คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : EP.7
เพล้ง!
"เอนโด!"
"แหมๆ ฝึกผมมาขนาดนี้ คิดว่าขวดแก้วโง่ๆขวดเดียวจะทำอะไรผมได้หรอ"
สิ่งที่เกิดขึ้นในเวลาไม่กี่วินาที อยู่ในสายตาของสมาชิกทีมอินาสึมะเจแปนทั้งหมด ทั้งจังหวะที่ขวดแก้วล่วงลงมาจากเพดานอันมืดมิด และจังหวะที่เอนโดถอยหลังหลบเพียงเล็กน้อย ทำให้เศษแก้วที่แตกกระเด็นบาดตามแขนของคุณกัปตันคนเก่ง
เลือดที่ไหลออกมาตามร่องรอยบาดแผลต่างๆทำให้ทุกๆคนต่างตื่นตระหนก พยามยามที่จะฝืนสังขารเข้ามาหาเอนโด แต่ก็ไม่สามารถขยับตัวได้แม้แต่น้อย
"คุณก็เลือกเอาละกันนะครับ ระหว่างปล่อยพวกเค้าไปกับยอมเสียสิ่งที่คุณสร้างมันมา"
วัตถุสีดำสนิทที่อยู่ในมือของผู้ที่ปกป้องทุกๆคนมาตลอด ส่วนปลายนั้นกำลังหันเข้าตัวของผู้ถือ ทำให้ทุกคนต่างไม่มีใครกล้าขยับตัว
"เอนโด!อย่าทำแบบนี้!"เสียงของเหล่าสมาชิกในทีมต่างกู่ตะโกนร้องห้ามการกระทำของกัปตัน แต่คนที่ถูกเรียกหาได้สนใจไม่
"หึ ถึงแกตาย ฉันก็สร้างมันขึ้นมาใหม่ได้อยู่ดี จะปกป้องพวกนั้นไม่ใช่หรอ จะรีบตายทำไมละ"
"หืม คุณบอกจะสร้างขึ้นใหม่หรอครับ ทำยังไงล่ะ ในเมื่อคุณทำกระดาษนั้นหายไปแล้ว และมีแค่เลือดของผมที่มีสิ่งนั้น คุณอย่าลืมสิครับ:)"
"หึ ฉลาดนักนะ เอาสิ ถ้าแกตาย ฉันก็จะส่งเพื่อนแกไปด้วย"รอยยิ้มอันแสนน่ากลัวที่เผยออกมาพร้อมกับคำพูดนั้น ไม่ได้น่ากลัวสำหรับเอนโดในเวลานี้เลยแม้แต่น้อย
เงาสีดำด้านหลังของฮิบิกิคนน้อง ที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เจ้าตัวมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เอนโดกระตุกยิ้มมุมปาก
"ถ้าคุณทำได้นะครับ:)"สิ้นเสียงของเอนโด เงาสีดำก็พุ่งเข้ารวบตัวคนมีความผิดทันที
"เหอะ ลอบกัดไม่เปลี่ยนเลยนะ พี่ชาย"
'ฮิบิกิ เซย์โก'ไม่ได้เอ่ยตอบอะไรน้องแท้ๆของตนเอง ทำเพียงแค่ล็อคตัวอีกฝ่ายเอาไว้
"ดีมากเอนโดคุง ต่อจากนี้ก็ให้ทางตำรวจจัดการต่อเถอะ"นักสืบเจ้าเก่าเจ้าเดิมเดินออกมาตามด้วยตำรวจ4นาย
ฮิบิกิถูกตำรวจทั้ง4นายจับกุมใส่กุญแจมือ และกำลังจะพาเดินออกไปขึ้นรถเพื่อนำตัวไปคุมขัง
แต่...
"ฉันไม่ยอมโดนคนเดียวหรอก พวกนายประมาทฉันเกินไปแล้ว"
ปัง!!
ฟุ่บ
"ไม่!!!!"
เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนไม่มีใครมองตามทัน รู้ตัวอีกทีร่างผู้รับลูกกระสุนก็ร่วงไปกับสนาม รูบริเวณไหปลาร้าข้างซ้ายมีของเหลวหนืดสีแดงเข้มค่อยๆไหลย้อนลงมา
คนร้ายถูกตำรวจเข้ามาดันร่างลงกับพื้นและแย่งปืนออกจากมือทันที คนอื่นๆวิ่งเข้าไปหาร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขาและคนที่ถูกจับ
น้ำสีใสร่วงลงมาตามแรงโน้มถ่วง หยดแล้วหยดเล่าก็ไม่อาจทำให้ร่างไร้ลมหายใจฟื้นคืนขึ้นมาได้ สุรเสียงต่างๆที่กำลังเรียกขานไม่อาจต่อลมหายใจให้เจ้าของนาม
หมดเอ๋ยหมดห่วง
หมดดวงวิญญาณลาญสลาย
ถึงลมเช้าชวยชื่นรื่นสบาย
เตือนนกแอ่นลมผายแผดสำเนียง
อยู่ตามโรงมุงฟางข้างข้างนั้น
ทั้งไก่ขันแข่งดุเหว่าระเร้าเสียง
โอ้เหมือนปลุกร่างกายนอนรายเรียง
พ้นสำเนียงที่จะปลุกให้ลุกเอย
.
