คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Wait a minute 1
Wait a minute…
แล้วเมื่อคืนมันก็ลืมกุญแจจริงๆ ผมเดินสะโหลสะเหลมาเปิดประตูให้มันเมื่อคืน ได้โอกาสเหลือบมองนาฬิกา...เหอะ ตีสาม คงไปส่งกันถึงเตียงเลยล่ะสิ ผมไม่ได้สนใจอะไรกลับไปนอนต่อ เช้านี้ผมก็ทำภาระกิจเดิมคือทำอาหารเช้าไว้ให้ตัวเองกับเรย์ มันไม่ต้องตื่นเช้าเหมือนผม เพราะอะไรน่ะหรอ ก็มันเป็นผู้บริหารใหญ่ในบริษัทชื่อดังแห่งหนึ่งที่...แม่มันเป็นประธาน อืม...สมเหตุสมผลดีนะที่มันบอกว่าไม่ต้องตื่นเช้าก็ได้ เข้างานสักสิบโมงเลิกบ่ายสาม ถ้าผมเป็นแม่มันคงไล่มันออกจากตระกูลไปนานแล้ว
ผมอยู่ที่นี้กับมันมาได้สองเดือนแล้ว ตอนนั้นผมกำลังหาที่อยู่ใหม่พอดีคนดูแลอพาทเมนต์บอกว่ามีคนอยากได้รูมเมทอยู่พอดี ผมเลยได้รู้จักกับมัน ตอนผมถามถึงการแบ่งค่าใช้จ่ายมันก็บอกผมว่าจ่ายแค่ค่าอยู่ค่ากินก็พอซึ่งตอนแรกอย่าง งงมันคงจะรับรู้ว่าผมงงมันเลยอธิบายว่า ไม่ต้องจ่ายค่าห้อง ค่าไฟ ค่าน้ำ ให้จ่ายแค่ของที่ซื้อเข้าบ้านเฉยๆ ผมถามมันว่าจะดีหรอมันบอกดีเพราะว่าผมต้อง ทำงานบ้านแทน ทำอาหารแทน ผมเลยสรุปในหัวง่ายๆว่าให้เป็นพ่อบ้านว่างั้น แต่ก็นะมันก็คุ้มอยู่อพาทเมนต์ที่นี้ก็ใช่ว่าจะถูก แถมยังหรูอีกต่างหาก ใกล้ที่ทำงานด้วย ก็เอาวะนิดๆหน่อยๆ
กึกๆ
ผมหันไปมองตามเสียง เห็นเจ้าของร่างสูงในชุดเมื่อวานแค่กางเกงโดนถอดออกไปแล้วเหลือแค่บอกเซอร์ เดินสะโหลสะเหลออกมา ผมประหลาดใจนิดหน่อยไม่เคยเห็นมันตื่นเช้าขนาดนี้
“ทาม ขอกาแฟแก้วเด่”
มันสั่งผมพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้อย่างแรง สภาพมันไม่ไหวมาก ผมเลิกคิ้วใส่มันแต่ก็หันไปชงกาแฟให้เอาเข้มเลยละกัน
“ตื่นทำไมเช้า”
“หม่อมแม่บอกว่าวันนี้มีประชุมให้ไปเช้าๆไม่งั้นจะตัดออกจากกองมรดก”
มันพูดจิกกัดแม่มันพร้อมทำหน้าตาไปด้วย หน้าหมั่นไส้สุดๆ
“อ่อ...แม่นายน่าจะตัดนายออกจากกองมรดกตั้งนานละนะ”
ผมบอกกลับไป กะให้มันไปชนใจมันสักนิดซึ่งได้ผลมันหันมาหาผมขวับพร้อมพูดเสียงดัง
“โด่...นายไม่รู้อะไร ฉันเนี้ยะหัวเรือหลักของบริษัทเลยนะเว้ย ขาดฉันไปสักคน บริษัทนี้ล่มแน่”
ผมพยักหน้าเรื่อยๆแสดงให้มันเห็นว่ารับรู้แต่ไม่ได้สนใจ มันยังมองหน้าผมอยู่อย่างคาดหวังว่าผมจะพูดอะไรบ้าง ผมมองหน้ามันกลับเชิงถามว่ามีอะไรอีกมั้ย?มันก็ทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ
“หูยไรว้า ทำหน้าอย่างกับไม่เชื่อ หนิจะบอกให้นะว่า....”
“คุณชายเรย์คนนี้มีดีกว่าที่คุณคิด...ใช่มั้ย”
ผมตอบสวนกลับไปทันทีที่มันอ้าปากจะพูด ผลคืนมันหุบปากเบ้ปากให้ผม มันพูดประโยคนี้มาตั้งกี่รอบแล้วตั้งแต่เจอมัน ตอนนั้นก็พูดที่ผมขอให้มันเปลี่ยนหลอดไฟ เปลี่ยนอีถ้าไหนไม่รู้ไฟแม่งดับทั้งห้องเสียเวลาเรียกช่างมาอีก อ่อๆอีกอย่างๆผมบอกให้มันใส่น้ำตาลลงไปในหม้อให้ทีมันก็ใส่เกินขนาดไม่ใช่น้ำตาลด้วยนะ เกลือทั้งนั้น ผมส่ายหัวให้มัน แล้วลุกเดินไปล้างแก้วพลางมองนาฬิกา โอ...7ครึ่งละไปดีกว่า
“เรย์ ล้างแก้วด้วยไม่ล้างก็แช่น้ำไว้เดี๋ยวมดขึ้น”
“คร้าบบบบ”
“อย่างลืมเอากุญแจไปด้วย”
“แล้วจะไม่ลืม...”
