•• {Fic} The Story I Wrote••

ลำดับตอนที่ #2 : The First Story : 0110 Just our heart [Soonneung]

จากลิงค์เดิม http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=753657&chapter=6

shala. la

M U S I C CAFE : LUN LA

เขาเป็นเพียงเด็กผู้ชายคนหนึ่ง... 

ไม่มีหลักฐานใดบ่งบอกว่าเขาเกิดวันที่เท่าไหร่ อายุเท่าใด และพ่อแม่คือใคร
                
                เท่าที่จำความได้... เขาก็นอนอยู่ใต้สะพานลอย  

พร้อมเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ เพียงชุดเดียว .. 

และอยู่ตัวคนเดียว ... 

 'กินขยะเข้าไปอย่างนั้น ไม่กลัวตาย?' เด็กหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งที่เฝ้ามองเด็กชายจรจัดผู้นั้นมาได้ระยะหนึ่ง ได้ตัดสินใจเข้าไปถาม 

'กินมาตั้งแต่เด็ก ก็ไม่ตาย -_-' เด็กชายตอบพลางก้มหยิบเศษอาหารที่อยู่ในถุงขยะนั้นมากินต่อด้วยความหิวโซ 

'อ่ะนี่ น่าจะดีกว่า' เขายื่นเบอร์เกอร์จากร้านอาหารฟาสฟู้ดชื่อดังแก่เด็กชายจรจัด เด็กชายจรจัดรีบรับเบอร์เกอร์นั่นมากินโดยที่ไม่ลังเลอะไร   

'ฉันมองดูนายมาได้ซักพักแล้ว .. ถ้าไม่มีที่ไป  ฉันเปิดสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า' เด็กชายจรจัดเลิกคิ้วมองเขา 

'อยู่ที่นั่นนายจะเป็นครอบครัวเดียวกับฉัน มีข้าวกิน ได้เรียนหนังสือ' 

'คนอย่างผมคงไม่จำเป็นหรอก อีกหน่อยเดี๋ยวก็ตาย' เด็กชายจรจัดตอบ 

'เด็กที่อายุน่าจะซักเจ็ดขวบ คิดได้ขนาดนี้เลย? ' เด็กชายจรจัดเงียบไม่ตอบอะไรพักใหญ่จนเขาต้องเอ่ยชวนเด็กชายจรจัดไปอยู่กับเขา 

'ไปเถอะ คิดว่าฉันเป็นพี่ชาย'  

'...' เด็กชายจรจัดเงียบ ไม่ตอบอะไรแก่เขา เขาอดนึกดีใจไม่ได้.. บางทีเขาไม่ได้อยากจะเป็นเด็กเร่ร่อนจรจัดแบบนี้ เขาอายุเพียง ๗ ขวบ แต่เขาก็เรียนรู้โลกมากพอที่จะคิดอะไรได้ ไม่ต่างกับเด็กวัยรุ่นทั่วไปหรือผู้ใหญ่บางคน 

'ไม่ตอบ ฉันถือว่าตกลง แล้วนายชื่ออะไร ?' 

'...' เด็กชายจรจัดยังคงเงียบ 

'ไม่มีชื่อ ?' เด็กชายจรจัดพยักหน้ารับคำ  ใช่.. เขาไม่มีชื่อ เขาไม่รู้ชื่อตัวเอง

'โอเค ชื่อศูนย์หนึ่ง แล้วกัน เด็กคนแรกในสถานรับเลี้ยงของฉัน' เขาตั้งชื่อให้กับเด็กชายจดจัดคนนั้น พร้อมกับพาเขาไปยังสถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้า 

เด็ก ชายจรจัดรู้สึกดีใจอย่างไม่ถูก แม้บนใบหน้าของเขาจะไม่ได้แสดงท่าทางอาการดีใจ  เขารู้สึกมีความหวัง รู้สึกว่า..ต่อจากไป จะได้ชีวิต อย่างที่คนปกติ เขาทำกัน อย่างน้อยเขาก็มีชื่อของตัวเอง ...' ศูนย์หนึ่ง' 

