้งหมด นี้นายมาเงียบๆแต่จบแบบเชือดเฉือนมาก นายทันต์นั้นแหละ เว้ยเห็นเงียบๆนี่ไม่ได้เลยนะ ที่มันแย่กว่านั้นคือพวกมันเริ่มทำหน้าเห็นด้วยแล้ว
“ก็พวกมึงอยู่ด้วยกัน กินด้วยกัน แล้วทามก็รู้ว่าจะทำอะไรอยู่ จะได้เป็นธรรมชาติไง”
ขอบคุณสำหรับคำขยาย แต่ไม่ต้องก็ได้เว้ย ไม่ต้องทำให้มันดูดีก็ได้ ใช่วิธีอื่นเหอะขอร้อง! แล้วทำไมพวกนายไม่เสนอตัวบ้างเล่าวะ
“เออ...ผมว่าใช่วิธีอื่นเหอะ ไม่เวิกค์มั้งแบบนี่”
“เวิกค์แล้วครับ ทาม คุณนั้นแหละเหมาะแล้ว”
นายแมกซ์เสริม ซ้ำยังหันไปหาเรย์ด้วย นายด้วยเรอะปฏิเสธเหอะ
“เอ้อว่ะ...ก็ดีนะ เอามั้ยทาม”
ไม่โว้ย ไม่มีทาง แต่ก่อนจะได้ปฏิเสธอะไร ก็โดนสายตาพิคาดของมันเข้าเสียก่อน ไม่ได้บังคับอะไร แต่มันอ้อนผมอีกแล้ว เหอะคิดว่าแค่นี้จะยอมเรอะ โดนบ่อยมันก็มีภูมิต้านทานบ้างละวะ
“นะทามนะ ช่วยผมเหอะครับ”
ครืน....กำแพงป้องกันพังลงอย่างง่ายดายเจอทั้งสายตาทั้งคำพูด สงสัยผมจะกันได้แต่สายตาแต่เสียงนี้ต้องไปฝึกมาใหม่ซะแล้ว
“เออได้ ครั้งเดียวนะ”
“คร้าบบบ เออเว้ยหมดปัญหาชนนนนน”
“เย่....”
เสียงชนแก้วดัง เฮ้อ...หาเห่าใส่หัว แต่ก็ดีที่เห็นมีความสุขขึ้นบ้าง มันเริ่มออกไปดิ้นบ้าง ไม่เป็นไรเห็นแล้วเอาตัวรอดได้แล้ว เราอยู่ในนั้นจนถึงตีสองกว่าๆ พรุ่งนี้ผมไปทำงานไง ตาหมีแพนด้าแน่ สนุกจริงๆนะนายเนี้ยะ
แต่ได้เห็นมันยิ้มให้ผมอีกครั้งมันก็คุ้มอยู่นะ.....
ความคิดเห็น