คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Wait a minute 13
Wait a minute….
นาฬิกาปลุกแล้ว เรย์ไม่อยู่แล้ว...มันไม่ได้ขึ้นมาเลยหรือว่าลงไปแล้วนั้น อืม...เจ็ดโมงครึ่ง จำได้ว่าตั้งไว้เป็นแปดโมงนะ แล้วผมก็เหลือบไปเห็นโน้ตเล็กๆอยู่ข้างหัวเตียงลายมือนี้ เรย์แน่ๆ แล้วมันจะมีใครเขียนอีกล่ะก็ผมอยู่กับมันแค่สองคนนิ ในนั้นเขียนว่า ‘โทษที่เลื่อนปลุก ลงไปกินข้าวด้วยกันแปดโมงเจอกัน’ อ่า...นี้เลื่อนปลุกนี้จะให้ไปกินข้าว??? เฮอะๆๆ ผมเลยจำต้องลุกอาบน้ำทำอะไรให้เรียบร้อยลงไปกินข้าวกับคุณชาย
“ท๊ามมมม ลงมาแล้ว มาๆๆมานั่งข้างแม่นี้”
พอผมลงไปที่ล๊อบบี้ก็เจอคุณนายเรียกผมเสียงสูงเชียว เธอลุกออกมาจากที่นั่ง วิ่งมาหาผม ลากผมให้ไปนั่งข้างเธอทันที ผมยิ้มๆให้คุณนายท่าทางเธอดูสดใสมาก เรย์หันมายิ้มให้ผม อาหารถูกจัดไว้อยู่แล้ว ผมไม่จำเป็นต้องเดินไปตักเหมือนเหมือนคนอื่นดูมีอภิสิทธิ์มาก ดีว่ายังเช้าอยู่ยังไม่ค่อยมีใครลงมากินข้าว จะได้ไม่มีใครเห็น เราคุยกันไปกินกันไปแต่ส่วนใหญ่ผมคุยกับคุณนายเธอ ไม่ใช่แค่คุยนะ เธอเอาอันนั้นอันนี้ป้อนผมตลอด
“โหแม่...ทามนะไม่ใช่ผมถึงจะกินเยอะน่ะ”
“ไม่ได้ๆๆต้องบำรุง เดี๋ยวขึ้นเตียงแล้วจะไม่มีแรง”
อ๊อกกกกก สำลักจริงๆ เรย์รีบยื่นแก้วน้ำมาให้ผม มือมันสั่น งึกๆๆตอนมันส่งน้ำมาให้ผม มันกลั้นหัวเราะสุดชีวิต พอผมหันไปหาคุณนายเธอก็หัวเราะร่า ชอบแกล้งกันทั้งแม่ทั้งลูกเลย โห...แต่ประโยคนั้น ใครโดนก็ตั้งตัวไม่ทันเหอะ
“แหมๆๆๆ แม่ล้อเล่น ก็ทามตัวเล็กนิ อยู่กับเรย์แล้วมันแย่งกินหรอ”
“อ่า...ไม่หรอกครับ แต่ผมตัวเล็กจริงๆหรอ”
โอ่ย...จริงดิ ขนาดแม่เจนยังทัก นี้กูตัวเล็กจริงๆหรอ นี้ 180 แล้วนะ ยังต้องใหญ่อีกเท่าไหร่เนี้ยะ ถึงจะบอกว่าผมตัวใหญ่ ไม่ต้องตัวใหญ่ก็ได้ขอแค่ไม่ทักว่าตัวเล็กก็พอ
“ก็อยู่กับเรย์แล้วทามตัวเล็กอ่ะลูก”
ก็มันตัวใหญ่อะครับแม่เจน...
“โหยแม่ เล็กๆนั้นแหละ ง่ายดี...”
“เออเนอะ...”