มันลืมแน่....
***************************************************************************************************
...ให้กูเอาคล้องคอให้เลยดีมั้ย กุญแจดอกหนึ่งวางอยู่ในที่ๆมันไม่ควรอยู่ ที่มันควรอยู่คือในกระเป๋ากางเกงของเจ้าของมัน ให้ตาย นอนข้างนอกเลยมั้ย ผมคิดว่ามันอยู่คนเดียวก่อนเดินเข้าไปในครัวแก้วสีน้ำตาลไปเดิม วางอยู่ในอ่างน้ำ นี่ดีนะมันแช่น้ำไว้ให้ ผมจัดการล้างพร้อมเตรียมของทำอาหาร ใช่หน้าที่ ‘พ่อบ้าน’ของผมอีกอย่างของผมก็คือทำอาหาร อร่อยไม่อร่อยไม่รู้แต่มันก็กินมันทุกที
ทุกอย่างเสร็จผมก็เตรียมตักข้าว กินคนเดียวตลอด พอก้นแตะเก้าอี้ เสียงกริ่งก็ดังขึ้น หือ...ใครมาวะ ผมเดินไปเปิดประตูกับพบกับเรย์ถือถุงมาสองข้าง มันยื่นถุงนึงมาให้ผมซึ่งผมก็รับมาแบบเบลอๆ มันคงสังเกตุเห็นถึงอาการงงๆของผม
“งงไร”
“ก็...เพิ่งทุ่มครึ่ง”
“แล้ว???”
“นายกลับมาทำไม”
อ่า...นี่กูถามอะไรออกไปเนี้ยะ ก็บ้านเขา เขาจะกลับมากี่โมงก็ได้ เมื่อผมคิดได้ ผมก็หลบตามันทันทีมันมองหน้าผมแบบอึ้งๆในคำถามผมก็อึ้งๆกับคำถามที่ถามเหมือนกัน ผมรีบเดินเอาของไปเก็บไว้ในตู้ โหนี่แดกเบียร์เป็นอาหารรึไงวะ มันเอาอีกถุงมาวางไว้ข้างผม เยี่ยมไม่ใช่เบียร์แต่เป็นสปายเพื่อ??? ผมหันไปมองหน้ามันเป็นเชิงถามว่านี่ซื้ออะไรที่มันมีประโยชน์กว่านี้ไม่ได้แล้วหรอ มันก็ยิ้มกวนกลับมาเป็นคำตอบเหมือนเดิม เฮ้ออออ
“กินข้าวรึยัง”
“ยัง กินด้วยสิ”
ผมลุกขึ้นเดินไปตักข้าวให้ มันขอบคุณเบาๆให้ผม อืม...แปลกๆแฮะไม่เคยกินเข้าวกับมันจริงจังสักทีตั้งแต่อยู่กันมาก็วันนี้แหละ
“กลับบ้านเช้าบ้างไม่ได้เหรอ”
มันเปิดประเด็น...นี้ยังคิดจะตอบคำถามโง่ๆนั้นอยู่หรือเนี้ยะ ผมเงยหน้าขึ้นสบตามันแต่ก็ต้องหลบอีกเมื่อคิดไม่ออกว่าจะตอบว่าอะไร
“ก็เปล่า...คือ...มัน...ไม่รู้สิ ก็แค่แปลกใจ”
“วันนี้คงเที่ยวไม่ไหวอะ แม่ฉันเล่นซะยับแถมเมื่อเช้าได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเองไม่ไหวๆ”
มันบ่นอุบ ตักข้าวเข้าปากไปมันบ่นเรื่อยๆเกี่ยวกับว่าวันนี้มันเถียงกับแม่มันเรื่องนั้นเรื่องนี้แม่มันบอกมันจะตัดงบแผนกที่มันดูแลอยู่ แถมมีเถียงนอกรอบกับแม่มันเรื่องอยู่บ้านแยกกับแม่มัน อะไรอีกไม่รู้เยอะแยะบางครั้งก็ไม่ได้ฟัง ผมตอบได้แค่ อืม หรอ แล้วก็ อ่อ ประเด็นคือพูดไม่ทันมันเท่าไหร่ มันกินเสร็จมันลุกขึ้นไปเอาเบียร์มากินปล่อยให้ผมล้างจานเก็บข้าวเก็บของไป พอมันกินเสร็จก็หันมาบ่นกับผมอีกว่าต้องไปจัดการงานอะไรอีกไม่รู้วันนี้จะได้นอนมั้ย ผมยิ้มก็บอกให้มันพยามเดี๋ยวก็เสร็จ
“เออทาม วันนี้กับข้าวอร่อยดี”
ผมหันไปมองมัน แบบขำๆ เมื่อกี้ว่าอะไรนะ
“ไม่รู้สิ กินข้าวแบบมีเพื่อนกินด้วยนี้มันอร่อยดี”
มันยิ้มกว้างส่งท้ายก่อนเดินเข้าห้องมันไป ผมยิ้มน้อยๆให้กับมันก่อนหันมาล้างจานเก็บข้าวอันที่จริงมันจริงของมันนะ
“วันนี้กับข้าวอร่อยจริงๆล่ะ.....”
ความคิดเห็น