ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Wait a minute เดี๋ยวนะ...หวั่นไหวเมื่อไหร่วะ(YAOI)

    ลำดับตอนที่ #2 : Wait a minute 1

    • อัปเดตล่าสุด 11 มี.ค. 56


    Wait a minute…

     

     

     

     

                    แล้วเมื่อคืนมันก็ลืมกุญแจจริงๆ ผมเดินสะโหลสะเหลมาเปิดประตูให้มันเมื่อคืน ได้โอกาสเหลือบมองนาฬิกา...เหอะ ตีสาม คงไปส่งกันถึงเตียงเลยล่ะสิ ผมไม่ได้สนใจอะไรกลับไปนอนต่อ เช้านี้ผมก็ทำภาระกิจเดิมคือทำอาหารเช้าไว้ให้ตัวเองกับเรย์ มันไม่ต้องตื่นเช้าเหมือนผม เพราะอะไรน่ะหรอ ก็มันเป็นผู้บริหารใหญ่ในบริษัทชื่อดังแห่งหนึ่งที่...แม่มันเป็นประธาน อืม...สมเหตุสมผลดีนะที่มันบอกว่าไม่ต้องตื่นเช้าก็ได้ เข้างานสักสิบโมงเลิกบ่ายสาม ถ้าผมเป็นแม่มันคงไล่มันออกจากตระกูลไปนานแล้ว

     

     

     

     

     

    ผมอยู่ที่นี้กับมันมาได้สองเดือนแล้ว ตอนนั้นผมกำลังหาที่อยู่ใหม่พอดีคนดูแลอพาทเมนต์บอกว่ามีคนอยากได้รูมเมทอยู่พอดี ผมเลยได้รู้จักกับมัน ตอนผมถามถึงการแบ่งค่าใช้จ่ายมันก็บอกผมว่าจ่ายแค่ค่าอยู่ค่ากินก็พอซึ่งตอนแรกอย่าง งงมันคงจะรับรู้ว่าผมงงมันเลยอธิบายว่า ไม่ต้องจ่ายค่าห้อง ค่าไฟ ค่าน้ำ ให้จ่ายแค่ของที่ซื้อเข้าบ้านเฉยๆ ผมถามมันว่าจะดีหรอมันบอกดีเพราะว่าผมต้อง ทำงานบ้านแทน ทำอาหารแทน ผมเลยสรุปในหัวง่ายๆว่าให้เป็นพ่อบ้านว่างั้น แต่ก็นะมันก็คุ้มอยู่อพาทเมนต์ที่นี้ก็ใช่ว่าจะถูก แถมยังหรูอีกต่างหาก ใกล้ที่ทำงานด้วย  ก็เอาวะนิดๆหน่อยๆ

     

     

     

     

    กึกๆ

     

     

     

     

    ผมหันไปมองตามเสียง เห็นเจ้าของร่างสูงในชุดเมื่อวานแค่กางเกงโดนถอดออกไปแล้วเหลือแค่บอกเซอร์ เดินสะโหลสะเหลออกมา ผมประหลาดใจนิดหน่อยไม่เคยเห็นมันตื่นเช้าขนาดนี้

     

     

     

     

     

    “ทาม ขอกาแฟแก้วเด่”

     

     

     

     

     

    มันสั่งผมพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้อย่างแรง สภาพมันไม่ไหวมาก ผมเลิกคิ้วใส่มันแต่ก็หันไปชงกาแฟให้เอาเข้มเลยละกัน

     

     

     

     

     

    “ตื่นทำไมเช้า”

     

     

     

     

    “หม่อมแม่บอกว่าวันนี้มีประชุมให้ไปเช้าๆไม่งั้นจะตัดออกจากกองมรดก”

     

     

     

     

    มันพูดจิกกัดแม่มันพร้อมทำหน้าตาไปด้วย หน้าหมั่นไส้สุดๆ

     

     

     

     

    “อ่อ...แม่นายน่าจะตัดนายออกจากกองมรดกตั้งนานละนะ”

     

     

     

     

