คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Wait a minute 8
Wait a minute....
ผมชอบนะ เสาร์อาทิตย์เนี้ยะ แต่ผมขอเกลียดมันสักครั้งได้มั้ย วันนี้มันนัดผมว่าจะไปหาแม่มัน อืม...มันคงไม่มีอะไรถ้าจะไปในฐานะเพื่อน แต่เปล่าเล้ย กูไปในฐานะแฟนมันไง ใครอยากไปบ้าง ผมให้ไปแทนเลยเหอะ จู่ๆก็มีแฟนเป็นผู้ชายเนี้ยะ ใครมันจะไปทำใจได้วะ
“เฮ้ย มึงทาม...เหม่อไรวะ”
ผมสดุ้งหันไปมองตามเสียง ไอ้เป้ กูตกใจหมด
“ไรของมึง กูก็เดินมาจากทางที่มึงมองเนี้ยะ ยังจะมาตกใจอีก”
“เออๆ กูไม่เห็น”
“ไม่เห็น?? ไม่เห็นบ้านมึงดิ เออๆๆเลิกงานแล้วกลับบ้านๆ”
หา...เลิกแล้วหรอกูทำโอทีต่อได้มั้ยว่ะ กูยังไม่อยากไปไหน วันนี้กูอยากทำงานว่ะ
“เฮ้ย วันนี้ทำโอทีได้มั้ยวะ”
“มึง ยังจะทำอีกหรอ บ้าป่าววะ”
“กู...ยังไม่อยากกลับบ้าน”
“ไรของมึงเนี้ยะ กลับเหอะๆ ป่ะๆไปส่งกูกลับบ้านก็ได้ ลุกๆเลย”
ม่ายยย มึงไม่เข้าใจกู เป้ ถ้ากูออกจากที่นี้ไปมึงไม่รู้หรอกว่าชีวิตหลังจากนี้กูจะเป็นยังไง กูต้องไปเป็นเกย์นะเว้ย ขอใช้ชีวิตแบบผู้ชายยาวกว่านี้เหอะ ผมทำท่าอิดออดไม่ยอมลุกจากที่ แต่ผมก็โดนลากลงมาอยู่ดี...
“เฮ้ย มึงกลับไงวะทาม”
“รถไฟฟ้า”
“เออดีกูไปด้วย”
เออดีไปกับกู จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ผมกับเป้กำลังจะเดินไฟขึ้นรถที่สถานี ผมก็ได้ยินเสียงอู้อ้าของคนแถวนั้น พวกผมหยุดแล้วหันไปต้นเหตุ โอไม่นะ...
“เฮ้ย ทามมึงดูดิ เลมเบอร์ สีแดง ใครขับวะแม่งอิจฉาไม่ไหวละ กูทำงานทั้งชีวิตกูยังไม่ได้มันมาเลย”
“....”
“สาด คนขับโครตเทพบุตรอะ หมั่นไส้ว่ะ มาเอาสาวคนไหนไปวะ เฮ้ยมึงอย่าเงียบดิ มีอารมณ์ร่วมกับกูหน่อยเหอะ”
ไม่กูไม่มีอารมณ์ร่วมอะไรทั้งนั้น กูมีอารมณ์ที่จะเดินไปจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้ก่อนมันจะเห็นกู ใช่รถคันนั้นไม่ใช่ใครหรอก เมทผมเองอะ เรย์ มาทำไมที่นี้วะ พอนึกได้ผมก็หันหลังกลับแล้วเตรียมเดินออกจากตรงนั้นจนไอ้เป้ที่อยู่ข้างๆงง รีบเร็วๆมันยังไม่เห็นผม ค่อยหลอกมันไปเจอกันที่บ้านก็ได้จะได้เสียเวลาเยอะๆ
...I don’t mind spending everyd……
อะโหใครมันโทรหาผมตอนนี้เนี้ยะผมลุกลี้ลุกลนหยิบมือถือในกระเป๋าออกมา เรย์!!! อ๊ากกกก มันต้องตามตัวผมเจอแน่เลย รับดีมั้ยเนี้ยะ ผมคิดอยู่นานก่อนตัดสินใจกดรับ
“ฮะ..ฮาโหล”
“เออ ฮาโหล”
ผมสดุ้งโหยงอีกครั้งเพราะคำว่าฮาโหลเนี้ยะมันโคตรใกล้เลย เหมือนคุยกันต่อหน้าเนี้ยะ ผมมองหน้าไอ้เป้ที่อยู่ด้านหน้าผม มันเหมือนจะมองผมนะแต่เปล่าว่ะ มันมองข้ามไหล่ผมไป