อะไร๊ อะไรง่าย คุยอะไรกันแบบนี้อีกแล้ว นี้คุยกันเป็นปกติเลยหรอเรื่องแบบนี้น่ะ ไม่ไหวๆแล้วทั้งสองคนก็หัวเราะขึ้นมาอีกเมื่อเห็นหน้าผมว่าพูดอะไรไม่ออก เรย์แกล้งคนเดียวก็แย่แล้วนะ นี่แบบคูณสอง ถ้าผมอยู่กับแม่ลูกคู่นี้ต่อผมต้องแย่แน่ๆเลย สักพักก็มีคนเดินเข้าหาเราที่โต๊ะ
“แหมอยู่กันพร้อมหน้าเลย”
“อ้าว รันนึกว่าจะไม่ลงมาแล้ว มาๆ นั่งด้วยกันลูก”
พี่รันนั้นเอง โห วันนั้นขนาดเธอไม่ได้แต่งหน้ายังสวยเลยวันนี้จัดเต็ม สวยมาก สไตล์คล้ายๆคุณนายนะแต่จะดูเปรี้ยวกว่าเพราะทรงผมเธอ นี้ผมกำลังมานั่งท่ามกลางนางฟ้าเทวดาใช่มั้ยเนี้ยะ แม่สวยคม ลูกสาวสวยเปรี้ยว ลูกชายหล่อ คม เข้ม เฮ้อ ชีวิตมันไม่ยุติธรรม
“ไงทาม ห้องที่พักเป็นไงบ้าง”
“ครับ สวยมาก”
“มันนอนกับผม เจ๊”
“โหยเตียงคงไม่พังนะ ทามอย่าร้องดังล่ะพนังห้องบาง”
อ๊ากกกกก คูณสาม หนักกว่าเก่า นึกว่าพี่รันจะไม่มีพิษมีภัย เธอนี้แหละมหัตภัย แล้วทั้งสามก็มีความสุขกับการที่ผมทำอะไรไม่ถูก หัวเราะกันแบบมีความสุขมาก เราคุยไปแกล้งไป(ไม่ใช่กินไปละ) ดูเวลาก็ใกล้ถึงเวลาสัมมนาแล้ว เช้านี้โดนไปหลายดอกแล้ว พรุนไปทั้งตัวแล้วเนี้ยะ แล้วผมก็ได้กลับไปรวมกับพวกเป้ รู้สึกผิดนะเนี้ยะมาด้วยกันแต่ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน แต่คำทักทายแรกที่ไอ้เป้มันทักทำให้ผมต้องยกมือตีมันไปป้าบใหญ่
“ลุกขึ้นด้วยหรอมึง นึกว่าเมื่อคืนหนัก”
“บ้านมึง กูไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นเมื่อคืน”
“ร้อนตัว กูหมายถึงดื่มโว้ยดื่ม เอ๊ะไอ้นี้คิดอะไร”
กูจะไม่คิดอะไรเลยถ้าเช้านี้กูไม่เจอบทสนทนาพวกนั้น....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แล้วการสัมมนาก็ผ่านไปด้วยดี ก็ไม่มีอะไรมากหรอกก็เกี่ยวกับการทำแผนงานรูปแบบใหม่ แนะนำนั้นแนะนำนี้ เรย์มันขึ้นบรรยายด้วยเว้ย โคตรเท่ มันดูดีมาก พูดเป็นการเป็นงานได้ด้วย พูดแบบเป็นผู้มีความรู้และเชี่ยวชาญ สามารถตอบได้ทุกคำถาม เคลียร์ทุกอย่างจนผมเลิกสัปหงกแล้วลุกมานั่งฟังมัน ก็ว่าทำไมแม่เจนถึงยังเก็บมันไว้อยู่ทั้งๆที่เข้าทำงานสายทุกวัน หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไร เราสามารถอยู่ที่นี้ได้ถึงสามโมงแล้วต้องกลับแล้วไปให้ทันขึ้นเครื่องสี่โมง
ผมกะจะนอนเล่นอยู่ในห้องดูวิวเฉยๆ พักผ่อนอย่างที่คิด แต่ก็โดนเรย์ลากให้ลงไปด้านล่าง ลงไปทำไม ไปเล่นน้ำที่สระด้านล่างไม่ได้เอากางเกงว่ายน้ำมาเว้ย แล้วผมก็พูดอะไรไม่ออกตอนมันยื่นกางเกงว่ายน้ำมาให้ กูต้องไปใช่มั้ย…สระสวยมากเห็นวิวทะเลชัดมาก คนตอนนี้ไม่ค่อยมีแขกคนอื่นก็ไม่ค่อยมีเพราะโรงแรมปิดสัมมนาโดยเฉพาะ แล้วคนส่วนใหญ่ที่มาก็ตัดสินใจอยู่ในห้องในวันที่อากาศร้อนๆแบบนี้
“ท๊ามมมมม”
“เฮ้ย!!!”
