คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Wait a minute 10
Wait a minute…
เสียงมือถือของเรย์ดังขึ้น อืม...รับเสะ เออดีรับละ ง่วงมากอาจเป็นเพราะนอนเร็วมันเลยทำให้ติดลม ผมพยามลืมตามามองนาฬิกาบนมือถือโอ่ย...เจ็ดโมง วันอาทิตย์ ผมคิดได้ดังนั้นผมจึงปิดตานอนต่อแต่ก็ยังไม่หลับทันทีเพราะเรย์มันคุยอยู่กับใครก็ไม่รู้ และอีกอย่างมันพูดอะไรไม่รู้ผมยังไม่รู้เรื่องเลย ปลายสายคงจะรู้เรื่องอยู่หรอก
“คราย...งืม... ม่าย...เดี๋ยว...”
นั้นแหละ มันกดวางมือถือเตรียมตัวนอนต่อ เราเงียบกันไป มันคงหลับต่อไปแล้วผมเองก็เริ่มเคลิ้มละเหมือนกัน อืม....
ตึงๆๆๆๆ ตุบ!
“แอ๊ก!!!”
“ตื่นได้แล้วจ๊ะ ลูกชายของแม่ทั้งหลาย”
อูย...จุกสุดๆ ผมลืมตาขึ้นมาทันทีหลังมีบางอย่างกระแทกเข้ากับท้องผมจังๆผมสีน้ำตาลแดง สยายอยู่บนตัวผม อะโหคุณนายไม่มีอะไรทำแล้วหรอครับ ใช่ บางอย่างเมื่อกี้ไม่ใช่อะไร หัวคุณนายนั้นแหละ เธอกระโดดขึ้นมาทับผม ตอนนี้เธอนอนอยู่บนตัวของพวกผมสองคน ดูท่าเรย์จะหนักกว่าเพราะก้นของนางวางทับอยู่บนน้องชายของมัน ขำนะแต่สงสารมันมากกว่าเพราะแม้แต่เสียงก็ยังไม่มีสักนิด คงจุกมากล่ะสิท่า หน้ามันเขียวๆด้วย ฮ่าๆๆ
“อูย...แม่ทำอะไร”
“ก็แม่โทรมาแล้วไม่ตื่นแม่ก็ถามว่าจะให้มาปลุกมั้ยแกก็บอกว่า งืม”
“ผมพูดตอนไหนเนี้ยะ”
“แกพูดอะไรไม่รู้เรื่องแม่เลยคิดเองเออเองเลย”
ครับๆๆ แต่ไปเถียงกันที่อื่นทีเถอะ คุณนายยังนอนอยู่บนตัวผมและมัน เหมือนเธอจะรู้ว่าผมคิดอะไร สายตานั้นตวัดมาที่ผม เธอกลิ้งตัว ตอนนี้เลื่อนมาอยู่ที่อกผมแล้ว เฮ้ยๆๆล่อแหลมมาก ชุดนอนคุณนายเซ็กซี่มาก ผมเลยเผลอมอง...อ๊าก ไม่ได้ๆนั้นรุ่นแม่เลยนะ
“ฮุ๊ๆ หน้าแดงเลยนะ คิดอะไรอยู่รึเปล่าจ๊ะ”
“ปะ เปล่าครับ เอ่อ...ช่วยลุกออกไปจากตัวผมที”
“หือ? ผิวขาวจังนะ ขอดูชัดๆหน่อยซิ”
ไม่ว่าเปล่า คุณนายเจนจิรายกนิ้วเรียวออกมาปลดกระดุมเสื้อผม เฮ้ย เคยโดนผู้ชายลวนลามมาแล้วนี้ยังจะโดนผู้หญิงถอดผ้าอีกหรอ ชีวิตผมจบแล้วล่ะ จู่ๆตัวคุณนายก็ลอยขึ้น เรย์นั้นแหละ มันอุ้มแม่มันออกจากตัวผม
“ทำอะไรครับ ไปปลดผ้าผู้ชาย มันไม่งามนะ”
