คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : The Twelveth Story : Tears [LOOKYEE x EXIT x POO x LOOKPAD]
“หาแฟนใหม่ม่เย้ยกูสิ!”
“พี่อยากให้หยีทำอย่างนั้นหรอ... ก็ได้...”
“อย่าลืมทำให้กูเสียดายด้วยล่ะ : )”
“ได้!! พี่ปู่ได้เสียดายหยีแน่ !!!”
ฉันไม่รู้ว่าฉันมีเหตุผลอะไรที่กลับมาภายในบ้านหลังนี้อีก ฉันไม่รู้ว่ามีเหตุผลอะไรมากมายที่จะลองเสี่ยงมาเหยียบที่นี่อีกครั้ง
บ้านหลังนี้... มีอะไรมากมายซ่อนอยู่
เหล้า บุหรี่ ไพ่ เสียงเพลงอึกทึก ผู้คนมมากมายแออัดตามประสาแขกที่เจ้าของบ้านเชิญมา
แต่สิ่งเหล่านั้นไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับฉันเสียเลยนะ นอกเสียจาก..ความทรงจำระหว่างฉันกับเจ้าของบ้านที่เหมือนผับย่อมๆหลังนี้
ฉันกลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้งในรอบครึ่งปี
บ้านของพี่ปู่...
ฉันกระแทกส้นรองเท้าส้นสูงที่สูงแค่..4 นิ้วครึ่ง เข้ามาภายในรั้วบ้านอย่างไม่ลังเล ไม่สิ ฉันลังเลมาตั้งแต่สามสี่ชั่วโมงที่แล้วว่าจะมาดีหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่คำชวนของพี่ลูกปัด ฉันคงไม่กลับมาเหยียบที่นี่แน่ๆ ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่าเจ้าบ้านไม่เชิญชวน แต่บังเอิญยังเห็นฉันคนนี้ยืนอยู่ในพื้นที่ของเขา เขาจะทำยังไง
และตัวฉัน... จะมีความรู้สึกยังไงกันนะ
คนที่นี่ยังเยอะเหมือนเดิม และฉันไม่ได้บอกเพื่อนๆด้วยว่าไปไหน ยัยตัวเล็กคงกระวนกระวายแน่ๆที่ไม่เจอฉันที่บ้าน ไอ้ชำร่วยก็สนุกสนานอยู่ที่มิลานมันไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว ช่วงนี้ชีวิตฉันนอกจากฝึกงานที่กองถ่ายละคร ก็คงจะมีชีวิตอยู่ตัวแทบติดกับพี่ลูกปัด คนที่คอยหางานถ่ายแบบฉันเสมอ และตอนนี้ฉันกำลังมองหาพี่สาวคนสวยคนนั้นอยู่ ในใจก็รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ มองซ้ายมองขวาไปเรื่อยๆ นี่ไม่ใช่ตัวฉันเลยนะที่ต้องรู้สึกตื่นเต้นอย่างนี้
ผู้ชายหลายคนส่งยิ้มให้ฉัน พร้อมกับเสียงทักทายเบาๆ เหมือนจะชวนให้เข้าร่วมวงไปดื่มด้วย หรือไม่ก็เสียงผู้หญิงซุบซิบนินทา ว่าด้วยเรื่องฉันคืออดีตผู้หญิงของพี่ปู่ หรือนางแบบคนนั้นบลาๆ ที่ฉันไม่ได้สนใจฟังดีนัก ฉันเดินเชิดหน้าขึ้นหลังตรง ราวกับว่านี่คือแคทวอล์ก พร้อมสอดสายตามองหาพี่ลูกปัด แต่แล้ว.. ก็ยังไร้เงา
เสียงเพลงอึกทึกอื้ออึง ดังจนแสบแก้วหู ที่นี่ไม่เคยเกรงกลัวตำรวจมาเหมือนเดิม เสียงดังเหมือนเดิม แต่ฉันชินแล้วล่ะ ตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็เริ่มใจแตก เที่ยวเล่นตลอดเวลา ทำทุกอย่างที่ตอนอยู่กับพี่ปู่ทำไม่ได้ ทำทุกสิ่งที่อย่างที่เขาห้าม แต่ก็ทำไปด้วยความรู้สึกที่ด้านชาอยู่ดี ก็แค่ประชดชีวิตไปวันๆ ล่ะมั้ง J
ห้องนั้นก็ไม่มี
ห้องนี้ก็ไม่มี
ห้องโน้นก็ไม่..