นาน นับวัน.. ณ สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนั้น ก็มีเด็กเข้ามาอยู่อาศัย ภายใต้ชายคาเดียวกันกับเขาจำนานมากมาย  ศูนย์หนึ่งได้เรียนรู้ว่า .. ยังมีเด็กจรจัด เร่ร่อน กำพร้าและไม่มีที่ไป เช่นเขาอยู่อีกมาก เขาเริ่มที่จะมีสังคม แม้ตัวเขาเองชอบและเคยชิน ที่จะอยู่คนเดียวมากกว่าก็ตาม 

‘เด็ก คนนี้คือน้องสาวของนาย’ รองรัก จูงมือเด็กผู้หญิงตัวน้อยคนหนึ่งเข้ามาหาศูนย์หนึ่ง ในขณะที่ศูนย์หนึ่งกำลังกวาดลานหน้าสถานรับเลี้ยง เขาเงยหน้าขึ้นมองไปตามเสียง พลางจับจ้องใบหน้าเด็กหญิงตัวน้อยคนนั้น ก่อนจะพยักหน้าเชิงรับรู้ให้กับรองรัก เมื่อรองรักเดินออกไป เจ้าตัวเล็กก็ยิ้มกว้างให้แก่เขา  

เจ้าตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้ม มอมแมม เสื้อผ้ายับยู่ยี่ สภาพไม่ต่างจากเขาในวันที่เขายังเร่ร่อนไม่มีที่ไป อายุน่าจะห่างจากเขาแค่ปีเดียว เขาคิดในใจว่า … เด็กหน้าตาน่ารักแบบนี้ทำไมถึงมาเป็นเด็กเร่รอนเช่นเขาได้

 'พี่ ชื่อ อะ ไร ^-^'  เขาไม่ตอบ แต่เขากลับยิ้มให้กับเจ้าตัวเล็กแทน เขารู้สึกเหมือน...มีแรงอะไรบางอย่างทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา  ก่อนจะลูบหัวเจ้าตัวเล็ก

 'พี่ชาย วันนี้อยากขี่หลัง ^-^' เวลาผ่านไปไม่นานเด็กน้อยทั้งสองคนเริ่มผูกพันกันมากขึ้น รองรักบอกเขาทั้งสองคนว่า เค้าคือพี่น้องกัน เด็กชายศูนย์หนึ่งและเจ้าตัวเล็ก ปักใจเชื่อว่าเขาทั้งคู่หรือสายเลือดเดียวกัน 
                    

ศูนย์หนึ่งพยักหน้ารับก่อนจะนั่งยองๆ ให้เจ้าตัวเล็กขี่หลังของเขา เขาพาเจ้าตัวเล็กวิ่งไปวิ่งมาตามความเคยชิน  แม้ว่าตอนนี้เขาทั้งคู่จะ โตเกินกว่าจะเล่นอะไรแบบนี้แล้ว

                 'ตัวเล็กโตแล้วนะ 14 แล้ว' ศูนย์หนึ่งวางเจ้าตัวเล็กลง

'แต่เค้าก็ยังตัวเล็กกว่าพี่ถูกมั้ย? แล้วพี่ก็ยังพาเค้าขี่หลังอยู่ดี'

'-*-'

'ฮ่าๆ พี่ชายของตัวเล็กใจดีที่สุดในโลกเลย' ตัวเล็กโผเข้ากอดศูนย์หนึ่งอย่างที่เคยทำ ศูนย์หนึ่งผงะเล็กน้อย เพราะหัวใจของเขารู้สึกเต้นแรงผิดจังหวะ ...ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารู้สึกเช่นนี้  ไม่ต่างกับตัวเล็กเช่นกัน

ความรู้สึกนี่มัน .... 

เขาผละตัวออกจากตัวเล้กก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง เขาเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจหัวใจของตัวเองซักเท่าไร

ความรู้สึกนี้มัน.. ไม่ใช่ความรู้สึกที่พี่น้องด้วยกันจะรู้สึกนะ !!!!