    ผมบอกกลับไป กะให้มันไปชนใจมันสักนิดซึ่งได้ผลมันหันมาหาผมขวับพร้อมพูดเสียงดัง

     

     

     

     

     

    “โด่...นายไม่รู้อะไร ฉันเนี้ยะหัวเรือหลักของบริษัทเลยนะเว้ย ขาดฉันไปสักคน บริษัทนี้ล่มแน่”

     

     

     

     

     

    ผมพยักหน้าเรื่อยๆแสดงให้มันเห็นว่ารับรู้แต่ไม่ได้สนใจ มันยังมองหน้าผมอยู่อย่างคาดหวังว่าผมจะพูดอะไรบ้าง ผมมองหน้ามันกลับเชิงถามว่ามีอะไรอีกมั้ย?มันก็ทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ

     

     

     

     

     

    “หูยไรว้า ทำหน้าอย่างกับไม่เชื่อ หนิจะบอกให้นะว่า....”

     

     

     

     

     

    “คุณชายเรย์คนนี้มีดีกว่าที่คุณคิด...ใช่มั้ย”

     

     

     

     

     

    ผมตอบสวนกลับไปทันทีที่มันอ้าปากจะพูด ผลคืนมันหุบปากเบ้ปากให้ผม มันพูดประโยคนี้มาตั้งกี่รอบแล้วตั้งแต่เจอมัน  ตอนนั้นก็พูดที่ผมขอให้มันเปลี่ยนหลอดไฟ เปลี่ยนอีถ้าไหนไม่รู้ไฟแม่งดับทั้งห้องเสียเวลาเรียกช่างมาอีก อ่อๆอีกอย่างๆผมบอกให้มันใส่น้ำตาลลงไปในหม้อให้ทีมันก็ใส่เกินขนาดไม่ใช่น้ำตาลด้วยนะ เกลือทั้งนั้น ผมส่ายหัวให้มัน แล้วลุกเดินไปล้างแก้วพลางมองนาฬิกา โอ...7ครึ่งละไปดีกว่า

     

     

     

     

     

    “เรย์   ล้างแก้วด้วยไม่ล้างก็แช่น้ำไว้เดี๋ยวมดขึ้น”

     

     

     

     

     

    “คร้าบบบบ”

     

     

     

     

    “อย่างลืมเอากุญแจไปด้วย”

     

     

     

     

    “แล้วจะไม่ลืม...”

     

     

     

     

    มันลืมแน่....

     

     

     

    ***************************************************************************************************

     

     

     

    ...ให้กูเอาคล้องคอให้เลยดีมั้ย กุญแจดอกหนึ่งวางอยู่ในที่ๆมันไม่ควรอยู่ ที่มันควรอยู่คือในกระเป๋ากางเกงของเจ้าของมัน ให้ตาย นอนข้างนอกเลยมั้ย ผมคิดว่ามันอยู่คนเดียวก่อนเดินเข้าไปในครัวแก้วสีน้ำตาลไปเดิม วางอยู่ในอ่างน้ำ นี่ดีนะมันแช่น้ำไว้ให้  ผมจัดการล้างพร้อมเตรียมของทำอาหาร ใช่หน้าที่พ่อบ้านของผมอีกอย่างของผมก็คือทำอาหาร อร่อยไม่อร่อยไม่รู้แต่มันก็กินมันทุกที

     

     

     

    ทุกอย่างเสร็จผมก็เตรียมตักข้าว กินคนเดียวตลอด พอก้นแตะเก้าอี้ เสียงกริ่งก็ดังขึ้น หือ...ใครมาวะ ผมเดินไปเปิดประตูกับพบกับเรย์ถือถุงมาสองข้าง  มันยื่นถุงนึงมาให้ผมซึ่งผมก็รับมาแบบเบลอๆ มันคงสังเกตุเห็นถึงอาการงงๆของผม

     

     

     

     

    “งงไร”

     

     

     

     

    “ก็...เพิ่งทุ่มครึ่ง”

     

     

     

     

    “แล้ว???”