1ปีผ่านไป
.
ท่ามกลางสถานที่ร้างผู้คน มีเพียงชายคนหนึ่งที่ยืนนิ่งสงบหน้าหลุมศพของคนสำคัญ ร่างนั้นอยู่ในชุดสูทสีดำ สองมือจับกันด้านหน้า ใบหน้าก้มลงเพื่อระลึกถึงเจ้าของชื่อบนแผ่นหิน
น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไหลออกมาอาบแก้ม ก่อนจะหยดสู้พื้นหญ้า น้ำตาที่ไม่ได้มีพลังวิเศษช่วยให้ร่างที่นอนในหลุมลุกขึ้นมาเช็ดให้ แม้ในใจจะต้องการเพียงใดก็ตาม
"โกเอนจิ..."เสียงของผู้มาใหม่นำพาให้หันไปมองก่อนจะหันกลับไปทางเดิม ดวงตาคมที่'เคย'มองแค่คนๆเดียว มองค้างอยู่ที่ชื่อบนป้ายหิน มองราวกับต้องการให้เจ้าของนามได้ยินสิ่งที่อยู่ในใจ
ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก มีเพียงสายตาที่จ้องชื่อผู้ล่วงลับไม่วางตา และเสียงภาวนาภายในจิตใจของคนทั้งคู่ที่ขอให้คนๆนั้นกลับมา คนๆนั้นที่เป็นเจ้าของชื่อที่พวกเขาแสนคิดถึง
.
เอนโด มาโมรุ
.
"กลับมาแล้วหรอ เป็นไงบ้าง"คาเซมารุเอ่ยถามสองเพื่อนสนิทที่หายตัวไปตั้งแต่ออดเลิกเรียนดังขึ้น และกลับมาด้วยสภาพดวงตาบวมช้ำ ซึ่งก็ไม่ต่างจากทุกวันมากนัก
"ก็เหมือนเดิม เค้าไม่กลับมาแล้ว ไม่มีวันกลับมาหาเราอีกแล้ว"เสียงที่ตอบออกมาช่างดูอ่อนล้าเสียเหลือเกิน เสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เสียงที่ฟังแล้วช่างหดหู่ใจ
"นายไปคิดจะไปหาเค้าบ้างหรอ"เอ่ยถามคนผมฟ้าที่ไม่เคยไปเยี่ยมผู้ล่วงลับเลยซักครั้ง แม้จะผ่านไป1ปีเต็มแล้วก็ตาม
"แค่วันปกติชั้นยังไปไม่ไหว วันครบรอบอย่างวันนี้ชั้นจะกล้าไปได้ยังไง"สิ่งที่คนถูกถามเอ่ยออกมา ช่างทะลุเข้าไปในใจของทุกๆคนในที่แห่งนี้เสียจริง
"วันนี้พวกนายจะลงรึเปล่า พวกชั้นอุตส่าห์บินมาหา เพื่อมาเล่นกับพวกนายเลยนะ จะมานั่งซึมอย่างนี้จริงๆหรอ"
"นั้นสิ ถ้าหมอนั้นมาเห็นพวกนายสภาพนี้ พวกนายโดนสวดหูชาแน่"
เสียงของกลุ่มคนที่รวมตัวกันบินมาจากหลายประเทศเพื่อมาหาเพื่อนเก่า และเพื่อเยี่ยม'คนๆนั้น'ในวันครบรอบการจากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน เอ่ยออกมาเพื่อกระตุ้นกลุ่มคนที่ยังคงนั่งทำหน้าจะร้องไห้ตลอดเวลา ให้ออกไปทำสิ่งที่ผู้ล่วงลับนั้นรักยิ่งกว่าชีวิต
"อืม ไปก็ไป"
เสียงเอะอะของกลุ่มอดีตแชมป์โลกและเพื่อนต่างสัญชาติทั้งหลาย เร่งให้ผู้ที่พึ่งมาถึงหน้าประตูรั้วโรงเรียนไรมง รีบจ้ำเท้าให้เร็วยิ่งกว่าเดิม จนจะกลายเป็นการวิ่งอยู่ร่อมร่อ
.
กลับมาแล้วนะ:)
.