“แกก็ปลดผ้าผู้หญิงเหมือกัน โอ๊ะลืมไป ไม่ปลดแล้วนิ ของผู้หญิงน่ะ”
มันวางแม่มันลง เธอหันมาบอกพวกผมให้ลงไปทานอาหารเช้าด้วยกันด้านล่าง กำชับด้วยว่าเดี๋ยวนี้ไม่เกินห้านาที เผด็จการจริงๆ แต่ก็สมกับเป็นคุณนาย พวกผมเลยได้แต่ล้างหน้ากันเฉยๆ ชุดนอนผมก็เซ็กซี่ไม่ต่างจากคุณนายเท่าไหร่ เปล่าๆแค่มันโชว์ขาไปหน่อย ผมเดินลงมากับมันเห็นพี่รันท่าทางงัวเงียอยู่ พอลองถามก็บอกว่าคุณนายปลุก นะ เห็นใจนะแต่ก็โดนเหมือนกัน
“เรย์วันนี้วันอาทิตย์นิ เข้างานใช่รึเปล่า”
“ครับ แม่มีอะไรรึเปล่า”
“ก็วันนี้แม่รู้สึกไม่ค่อยดีน่ะ แม่เลยอยากให้ลูกเข้าไปทำแทนแม่หน่อย”
“ผมเข้าบ่าย”
“ไม่ได้จ๊ะ วันนี้ต้องไปเช้า”
“แม่อ่ะ”
คุณนายยิ้มให้เรย์อย่างเอ็นดู(หรอ) อาหารเช้าง่ายๆสไตล์คนรวยก็จะอะไรอีกล่ะ ก็พวกขนมปัง แฮมอย่างดี ไส้กรอกอย่างดีเท่านั้นเอ๊ง อืม...ชักอยากจะเป็นสะใภ้บ้านนี้ซะแล้วสิ ไม่ใช่ บ้าหรอ จะไปยอมให้เขาทำไมล่ะ แต่มาถึงขนาดนี้แล้วก็ยอมมาเยอะแล้วนะ หลังกินกันเสร็จผมก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ดีใจจะได้กลับบ้านสักที คุณนายแกอาจจะลืมว่าให้พวกผมนอนที่นี้ทำไม เออดีเป็นประโยชน์กับตัวผม
“จะไปไหนกันจ๊ะ”
“เอ้า ก็ไปบริษัทไงครับ”
“เปล่า แม่ไม่ได้ถามเรย์ แม่ถามทาม”
“กลับบ้านครับ”
“ใคร๊ ใครให้กลับจ๊ะ อยู่กับฉันก่อนสิ”
หา...แล้วกูจะกลับไงล่ะ เรย์มันก็ท่าจะสงสัย ก็เลยถามแม่มันไปแม่มันก็บอกว่าก็เรย์ก็ไปทำงานแล้วก็ทิ้งผมไว้กับแม่ที่นี่เดี๋ยวขากลับค่อยกลับมารับก็ได้ โนวววว ไม่จริง แต่คุณนายเอาจริงเธอยิ้มแล้วส่งสายตาเชิงบอกให้ผมเดินไปหาเธอ...เดี๋ยวนี้ ผมมองหน้าเรย์มันก็บอกไม่เป็นไรๆเดี๋ยวรีบกลับมารับ ไม่ตายหรอก เออนายไม่ตาย ฉันสิตาย แล้วผมก็กลับไปอยู่ในกำมือของคุณนายอีกครั้ง
“ดีมากจ๊ะ”
ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆให้เธอไป ไม่เป็นไรๆ พี่รันยังอยู่เธอต้องช่วยอะไรผมได้บ้างล่ะ
“รันลูก อย่าลืมออกไปดูงานที่ชลบุรี ให้แม่นะ”
“ค่ะ แม่กำลังเตรียมตัว”
ห๊า พี่รันก็จะออกบ้าน งั้นก็เหลือผมกับคุณนายน่ะสิ ตายๆๆๆ ไม่รอดๆ เรย์ก็ยังไม่รู้ว่าพี่รันก็ออกไปเหมือนกัน โอย จะโดนอะไรบ้างเนี้ยะ เหลือเวลาอีกทั้งวันให้คุณนายมีเวลาจะจัดการกับผม
