ในคืนความฝัน

ในคืนความฝัน 

เสียงลมล่องลอยมาตามท้องฟ้าที่ดูจะไม่ค่อยสดใสนัก ดนตรีขับทำนองดุดันถ่ายทอดตามอารมณ์ของผู้เล่น ภายในบ้านหลังใหญ่ปลูกล้อมไปด้วยไออุ่นของต้นไม้โอบล้อมรอบบริเวณรัวสูง ในวันที่ฝนพร่ำปรกคลุมไปทั่วทั้งเมือง พระนครยามเย็นใกล้จะหลับใหล  

เสียงกระแทกกระทั้นของตัวโน๊ตหยุดลง ร่างไวๆของหญิงสาววัยแรกรุ่นผุดลุกผละจากเปียโนตัวเก่งเดินไปนั่งยังโซฟา

        "ท่านพ่อพูดสิ่งใดก็ดีไปหมด คงจะมีแต่ฉันกระมังที่แย่ไปหมด" เสียงใสเอ่ยด้วยความเอาแต่ใจใบหน้างุดงอนั้นเผยอารมณ์ออกมาอย่างชัดเจน

     ใบหน้าสวยได้รูปพรรณ ดวงตามนหวานสวย คิ้วโก่งงามดังคันศรขมวดจนติดกันเป็นเส้นเดียวบ่งบอกอารมณ์ไม่พอใจ ปากอวบอิ่มแดงธรรมชาติและจมูกโด่ง มองดูแล้วเหมือนกำลังมองภาพวาดไม่ผิดเพี้ยน

    ถาดขาวพิมพ์ลวดลายดอกกล้วยไม้เคลือบขอบจับสีทองบรรจุน้ำใบเตยหอมและขนมทองหยอด ฝอยทอง และขนมชั้น จัดเรียงจานอย่างสวยงามถูกวางลงบนโต๊ะอย่างเบามือ ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มหน้าตาดียกยิ้มสู้ก่อนจะหย่อนตัวลงข้างๆ หญิงสาว 

         "น้องแก้ว รับขนมมั้ยคะ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นและยกยิ้มคงเดิม 

 หม่อมราชวงศ์หญิงกนกพรรณ หรือ คุณหญิงแก้วบุตรตรีเพียงคนเดียวของหม่อมเจ้าอาทิตย์ เหลือบมองว่าที่คู่หมั้นก่อนจะถอนหายใจยาว ดูเหมือนว่าเค้ากำลังพยายามเอาใจเธอและมักจะเป็นอยู่อย่างนี้ประจำถึงแม้ตัวเธอจะไม่ใยดีนักแต่ก็อดพูดคุยตามมารยาทด้วยเสียไม่ได้

    อานนท์ เป็นเจ้าของกิจการไม้ที่รุ่งเรืองที่สุดในพระนคร ณ ตอนนี้ ดูเหมือนว่าช่วงสองสามปีหลังที่อานนท์ได้รู้จักและติดต่อธุระกิจกับหม่อมเจ้าอาทิตย์เธอผู้เป็นลูกสาวก็พรอยถูกจับคู่ไปด้วย  แม้ว่าตัวเธอจะมีศักดิ์เป็น หม่อมราชวงศ์ และมีบิดา เป็นหม่อมเจ้า ทว่าตัวบิดาของเธอกับไม่ถือในเรื่องยศศักดิ์และมองอนาคตของความเป็นจริง เป็นสำคัญ

         "พี่นนท์วันนี้จะกลับยามไหนหรือคะ เมื่อคืนวานก็กลับเสียมืดค่ำ แก้วเห็นว่าพี่นนท์ไม่ต้องมาทุกวันก็ได้นะคะ ถ้ามีธุระก็ไปบ้างเถอะค่ะ แก้วเกรงใจ"

    อานนท์อึกอักแม้รู้ตัวว่าถูกหญิงสาวเอ่ยไล่เป็นนัยอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่คิดถอดใจได้แต่ยิ้มสู้และเชื่อว่าไม่ช้าทั้งเธอและเค้าจะต้องแต่งงานอยู่กินกันในที่สุด

เสียงรถดังเข้ามาภายในเขตรัวบ้าน สาวใช้ที่คอยอยู่ไม่ไกลรีบตรงปรี่ไปยังหน้าบ้านอย่างรู้งาน กนกพรรณปลายตามองอานนท์ที่ยิ้มเจื่อนๆและรีบขอตัวกลับ ก่อนจะเดินออกไปรอรับใครสักคนที่กลับมา 

     หม่อมเจ้าอาทิตย์ลงจากรถสีครีมด้วยความมั่นคงพลางยื่นสูทสีขาวให้กับสาวใช้ที่มาคอยรับ ก่อนหันไปมองร่างเล็กของบุตรสาวที่ก็มายืนรอรับเช่นกันแม้ใบหน้าจะดูไม่เต็มใจเท่าไหร่นักเพราะถูกสั่งห้ามไม่ให้ออกนอกบริเวณรัวบ้านมากว่าสองอาทิตย์ด้วยความแสบสนเหลือเกินจะทนของบุตรสาว

         "หน้างอเป็นตวัดมายืนรอรับหน้าบ้าน ใครมันทำลูกสาวพ่อโกรธอีกหรือ" น้ำเสียงใจดีเอ่ยเย้าผู้เป็นลูกแม้รู้อยู่แล้วว่าสาเหตุมาจากตน

        "คงจะเป็นใครสักคนที่ใจร้ายกับแก้วได้ลงคอน่ะค่ะ นี่ก็เข้าสองอาทิตย์แล้วท่านพ่อจะปล่อยแก้วขุดคู้อยู่ในบ้านจนแก่เลยหรือคะ"

   หม่อมเจ้าอาทิตย์ส่ายหน้าระอาหนักพลางกอดไหล่ลูกสาวเดินขึ้นบ้าน

       "แก้วจำวังนั้นได้ไหมลูก ที่แก้วเคยอยากได้ตอนเด็กๆ" หม่อมเจ้าอาทิตย์เกริ่นขึ้น 

       "วังภักดีชุมพลหรือคะ วังของท่านพ่อแต่ท่านพ่อไม่เคยเข้าไปอยู่เลย"

กนกพรรณนึกถึงสมัยยังเด็กที่พอผู้เป็นมารดาสิ้นตนและพ่อก็ย้ายออกมาและไม่กลับไปเหยียบ วังภักดีชุมพล  อีกเลยเธอรู้แค่เพียงว่าครั้งหนึ่งเธอเคยอาศัยอยู่และที่นั้นเป็นวังเก่าแก่ของตระกูล

       "มันมีเรื่องราวมากมายจนพ่ออยากทิ้งไว้เป็นความทรงจำ แต่มานึกไปแล้ว พ่อก็แก่ลงทุกวันเลยอยากจะมอบมันให้กับลูก"

       "ท่านพ่อจะเปิดวังนั้นอีกครั้งหรือคะ"