"โห้ย สึนามิ! เตะไปไหนของนายเนี่ย"ลูกบอลที่ลอยมาตกและหยุดตรงหน้าของบุคคลมาใหม่ พร้อมกับเสียงบ่นของเพื่อนร่วมทีม เรียกให้ก้มลงไปมองลูกฟุตบอลและเก็บมันขึ้นมา พลางมองไปด้วยอย่าง'คิดถึง'
"ขอโทษนะครับ ขอบอลคืนหน่อยครับ"เสียงของผู้ที่ก้าวเข้ามาใกล้ และยื่นมือมาขอสิ่งที่อยู่ในอ้อมกอดของตน เรียกให้เงยหน้าขึ้นไปสบตา
"นี่ครับ คุณโกเอนจิ ชูยะ:)"ใบหน้าที่เงยขึ้นมาสบตากับเอสไตรเกอร์คนเก่งทำให้เจ้าตัวค้างไป
น้ำเสียงร่าเริงที่คุ้นเคย ตากลมโตสีน้ำตาลที่แสนคิดถึง และใบหน้าที่เฝ้านึกถึงอยู่ทุกวินาที
"อะ..เอนโด เอนโด นายจริงๆใช่มั้ย ฮึก เอนโด.."
อ้อมแขนแข็งแกร่งรวบเอาคนตรงหน้าเข้ามาในอ้อมกอดอย่างคิดถึง น้ำเสียงที่ละล้ำละลักเรียกชื่อของตนไม่หยุด และความชื้นอุ่นที่ไหล่ ทำให้คนในอ้อมแขนน้ำตาไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ และได้แต่เอ่ยบอกว่าตนกลับมาแล้วซ้ำๆ พร้อมทั้งยกมือขึ้นกำเสื้ออีกฝ่ายจนยับยู้ไปหมด
"เกิดอะไรขึ้น นายกอดใครเนี่ยโกเอนจิ..."คิโดที่ตั้งใจจะเดินเข้ามาเรียกโกเอนจิ กลับพูดอะไรไม่ออก และเสียงที่เบาลงในตอนท้าย ทำให้คนที่ตัวเล็กที่สุดในขณะนี้ผละออกไปยิ้มให้ผู้มาใหม่
"เอนโด...นายจริงๆใช่มั้ย"
ประโยคที่ถูกเอ่ยออกมาเหมือนคนก่อนหน้าราวกับก็อปวาง ทำให้คนตัวเล็กหลุดหัวเราะออกมา
"ใช่แล้ว ตัวจริงเสียงจริงเลยละ คิโด ยูโตะ:)"
และก่อนที่จะได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ ก็ถูกรวบเข้าไปในอ้อมแขนของคนมาใหม่ อ้อมแขนที่แสนคิดถึงไม่แพ้ก่อนหน้า ทำให้เอนโดน้ำตาไหลอีกรอบ แต่คงไม่เท่าเจ้าของอ้อมกอดที่สะอื้นไห้จนฟังไม่รู้เรื่องว่าพูดอะไรอยู่
"พอก่อนหน่า พวกนายจะร้องไป้อะไรเยอะแยะขนาดนั้นเล่า ตาช้ำหมดแล้วเนี่ย ทั้งสองคนเลย"มือเล็กๆที่เคยเต็มไปด้วยแผลเป็นจากการฝึกซ้อมยกขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของทั้งสอง
"ป่ะ ไปหาคนอื่นๆกัน อยู่นี่กันหมดเลยไม่ใช่หรอ เดี๋ยวชั้นจะหลบหลังพวกนายนะ ละไปเซอร์ไพรส์พวกนั้นกัน"เจ้าของน้ำตาทั้งสองได้แต่ทำตามที่คนตัวเล็กสั่ง ไม่อาจะขัดขืนได้เมื่อโดนยัดลูกบอลและดันหลังให้เดินกลับไปที่สนาม จึงได้แต่ตามน้ำไป
"อ้าว โกเอนจิ คิโด เป็นอะไร ทำไมตาแดงอีกแล้ว เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า"คำถามที่ถูกส่งมารัวๆทำให้ทั้งสองคนไม่รู้จะตอบอะไร จึงเลือกที่จะเบี่ยงตัวหลบให้เห็นคนที่ซ่อนอยู่ข้างหลังแทน
"ฮี่ๆ สวัสดีทุกคน จำกันได้ป่าววว" น้ำเสียงร่าเริงถูกเอ่ยผ่านประโยคแสนน่ารัก ทำให้ทุกคนในสนามได้แต่ยืนอึ้ง คิดไม่ถึงว่าคนที่จากไป1ปีแล้วจะกลับมายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาอีกครั้ง
"เอนโด มาโมรุ!!!!"
.
.
.
TBC.
เอ๊ะ คิดว่าจบกับแล้วหรอ ยังหรอก มันยังไม่จบง่ายๆ เหลืออีกตอนนึง รอกันหน่อยนะจ้าาาาาาาา ขอโทษที่หายไปนาน อีกตอนจะพยายามรีบมาอัพให้จะขรั่บ อุอิ
ความคิดเห็น