หมับ!
ฉันรู้สึกได้ถึงสัมผัสบางอย่างที่มาฉุดรั้งข้อมือของฉันเอาไว้ ฉันหันหน้ากลับไปเหลียวหลัง เพื่อมาดูว่าใครเป็นคนคว้าแขนของฉันเอาไว้ แสงไฟสลัวๆสีม่วง สีฟ้า สีส้มสลับกันไป ทำให้ฉันมองอะไรไม่ค่อยชัด จนต้องหรี่ตามองเจ้าของใบหน้าและมือที่คว้าเอาไว้
“น้องหยีมาหาใครหรอคะ J”
“คะ? เอ่อ...”
ฉันปรับโฟกัสสายตามองเขาอีกครั้ง ฉันเหมือนเคยเห็นหน้าเขาที่ไหนมาก่อน แต่ฉันนึกไม่ออก
“จำพี่ไม่ได้หรอคะ เราเจอกันตั้งหลายรอบน่าน้อยใจจัง L”
“พี่...”
“หลีก! เกะกะ!” มีอีกหนึ่งเสียงแทรกขึ้นมาในระหว่างที่ฉันกำลังคุ้ยความจำเพื่อเรียกชื่อคุณผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า พี่ลูกปัดแทรกตัวเข้ามาระหว่างกลางในชุดสีแดงสดปิดข้างหน้ามิดชิดแต่เปิดหลังเว้าจนเห็นแผ่นหลังขาวเนียนละเอียด เป็นที่สะดุดตามากๆ ผู้ชายคนตรงหน้าชักสีหน้าหงุดหงิดไม่พอใจพลางปล่อยแขนฉันลง แล้วเบนสายตาไปมองพี่ลุกปัดอย่างเคืองๆ
“น้องหยีมาพอดีเลย >< ขอโทษนะจ๊ะพี่เพิ่งมาเอง แหมนึกว่าจะไม่มาแล้ว...” พี่ลูกปัดส่งยิ้มมาให้ฉันก่อนจะหันไปเบ้หน้าให้กับผู้ชายคนนั้นพร้อมๆกับดึงแขนฉันให้เดินตามไปอีกห้องนึงที่มีคนน้อยกว่า ฉันเห็นนะว่าพี่ลูกปัดชนไหล่ผู้ชายคนนั้นแรงมากๆ ในขณะที่เขากำลังก้มดื่มเหล้าในแก้ว จนเขา... สำลัก
“พี่นึกว่าน้องหยีจะไม่ยอมมา ขอโทษทีที่สถานที่อาจจะไม่..”
“ไม่เป็นไรค่ะ หยีลืมมันไปหมดแล้ว : )” ฉันรีบแทรกตอบทันที ก่อนที่พี่ลูกปัดจะพูดอะไรออกมา ฉันเดาใจคนเก่งจะตายนะว่าเขาจะพูดอะไรน่ะ
แต่...ฉันโกหกพี่ปัดไปเต็มๆ ใครจะไปลืมกัน...
“งั้น.. ถ้าบังเอิญเจอมัน น้องหยีก็ไม่รู้สึกอะไรแล้วใช่มั้ยน้า :D”
“... ใช่ค่ะ : )” ฉันยกดื่มเครื่องดื่มอะไรซักอย่างที่ลืมชื่อ แต่ค่อนข้างมีฤทธิ์แรงมากๆ ถ้ากินหนักๆเข้าคงเมาไม่รู้เรื่อง ฉันดื่มไปพลางโยกไปตามจังหวะเพลง พี่ลูกปัดคืนนี้ดูสวยเด่นมากๆ ฉันอิจฉาเหลือเกิน มีผู้ชายหลายคนเข้ามาหานางตลอด และนางก็ไม่อิดออด ปฏิเสธหรือเดินหนีอะไรเลย ซึ่งต่างกับฉันถ้าไม่อยู่ในอารมณ์ไร้สติ ก็คงเดินหนีตลอด
นานมากที่ฉันอยู่ภายในบ้าน แต่พอกลิ่นบุหรี่เริ่มมา ฉันคงต้องถอยห่างออกมาที่ระเบียงห้อง เพื่อสูดอากาศดีๆเข้าปอดบ้าง
“....!!!”
