คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Wait a minute 14
Wait a minute…
โอ้...มาอีกแล้ว วันหยุดยาว จะอะไรเสียอีกก็สงกรานต์ไง กลับมากทำงานอาทิตย์เดียวก็หยุดอีกแล้ว เออชีวิตมันก็มีอะไรดีๆเหมือนกันนี่หว่า นึกว่าจะต้องทำงานงกๆเฉยๆ ผมกำลังนั่งอยู่หน้าทีวี หาอะไรดูเหมือนปกติ ปีนี้ก็คงเป็นเหมือนทุกปีคือกลับบ้านที่เชียงใหม่ ไปเยี่ยมพ่อกับแม่ ผมกะไปเช้าวันเสาร์...รถติดแน่ ดีว่าบ้านที่นั้นไม่ได้อยู่ในตัวเมืองมากนัก คงไม่โดนสาดน้ำนะ เดี๋ยวค่อยโทรบอกพี่สาวมารับ
ก๊อกๆ
“แปบ”
ผมเดินไปเปิดประตูต้อนรับคุณชาย โค้งให้ด้วยคงใช่เลย ผมยิ้มให้มันแต่แทนที่มันจะยิ้มตอบให้ผม มันเดินเข้ามา โน้มตัวหอมแก้มผมแทน อ่า...ไปไม่ถูกเลย ผมยืนงงอยู่ตรงนั้นจนมันเดินหัวเราะไป ผมถึงจะได้สติ มันเดินไปเก็บกระเป๋าในห้อง ผมก็จัดโต๊ะเตรียมกินข้าว จะบอกให้ช่วงนี้กลับบ้านเช้า จนผมแปลกใจ อาทิตย์นี้เที่ยวแค่สามวันเอง ไม่ได้นั่งนับหรอกแต่จำได้ว่าต้องเดินออกไปเปิดประตูให้มันกี่ครั้งน่ะ หลังมันจัดการธุระส่วนตัวของมันเสร็จก็ออกมากินข้าวกัน
“ทำไมเที่ยวน้อยอ่ะ”
“อ่าว...ไม่ดีหรอ”
“ไม่รู้ ก็เห็นชอบเที่ยวนิ”
“ก็ตามจีบบางคนอยู่เนี้ยะ ทำตัวดีๆหน่อยสิ”
โอ่ว...ใช่มันจีบผมอยู่ ไม่ใช่ประเด็น ผมย่นจมูกไปให้มัน มันหัวเราะน้อยๆ เราคุยไปเรื่อยๆ จนผมนึกขึ้นได้ว่าผมจะกลับบ้านที่เชียงใหม่ อืมต้องบอกมัน คิดๆอยู่เอามันไปฝากแม่เจนดีมั้ย กลัวกลับมาแล้วบ้านรก
“อืม...เรย์ สงกรานต์นี้ฉันจะกลับบ้านที่เชียงใหม่นะ”
“อ่าวหรอ...กี่วันอ่ะ”
“เช้า 16 กลับ ไปไม่นานหรอก ถ้าจะให้ดีไปอยู่กับแม่เจนละกัน บ้านจะได้ไม่รก”
“ง่ะ...งั้นไปด้วยดิ”
“จะดีหรอ นายไปจะไปทำอะไร เล่นน้ำหรอ”
“ไปเที่ยวไงๆ นานๆทีได้ไปเชียงใหม่ ช่วงเทศกาลด้วย”
“อืมๆ ไปก็หาโรงแรมเองนะ”
“อ้าว...ก็นอนบ้านนายดิ ไปหาโรงแรมทำไมให้เหนื่อย ห้องคงเต็มหมดอ่ะ”
“ไม่ดีมั้ง....”
“นะ....”
โอ่ว...เอาจริงใช่มั้ยเนี้ยะ.....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
‘สวัสดีค่ะยินดีต้อนรับเข้าสู่ท่าอากาศยานนานาชาติเชียงใหม่.....’