“มาจ๊ะ ทามวันนี้เรามาสนุกกันดีกว่า”
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไหนคุณนายเธอบอกรู้สึกไม่ค่อยดีไง แล้วยังไงน่ะเหรอ ตอนนี้เธอแต่งตัวซะสวยคู่กับรองเท้าส้นเข็มสูง สูงปรี๊ดของเธอพาผมออกมาเป็นเบ้ ช้อปปี้งที่พารากอน หนักมาก ตั้งแต่เธอเข้ามาในตัวห้างก็เข้าร้านนั้นร้านนี้ไม่หยุด ซื้อของทุกร้านด้วย ใครถือ ผมไง มีแต่คนมอง แม่ลูกนี้ยังไงกันชอบให้คนมองรึ พี่รันก็คงเป็นแบบนี้ล่ะสิท่า เฮ้อ จากผมไม่ค่อยชอบให้คนมองตอนนี้กลายเป็นชินไปเสียแล้ว
“ทามๆๆมานี้ซิ อันไหนเหมาะกับฉันมากกว่า”
เธอถามผมพลางหยิบชุดเดรสสองชุดมาให้ผมดู สีดำกับสีแดง อย่างคุณนายต้องสีแดงเหอะ
“แดงครับ”
“หรอแต่ฉันชอบดำมากกว่า”
แล้วเธอก็หยิบชุดที่เธอชอบมากกว่าไปจ่ายเงินแล้วเอามาให้ผมถือ คือ...เป็นแบบนี้ทุกร้านเหมือนเล่นเกมบางอย่างแต่ผมก็ทายถูกบ้างเอ้า จากสามในห้าแล้วกัน หลังออกมาจากร้านนั้นเธอก็พาผมไปร้านเค้กร้านหนึ่ง อ้า...สวรรค์ ได้นั่งสักที เธอถ้าผมว่ากินแกแฟอะไร แล้วก็สั่งเองเสร็จศัทพ์ทั้งเค้กทั้งกาแฟ...เอ่อ...เกรงใจครับ
“ถือว่าผ่านนะเนี้ยะ เลือกของที่ฉันชอบถูกมากกว่าครึ่งเนี้ยะ”
“อ่า...ครับ”
“แต่แพ้ ริณยา อยู่”
ก็เธอเป็นผู้หญิงนี้ ว่าแต่ผู้หญิงที่ชื่อริณยานี้ก็โดนแบบนี้ด้วยเหรอ นี้โดนคุณนายใช้ด้วยหรอเนี้ยะ เป็นการคัดสะใภ้ที่หน้ากลัวมาก
“หึ เธอมาเที่ยวกับฉันย่ะ เราสนิทกันพอควรเลยล่ะ เหมือนเป็นลูกสาวฉันนั้นแหละ เจอกันตั้งแต่เด็กๆ”
“ริณยา???”
“อ่าวเรย์ไม่ได้เล่าให้เธอฟังหรอ”
“คือ...พูดแค่ว่าเคยมีแฟนชื่อริณยา”
เปล่าหรอกมันไม่ได้พูดถึงชื่อเลยต่างหาก ผมลักฟังเอานั้นแหละ ได้ยินจากปากคุณนายครั้งแรกด้วย คุณนายบอกว่า ริณยากับเรย์ คบกันตั้งแต่สมัยอยู่ม.4 จนถึงเมื่อปีที่แล้ว จู่ๆริณยาก็หายไป เรย์ถึงกับไม่ทำอะไรไปสามวันหมกอยู่แต่ในห้องจนคุณนายเป็นห่วง ออกมาอีกทีสภาพแบบดูไม่ได้เลย มันคงเสียใจหนักมาก คุณนายบอกว่า ตามันแดงก่ำเหมือนร้องไห้มาอย่างหนัก ของในห้องกระจัดกระจายเหมือนมีคนมาทำให้มันรก รูปทุกอย่างแตกหมด มือมันมีแต่รอยแก้วบาด สภาพมันเจ็บปวดมาก ใจผมไหววูบขึ้นมาอีกแล้ว มันเจ็บมากขนาดนั้นเลยหรอ คงรักมากจริงๆสินะ ริณยาน่ะ แล้วทำไมผมต้องรู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่อกขึ้นมาด้วยวะ