เขาเดินหนีเจ้าตัวเล็ก เขารู้สึกว่า.. มันไม่ใช่เรื่องสมควรซักนิดที่จะมารู้สึกเช่นนี้กับน้องสาวของตัว  เขาหันไปมองเจ้าตัวเล็กเป็นระยะ เจ้าตัวเล็กเดินตามเขามาด้วยความงุนงง เพราะทุกครั้งที่เขาทั้งคู่กอดกัน นานพอควรกว่าจะผละออกจากกัน

พี่ชายเป็นอะไรนะ ?

'เดี๋ยวนี้... พี่ชายเปลี่ยนไป เดี่ยวนี้ไม่พาเค้าขี้ม้า ไม่ไปส่งที่ห้องเรียน ไม่กอดเค้าแล้ว พี่ชายไม่รักเค้าแล้วหรอ?'

'หืม? -*- เปล่าซักหน่อย'

'แล้วทำไมล่ะ? พี่ชายมีแฟนแล้วใช่มั้ย?'

'พี่ไม่เคยคิดเรื่องแบบนี้'

'แล้วทำไมล่ะ?'

'ก็...' เขาอยากบอกเหลือเกินว่า .. เขาไม่อยากรู้สึกกับตัวเล็กมากเกินกว่าน้องสาวในใส้ของตัวเอง

'ก็อะไร ? พี่ชาย...'

'ตัวเล็กโตแล้ว'  พูดจบเขาก็เดินหนีเจ้าตัวเล็กอีกตามเคย

เขาใช้เวลาทบทวนตัวเองอยู่นานว่าความรู้สึกที่เขามีต่อตัวเล็กคืออะไร

ทุกครั้งที่ตัวเล็กไม่สบาย .. เขาไม่อันเป็นอันทำอะไร นอนเฝ้าไข้อยู่อย่างนั้น ดูแลประคบประหงมอย่างดี

ทุกครั้งที่ตัวเล็กมีปัญหากับเด็กคนอื่น.. เขามักจะปกป้องเจ้าตัวเล็กเสมอจนเขาอาจต้องเจ็บตัว เอง

ทุกครั้งที่มีเด็กผู้ชายคนไหนเข้ามายุ่งกับตัวเล็ก... เขาจะกันท่าและไม่อยากให้ใครมายุ่งด้วย

ทุกครั้งที่ตัวเล็กร้องไห้... แม้เขาจะไม่ชอบทำตวให้ดูตลก หรือยิ้มพร่ำเพื่ออะไร แต่ถ้าทำให้ตัวเล็กหยุดร้องไห้ได้เขาจะทำ

และทุกครั้ง.... ที่เขากอดกับตัวเล็ก หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ..ทุกที

มันไม่น่าใช่ความรักแบบพี่น้อง...

 'พอเจ้าตัวเล็กอายุครบ 15 จะมีครอบครัวมาขอรับเลี้ยงตัวเล็กนะ' สิ้นเสียงของรองรักที่เอ่ยประโยคั้น ศูนย์หนึ่งแทบไม่อยากจะทำสิ่งที่กำลังทำอยู่

'อีกเดือนเดียวน่ะสิ'  เขาพูดกับตัวเองเบาๆ

เวลาเพียง ๑ เดือน ที่เขาเหลืออยู่ เขาจะได้อยู่กับเจ้าตัวเล็ก เพียงแค่นั้น

.... ฉันคงไม่ต้องคิดว่าเราป็นพี่น้องกันแล้วนะ ฉันขอใช้เวลาที่มี ทำในสิ่งที่ฉันอยากจะทำแล้วกัน

'เจ้าตัวเล็ก ต้งแต่วันนี้ไปถึงวันเกิดพี่จะพาเธอขี่ม้าส่งเมืองทุกวันเลยเอามั้ย?'

'พี่ชายเป็นโรคประสาทลอนหรือไง? พี่ไม่เล่นกับเค้ามานานมากแล้วนะ !!'