อ่า...บ้านเกิดเมืองนอน ปีที่แล้วกลับมาไม่กี่ครั้งเอง ปีใหม่ก็อยู่กรุงเทพเหอะ ผมลากกระเป๋าเดินออกจากทางออก คนมอง มองอะไร เอ้อไม่หน้าถาม ก็ไอ้ข้างๆผมนี้ไง ยืนหล่อเชียว แล้วมันก็มากับผมจนได้นั้นแหละ พอผมบอกว่าได้มันก็จัดการเรื่องต่างๆเลย มันไม่ได้จัดเองหรอก กริ๊งเดียว ได้ทุกอย่าง...นายโทรหาใครวะนั้น เรามาชั้นเฟิร์สคลาส มันจ่าย และเมื่อลงเชียงใหม่ก็ไม่ต้องเรียกพี่ให้มารับ มันเช่ารถแล้ว อ่า...เยี่ยม ผมติดต่อคนมาส่งรถมันโยนให้ผมมาจัดการ...เราขนของใส่รถ ผมขับ ก็มันถิ่นโผ้ม ใช้เวลาสามสิบนาทีจากสนามบินมาบ้าน ที่จริงมันก็ไวกว่านี้นะแต่รถมันติดอ่ะ สองข้างทางก็เล่นน้ำด้วย
“ถึงแล้ว”
“โอ้...น่าอยู่จัง”
ผมยิ้มให้มัน เราเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่บ้านผม อยู่กันทุกคนเลยแฮะ ไม่ไปเที่ยวกันหรอ...ผมลงรถได้เจ้าตูบ หมาลาบาดอร์สีครีมก็วิ่งเข้ามาวนหน้าวนหลัง กระดิกหางดีใจที่ผมมา เดินไปหาเรย์ด้วย แหม ไอ้ตูบ อย่างกับรู้จักเขานั้น ไอ้หมาอัธยาศัยดี
“ใผหั่น(ใครนั้น)”
“แม่คับ ทามคับ”
ผมส่งเสียงพูดภาษาสำเนียงท้องถิ่นไปให้แม่ของผม แม่เห็นดังนั้นก็เดินเข้ามากอดผม พร้อมเรียกพ่อผมออกมาด้วย
“โอ๊ะ ปิ๊กมาเยะหยังบ่บอกอีแม่(กลับมาทำไมไม่บอกแม่)”
“ผมบอก แม่ก่อซื้อของเต๋มบ้านน่ะก่ะ(แม่ก็ซื้อของมาเต็มบ้านน่ะสิ)”
“อ่าว แล้วนั้นใผ”
“เปื้อนผมคับ เรย์”
เรย์ยกมือไหว้แม่กับพ่อผม แม่เรียกเราให้เข้าไปด้านในบ้านก่อน เรย์กระซิบถามผมว่าคุยอะไรกันบ้าง ไม่รู้เรื่องเลย ผมเลยหลุดหัวเรอะออกมา เออลืมไป มันคนกรุง คงฟังอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก ผมคงต้องเป็นล่ามแปลภาษาให้มันล่ะสิเนี้ยะ ผมคุยกับแม่ว่าจะอยู่จนถึงวันที่สิบหก แม่ผมก็เลยคุยกับพ่อว่าเดียวต้องออกไปซื้อนั้นซื้อนี้ ลูกชายกลับมาทั้งที ผมท้วงว่าไม่เป็นไร ผมก็ยืนยันเสียงแข็งว่าจะออกไปให้ ง่า...มันอันตรายอ่ะ สงกรานต์ด้วย แต่ผมก็เถียงสองคนนั้นไม่ได้
“โอ้ย...อะหยังกั๋น(โอ้ย อะไรกัน)”
เสียงหวานสำเนียงเหนือส่งมาให้จากด้านบนบ้าน พี่สาวผมนั้นเอง พี่ทาย เธอเห็นผมก็ตาโตวิ่งลงมาหาผมทันที เราทักทายกันเป็นพิธี เธอถามผมว่ามีอะไร ผมก็บอกเธอว่าพ่อแม่ดื้อจะออกบ้าน คราวนี้แหละ เธอเลยโว้ยวายเลย ไม่ได้อะไรนะ เธอดูเป็นคนใจดีน่าตาหน้ารัก แต่ดุ ไม่ค่อยเข้ากับหน้าตาเธอเลย
