คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Can I BE...[1]
Can I BE…
“เหี้ยเปรม มึงอีกละ มาได้ทุกพัก ว่างหรือไง”
“ผิดมั้ย”
“ไม่ผิด แต่กูหมั่นไส้”
เสียงทักทายจากเพื่อนทักขึ้น พร้อมทำหน้าเอือมเขาเสียเต็มประดา เขามักจะเดินมาที่ห้องนี้ประจำทุกพักอย่างที่ไอ้เป้มันว่าจริงๆนั้นแหละ ก็นะ ก็เพื่อนของเขาอยู่ห้องนี่หมดเลยนิ เขาเรียนอยู่สายศิลป์คำนาณ แต่เพื่อนเขาเกือบทั้งกลุ่มดันเรียนอยู่ห้องสายวิทย์คณิต แถมอยู่ห้องหนึ่งอีก ห้องหนึ่งที่เขาว่ารวมคนเก่งๆน่ะนะ ครั้งแรกนึกว่าห้องเก่งๆบรรยากาศมันจะมาคุ ที่ไหนได้ เขาว่าเปลี่ยนจากวิทย์คณิต เป็นวิทย์บันเทิง หรืออะไรเทือกนั้นเถอะ
“กูเห็นมึงเดินไปหาปอนด์ทุกเช้ากูยังไม่ว่าไรเลย”
“แน๊ะ ว่ากูหรา นี่มึงกล้าว่ากูหรา”
“ฮะๆ มันก็พูดจริงนะมึง เป้”
อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น เจ้าของร่างโปร่งเอ่ยขึ้น ก่อนเดินมานั่งข้างๆไอ้เพื่อนเป้ สองคนนี้ชอบคุยกัน คุยกันถูกคอแต่สวนใหญ่เป็นไอ้เป้เหอะที่พูด ไม่ใช้ไอ้ทามเลย ทามส่วนใหญ่ได้แค่ ‘เออ,จริง,กูก็ว่า’ อะไรประมาณนั้น แต่ใครพูดทันไอ้เป้แม่งก็เก่งแล้วล่ะ อันที่จริงมันก็มีล่ะนะ
“เป้...โยโย่มีไหน”
“เป้าหมายมึงมีที่เดียวรึไง ถามหาอยู่ได้ทุกพัก มานี่มา มานั่งสนทนากับกูดีกว่า”
ว่าแล้วก็ตบเก้าอี้ดัง ป้าบเรียกให้เขาไปนั่งข้างๆ เขาก็ได้แต่ระบายยิ้มง่ายๆไปให้ ไปนั่งฟังมันพูด นานๆทีมันถึงจะหันมาถามเอาความคิดเห็นของเขาบ้าง พอตอบไปยังไม่ทันจบประโยคมันก็พูดขึ้นมาอีก เขานั่งฟังมันพูด รอเวลารอคนที่ผมถามหาอยู่ สงสัยตอนนี้ลงไปซื้อขนมกิน
“อ้าววว เปรม มาอีกละ มาได้ทุกพักเลยนะ”
เสียงสดใสเอ่ยทักเขาขึ้นมาหันไปหา เจ้าของร่างโปร่งแต่เล็กกว่าผมเดินมาพร้อมขนมในมือ ก่อนจะไปลากเอาเก้าอี้ของใครไม่รู้แถวนั้นมานั่งตรงข้ามกับเขา เจ้าตัวยังเคี้ยวขนมตุ่ยๆ กว่าจะรู้ตัวว่าเขานั่งมองหน้าอยู่ก็ตั้งนาน
“มีไรหรอ อยากกินป่ะ แต่โทษนะ หมดแล้วว่ะ ฮ่าๆๆ”
โยโย่ยื่นถุงขนมเปล่ามาให้ แถมยังยัดเยียดมันใส่ในมืออีก เราโยนใส่กันไปกันมานานจนไอ้เป้ที่นั่งข้างๆหงุดหงิดโว้ยวายใหญ่ไล่ให้พวกผมเอาไปทิ้งที่หลังห้อง