ฉันถึงกับสะดุ้งเมื่อเปิดประตูระเบียงออกไปเจอกับภาพผู้ชายกับผู้หญิงหลายคู่กับจูบกันบ้าง ซุกไซร้กันอยู่บ้าง เกือบจะพลั้งปากพูดขอโทษค่ะออกไปดังๆ แต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ ชินได้แล้วมั้ง...นะ
ฉันแกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไร ยืนไปพิงระเบียงอีกฟากที่อยู่ห่างจากพวกเขา ตอนนี้ฉันแค่ต้องการอากาศเท่านั้นล่ะ ฉันเหลือบไปเห็นผู้ชายคนนึงผละจูบออกจากฝ่ายหญิง ก่อนจะมองฉัน ฉันไม่ได้คิดไปเอง ฉันมั่นใจ เขาไล่คนอื่นๆ ออกไปจากที่ตรงนี้ก่อนจะเดินตรงดิ่งมาหาฉัน
“น้องหยีออกมาทำอะไรที่นี่คนเดียวคะ J”
“อ๋อ... หยีแค่อยากได้อากาศน่ะค่ะ” ฉันตอบเขาพร้อมกับส่งยิ้ม เขามองฉันไปพลางยิ้มไป จนบางทีฉันก็ทำตัวไม่ถูก ผู้ชายคนเมื่อกี๊ที่พี่ปัดเดินกระแทกไหล่แรงๆจนเขาสำลักเหล้า ฉันพยายามนึกว่าเขาชื่ออะไร แต่ก็นึกไม่ออก
รู้แค่ว่าเขาเป็นช่างภาพ..
“จำพี่ไม่ได้จริงๆหรอ L พี่ถ่ายรูปน้องหยีออกจะบ่อยนะ”
นึกซิ ลูกหยี พี่เขาหล่อนะยะ
“อ๋อ... พี่เอ็กซ์ใช่มั้ย J”
ในที่สุด... หวังว่าจะใช่นะ
“นั่นไง เมื่อกี๊น้องหยีแกล้งจำพี่ไม่ได้ใช่มั้ย ซ่อมเลยนะคะ ดื่มแก้วนี้ของพี่เลย” ไม่พูดเปล่า พี่..เอ็กซิท (?) สินะ ยื่นแก้วเหล้าที่มีเหล้าอยู่เต็มแก้วมาให้ฉัน
“เอ๊ะ? ทำไมหยีต้องซ่อมล่ะ ก็เราไม่เคยมีโอกาสได้คุยกันเลยนี่นา เจอกันแค่ตอนทำงาน ;(”
“งั้นก็ถือซะว่าแก้วนี้ ทำให้เราได้มีโอกาสคุยกันนะคะ J”
เขาพยายามเชื้อเชิญสุดฤทธิ์ ฉันมองแก้วเหล้าในมือเขา ก่อนจะประมาณค่าจากสายตา ...
เหล้าคงไม่เข้มเท่าไหร่ล่ะมั้ง..
ฉันพยักหน้าและรับแก้วมาดื่มแต่โดยดี โดยที่มีเขาคอยยืนมองยิ้มๆ อย่างพอใจ ต่อจากนั้น เราก็เริ่มคุยกันและทำความรู้จักกันอย่างเป็นจริงเป็นจัง โดยที่พี่เอ็กซ์เดินไปหยิบเหล้ามาให้ฉัน แล้วเราผลัดกันดื่มตลอด ฉันเริ่มรู้สึกว่า ฉันหยุดตัวเองไม่ได้ซะแล้วแฮะ ฉันรับทุกแก้วที่เขาเชื้อเชิญหยิบยื่นมาให้ดื่ม เราคุยกันหลายเรื่องมากๆ หัวเราะคิกคัก พลางกระดกแก้วไปด้วย ฉันมองพี่เขาด้วยสายตา...ที่.. ฉันรู้สึกว่าเคลิ้มมากๆ เวลาที่มองตาเขา ฉันแพ้สายตาที่ดูมีเลศนัยตลอดเวลา ดูมีอะไรอยู่นั้นซ่อนอยู่ ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์เหล้า เพราะว่าตัวฉัน หรือว่า.. ฉันกำลังจะประชดใครกันแน่...