ตูมมมมมมม
ไม่มีอะไรหรอก ไม่มันมี...คุณนายเจนวิ่งมาจากด้านหลังผมเธอพุ่งตัวมากอดเอวผม ผมที่ไม่ได้ตั้งตัวแถมด้านหน้าก็เป็นสระ ทำไงก็ตกอะดิ พอผมพุดขึ้นมาก็เจอเธอกับเรย์หัวเราะกันยู่ เธออยู่ในชุดบิกินี่สีแดง โอ้ มันเซ็กซี่มากหุ่นเธอดีจริงๆนะเนี้ยะ
“ว้าว ทามขาวมากกกกกก แม่ชอบจัง”
“เฮอะๆๆครับ”
“เป็นรอยง่ายแน่เลย ทำอะไรก็ระวังล่ะ”
“เอ่อ...ครับ”
อ่า...พยายามแปลให้มันดูธรรมดานะ แต่เจอสายตาของเธอบวกกับเรื่องที่คุยกันเมื่อเช้า มันทำให้ผมคิดไปในแง่นั้นตลอด ผมถอดแว่นยืนให้เรย์ที่อยู่ด้านบน ดีว่าเอามือถือวางไว้ด้านบนแล้วก่อนคุณนายจะวิ่งมา ผมดำพุดดำว่ายสักพักก็ขึ้นไปนั่งขอบสระ นั่งมองวิวทะเล แม้มันจะเบลอๆก็เหอะ ผมนั่งมองจนไม่ได้สนใจว่าอะไรเกิดขึ้นรอบข้าง
“แบร่!!!”
“เฮ้ยยยยย โหยเรย์เล่นไรเนี้ยะ”
“โหน้ำออกจะใส นี้ไม่ได้สังเกตกันเลยรึไง ฮ่าๆๆ”
ตกใจจริงๆนะ จู่ๆมันก็โพล่ขึ้นมาจากน้ำ พุ่งขึ้นมาระยะประชิดมาก มันยืนเต็มความสูงมันก็อยู่ตรงระดับหน้าผมพอดี ผมส่ายหัวระอ่าให้มัน ผมเผลอก้มลงมองดูหุ่นมันอืม...ซิกแพค หุ่นดีเว่อร์ อิจฉานะเนี้ยะ พอคิดได้ว่ากูจะมามองหุ่นเขาทำไม ระยะประชิดด้วย แล้วผมก็ต้องผละออกอีก ก็หน้ามันอยู่ใกล้มากอ่ะจะยื่นหน้าเข้ามาทำไมใกล้ หน้าร้อนอีกแล้ว
“อ่าวๆๆๆ ร้อนเลยๆๆๆ มาๆๆๆลงมาเลย”
“รู้ได้ไง”
“ก็หน้าแดงนี้ไง เขิลหรอตัวเอง”
“บ้า”
ผมสาดน้ำใส่มัน มันโวยวายเพราะเข้าปากมันเต็มๆ ผมหัวเราะขำมัน มันคงอยากจะแก้แค้นเลยพุ่งขึ้นมาที่เดิมอีกรอบแต่คราวนี้มันรวบตัวผมลงไปด้วย เราเล่นกันไปกันมาอยู่นาน จนพี่รันที่นอนอ่านหนังสืออยู่เรียกผม บอกว่าโทรศัพท์เข้าผมเลยขึ้นไปรับ
“เฮ้ย ทามมึงอยู่ไหนเนี้ยะจะสองโมงครึ่งแล้ว จะกลับมั้ย รึจะอยู่กับคุณชายเรย์แฟนมึง”
“บ้านมึง เออๆๆเดี๋ยวกูไปๆ”
ผมวางหู รีบเก็บของขอผมที่อยู่ตรงนั้น จนคุณนายเจนทักผม
“ทามไปไหนลูก”
“เดี๋ยวผมจะกลับแล้วครับ เครื่องออกตอนสี่โมง”
“เอ้าไม่อยู่ต่อหรอพรุ่งนี้วันอาทิตย์นะ”
“อ่า...จะดีหรอครับแต่...”