“หน้าสลดเชียว เธอนี่คิดอะไรออกหน้าทุกที”
“อ่า...เรย์ก็บอกแบบนั้นเหมือนกันครับ”
“หึ เธอคงเข้าใจนะว่าทำไม ฉันถึงยังไม่ไว้ใจใครให้มารักลูกชายฉัน”
นะ...คนเป็นแม่นิ ลูกเจ็บเราเจ็บ เจ็บกว่าสองเท่าซะด้วย ผมยิ้มเจือนๆให้เธอ กาแฟกับเค้กมาแล้วดูเหมือนเธอไม่กลัวอ้วนเลยนะ สั่งมาซะ ชีสเค้ก
“เธอเป็นคนกรุงเทพเลยหรอทาม”
“เปล่าครับ เป็นคนเชียงใหม่น่ะ”
“อืม”
ผมยิ้มให้คุณนาย เค้กนี่อร่อยแฮะ แพงแน่ๆ สิริรวมแล้วคงเป็นร้อย เค้กชิ้นเดียวเนี้ยะนะ
“ฉันน่ะเป็นห่วงลูก เรย์ออกจากบ้านไปหลังจากที่ริณยาหายไป เรย์ไม่ได้บอกอะไร แต่ฉันว่าอาจเป็นเพราะความทรงจำทุกอย่างเกิดขึ้นที่นั้น ริณยาสนิทกับครอบครัวเราจริงๆ และฉันรู้ว่าเธอก็รักเรย์มากแต่ไม่รู้ว่าทำไม ทำไมเธอถึงทำแบบนั้น”
“....”
คงเป็นเหตุผลที่ทำไมมันออกมาอยู่คนเดียว
“แต่ฉันรู้ว่าเรย์เขาอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก ฉันเลยกังวลเลยพยายามหาเรื่องให้เขาออกมาหาฉัน และยัดเยียดผู้หญิงให้ ฉันไม่อยากให้เรย์ไปเที่ยวเตร่ๆ หาผู้หญิงมาเป็นวันๆ เปลี่ยนไปเป็นคนๆ ประชดชีวิตแบบนี้”
เหอะๆ คุณนายก็รู้งั้นเหรอแต่คุณนายก็ดีกว่าผมนะ ไม่ได้เจอฉากเด็ดด้วยตัวเองน่ะ
“แต่ไม่คิดเลยว่าเรย์จะไม่เอาผู้หญิงแล้วเปลี่ยนมาเป็นเธอแทนน่ะทาม”
“อ่า....ครับ...”
ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร มันไม่ได้เปลี่ยนหรอกครับ ชักอยากจะบอกความจริงเธอซะแล้วสิดูเธอเป็นห่วงทามจริง ไม่น่าโกหกเธอเลย ความรู้สึกผิดเริ่มครอบงำจิตใจ ครั้นจะบอกเธอก็กลัวจะเสียแผน ก็อุส่ามาหาเธอแล้วจะดำเนินแผนเสร็จอยู่แล้ว อีกนิดเดียวน่า หรือว่าเธอจะรู้ความจริงแล้วนะ ผมเห็นสายตาจับผิดตลอด หลังจากเรากินกันเสร็จเธอก็เดินตัวปลิวออกจากร้านทิ้งให้ผมกุรีกุจอเก็บของแล้วตามออกไป เดินไวไปไหนเนี้ยะคุณนาย
“ว๊าย!!!”