ฉันเห็นเขาอยู่ด้านหลังพี่เอ็กซ์
เขาเพิ่งเปิดประตูระเบียงออกมา พร้อมๆกับสาวไซส์สะบึ้มข้างๆ
ฉัน...
คิดถึง
และ
อยากเดินไปหาเขา.. เหลือเกิน
“น้องหยีคะ?” พี่เอ็กซ์ที่กำลังพูดอะไรอยู่ไม่รู้ ก้มมองฉันฉันและพยายามเรียกสติฉันกลับ หลังจากที่ฉันไม่ได้ตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพูดเลย
“คะ ค่ะ? เมื่อกี๊ว่าไงนะคะ อ๊า แย่จังหยีสติไม่ค่อยดีเลย ;(”
“เมาแล้วหรอ.. ว้า ไหนหยีบอกว่าหยีดื่มเก่งไงคะ.. J” พี่เอ็กซ์ค่อยๆ ลูบผมฉันเบาๆ ฉันสบตาพี่เอ็กซ์อยู่แปปนึง ก่อนจะเหลือบมองภาพด้านหลัง
เขาเหลือบมามองฉัน
ฉันก็มองเขาเช่นกัน
เขาก้มลงจูบสาวข้างๆ อย่างไม่ลังเล
ในขณะที่ฉัน... ก็ยืนมองอยู่ และฉันก็รู้ว่าเขารู้ว่าฉันมองเขาอยู่
“เอ... น้องหยีมองอะไรหรอคะ?”
“หยีมองอะไรกันคะ หยีก็มองพี่เอ็กอยู่นี่ไง ^-^” ฉันรีบดึงให้พี่เอ็กซ์หันมาทางฉัน ในขณะที่เขากำลังจะหันไปมองภาพด้านหลังตามสายตาของฉันเมื่อกี้ ฉันไม่รู้จะทำยังไง ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันยังอาลัยพี่ปู่อยู่ ฉันไม่รู้จะทำยังไง
ผลั่ก!
ฉันผลักพี่เอ็กซ์ให้หลังชนกำแพง เขาเลิกคิ้วมองฉันงงๆ ฉันกำลังตั้งสมาธิรวบรวมสมาธิ ผลักไสแอลกอฮอลล์ในกระแสเลือดออกไปให้หมด ฉันกำลังพยายามทำตัวเองให้เหมือนตอนที่ฉันกำลังจะแสดงละครเวที แสดงให้เห็นว่าในใจฉันไม่ได้คิดแบบนั้น ฉันสบายดี และพร้อมจะมีคนใหม่
“พี่เอ็กซ์...”
“ว่าไงคะ? J”
“เปล่าค่ะ...ว้า นี่หยีกำลังทำอะไรเนี่ย...” แต่ยังไงฉันก็รู้สึกว่าฉันบังคับตัวเองไม่ค่อยได้แล้ว ฉันรู้สึกว่าตัวเองโอนเอนไปมาจนพี่เอ็กซ์ต้องโอบเอวฉันเอาไว้ บางทีก็แยกไม่ออกว่านี่ฉันกำลังแสดงละครหรือว่าสติฉันหายไปหมดแล้วกันแน่
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ J”
“หยีเมาแล้วแน่เลย...” ฉันเมา ใช่ฉันอาจเมา แต่คนเมาที่ไหนจะรวบรวมสมาธิมาเล่นละคร ฉันเอามือแตะหน้าผากตัวเองก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อนไปเรื่อย แต่ฉันพอเดาออกว่าพี่เอ็กซ์มองฉันด้วยสายตาที่กรุ้มกริ่มพอควร ฉันมองเขาเงียบๆ ยิ้มให้เขาบางๆ เขาเริ่มโน้มหน้าลงมา ในขณะที่ฉัน...ก็มองเขา... และก็อยากมองเขาอีกคน..