“โอ้ย อีแม่ เฒ่าก่อเฒ่าแล้ว ยังจะออกไปอยู่ เปิ้นเล่นน้ำอยู่ กะเดวรถจนจะว่าใด บ่ะท่าออกไปเลยจะเอาอะหยังเดียวทายออกไปซื้อหื้อ(แก่ก็แก่แล้ว เขาเล่นน้ำอยู ถ้ารถชนจะทำไง จะเอาอะไรเดี๋ยวทายออกไปซื้อให้)”
ได้ผล ขนาดแม่กับพ่อยังฟังทายเลย เฮ้อ...ทำไมไม่ค่อยมีคนกลัวผมเลยอ่ะ แม่ผมบอกว่าไปซื้ออะไรมาให้ผมหน่อย ซื้อมาพอต้อนรับผมกับเพื่อน พอพูดถึงเพื่อนเธอก็เลิกคิ้วใส่ผมแล้วหันมาหาผม ผมก็บุ๋ยใบ้ไปหาเรย์ที่นั่งอยู่โซฟาด้านหลังผม เธอเห็นเรย์แล้วก็เปลี่ยนท่าทีจากนางยักษ์เป็นนางฟ้าทันที
“โอ้ สวัสดีค่ะ ขอโทษค่ะ คือฉันไม่รู้ว่าทามเอาเพื่อนมาด้วย”
“อ่า...ไม่เป็นไรครับ ผมเรย์ครับ”
“ค่ะ ฉันทายค่ะ”
เรย์ยิ้มให้เธอก่อนก้มอ่านหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บ้านโต๊ะต่อ พี่ทายเดินเข้ามาใกล้ผมพร้อมกระซิบข้างหู
“เปื้อนก๋า หล่อมาก ถ้าบ่ะติดว่ามีผัวแล้วฉันจะยับทำผัวแล้วนิ(เพื่อนหรอ หล่อมากอ่ะ ไม่ติดว่ามีผัวแล้วจะจับทำผัวแล้วเนี้ยะ)”
“เออ...ผมจะฟ้องอ้ายวิน”
“วินบ่ะเกี่ยว ขอจิกเปื้อนเธอก่อนทาม(วินไม่เกี่ยว ขอจิกเพื่อนเธอก่อนทาม)”
เรย์เหลือบมามองผมกับพี่อีกครั้ง มันยิ้มให้ผมกับพี่เลยยิ้มตอบกลับแต่พี่ทายเว่อร์กว่าเยอะ เธอบอกผมว่าเดี๋ยวออกไปซื้อของก่อนเดี๋ยวกลับมา ผมเดินไปนั่งข้างมัน อ่า...ถึงบ้านก็วุ่นวายเลยเรย์จะไม่สะดวกรึเปล่าเนี้ยะ
“วุ่นวายไปหน่อย สะดวกป่ะ”
“ไม่เป็นไร น่ารักดีนะบ้านเนี้ยะ”
“ฮ่ะๆ จะออกไปเที่ยวเลยรึป่าว”
“ยังอ่ะ วันนี้อยู่บ้านก่อน ที่นี้เงียบดีนะ ไม่มีเสียงรถเสียงแตรเหมือนที่นู้นเลย ผ่อนคลายดี”
“ก็แน่ล่ะ นี้ก็จะรอบนอกอยู่แล้ว มีสวนหลังบ้านแน่ะ ตอนเย็นๆไปนั่งสิ ฉันไปบ่อยๆ”
มันยิ้มให้ผมแทนคำตอบ ผมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม อ่า...อีกแล้ว ผมหลับตารับจูบเบาจากมัน ไม่มีอะไรมากแค่จูบเบาๆ แต่มันก็ทำให้ผมเขินอีกจนได้ มันหัวเราะเบาก่อนหอมแก้มผมอีก อ่า...นายนี้...นี้ตกลงจีบหรืออะไรเนี้ยะ
เรามาถึงที่นี้ก็บ่ายกว่า อยู่ไปอยู่มาก็จะกินข้าวเย็นแล้ว ไม่ได้ทำไรเหอะ เรย์หลับกลางวันด้วยซ้ำ มันบอกอยู่ๆก็อยากนอน เออเดี๋ยวกลางคืนไม่นอนเดือดร้อนอีก กินๆนอนๆ อ้วนกันเลยทีเดียววันนี้ ผมเข้าครัวไปช่วยแม่ทำกับข้าวไปเป็นลูกมือแม่ ที่ทำได้นี้ก็แม่นี้แหละ พูดถึงพี่ทายล่ะ...รายนั้นปัจจุบัน สามีเป็นคนทำกับข้าว ลูกไปโรงเรียนสามียังเปียผมให้ลูกเลย พี่ทายนี้นะ นึกว่าจะกุลสตรีกว่านี้ซะอีก หลังจากทำเสร็จก็รอทุกคนกลับมา ผมเดินไปหาเรย์ จะปลุกมันมากินข้าว แต่ก็เจอว่ามันตื่นแล้วแถมอยู่กับ...