“มีอะไรอยู่ข้างหลังกูใช่มั้ยเป้”
มันไม่พูดอะไร ผมค่อยๆหันกลับไปมองข้างหลัง โอ่...ชัดเลย เรย์ก้มลงมามองผมอย่างคนที่ได้รับชัยชนะ ผมได้แต่ยิ้มให้มันแห้งๆ มันเปลี่ยนมายิ้มกว้างอย่างมี เล่ห์นัย ไม่ๆๆอย่าคิดจะทำอะไรต่อหน้าประชาชีนะ
“ทามครับ คุณจะไปไหนครับ”
เอาแล้ว...พูดเพราะพิกุลร่วงขนาดนี้ กูแย่แน่
“เอ่อ...กลับบ้านไง”
“แล้วนี้ใคร คุณกำลังจะไปกับผู้ชายอื่นงั้นหรอ”
ผู้ชายอื่น!!! หยุด หยุดพูดอะไรที่เขาจะเข้าใจผิดได้มั้ย ตรงนี้ไม่ได้มีแค่ฉันกับนายนะเว้ย
“ไม่ใช่ แล้วกูปฏิเสธทำไมเนี้ยะ คือ...”
“ไหนทามบอกจะรักผมคนเดียวไง”
อ๊ากกกกกกกกกก ไอ้บ้า ไอ้เรย์ ไอ้.... อ๊ากกกกกกกก ผมไม่คิดอะไรทั้งนั้นแค่เห็นหน้าไอ้เป้มันช๊อคสุดขีดก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว แถมมองไปรอบๆนี้ก็มีจุดสนใจอยู่ที่พวกผมที่เดียว ผมจับแขนมันลากมันออกจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้ ทิ้งไอ้เป้ยืนงงอยู่คนเดียว ผมรีบตรงไปเปิดประตูด้านคนขับดันมันเข้าไป แล้วรีบไปเปิดประตูอีกฝั่งนั่งทันที
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เนี้ยะแหละเสียงแรกที่ได้ยินหลังขึ้นรถ มันหัวเราะออกมาอย่างดัง ผมหันไปมองมันขวับ ทำหน้าโหดเต็มที่ แถมตีที่แขนมันไปป๊าบใหญ่อีกที หงุดหงิดนะเนี้ยะ
“เรย์!!!!”
“โอ้ยๆๆ อย่างเพิ่งโกรธ แหม่ๆๆๆ ใครคิดจะหนีก่อนล่ะ”
“ไม่ได้จะหนี”
“บอกมาเหอะว่าเห็นฉันแล้วกำลังหันหลังเดินหนีน่ะ”
รู้ไปทุกเรื่องเลยเว้ยนายนิ ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แล้ววันจันทร์จะมีท๊อปปิกอะไรเด็ดๆมั้ยเนี้ยะ มันสตาร์ทรถออกจากหน้าบริษัทผม
“ไปไหนเนี้ยะ”
“ไปหาแม่ฉันไง”
เออว่ะ ลืมไปเลย นี้กูต้องไปเป็นเกย์อยู่นิ ตายๆๆ เปิดประตูกระโดดออกจากรถทันมั้ย
“ไม่ทันว่ะ”
หยุดรู้ความคิดฉันซักทีได้มั้ยเนี้ยะ รึผมคิดเสียงดัง
“ดูหน้าก็รู้ คิดไรออกหน้าหมดแหละ”
อ๊ากกกกกกกก
ก่อนที่ผมจะบ้าไปมากกว่านี้โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น เออไอ้เป้ มันคงต้องการคำตอบอย่างแรง หายช๊อคแล้วล่ะสิมึง ผมกดรับโทรศัพท์ มันพูดออกมาเป็นชุดก่อนผมพูดคำว่า ฮาโหลเสียอีก
“เฮ้ยทาม กูแม่งโครตตกใจอ่ะ นี่เมิงมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ แถมรวยอีกต่างหาก ที่สำคัญหล่อชิบหาย นี่มึงเปลี่ยนรสนิยมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ มึงเป็นไบทำไมไม่บอกกู”
อะโหมาเป็นชุด ไม่มึง คือกู....