“เล่นไรเป็นเด็กไปได้ ไปๆๆ เอาไปทิ้งสักทีสิวะ”
“คิกๆๆๆ”
“คิกๆ บ้านเอ็งสิ ไป จะเข้าเรียนแล้วไปได้ละไอ้เปรม”
ไอ้เป้คว้าเอาขยะในมือโยโย่ไป ก่อนเดินไปที่หลังห้องเอง มันโบกมือไล่ๆเขาให้ไปเพราะมันถึงเวลาเรียนอีกคาบแล้วซึ่งดูนาฬิกาที่ข้อมือ มันก็จริง เอาน่า อีกคาบครูไม่ดุเข้าเลทสักห้านาทีก็ได้
“เลทก็ได้ กูยังอยากอยู่กับพวกมึง”
“ปากหวานนนน แต่ผิดเวลา ไป ไปเรียน”
เป้แกล้งตีหน้าโหดใส่ไอ้คนที่ทำเป็นหูทวนลมแล้วหันกลับไปเล่นอะไรกับไม่รู้งุ้งงิ้งกันอยู่สองคนกับโยโย่ เขาไปแต่ส่ายหน้าระอากับไอ้สองคนนี้ ให้มันได้อยู่ด้วยกันเถอะ แทบจะหาช่องว่างไปแทรกมันสองตัวไม่ได้เลย เลยได้แต่กลับไปนั่งที่พร้อมพูดลอยๆขู่มันแต่ได้ผล
“เออ ไปไม่ไปก็เรื่องของมึง คาบต่อไปห้องกูของครูวาว”
เท่านั้นแหละ มันทำหน้าเหรอหราบอกลาพวกผมแล้ววิ่งออกจากห้องไป ก็นะครูวาวน่ะ โคตรหมั่นไส้มันที่มาห้องนี้บ่อยๆประหนึ่งเป็นนักเรียนห้องนี้ อย่าว่าแต่ครูคนนี้เลย ครูประจำชั้นมันแทบไล่มันมาห้องนี้ด้วยซ้ำ พอมันออกไปโดยมีโย่โบกมือหย่อยๆตามหลัง เขาก็หันกลับมาพูดกับโย่
“อยู่ด้วยกันตลอดเลยนะ แยกกันไม่ได้รึไง”
“ฮะๆ ว่าไปนั้นเป้”
ว่าไปนั้นหรอ...กูว่ามันจริงแล้วพวกมึงไม่รู้ตัวกันมากกว่า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไป๊ ฉันยังสอนไม่เสร็จ”
เสียงไล่จากครูประจำชั้นของห้องสี่ดังขึ้นเมื่อพวกเพื่อนเขาจากห้องหนึ่งมายืนออ อยู่หน้าประตูประมาณสิบกว่าคนเหมือนมากดดันกลายๆว่าให้เลิกสอนได้แล้ว ที่จริงมันก็ได้เวลาแล้วอ่ะนะ ทำไมครูกิ๊บใจร้ายจังวะ ก็เข้าใจนะว่าเขาเรียนสายคำนวณแต่มันก็เยอะไปนะบางที นี้คาบที่สามแล้วนะคณิตเนี้ยะ
“ครูกิ๊บบบบ ใจร้ายจังครับ เพื่อนๆผมจะตายแล้ว”
“ใช่ๆๆ ครูกิ๊บใจร้าย ดูหน้าพวกเพื่อนผมดิ มันอยากออกห้องจะตายแล้ว”
และอีกหลายประโยคต่อมาจากเพื่อนๆเขา เปรมยิ้มน้อยๆกับความขี้เล่นของเพื่อนเขา ครูหลายคนเอ็นดูกลุ่มเขาเป็นพิเศษก็ไม่รู้ทำไมแต่ก็ดีเวลาทำอะไรผิดก็ไม่ค่อยโดนเท่าไหร่ จู่ๆครูกิ๊บก็หันมาจ้องหน้าเขาทำสายตาคาดโทษ ก่อนปล่อยพวกห้องเขาออกจากห้อง เขาเก็บของลงใต้โต๊ะก่อนเดินออกจากห้อง เห็นพวกเพื่อนๆกำลังล้อมคุยกับครูกิ๊บอยู่ บางทีมันก็ดูหน้ากลัวที่ว่าชายหญิงเกือบสิบชีวิตยืนล้อมครูที่สูงแค่ไหล่ผมอยู่ ไม่นานหลังจากนั้นก็ลงไปที่โรงอาหารกัน