     

     

     

     

    “นายกลับมาทำไม”

     

     

     

     

    อ่า...นี่กูถามอะไรออกไปเนี้ยะ ก็บ้านเขา เขาจะกลับมากี่โมงก็ได้ เมื่อผมคิดได้ ผมก็หลบตามันทันทีมันมองหน้าผมแบบอึ้งๆในคำถามผมก็อึ้งๆกับคำถามที่ถามเหมือนกัน ผมรีบเดินเอาของไปเก็บไว้ในตู้ โหนี่แดกเบียร์เป็นอาหารรึไงวะ มันเอาอีกถุงมาวางไว้ข้างผม เยี่ยมไม่ใช่เบียร์แต่เป็นสปายเพื่อ??? ผมหันไปมองหน้ามันเป็นเชิงถามว่านี่ซื้ออะไรที่มันมีประโยชน์กว่านี้ไม่ได้แล้วหรอ มันก็ยิ้มกวนกลับมาเป็นคำตอบเหมือนเดิม เฮ้ออออ

     

     

     

     

    “กินข้าวรึยัง”

     

     

     

     

    “ยัง กินด้วยสิ”

     

     

     

     

    ผมลุกขึ้นเดินไปตักข้าวให้ มันขอบคุณเบาๆให้ผม  อืม...แปลกๆแฮะไม่เคยกินเข้าวกับมันจริงจังสักทีตั้งแต่อยู่กันมาก็วันนี้แหละ

     

     

     

     

    “กลับบ้านเช้าบ้างไม่ได้เหรอ”

     

     

     

     

    มันเปิดประเด็น...นี้ยังคิดจะตอบคำถามโง่ๆนั้นอยู่หรือเนี้ยะ ผมเงยหน้าขึ้นสบตามันแต่ก็ต้องหลบอีกเมื่อคิดไม่ออกว่าจะตอบว่าอะไร

     

     

     

    “ก็เปล่า...คือ...มัน...ไม่รู้สิ ก็แค่แปลกใจ”

     

     

     

     

    “วันนี้คงเที่ยวไม่ไหวอะ แม่ฉันเล่นซะยับแถมเมื่อเช้าได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเองไม่ไหวๆ”

     

     

    มันบ่นอุบ ตักข้าวเข้าปากไปมันบ่นเรื่อยๆเกี่ยวกับว่าวันนี้มันเถียงกับแม่มันเรื่องนั้นเรื่องนี้แม่มันบอกมันจะตัดงบแผนกที่มันดูแลอยู่ แถมมีเถียงนอกรอบกับแม่มันเรื่องอยู่บ้านแยกกับแม่มัน อะไรอีกไม่รู้เยอะแยะบางครั้งก็ไม่ได้ฟัง ผมตอบได้แค่ อืม หรอ แล้วก็ อ่อ ประเด็นคือพูดไม่ทันมันเท่าไหร่ มันกินเสร็จมันลุกขึ้นไปเอาเบียร์มากินปล่อยให้ผมล้างจานเก็บข้าวเก็บของไป พอมันกินเสร็จก็หันมาบ่นกับผมอีกว่าต้องไปจัดการงานอะไรอีกไม่รู้วันนี้จะได้นอนมั้ย ผมยิ้มก็บอกให้มันพยามเดี๋ยวก็เสร็จ

     

     

     

     

    “เออทาม วันนี้กับข้าวอร่อยดี”

     

     

     

    ผมหันไปมองมัน แบบขำๆ เมื่อกี้ว่าอะไรนะ

     

     

     

    “ไม่รู้สิ กินข้าวแบบมีเพื่อนกินด้วยนี้มันอร่อยดี”

     

     

     

     

     

    มันยิ้มกว้างส่งท้ายก่อนเดินเข้าห้องมันไป ผมยิ้มน้อยๆให้กับมันก่อนหันมาล้างจานเก็บข้าวอันที่จริงมันจริงของมันนะ

     

     

     

     

     

    “วันนี้กับข้าวอร่อยจริงๆล่ะ.....”

     

     

     

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×