'คิดซะว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้เธอ' เป็นอีกครั้งที่นับได้ว่าเขายิ้ม และเจ้าตัวเล็กคือคนเดียวที่ได้ห็นรอยยิ้มของเขาคนนี้

เขาใช้เวลา ตลอด ๑ เดือนเต็มเพื่ออยู่กับเจ้าตัวเล็กตลอดเวลาไปไหนมาไหนตัวติดกันตลอด นับเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขมากมายมหาศาล ปล่อยให้หัวใจได้ทำงาน ทุกครั้งที่เขาได้กอดเจ้าตัวเล็ก แม้ว่าหัวใจจะเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ก็ช่างปะไร .. ปล่อยให้มันเต้นไป ไม่อยากห้ามหัวใจตัวเองอีกแล้ว..

'ดาวสวยเนอะพี่ชาย' เจ้าตัวเลกเอ่ยขึ้นในขณะที่เขาทั้งสองคนนั่งมองดาวบนท้องฟ้า บนหลังคาบ้านพัก 

'อื้ม' เขารับคำสั้นตามนิสัย

                'พรุ่งนี้เขาต้องไปแล้วนะ แย่จังพี่น่าจะได้ไปอยู่ด้วย'

                 'โชคของเราคงไม่เท่ากัน'

                  'เค้าคงคิดถึงพี่น่าดูเลย'

                  'อื้ม เหมือนกัน'  

                   นั่นสินะ.. ถ้าได้ไปอยู่ด้วยกัน น่าจะดี

                   'พี่คิดอะไรอยู่?' พูดจบเจ้าตัวเล้กก็เอนหัวไปพิงไล่พี่ชายของเธอพลางกลอกตามงดาวบนท้องฟ้า ศูนย์หนึ่งเงียบอยู่นาน ก่อนจะตอบ

                   'คิดว่า.. เราจะได้เจอกันอีกมั้ย'

                '  ต้องได้เจอสิ เราป็นพี่น้องกันนี่นา เดี๋ยวเค้าจะกลับมาหา'

                   พีน้องกันงั้นหรอ...ฉันลืมคำๆนี้ไปตั้งแต่ ๑ เดือนที่แล้วแล้ว ...

                   'อื้ม'

                   'เจอกันอีกที.. พี่ต้องพูดมากว่าคำว่า อื้ม นะ พูดเยอะๆ ^-^'

                   'จะพยายาม'

                    'ต้องพยายามนะ ฮ๊าววววว' 

                   'โตแล้ว.. หาวอ้าปากกว้าง น่าเกลียด'

                   'ถึงจะน่าเกลียดแต่พี่ก็รักเขาใช่มั้ย? ^-^'

                   '...' เขาไม่ตอบ ความรู้สึกสับสนเกิดขึ้นอีกครั้ง ...บอกว่ารัก เธอจะรู้มั้ยว่าฉันรักเธอในฐานะอะไร

                   'ไม่รักเค้าสินะ'

                    '...'

                 'ไม่รักเค้าจริงๆด้วย..'

                  '...'

'พี่ชายไม่รักตัวเล็กแล้ว...'  ตัวเล็กเลิกพิงไหล่ศูนย์หนึ่ง พลางชักสีหน้าไม่พอใจคล้ายกับจะงอนพี่ชายตัวเองให้ได้ ศูนย์หนึ่งหันไปมองหน้าตัวเล็ก ไม่พูดไม่จา...แต่ว่าใช้การกระทำบอกความในใจ

.เขาเลื่อนหน้าเข้าไปจูบตัวเล็ก

 ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานท่าไหร่.. ที่เขาจูบเจ้าตัวเล็กอยู่อย่างนั้น...เมื่อเขาถอนจูบออก เขาได้แต่มองหน้าเจ้าตัวเล็กที่ยังอึ้งๆ และหน้าแดงราวกับมะเขือเทศลูกโต

เขาได้บอกรักเจ้าตัวเล็กไปแล้ว... ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ใช่พี่ชายในสายเลือด

เขาไม่พูดพร่ำอะไรต่อ ก็เหมือนทุกครั้ง เมื่อหัวใจของเขาเต้นแรง เขาก็ทำได้แค่หนี... เขาลงจากหลงคาบ้านแล้วรีบวิ่งเข้าห้องนอนของตัวเองไป...