เฮ้ย...เสียงคุณนาย เธอล้ม??? ผมรีบวิ่งไปดูเธอ เธอบอกว่า ไอ้ผู้ชายคนนั้นแถมชี้ไปที่เขาอีกเดินชนไม่ขอโทษด้วย ปากเธอสาปแช่งใหญ่ พอมาสำรวจดูอีกทีก็บอกว่าแหวนแต่งงานเธอหาย อะไรนะ! ผมรีบมองไปทางที่ผู้ชายเดินไป เขาเหมือนจะรู้ตัวแล้วเลยรีบวิ่งหนีทำไงล่ะผมก็วิ่งตามน่ะสิ ไม่ต้องห่วง...นักกีฬาเก่า สมัยมัธยมแต่เป็นตัวสำรอง เออน่าวิ่งทันแล้วนี้ไง ผมคว้าคอเสื้อ จับทุ่มลงกับพื้น หยิบเอาแหวนออกมาจากมือแล้วส่งตัวให้พี่ยามแถวนั้นต่อ เย่...ได้มาแล้ว แหวนแต่งงานคุณนาย ผมเดินกลับมาเธอยังนั่งอยู่ที่เดิม พอถามก็บอกข้อเท้าแพลง แล้วไม่มีใครช่วยเลยรึไงเนี้ยะ ผมถามเธอว่าลุกไหวมั้ย เธอส่ายหน้า ไม่เป็นไร ผมอุ้มเธอขึ้นมา
“ว้าย ไม่ต้องๆๆๆวางฉันลง”
“แปบเดียวครับคุณนาย จะถึงที่แล้วเนี้ยะ”
ผมวางเธอบนม้านั่ง ถอดส้นสูงนั้นให้เธอ โอ่ย...บวมเป่งเลย ผมค่อยๆนวดเบา เธอร้องนิดหน่อยแต่ก็ยอมให้ผมทำให้แต่โดยดี ผมยื่นแหวนคืนให้เธอ เธอดูดีใจมากที่ได้แหวนคืน
“เฮ้อ...ถ้ามันหาย ฉันคงไม่รู้จะขอโทษวียังไง”
“วี???”
“สามีฉันน่ะ เขาบอกฉันว่า เก็บรักษาแหวนนี่เอาไว้เพื่อเป็นสัญญาระหว่างเขากับฉัน ว่าให้ดูและลูกๆให้ดี ก่อนเขาจะเสียน่ะ เฮ้อ แล้วตอนนี้เรย์ก็อกหักยาว ฉันล่ะยิ่งกังวล แถมมีแฟนเป็นผู้ชายอีกไม่รู้เขาคิดอะไรอยู่”
อ่าวเสียแล้วหรอ นึกว่าอยู่ที่อื่นซะอีก แล้วทำไมถึง...
“โดนแทงน่ะ หน้าเธอถาม”
อ่า...ผมคงต้องไปฝึกปั้นหน้านิ่งบ้างซะแล้ว เฮ้อ...คุณนายแกคงเป็นห่วงลูกๆมากจริงๆ แต่จะให้ทำยังไง บอกความจริงหรอ ตอนนั้นผมไม่รู้คิดอะไรอยู่ แต่ผมก็ยอมรับว่าอยู่กับเรย์ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรซ้ำยังชอบเวลาได้อยู่ใกล้ๆมัน ผมจับมือเธอ ถ้าผมพูดอะไรไปที่อาจจะทำให้เธอสบายใจในฐานะแฟน(จำเป็น)ของลูกชายเธอในตอนนี้คงไม่เป็นไร
“คุณนายครับ ถึงแม้คุณนายจะยังไม่เชื่อใจใครที่จะให้มารักลูกชายของคุณนาย แต่ผมบอกได้เลยว่าผมจะดูแลเรย์เป็นอย่างดี จะไม่ทำให้เจ็บเหมือนที่เรย์เคยเจ็บมา ความรักเราไม่รู้หรอกในอนาคต แต่ปัจจุบัน ผมจะทำให้ดีที่สุด ผมขอให้คุณนายไว้ใจผมเถอะครับ”
“....”