“ละอีกอย่างแฟนมึงนี่ เรย์ รัตธเนตร ใช่มั้ย นั้นลูกเจ้าของบริษัทXXX เลยนะเว้ย กูแม่งเคยเจอตอนเขามาประชุมบริษัทร่วมกับเรา รู้จักกันเกือบทั้งบริษัท ผู้หญิงนี่แม่งกรี๊ด เออกูได้ข่าวเขาเป็นเสือผู้หญิงไม่ใช่หรอวะ ทำไมมาเอามึงอ่ะ”
กูไม่รู้ และมันก็ไม่ได้มาเอากูด้วย ให้กูได้พูดบ้างเหอะ พูดไม่ทันมันจริงๆนะเนี้ยะ จะอ้าปากมันก็แทรก แล้วกูจะได้แถลงไขให้มึงมั้ย
“เออแล้วมึงไปรู้จักกันตอนไหนวะ”
“เขาเป็นรูมเมทกู”
“รูมเมทมึง! นี่มึงอยู่กินด้วยกันแล้วหรอ”
“สาด ฟังกูก่อนสิเป้”
ดูดิ...มันคิดไปถึงไหนแล้วนั่น กูบอกว่ารูมเมทไม่ได้บอกว่าผัวเมีย ผมต้องรีบบอกมัน ไม่งั้นแย่
“มึงรู้มั้ย ตอนมึงไปอ่ะมี คนในแผนกเรานี่กรูเข้ามาถามกูเลยว่าเกิดอะไรขึ้น”
“แล้วมึงตอบว่าไง”
“ตอบตามกูเห็นอะ”
ซวยดิ กูเป็นเกย์เต็มตัวแน่ แล้วกูจะมีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตกูอีกมั้ย จบแล้วชีวิตกู หมดๆๆๆๆๆ
“คือเป้...มึงไปบอกเขานะว่ากู..”
“เฮ้ยแค่นี้ก่อนนะมึง น้องกูโทรหาเดี๋ยวค่อยคุยกันๆ บายๆ”
ตี้ดๆๆๆๆๆ
กูพูดอยู่...สามประโยคครึ่ง และไม่ได้มีอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อตัวกูเลย น้ำตาตกใน ข่าวลือนานๆไปมันจะแก้ยาก แล้วทิ้งไว้มันอาจจะพัฒนาร่างเป็น ความจริง เยี่ยม สมองผมตอนนี้คิดเรื่องที่เลวร้ายที่สุดไว้แล้ว เรย์มันคงเห็นว่าวิญญาณผมจะออกจากร่างแล้วมันเลยสะกิดผม แถมพูดประโยคที่ผมอยากจะถอดวิญญาณออกจากร่างจริงๆไปเลย
“เฮ้ย ถึงแล้ว”
ไม่นะ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผมเดินไปกับมัน ตามมันไปติดๆห่างแค่ครึ่งเมตร ดูสายตาแต่ละคนสิ เขาคงมองเจ้านายของพวกเขาที่เอาใครก็ไม่รู้มาด้วยมันกดลิฟขึ้นไปชั้นที่แม่มันอยู่ เหงื่อมือออกหมดแล้วใจนี่เต้นตุบๆเลย งื่อ.....
“อะไร...หน้าซีดเชียว”
“ไม่ไหวๆๆ กลับเหอะ”
“อะไรเนี้ยะ ถึงที่แล้ว จะได้จบๆไง”
นายจบแต่ฉันไม่จบเว้ย นายวางระเบิดนิวเครียร์ไว้ที่บริษัทฉันนะ แล้วฉันจะพูดอะไรให้เขาเข้าใจไม่ผิดเนี้ยะ
ติ๊ง!