“โถลูก ทามแม่คิดถึงนะ อยู่กับแม่ก่อนสิ”
อึก...เอาแล้ว โดนอีกแล้ว แล้วใครจะซักผ้าวันพรุ่งนี้ล่ะ
“อยู่ก่อนดิ มาเที่ยวด้วยกันทั้งที”
“เที่ยวไรล่ะ มาสัมมนา”
“น่าอยู่ก่อนเหอะ บ้านเราไม่หนีไปไหนหรอก”
โอ้...ตอนนี้ผมโดนขนาบข้างทั้งสองด้านเลย ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอแต่สายตาที่ผมไม่อาจจะปฏิเสธได้ ผมเลยจำเป็นต้องโทรหาเป้บอกว่าจะอยู่ต่อ ไอ้เป้มันเลยทำเสียงล้อผมใหญ่แถมตะโกนบอกพี่ตาพี่เพนต์อีก อย่าให้กูได้เอาคืนมึงนะเป้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แล้วผมก็ได้อยู่อีกคืน...อ่า ทะเลกลางคืนนี้สวยจริงๆ ตอนนี้เรากำลังอยู่ห้องกินข้าว มีแขกก็ไม่เยอะมาก เราทานอาหารค่ำกันที่นี้ คุณนายเจนจัดหนักของดีในโรงแรมคุณนายจัดมาหมดไม่กลัวขาดทุนกันเลยทีเดียว พอกินกันเสร็จก็ ดึกพอสมควรแล้ว คุณนายก็ดื่มไปเยอะ เรย์เลยรับอาสาพาแม่มันขึ้นห้อง พี่รันก็ขึ้นไปด้วยตอนแรกก็กะไปด้วยอยู่แต่เรย์บอกว่าให้อยู่ก่อนเดี๋ยวลงมาดื่มกัน
ตอนนี้ก็นั่งอยู่คนเดียวแล้ว อืม...ทำอะไรดี คนเดียวจริงๆนะเนี้ยะ พนักงานก็ไปหมดแล้วที่บาร์ก็ไม่มี แล้วจะดื่มยังไง อ่อ...ลืมไปโรงแรมมัน ไฟก็เปิดไม่กี่ดวงเปิดที่บาร์สลัวๆ แล้วผมก็เหลือบไปเห็นเปียโนสีขาวที่อยู่ข้างๆบาร์ ไม่รู้ว่าคิดอะไร ผมเดินเข้าไปนั่งที่เปียโนหลังนั้นเปิดเล่นเฉยเลย เล่นเป็นนะแต่ไม่เก่งมาก ไม่ได้นานแล้วด้วยตั้งแต่...ปีสี่ อูยหลายปี คิดถึงจัง...เอ..จำเพลงไหนได้บ้างนะ แล้วก็มีเสียงคนเดินมา ผมเงยหน้าขึ้นมาดู อ่อ มันนั้นเอง มันเดินเข้ามา มานั่งข้างๆผม
“เล่นได้ด้วยหรอ”
“อืม...แต่จำไม่ค่อยได้ละ”
“เล่นให้ฟังหน่อย”
“อ่า...เพลงนี้ๆๆ”
ผมพอนึกออกอยู่เพลงนึง มันง่ายน่ะเลยจำได้ ของโต๋ ผมเล่นไป ร้องด้วยเอ้อ ผมไล่คีย์ไปเรื่อยๆ เริ่มเล่นเริ่มร้อง
‘ มีคนๆหนึ่งที่ไม่ได้ดีพร้อมทุกอย่าง และยังเป็นคนไม่ค่อยน่าสนใจ
เขาไม่ได้ทำอะไรที่ดูมีความหมาย เป็นแค่คนหนึ่งคน
หน้าตาก็ธรรมดาค่อนข้างไม่พิเศษ ไม่ค่อยสวยงามอย่างคนไหน
และยังเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจ ไม่ๆซักอย่าง
แต่ที่คนนี้เขามีคือความรัก ความรักที่ยิ่งใหญ่
ถ้าหากว่าเขามอบให้กับใคร เขาให้ตลอดกาล
คำถามก็คือเธออยากชอบคนไม่พิเศษ ไม่ค่อยสวยงามอยู่บ้างไหม