“เปรม เมื่อวานน้องมึงเอาอีกแล้วนะ กูกำลังรอรถจะกลับบ้าน ตามันนี้จิกมาแต่ไกลเลย”
“เออ เค้าก็เห็น ให้ตายหน้าตบสุดๆ”
สองเพื่อนสาวปายโอ๋ นางร้ายนางเอกของกลุ่มเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังต่อแถวซื้ออาหารอยู่ อ่า...เอาอีกแล้วหรอ น้องที่ว่านี้ไม่ใช่ใคร แฟนเขานั้นแหละ ช่วงนี้อยู่ในช่วงหมดโปร ทั้งที่เขาก็ยังรักและแคร์น้องอยู่เหมือนเดิม แต่มันก็ดูจะไม่พอสำหรับเขา แถมยังพาลไปถึงเพื่อนๆเขาอีก สองคนนี้แหละตัวหลักที่ไม่ถูกกับน้องมิ้นน่ะ อาจเพราะหน้าตาที่เรียกได้ว่าน่ารักและสวยกัน ถ้าเขาทำตัวสนิทด้วยน้องก็อาจไม่พอใจ แต่บางที่มันก็เกินไป เพื่อนเขานะทำไมต้องคิดมาก
“เออ ขอโทษด้วยนะ”
“มึงไม่จำเป็นเหอะ จะดีมากถ้าจะเลิกกัน”
เขาได้แต่ยิ้มรับบางๆ มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เพื่อนๆเขาบอกให้ผมเลิกคบ ไอ้เป้นี้คนแรกเลย บอกตั้งแต่ผมคบใหม่ๆแล้วว่าคบกับน้องอาจมีปัญหา อยากรู้จริงว่ามันมีตาทิพย์หรือยังไง ผมเลิกสนใจบทสนทาแล้วหันกลับไปหาคนด้านหลังผมที่ตอนนี้กำลังคุยออกรสกับไอ้แซนด์ หนุ่มแว่นมาดขรึมของกลุ่ม แต่โคตรกวนอารมณ์ ก่อนจะไปร่วมเสือก? กับเขา
“มึงหันมานี้รู้เรื่องหรอเขาคุยอะไรกัน”
คำแรกที่โดนไอ้แซนด์ทักตั้งแต่หันหน้าไปหา อืม ไปไม่ถูกเลย เขาเลยหันไปหาไอ้เป้เพื่อขอความช่วยเหลือ มันทำอย่างมากก็แค่ซ้ำเขาให้จมหนักลงไปอีกก็เท่านั้น
“อย่าว่าเปรม”
“ใช่ๆอย่าว่าเปรม”
เขาหันไปยิ้มเห็นดีเห็นงามกับโย่ที่ออกตัวปกป้องเขา จนไอ้เป้กับแซนด์ทำหน้าเหยเกบอกบุญไม่รับ ฮะ โย่น่ารักที่สุด ผมชอบมากที่ได้เห็นรอยยิ้มของโย่ มันสดใสแบบบอกไม่ถูก เวลาที่ไม่สบายใจขอแค่ให้เห็นหน้ากับรอยยิ้มนั้นก็พอ
“นี่ทาม...มึงรู้สึกรังสีม่วงๆมั้ยวะ”
“เออ นิดหน่อยวะ”
“กูว่าไม่นิดแล้วล่ะ”