อ๊ากกกก ถึงแล้ว ขาเจ้ากรรมดันบอกไม่ให้เดินออกไป แล้วผมก็ทำตามอย่างดี ผมยืนนิ่งไม่ไหวติง จนมันต้องมาลากผมออกจากลิฟ คนที่จะมาเข้าต่อนี่มองกันเป็นแถว ไม่เว้ยไม่อายแล้ว ทำยังไงก็ได้ พาผมออกไปจากที่นี่ที
“พี่รัดดาครับแม่อยู่มั้ยครับ”
“อยู่ค่ะ เรย์ มีอะไรรึเปล่า”
“ครับ บอกแม่ว่าผมเอา ‘แฟน’ มาเปิดตัว”
พี่รัดดาของเรย์ ทำหน้าตาแบบอึ้งสุดขีดแถมมองมาที่ผมอีก เธอนี่ค้างไปเลยจนเรย์มันต้องท้วงอีกรอบ เฮ้ยนี่เอาจริงใช่มั้ย กูฝันอยู่ป่าววะ ฝันเหอะๆ หลังจากที่สติเธอกลับคืนมา เธอก็รีบจิ้มหาประธานบริษัททันที
“ค่ะ...พี่ ลูกของพี่มา บอกว่าเอาแฟนมาเปิดตัว...ค่ะ...ผู้ชาย ค่ะๆๆ สวัสดีค่ะ”
เธอวางโทรศัพท์นั่นแล้วหันมายิ้มให้พวกผม
“คุณแม่อยู่ข้างในจ่ะเข้าไปเลย”
เรย์ยิ้มให้พี่รัดดา ก่อนจะหันมาบอกให้ผมเดินตามมันไป จะเจอแล้วอ่ะ ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆถึงหน้าจะเฉยๆเหอะ แต่ข้างในนี้วุ่นวาย สับสนไปหมดแล้ว เรย์เปิดประตูเข้าไปด้านใน ห้องนี่กว้างมาก จัดตกแต่งอย่างดี สมกับเป็นห้องของประธานใหญ่ของบริษัท มันจะหน้าอยู่มากถ้าห้องนี้ไม่ใช่ห้องของแม่เรย์
“ไง เจ้าลูกตัวดี”
เสียงหวานทรงอำนาจทักทายขึ้นจากหลังโต๊ะทำงาน เนี้ยะน่ะเหรอคุณนายเจนจิรา แม่ของเรย์น่ะ เธอดูยังไม่ค่อยแก่เท่าไหร่ แถมยังดูแข็งแรงอีกต่างหาก หากเป็นเมื่อยังสาวเธอต้องสวยกว่าผู้หญิงคนอื่นอีกแน่ๆ มิน่าเรย์มันถึงเป็นเทพบุตร ก็แม่มันนางฟ้าขนาดนี้ เธอก้าวออกมาจากหลังโต๊ะทำงาน อะโหหุ่นโคตรดี นี่แม่นายอายุเท่าไหร่เนี้ยะ
“ดีครับแม่”
“เนี้ยะน่ะเหรอแฟนแกนะหื้ม”
“ครับ แฟน ผมเอง”
“ชื่ออะไรจ๊ะ”
เธอหันมามองหน้าผม ถึงแม้ว่าคำถามนั้นจะแสนหวานแต่น้ำเสียงที่ใช่ถามนี่ ผมถึงกลับไม่กล้ามองหน้าเลย ยิ้มหวานนั้นก็เหมือนจัดเชือดผมเป็นชิ้นๆได้อยู่แล้ว
“ทะ...ทาม ครับ ทันต์ทิวา”
“อ้อจ๊ะ ชื่อเพราะดีนะ ไหนขอดูหน้าชัดๆหน่อยซิ”
นิ้วเรียวยื่นมาจับที่คางผมให้หันซ้ายขวา สายตาเหยี่ยวนั้นมองจิกผมจนจะเป็นรูอยู่แล้ว ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ เรย์ นายก็ช่วยอะไรหน่อยสิไม่ใช่ยืนเฉยๆ
“ดูพอรึยังครับแม่ แฟนผมช้ำหมด”
“หึ หวงรึ ก็ไม่ได้จับกันทุกคืนอยู่แล้วหรอ”
“ผมจับและดูทะลุมาทั้งตัวแล้วครับ”
บทสนทนานี้มันอะไร น่ากลัวมากกกกกก นี้กูเป็นอะไร ลูกไก่ในกำมือชัดๆแต่แย่กว่าคือ บีบก็ตายคลายก็ไม่รอด! สายตาที่แม่ลูกนั่นมองกันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าบางๆกระทบกันอยู่ สักพักก็เป็นฝ่ายคุณนายที่ละออกไป เธอกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานยกเรียวขางามขึ้นมาไขว่ห้าง
“นี่ตกลงแกจะเอาผู้ชายว่างั้น”
“ครับ”
“แล้ว ริณยา ล่ะ”
“ผม ทำใจได้แล้วครับ”
“หึ ไม่ใช่แกแค่เอา ใครก็ไม่รู้มาบังหน้านะ”
“ไม่ครับนี่ ‘คนรักของผม’ จริงๆ”
เรย์ย้ำหนักแน่นทุกคำ จนใจผมหวิวไปวูบหนึ่ง อะไร ความรู้สึกนี้อีกแล้ว….
