คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : รำคาญที่ไม่ได้แปลว่ารำคาญ
“ไปไหนอะสอ?”
นที่เพิุ่ยโทรศัพท์เสร็หันไปถามนับเมื่อเห็นว่ารถที่วิ่ออมาาร้านอาหารไ้พัให่ำลัออนอเส้นทา... เส้นทานี้ไม่ใ่เส้นทาลับอนโทว่ามันือถนนสายหลัที่มุ่รสู่มหาวิทยาลัยที่เธอับสอเรียนอยู่
“ไปมหา’ลัยเหรอ?” เมื่อนับยัเียบ็เลยถาม่อ รั้นี้สอไม่ไ้เียบใส่เธอทว่าานรับในลำอเพื่อบอว่าเธอเาถู ุหมายปลายทาที่สอำลัะไปือมหาวิทยาลัยที่เธอับเาเรียนอยู่ ที่เธอสสัยสอะเ้าไปในมหาวิทยาลัยทำไม เามีธุระอะไรให้้อไปทำ
“อือ”
“ไปทำไมอะ วันนี้มีนัรวมพลเหรอ? ไม่เห็นรู้เรื่อเลย” พูพร้อมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาูลุ่มไลน์่าๆ็ไม่เห็นว่ามีารแ้นัหมายหรือว่ารวมพลอะไรเพิ่มเิม ้อวามล่าสุ็ยัเป็น้อวามประาสัมพันธ์เรื่อารรับน้อและานปมนิเทศนัศึษาใหม่ที่ะมีึ้นอาทิย์หน้า
“เปล่า ไม่ไ้นั”
“ถ้าไม่ไ้นัแล้วสอะเ้าไปในมอทำไม? มีธุระ?” ปิเธอเป็นนพูเยอะอยู่แล้ว ทว่าเวลาอยู่ับสอเธอ้อเพิ่มประสิทธิภาพารพูเป็นสอเท่า อยารู้หรือว่าสสัยอะไร็้อถาม ึ่เธอ็ทำมาลอ
มีเพียเรื่อเียวเท่านั้นที่เธอไม่ล้าพู และไม่ิที่ะพูมันออไป
“ไอ้เ่มันไลน์มาให้ไป่วยแ่บาสับพวนิเทศ มันบอว่านไม่พอ”
“เ่วนไปเล่นบาส?” ฟ้าลาหันไปเลิิ้วมอนับ ปอร์เ่วนไปเล่นบาสแล้วมันเี่ยวอะไรับเธอ “แล้วทำไมสอไม่ไปส่เราที่อนโ่อน อย่าบอนะว่าะให้เราไปนั่เฝ้าสอที่สนามบาส ไม่เอาอะ ร้อน็ร้อนอยาลับห้อไปนอนมาว่า”
“แ่แปปเียว”
“แปปเียวน่ะี่นาที?”
“็บเม”
“บเมเาเรียแปปเียวเหรอสอ ถ้าแปปเียวมัน็ไม่วรเินห้านาทีมั้ย” หรือถ้าเินห้านาที็ไม่วรเินสิบนาที ถ้ามาว่านั้นเธอไม่เรียว่าแปปเียวหรอนะ
“มีที่ไหนแ่บาสห้านาที”
“็ไม่มีไ” พูบ็ไม่ลืที่ะแบะปาลอามอบนให้มันรบสูร แล้วมาบอว่าแ่แปปเียว ถ้าะเล่นนบเมแล้วเอาอะไรมาแปปเียว “สอไปส่เราที่อนโ่อนไม่ไ้เหรอแล้ว่อยลับมาเล่นบาสับไอ้เ่”
ลุ่มเธอมีทั้หมหน เป็นผู้ายสี่นึ่็ือสอ ปอร์เ่(ปรมะ)น้นเรื่อที่ส่้อวามวนสอมาเล่นบาส อีสอนือ ลื่น(าร) และี๋(เินท์) ึ่เธอไม่รู้ว่าสอนนี้มา้วยหรือเปล่า
ส่วนผู้หิสอนือเธอและเอเบลสาวเหนือาเมือเียใหม่ที่าวออร่าเหมือนนไม่เยออแ
“ไม่ส่ บอแล้วไรอลับพร้อมัน” พูบ็บไฟเลี้ยวเลี้ยวรถเ้าประูมหาวิทยาลัยทันที ปิโอาสฟ้าลาอย่าสมบูร์
“เอาแ่ใัวเอเินไปปะ ลเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อันแน่” ฟ้าลาบ่นอุบ บึนปาใส่น้าๆที่นั่เป็นทอไม่รู้ร้อนอย่าัใ บอเลยว่าพ่อเธอยัไม่เยบัับเธอนานี้เลย แล้วไม่ใ่แ่บาสเ็บอลนะที่สอลาเธอไปนั่เฝ้าเป็นหมาหอยอยู่้าสนาม้วยแทบทุรั้ แม้แ่เวลาที่สอไปเล่นฟุบอลเายัลาเธอไปนั่โ่ๆรอเาบนอัันทร์้าสนามแทบทุรั้ วันที่เธอไม่ไ้ไปือวันที่เธอิธุระริๆ
ไม่รู้เพราะหมั่นไส้ที่เธอบ่นเยอะหรืออยาะวนให้เธอหุหิยิ่ว่าเิม ทันทีที่เลี้ยวรถผ่านประูมหาวิทยาลัยสอ็ยื่นมือ้ายอัวเอมายี้ผมเธอทันที
“สอ! นิสัย!” ฟ้าลาหันไปถลึาวามอน้าๆที่เล่นอะไรเป็นเ็ๆ ้อมาเสียเวลาเธอัทรผมใหม่อี
นยิ่ไม่ไ้สระผม ไม่รู้หรือไว่ามันัทรยา
แล้วอย่านึว่าสอะสำนึนะ นอาะไม่สลหรือว่าสำนึในสิ่ที่ัวเอทำแล้วยัยยิ้มมุมปาพอใับท่าทาหุหิอเธอไปอี
“บ่นมา รำาว่ะ”
“รำาแล้วพามา้วยทำไม รำาสอ็พาไปส่ที่อนโสิ”
“ไม่!”
ฝาเ้าั้น ไล์ หัวใ อมเมน์นิยายให้ไร์้วยนะะ
ความคิดเห็น