ทันทีที่ฉันรู้สึกตัวได้ว่า ฉันพาน้องสาวผู้น่ารักมาด้วย ฉันหยุดเริงร่ากับหนุ่มๆเด็กๆผู้น่ากินพวกนั้น ก่อนจะเดินตามหาน้องลูกหยี ตายๆ บางทีฉันก็จิตตกนะเนี่ย นี่มันบ้านแฟนเก่าน้องหยี ถ้าเกิดไปเจอกัน ฉันจะเชื่อได้แค่ไหนว่าจะไม่ตบตีกัน อย่างที่ฉันเจอไอ้เอ็กซ์ และก็ทำแบบนั้นทุกที
ฉันรู้ว่าฉันสวยนะยะ ไม่ต้องมองฉันกันขนาดนั้น ><
ฉันก้าวฉับๆ เปิดประตูมันทุกห้อง ตามหาตัวน้องหยี ไม่รู้ใครจะหิ้วไปไหนหรือเปล่า ไม่ได้นะ นางแบบของฉันต้องบริสุทธิ์ผุดผ่องก่อน อย่าได้ผ่านมือชายใดที่ไม่ได้ราคา เอ๊ะ กูเป็นแม่เล้าหรอ เปล่านะ =_= ฉันแค่นายหน้าหาสาวแม็กซิม โอ๊ยยยย จะนัวเนีย จู๋จี๋อะไรกันประเจิดประเจ้านักนะ ฉันก็อิจฉา ก็อยากแล้วนะยะ แต่ยังหาที่ใช่สำหรับคืนนี้ไม่ได้เลย อย่ามาทำให้เห็นเส่ะ!
ว่าแต่น้องหยีอยู่ไหนนะ
“น้องหยีขา... “ ฉันเปิดประตูระเบียงบ้านโพล่งออกไปไม่ได้ทันตั้งตัว ต้องเป็นที่นี่แน่ๆ น้องหยีไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ จะต้องหนีมาสูดอากาศชัวร์ๆ เอาล่ะน้องหยีเราไปต่อที่อื่นกันดีกว่าน้า...
“....”
เหมือนทุกอย่างกำลังหยุดเคลื่อนไหวทันทีที่ฉันออกมายืนอยู่ที่ระเบียง
ฉันจะไม่รู้สึกอะไรซักนิดเลย ถ้าเห็นคนจูบกัน เรื่องแบบนี้ฉันเห็นออกบ่อย และฉันก็ทำ
จะไม่รู้สึกเลย...
ถ้าภาพตรงหน้า... มัน...
ไม่เป็นน้องหยี กับ เอ็กซิท...
ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าเป็นภาพที่เอ็กซิทกำลังโอบเอวน้องหยีเอาไว้ก่อนจะค่อยๆ โน้มหน้าลงมาเรื่อยๆ จนริมฝีปากแทบจะประกบกันอยู่แล้ว น้องหยีจะล้มจากส้นสูงแน่ๆ ถ้าเอ็กซิทไม่โอบเอวเธอเอาไว้ สติน้องหยีคงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะน้องหยีไม่ยิ้มหวานให้ใครพร่ำเพื่อ...
“Oops! Sorry” ฉันได้ยินเสียงชะนีต่างชาติพร้อมๆกับรู้สึกอะไรมาสัมผัสหลัง ฉันหันไปมองก็พบว่าชะนีอกสะบึ้มมีสีหน้าเมาๆ ลอยๆ เอ่ยขอโทษฉันที่นางเดินมาชนฉันอย่างจังเมื่อครู่ อ้อ ด้านหลังของชะนี ก็มี ปู่แฟนเก่าน้องหยี กิ๊กฉันเอง เอ้ย >< บ้า ยืนเซ็งๆอยู่ด้านหลัง หน้าตาบอกบุญไม่รับ หงุดหงิดเตรียม กระฟัดกระเฟียดเต็มทน
“หงุดหงิดอะไรจ๊ะ J” ว่าแล้วขอกวนประสาทคุณปู่หน่อยเถอะ อย่างน้อยก็กลบเกลื่อนความรู้สึกฉันได้บ้างล่ะมั้ง
“หงุดหงิดอย่างที่ที่มึงหงุดหงิดนั่นแหละ”
“อะไร หงุดหงิดอะไร ฉันออกจะลั้ลลา แค่จะมาตาม..”