“ก็ดี...งั้นวันนี้ ฉันขอเชิญเธอไปทานอาหารเย็นที่บ้านฉันนะจ๊ะ ทาม”
ไปบ้านมันไม่ๆๆไปบ้านคุณนายเจนจิรา แค่นี้ก็กดดันแบบสุดๆแล้ว ให้ไปบ้านนี้ ให้ผมโดดนรกตายดีกว่า ผมหันไปมองหน้าเรย์เชิงให้มันปฏิเสธแม่มัน
“ไม่ครับผมไม่ว่าง”
“หืมลูกรัก ลูกจะทิ้งแม่ให้กินข้าวคนเดียวงั้นหรอ”
น้ำเสียงเศร้าส่งมาให้พวกผม ทั้งท่าทาง ทั้งน้ำเสียงเป็นผมคงใจอ่อนไปแล้ว แต่แววตาของนางไม่ได้เศร้าไปด้วยเลย มีแต่แรงบังคับ มันแรงมากจนผมเกือบจะตอบตกลงไป
“ไม่ครับแม่”
“โถ่ ลูกทำไมถึงใจร้ายกับแม่ขนาดนี้ ดูสิทาม เรย์จะทิ้งแม่แน่ะ”
ไม่ๆๆๆไม่ต้องเรียกชื่อผมเลยครับคุณนาย แต่ผมก็ไม่รอด ผมรู้แล้ว สายตาที่เรย์ใช้อ้อนผมมันได้มาจากใคร แต่เธอร้ายกาจกว่าไม่ใช่แค่อ้อนแต่มันมีแรงบางอย่างทำให้ผมคล้อยตามอย่างง่ายดาย
“เอ่อ...เรย์ไปก็ได้นะ แม่นายอุส่าชวนกินข้าวทั้งที”
“จะดีหรอทาม”
“ก็คงไม่มีอะไร...มั้ง”
“ไม่มีอะไรแน่นอนจ่ะ ทุ่มเจอกันนะจ๊ะลูกรัก”
คุณนายยิ้มหวานเยิ้มให้ผม สำหรับผมมันน่ากลัวมาก เธอหันไปบอกเวลาให้ลูกชายก่อนส่งสายตามมาหาผมประมาณว่า มาให้ได้นะ อู้ เมื่อกี้กูพูดอะไรออกไปเนี้ยะ กลับคำไม่ได้ด้วยขนาดไม่ใช่กษัตริย์นะ พวกผมลาคุณนายเจนจิรา สมองผมตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว เรย์พูดอะไรมาทำไมมันไม่ได้ยินวะ
“เฮ้ย ทาม ฟังอยู๋รึเปล่าเนี้ยะ”
“หา...หืม...ว่าไรนะ”
“น่านว่าแล้วว่า โดนเต็มๆ เจอมารยาคุณนายเจนไปเป็นไงล่ะ”
“ฉันต้องแย่แน่ๆเลยเรย์”
“เออแย่แน่”
พูดก็ให้กำลังใจกันหน่อยสิ ผมเดินตามมันไปลงไปอย่างเลื่อนลอย ฮือๆๆ อยากกลับบ้านนนนน
ชีวิตนี่ดีหรือร้ายเนี้ยะ ได้มาเจอนายเนี้ยะ......
ความคิดเห็น