               เช้าวันต่อมา ครอบครัวที่มาขอรับเลี้ยงเจ้าตัวเล็กแต่เช้าตรู่  มีเพียงแค่รองรักเจ้าของสถานรับเลี้ยงเด็กเท่านั้น ที่มาคอยยืนส่งเจ้าตัวเล็ก ไร้เงาของศูนย์หนึ่ง

เขาจงใจไม่ไปส่ง... เขาไม่อยากร้องไห้
เขาไม่อยากเห็นคนที่เขารักต้องจากไป.

เพราะต่อไปนี้ จ้าตัวเล็กคือลูกของมหาเศรษฐี ที่ยังไงเขาไม่มีวันได้ยืนเคียงข้างเธอเป็นแน่ 


'พีชายไม่มาส่งตัวเล็ก'

'เขาคงไม่อยากให้เราร้องไห้งอแงล่ะมั้ง' รองรักได้แต่ปลอบใจเจ้าตัวเล็ก
 
'ทำแบบนี้เค้าจะยิ่งร้องไห้'

 'ไม่เอาน่า. ไปเถอะ ว่างๆค่อยมาเยี่ยมนะ'  รองรักส่งเจ้าตัวเล็กขึ้นรถเก๋งคันงามบ่งบอกฐานะของครอบครัวอุปถัมป์ น้ำตาของเด็กสาวเริ่มไหลรินออกมา ทั้งคิดถึงและนึกโกรธภายในใจ  เสียใจที่คนที่เธอรักกลับไม่มาส่ง

แต่เธอก็ทำได้แค่ร้องไห้...  

เมื่อรถเก๋งคันงามแล่นอกไป ศูนย์หนึ่งกระโดดลงมาจากต้นไม้ต้นใหญ่ที่ปลูกอยู่หน้าสถานรับเลี้ยง เขาเอาแขนเสื้อเช็ดน้ำตาของตัวเองให้หมด ก่อนจะเดินกลับไปด้านใน 

ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขาร้องไห้


'ที่แท้ก็แอบมองอยู่บนต้นไม้' เขาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงทียืนอยู่ตรงหน้าของเขา

'โตขึ้น... ถ้าจะไปขอเจ้าตัวเล็กแต่งงาน น่ะ..ต้องให้ถูกคนนะ' ศูนย์หนึ่งเลิกคิ้วสูง ไม่เข้าใจในสิ่งที่รองรักพูดกับตน

'ชื่อใหม่ของตัวเล็กน่ะ.. ชื่อวาซาบิ'

'วาซาบิ' เขาทวนคำ ก่อนจะเอ่ยถามข้อสงสัยซักอย่าง แต่รองรักก็ไม่ได้ยืนอยู่ให้ถามแล้ว เขาสงสัยว่าทำไมรองรักถึงบอกว่า ถ้าเขาจะไปขอตัวเล็กแต่งงาน หรอว่า... เขารู้? แต่...

เราสองคนเป็นพี่น้องกันไม่ใช่หรอ? ฉันกับตัวเล็กน่ะ... เราไม่มีสิทธิ์รักกันมากกว่านี้นี่...

'เดี๋ยว รองรักหมายความว่ายังไง?'เขาวิ่งตามรองรักไป รองรักหันมายิ้มให้แทนคำตอบ ศูนย์หนึ่งอ่านสายตาของรองรักและเรียบเรียงคำตอบให้กับตัวเอง สิ่งที่รองรักหมายถึงอะไร..

หรือว่าเรารักกันได้?

แต่ช่างเถอะ... ถ้าโชคชะตาจะเล่นตลกกับชีวิตของเขา

เขาก็จะเล่นตลกกัโชคชะตาเช่นกัน

บางทีเรื่องของหัวใจ ก็ปล่อยให้มันทำหน้าที่ของมัน แทนสมอง...
....เรื่องของเรา ปล่อยให้เป็นรื่องของหัวใจ

...นับตั้งแต่วันนี้ไป ฉันจะทำตัวให้สมฐานะกับเธอ..

ฉันจะไม่เป็นแค่พีชายของเธอ

ฉันพร้อมเมื่อไหร่ ....ฉันจะไปขอเธอแต่งงาน

                วาซาบิ !

ปล. อ่านแล้วเม้นด้วย ไม่งั้นขอให้ขึ้นคาน !!!!