เป้กระซิบกระซาบกับเพื่อนข้างตัวที่กำลังมองคู่สว่างไสวตรงหน้าอย่างพิจารณา เขาเห็นมาพักใหญ่...ใหญ่มาก เพราะมันนานมากแล้วตั้งแต่เขาทักมันไปเรื่องที่เปรมกับโย่สนิทกันจนเขารู้สึกว่า...เกินเพื่อนแต่ตอนนั้นมันก็ทำหน้าไม่ใส่ใจบอกเขาคิดไปเอง ตอนแรกก็คิดงั้นแหละพอเล่าให้ทามฟังเท่านั้นแหละทำให้เขาคิดว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง
“เอาเหอะ กูคงคิดไปเอง”
“อือ...”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เปรม มึงกลับเลยรึเปล่า”
“ไปกับน้องน่ะ”
“อือ”
เพื่อนเขาเดินเรียงแถวกันลงจากอาคารเรียนไป ทุกครั้งที่เลิกเรียนพวกมันจะเดินมาหาแล้วถามคำถามเดิมๆทุกวันแม้ว่าเขาจะตอบไปแบบเดิมๆทุกวันเช่นกันก็ตาม ผมเก็บของใส่กระเป๋าก่อนเดินลงไปที่นัดกันไว้แต่ก่อนที่จะถึงที่เสียงข้อความก็ดังขึ้น
‘วันนี้มิ้นกลับก่อนนะ โทษนะคะ’
อ่า...อะไรกัน เขาคิดแค่นั้นแต่ก็ส่งข้อความกลับไปว่าไม่เป็นไร อุส่าบอกที่บ้านว่าจะกลับดึก กลับตอนนี้โดนพี่สาวแซวแน่เขาเลยตัดสิ้นใจไปที่หน้าโรงเรียน ไปหาพวกนั้น มันชอบนั่งกันอยู่แถวนั้น จองกันเป็นกลุ่มใหญ่ ดูโคตรจะมีอำนาจ กร่างไปทั่วนี้ขนาดว่าอยู่แค่ ม.ห้านะ ถ้าขึ้นม.หกมันจะขนาดไหน เขาเดินไปถึงก็เห็นพวกเพื่อนกำลังยืนกันเป็นวงกลม โอน้อยออกกันอยู่ ดูแล้วโคตรจะปัญญาอ่อนแต่มันก็เป็นวิธีที่ดีสุดแล้วสำหรับการแบ่งกลุ่ม
“เออดี ไอ้เปรมมาพอดี มาๆคนขาดพอดี”
เป้เรียกเขามาแต่ไกล เขาก็วางกระเป๋าแล้วไปโอน้อยออกด้วยผมปรากฎว่าเขาได้อยู่กับโยโย่ เยี่ยมแต่ไอ้เป้โวยวายใหญ่ประมาณว่าขี้โกงอะไรประมาณนั้น แต่ก็ก้มหน้าก้มตายอมรับชะตาไป
“แม่ง มีทั้งเปรม ทั้งโย่ ดูกูซิ มีอะไร มีไอ้ทามแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เล่น”
“อ่าว พูดหมาๆงั้นอ่ะเพื่อน กูก็เล่นเป็นอยู่”
เป้โยนบาสเปิดและจากนั้นก็เป็นการเล่นกันมันส์ๆโกงบ้าง ลักไก่บ้างตามประสาเล่นกันเอาสนุกแต่ได้เหงื่อ ได้แฟนคลับ...ใช่ได้แฟนคลับ ไม่ใช่ของเขานะ ของไอ้เปรมกับโย่นู้น มันสองตัวเป็นนักกีฬาโรงเรียน กีฬาสีเมื่อไหร่พวกมันต้องลง ไอ้เปรมก็สูงเท่ขี้เก๊ก(ด้วยความหมั่นไส้) โยโย่ก็น่ารักสดใสเล่นกีฬาเก่ง สองคนนี้แฟนคลับเพียบ เขาถึงบอกไงว่าแพ้ตั้งแต่ไม่ได้เริ่ม แพ้ทุกเรื่องอ่ะ