“และผมขอบอกกับคุณวีว่า ผมจะดูแลภรรยาของคุณ ไม่ให้เธอได้เหนื่อยและหนักใจอีก วางใจผมเถอะ”
ผมก้มลงมองแหวนที่คุณนายใส่อยู่ เหมือนกับอยากจะสื่อสารกับคนที่อยู่ไกลออกไป ผมเงยหน้ามองคุณนายอีกครั้ง ยิ้มให้เธอ อยากให้เธอสบายใจ เธอยิ้มอ่อนโยนให้ผม ไม่ใช่ยิ้มแสแสร้งอย่างที่เคยทำ
“ฉันรู้ว่าเธอ ไม่ใช่แฟนเรย์จริงหรอก”
อ่าว...รู้แล้วเหรอ แต่ก็นะ ผู้หญิงฉลาดอย่างเธอคงไม่พลาดเรื่องแบบนี้หรอก
“แต่ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร เป็นอะไรกับเรย์ ฉันขอให้เธอทำตามคำพูดเธอได้มั้ย”
“ได้ครับ”
เธอยกมือขึ้นลูบใบหน้าของผมก่อนจะสัมผัสริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบา
“เรย์ คงหลงรอยยิ้มนี้สิท่า”
ผมยิ้มกว้างให้เธออีกครั้งดูเหมือนว่าเธอจะสบายใจขึ้นมาแล้ว ผมก็ยินดีด้วยเหมือนกัน ก็นะแม่เพื่อนก็แม่เรานั้นแหละ ก็รักให้เหมือนแม่ตัวเองนั้นแหละดี
“ฉันถือว่าเป็นคำสัญญานะ”
“ครับ...ได้ครับ”
“ให้ฉันขี่หลังหน่อยสิ เดินไม่ไหว”
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ คุณนายกลับมาแล้ว ผมย่อตัวให้เธอขึ้นหลังผม ดีว่าเธอใส่ขาสั้นมา ผมหิ้วทั้งรองเท้า ทั้งของที่เธอซื้อมา อ่า ภาระแฟนลูกคุณนาย พนันเหอะคนอื่นไม่มีแบบนี้หรอก
“ทาม...ต่อไปนี้เธอก็เรียกฉันว่า ‘แม่เจน’ ได้แล้วล่ะ...นะจ๊ะลูกทาม”
“ฮ่ะๆ ครับ แม่เจน...”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อะไรน่ะ!!!”
เสียงตกใจของเรย์ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อ่านอยู่ ท่าทางมันดูช๊อคมาก กระเป๋าทำงานมันถึงกลับตกลงไปอยู่กับพื้น
“อะไรล่ะ”
“ฉันสิต้องถามอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนั้น”
มันชี้นิ้วมาที่ผม ไม่ใช่ที่ผมหรอกมันเป็นอะไรที่อยู่บนตักผมมากกว่า อะไรที่ว่านั้นก็คือ คุณนายเจนจิรา เธอนอนหนุนตักผมอยู่แถมหลับไปแล้วเสียด้วย ตอนแรกผมก็ตกใจที่เธอปีนขึ้นมานอนบนตัก มันไม่ดีมั้ง แต่เจอสายตาพิคาดแบบเดียวกับที่เรย์ใช่เข้าไป จอด ยอมแต่โดยดี นี่ผมต้องยอมหมดทั้งแม่ทั้งลูกใช่มั้ย มันเดินเข้ามาหาผม ยังอึ้งๆอยู่ล่ะสิ
“ทำยังไงเนี้ยะ”
“ฮ่ะๆ พูดไม่กี่ประโยค ฉันบอกให้เธอมั่นใจในตัวฉันว่าจะดูแลนาย”
“แล้วนายจะดูแลฉันมั้ย”
“อือ”
มันยิ้มให้ผมแล้วย่อตัวลงก้มลงจูบหน้าผากแม่มัน ผมยิ้มให้กับการกระทำของมัน แหม่ๆรักแม่เหมือนกันนี้หว่า เดี๋ยวจะบอกคุณนาย...ไม่สิ แม่เจน ว่าเรย์มาลักหลับ มันเงยหน้าขึ้นมามองผมพร้อมยกมือมาลูปใบหน้าของผม ก่อนสัมผัสที่ริมฝีปากเหมือนที่คุณนายทำ แต่คราวนี้หน้าผมกลับร้านผ่าวขึ้นมา
“แม่ฉัน คงหลงรอยยิ้มนี้สิท่า”
“นายพูดเหมือนแม่เจน”
“แม่ฉํนพูดว่าอะไร”
“เรย์ คงหลงรอยยิ้มนี้สิท่า”
“ฮ่าๆ แม่ฉันพูดถูกแล้วล่ะ”
เฮ้ย พูดอะไรเนี้ยะ ประโยคนั้นทำผมหน้าแดงกว่าเดิม มันหัวเราะที่ผมเขิน อ่า...ตายแล้วเราเป็นอะไรเนี้ยะ
สงสัยผมคงอยากจะเป็นแฟนลูกชายแม่เจนขึ้นมาจริงๆซะแล้วละมั้ง....
ความคิดเห็น