เพราะคนๆหนึ่งที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจ หลงรักเธอมานานแล้ว
แต่ที่คนนี้เขามีคือความรัก ความรักที่ยิ่งใหญ่
ถ้าหากว่าเขามอบให้กับใคร เขาให้ตลอดกาล
คำถามก็คือเธออยากชอบคนไม่พิเศษ ไม่ค่อยสวยงามอยู่บ้างไหม
เพราะคนๆหนึ่งที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจ หลงรักเธอมานานแล้ว
คำถามก็คือถ้าอยากชอบคนไม่พิเศษ ไม่ค่อยสวยงามอย่างคนไหน
เพราะมีคนหนึ่งที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจ มาขอรักเธออยู่ตรงนี้
ถ้ามีคนหนึ่งที่ดูไม่ค่อยน่าสนใจ...’
“....มาขอรักเธอ......จะยอมไหม…..”
“.....”
ผมเงยหน้ามองมัน เชิงถามว่าเงียบทำไม ไม่เพราะหรอ โด่ อุส่าเล่นเต็มที่...
“จะจีบหรอ...”
คำถามแรกที่หลุดออกมาจากปากมัน ผมหัวเราะเบาๆให้มัน เขินๆนะ มาร้องอะไรให้มันฟังก็ไม่รู้ ‘คนไม่พิเศษ’ หรอ ฮ่ะๆ ตรงชีวิตดีแท้
“ยอม...”
ผมมองหน้ามันอีกครั้งเชิงถามว่ายอมอะไร แล้วผมก็นิ่งไปเมื่อนึกถึงบทเพลงที่ผมเล่น คราวนี้ไม่มีเสียงอะไรรอดออกจากปากผมหรือมัน หน้ามันค่อยๆเลื่อนเข้ามาหาผม สายตานั้นขอผม...จูบ
แล้ว...ผมก็.......
ให้....
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ มีเพียงเสียงหายใจของเราสองคน มือใหญ่นั้นจับคอผมให้เข้าไปใกล้ขึ้น ผมก็ยอมอย่างว่าง่าย ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกแล้ว ผมส่งเสียงเตือนมันบอกให้พอก่อน เราละออกจากกัน ผมหอบเอาอากาศเข้า เคยจูบนะ แต่ไม่ใช่ดิพคิสขนาดนี้เหอะ เก่งจริงเรื่องแบบนี้น่ะ ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามัน มันก็ยิ้มให้ผมเหมือนเคย
“จูบแค่นี้ หอบเลย”
“เออ ไม่ได้ชำนานเหมือนใครบางคน”
“เขินป่ะ...”
“เขิน”
ไม่รู้จะบอกว่าไง ก็มันเขินจริงๆนะ อยู่ๆก็จูบกันเนี้ยะ...
“ฉันจีบนายได้ป่ะ”
“เอาจริงดิ แน่ใจหรอ”
“อือ จูบเมื่อกี้ก็เริ่มแน่ใจแล้วล่ะ ว่าชอบนาย”
“บอกกันงี้เลย”
“จะให้บอกยังไงล่ะจ๊ะ”
ผมยิ้มกว้างให้มัน ก็ยิ้มกลับให้ผม มันโน้มตัวลงมาจุ๊บปากผมอีกครั้งก่อนเลื่อนไปที่หูผมพร้อมกับกระซิบ ทำให้เขินขึ้นอีกหลายเท่า
“เพราะฉะนั้นตอนนี้อย่าเพิ่งไปมีใคร นอกจากผมคนเดียวนะครับ”
เหอะ...จะบอกให้ ที่ผ่านมา ก็มีแต่นายคนเดียวนั้นแหละ
ความคิดเห็น