“สัสทามสูงเปล่า ทำไมทำลูกไม่ได้วะ”
“ตากูไม่ดีโว้ยยยย”
เสียงตะโกนว่าหลังจากที่ไอ้ทามเชดแป้นพลาดทำให้เปรมรีบาวแล้วทำลูกได้ ไอ้เป้ทึ้งหัวตัวเองพร้อมร้องอ๊ากกก อย่างดังจนคนแถวนั้นหันมามองจนไอ้ทามต้องเดินไปตะครุบปากมันให้หุบ เขาเดินไปตีมือกับโย่ที่ยืนอยู่ข้างๆ
“เปรมเก่งป่ะ”
“เก่ง แต่โย่เก่งกว่าว่ะ ฮ่าๆๆ”
เขายิ้มรับกับคำพูดนั้น ก่อนเอื้อมมือไปบีบจมูกคนตัวเล็กกว่าอย่างหมั่นไส้ โย่สะบัดหน้าออกก่อนยื่นมือหมายจะมาบีบเขาบ้างซึ่งพูดเลยว่าเป็นไปไม่ได้ฮ่าๆ
“มาให้โย่บีบเลยยยยย”
“อะแฮ่มมม จะแดกมั้ยน้ำที่พนันไว้น่ะ งุ้งงิ้งกันอยู่ได้”
เขายิ้มให้เป้ง่ายๆก่อนจูงโย่ให้เดินตามไปด้วย ได้กินน้ำฟรีจากผู้แพ้ เป็นพนักเล็กน้อยที่ตั้งไว้สนุกๆแต่ทำจริง เป้กับทามก็ยังคงเถียงกันอยู่ คราวนี้ได้ยินทามพูดยาวเลย ก็มันเป็นคนประหยัดนี้นาเสียเงินกับเรื่องไม่เป็นเรื่องคงทำให้มันอารมณ์เสียไม่น้อย
“แดกไร”
“น้ำเขียว”
เสียงเราดังขึ้นพร้อมกันทำให้ต้องหันหน้ามาหัวเรากันน้อยๆจนเป้เกิดความหมั่นไส้
“เออดี แดกเหมือนกันก็แก้วเดียวกันไปเลย ป้าครับน้ำเขียวสิบบาใส่แก้วครับ”
“เอ๊ยยยย ได้ไงวะ สองแก้วดิเป้”
“ไม่ กูหมั่นไส้ครับโย่ แดกไปแก้วเดียวหลอดเดียวนั้นแหละ ไอ้ทามจะได้ไม่ต้องบ่น”
ว่าเสร็จก็ยื่นน้ำแก้วเขียวสิบบาทแก้วเดียวหลอดเดียวตามที่มันบอกจริงก่อนไปหาอะไรแถวนั้นกินต่อ เขากับโย่ก็ไม่ได้ว่าไรก็กินด้วยกันอยู่เถียงกันนิดๆหน่อยๆเรื่องใครดูเยอะดูน้อย ระหว่างเดินกลับไปถิ่นที่นั่งประจำ เสียงหวานเสียงหนึ่งก็เรียกเราไว้ น้องผู้หญิงหน้าตาน่ารักพอใช้ได้ เรียกให้หยุด
“พี่โยโย่ค่ะ...คือ ขอคุยด้วยได้มั้ย”
“อะ...อือ”
เขามองตามสองคนนั้นไปจนลับตา จากท่าทางของน้องคนนั้นแล้วเดาไม่ยากว่าจะคุยเรื่องอะไร ไม่รู้ว่าเขาทำหน้าแบบไหนออกไปจนไอ้แซนด์ที่นั่งอยู่ทักขึ้นมา
“เป็นเหี้ยไร ทำหน้าอะไรอย่างนะ”
“เปล่านิ”
“หรอ ถามหมา หมายังรู้เลยว่ามึงไม่พอใจ”
“กูเปล่า”
“เออๆ เปล่าก็เปล่าแต่มึงไม่ต้องห่วงนะ กูว่าคงไม่ได้คบกันเป็นแฟนหรอก”
ไม่รู้ทำเขาถึงรู้สึก โล่งใจกับประโยคนั้น แต่ก็ยังคงตอบกลับไป
“กูบอกว่าเปล่าไง”
ความคิดเห็น