“ตอแหล” ไม่ทันจะพูดจบ ไอ้ปู่ที่ฉันแอบชอบก็ตอบ เอ่อ ชมฉันกลับมา ก่อนจะเดินกระแทกเท้าเข้าไปในบ้านแบบกระฟัดกระเฟียดนิดๆ แต่ก็สอยชะนีกลับไปห้องหอหน่อยๆ เป็นเครื่องระบายอารมณ์ตามประสาของมัน ตามประสาคนโง่ๆ ที่ฉันไม่เข้าใจว่ามันจะบอกเลิกน้องหยีทำไม มันไม่หงุดหงิดให้น้องหยีเห็น มีแต่การแข่งขันที่ตัวเองต้องเป็นผู้ชนะ ทำว่าตัวเองไม่ได้สนใจ ไม่ได้แคร์แล้ว แต่แววตาไม่สามารถโกหกใครได้ทั้งนั้น
สายตาของปู่มีแต่ความไม่พอใจ อาลัยอาวรณ์ และคงอยากจะเดินไปดึงหยีออกมาจากตรงนั้น
แต่...
เอ็กซิทก็เป็นเพื่อนที่ปู่ก็รักมาก เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลล่ะมั้ง พสกมันไม่เคยทะเลาะกันเรื่องผู้หญิง และปู่เองไม่เคยคิดจะสู้กับเอ็กซิทเลย ให้เพื่อนได้ทุกอย่าง
แม้แต่คนที่มันก็รัก น่ะนะ ?...
ปู่เดินเข้าไปในตัวบ้านแล้ว ส่วนฉัน ฉันน่ะหรอ... ฉันยังยืนอยู่ที่เดิม เอ็กซิทเหลือบมามองฉัน ก่อนจะกระตุกยิ้มหน่อยๆ ก่อนจะรวบตัวคนที่ไร้สติเอาไว้ให้แน่นกว่าเดิม นี่จะยั่วโมโหกันหรือไง ! แล้วฉันต้องทำยังไงหรอ ทำยังไงน่ะหรอ ควบคุมสติเอาไว้ ถ้าระเบิดก็เท่ากับว่าฉันแพ้ ฉันยังแคร์มัน ยังรักมันอยู่
รักหรอ? คำๆนั้นไม่มีอยู่ในโลก สำหรับผู้หญิงกับผู้ชายหรอกน่า มีแต่ความใคร่เท่านั้น !!
ไอ้คำแบบนั้นมันไม่มีจริงหรอก
นี่ฉันไม่ได้โมโห ไม่ได้กระฟัดกระเฟียดอะไรเลยนะ แต่ว่า.. ฉันจะทำยังไงกับน้องหยีดี จะไปดึงออกมา หรือว่าน้องหยีต้องการให้ทุกอย่างเป็นแบบนั้น ฉันก็ไม่รู้ เพราะเมื่อกี๊.. ไอ้ปู่ก็อยู่ตรงนี้
มหกรรมประชดประชันคนรักเก่าหรือยังไง?
ไม่.. ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้รักมันแล้ว
มีแต่ไอ้ปู่กับน้องหยีเท่านั้นแหละที่ยังรักกันอยู่..
ฉันเบ้หน้า ยักไหล่ เชิงทำเป็นไม่สนใจเอ็กซิท ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในตัวบ้าน เอาเป็นว่าน้องหยีคงรักษาตัวรอดได้ล่ะมั้ง แต่ถ้าเมาขนาดนั้น โอ๊ย ฉันไม่รู้หรอกนะ มาเริงร่ากับเด็กผู้ชายดีกว่า ><
เสียงเพลงที่ดังอึกทึกไม่มีท่าทีจะหยุดแม้แต่น้อย แม้ว่าเข็มนาฬิกาจะชี้บอกเวลาล่วงเลยมาถึงตีสองแล้วก็ตาม ไวน์รสชาติดี เครื่องดื่มมึนเมา เหล้า เบียร์ ก็มีมาไม่ขาด ราวกับว่าบ้านอีปู่คือโกดังเก็บเหล้า
ฉันโยกตัวไปตามจังหวะเพลง เบียดเสียดผู้คนหยอกเค้ากับผู้ชายทุกคนไปเรื่อย คืนนี้ฉันเด่นที่สุดในที่นี่แล้ว ฉันสามารถจะพาใครกลับไปที่ห้องได้ ฉันมีสิทธิ์เลือก
ความรักไม่มีในโลก
มีแต่ความสัมพันธ์ทางกาย ไว้เป็นเครื่องช่วยระบายเท่านั้น
ความรักไม่มีจริง...
แค่ความสัมพันธ์คืนเดียวก็เพียงพอแล้ว
ความรักบ้าบอ ฉันไม่เชื่อ ตั้งแต่ ‘มัน‘ เดินจากฉันไป :)
ความคิดเห็น