“น้าทามมมมม”
เสียงเล็กหวานของเด็กน้อยดังขึ้นหลังจากที่เห็นผม เธอกระโดดลงมาจากตักเรย์ ใช่ตักเรย์ ไปรู้จักกันตอนไหนนั้น วิ่งมากอดผม ผมอุ้มเธอมาหอมแก้มยุ้ยนั้นฟอดให้ น้องนภา ลูกสาวพี่ทายเพิ่ง 5 ขวบ
“น้องภามาเมื่อใดคับ(น้องภามาเมื่อไหร่เนี้ยะ)”
“ซักกำละค่า(สักพักแล้วค่ะ)”
“น้องภาสวัสดี น้าเรย์ก่อน เปื้อนน้าทามเอง”
“เราสวัสดีกันแล้วเนอะ น้องภา”
“ใช่แล้ว”
ผมวางเธอลง เธอโบกมือให้เรย์ก่อนเดินออกไป ผมมองหน้าเรย์ แบบสงสัยมากว่าไปอยู่กับหลานผมได้ยังไง มันก็หัวเราะ มันบอกว่านอนอยู่ แล้วเหมือนได้ยินเสียงวิ่งแล้วลูกบอลก็กลิ้งมาข้างๆแล้วก็เห็นน้องเขานี้แหละก็เลยเล่นด้วยกันสักพัก อืม...นางงามเหลือเกิน หน้าไม่ให้รักเด็กเลยนะเนี้ยะ
ผมเดินไปถามน้องนภาว่าแม่เธอมีไหน เธอก็บอกว่าไปหาพ่อไปช่วยพ่อทำอะไรไม่รู้เดียวกลับมา มีเวลาอีกเยอะกว่าจะถึงเวลาข้าวเย็น ผมเลยชวนเรย์ออกไปนั่งเล่นที่สวนหลังบ้าน...แอบหยิบเบียร์ไปสองกระป๋องด้วย แฮะๆไปนั่งเล่นก็ต้องมีอะไรดื่มหน่อยสิ หลังบ้านผมเห็นสวยหย่อมเล็กๆแม่ผมชอบปลูกดอกไม้มันก็เลยทำให้ดูสวยขึ้น ผมนำมันไปที่ศาลาไม้เล็กไปนั่งตรงนั้นกันคุยอะไรไปเรื่อยเปื้อย คุยกันว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเล่นน้ำกันผมเลยแนะนำมันไปที่ท่าแพ ยอนฮิตในคูเมืองเชียงใหม่แล้วเดี๋ยวอีกวันค่อยไปไหว้พระธาตุดอยสุเทพ เดี๋ยวมาไม่ถึงเชียงใหม่
“คืนนี้ไปป่ะ”
“ไปไหน”
“นิมาร ที่เที่ยวกลางคืน วอมองวอมอัพไรเงี้ยะ”
“ไม่อ่ะ งวดนี้ไม่เที่ยวกลางคืน”
“โอ้หรอจ๊ะ”
“จ่ะ”
“น้าทามค่า”
ผมหันไปตามเสียงเรียก น้องนภาวิ่งมาพร้อมกับถือเครื่องดนตรีชนิดหนึ่งที่เรียกว่าซึงมาด้วย
“ว่าใดคับ”
“น้องจะเล่น ซึงหื้อน้าทามน้าเรย์ฟัง”
“เอาสิคับ เพลงอะหยังล่ะ”
“สาวเจียงใหม่เจ้า น้าทามฮ้องเน้อ”
“ได้คับ”
เธอตั้งท่าเล่นซึงอย่างดีพอเพลงเริ่มบรรเลงไปเรื่อยๆพอถึงท่อนร้องผมก็เริ่มร้อง
“ข้าเจ้าเป๋าสาวเจียงใหม่...”
“บ่ได้ๆๆ น้าทามฮ้องบ่ะถูก”
“ก่อถูกแล้วนิคับ”
“น้าทามเป๋นป้อจายน้าทามต้องฮ้องว่า เป๋นบ่าวก่ะ(น้าทามเป็นผู้ชายต้องร้องว่า บ่าว[ที่แปลว่าผู้ชายอ่ะนะ]สิคะ)”
ผมอึ้งไปเลย เรย์เหมือนจะงงๆกับบทสนทนา ผมเลยอธิบายให้มันไป มันก็หัวเราะใหญ่เลย ผมไปไม่ถูกเลย โธ่หลานผม ละเอียดลออจริงๆ แต่มันไม่ใช่อะครับลูก
“อ่าว...ละท่าน้าฮ้องว่าเป๋นบ่าว บ่าวก่อต้องมาจีบน้าน่ะก่ะ(วถ้าน้าเป็นผู้ชาย ผู้ชายก็ต้องมาจีบหน้าสิ)”
“บ่ะหันเป็นหยัง ปะเด่วนี้ป้อจายฮักกับป้อจายก่อได้ลุ มีเปอเลอะ(ไม่เห็นเป็นไรเลย เดี๋ยวนี้ผู้ชายรักกันก็ได้นิ มีตั้งเยอะ)”
ไปไม่เป็นเลย เรย์ร้องถามผมอีกทีว่าน้องนภาพูดว่าอะไร ไม่อยากจะบอกมันเลยแต่ก็บอก คราวนี้มันหัวเราะดังกว่าเก่าอีกแถมหันไปบอกเห็นด้วยกับหลานผมอีก เออ เอาเขาไปใครบอกหลานผมเนี้ยะ ผมไม่รู้จะเถียงอะไรเลยยอมร้องตามที่น้องนภาต้องการ
“ข้าเจ้าเป๋น ‘บ่าว’ เชียงใหม่ แฮมบ่อเต้าใดก็จะเป็น ‘บ่าว’แล้ว ตึงวันมีบ่าวมาแอ่ว มาอู้มาแซว เป็นคนหละปูน ข้าเจ้าจะเลือกเอาไผ อ้ายบ่าวเจียงฮายจื้อแก้วมาลูน อ้ายก๋องคนแป้เขี้ยวซูน อ้ายคำ อ้ายมูล อ้ายสมอ้ายดี เปิ้นบอกว่าจะมาขอ ข้าเจ้าก่อรอมาแล้วเป๋นปี๋ ป้อแม่ ถ้าปู๋ สะรี อ้ายบ่าวตั๋วดี หายแซ็บหายสอย ข้าเจ้าบ่อเจื้อแฮมแล้ว จะแต่งกับแม้ว ไปอยู่ป๋ายดอย ขายผ้า ขายเพชร ขายพลอย ขายแหวนขายสร้อย อยุ่บนดอยปุย”
พอเล่นเสร็จเรย์ก็ตบมือให้น้องนภา น้องเขาบอกจะเล่นอีกเพลงแต่เสียงรถพี่ทายมาเสียก่อนเธอก็เลยรีบวิ่งไปหาแม่ของเธอ เรย์หันกลับมาถามผมว่าเนื้อเพลงทั้งหมดแปลว่าอะไร ผมก็แปลให้คร่าวๆ มันเลยหัวเราะออกมา
“แหม ไม่ต้องห่วงนะ บ่าวเจียงใหม่ ไม่ต้องรอเป็นปีหรอก เดียวจะไปขอละ”
ผมอมยิ้มให้กับประโยคที่มันพูด ผมเงยหน้ายิ้มให้มันมันก็ยิ้มกลับมาให้ผม โอ่ยให้ตายเหอะ
“แล้วก็ไม่ต้องไปประชดแต่งกับแม้วด้วย เดี๋ยวแต่งกับคนข้างนี้แหละ”
ผมยิ้มเขินกว่าเก่า พร้อมหัวเราะเบา ผมเงยหน้าขึ้นยื่นหน้าเข้าไปจูบมัน ดูมันตกใจที่ผมเริ่มก่อนแต่ก็ยิ้มละเริ่มจูบผมตอบเราถอนออกมาสักพัก ก่อนจะเริ่มใหม่....
“น้าทามมมมมมมม”
ผมผละออกจากมันที่ได้ยินเสียง โอ่...หลานตัวน้อยของผมนี้ได้เวลาจริงๆ
“ว่าใดครับ”
“แม่ฮื่อมาฮ้องไปกิ๋นเข้าเจ้า(แม่เรียกไปกินข้าวค่ะ)”
“ป่ะๆ ไปกั๋น ป่ะเรย์”
เรย์ลุกขึ้นพร้อมอุ้มน้องนภาขึ้นขี่คอด้วย ดูเธอจะชอบใจ เราสามคนเดินกันไปกินข้าวกับครอบครัว
ที่จริงนะ...นายไม่ต้องจีบฉันก็ได้นะ...คือ จะ ‘รัก’ นายอยู่แล้วอ่ะ
ความคิดเห็น