[INAZUMA ELEVEN]นายหายไปไหน

ลำดับตอนที่ #3 : EP.3

Ep.3 เกิดอะไรขึ้นกับนาย?

      "จะเอายังไงล่ะทีนี้ เอนโดก็หายไปกับหมอนั้นแล้ว แถมอีก3วันก็จะถึงวันแข่งรอบรองของพวกเราแล้วนะ"คาเซมารุเอ่ยถามขึ้น ท่ามกลางความเงียบ และบรรยากาศน่าอึดอัด ภายในห้องประชุมของบ้านพัก...

               .

      เหตุผลที่บรรยากาศเป็นแบบนี้น่ะเหรอ

               .

     มันเริ่มขึ้นตั้งแต่ที่เอนโดหายตัวไปพร้อมกับบุคคลปริศนานั้นแหละ

               .

     หลังจากที่แสงสีขาวสว่างหายไป ภายในสนามซ้อมของทีมอินาซึมะเจแปนก็มีแต่ความเงียบและความอึดอัดที่ก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ

     โดยเฉพาะจากโกเอนจิ ชูยะ และ คิโด ยูโตะสองคนที่มองเห็นบางอย่างในดวงตาของเอนโดก่อนที่จะหายไป...

     "ฉันว่าตอนนี้ทุกคนเข้าไปนั่งคุยกันในห้องประชุมเถอะค่ะ วันนี้คงซ้อมกันไม่ลงหรอกค่ะ"เสียงของ'โอโตนาชิ ฮารุนะ'เรียกสติของทุกคนให้กลับมา และเดินเข้าบ้านพักไปโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ...

               .

               .

     "โกเอนจิ คิโดพวกนายคิดว่าไง"คนสองคนที่ดูจะเป็นที่พึ่งได้ในเวลาคับขันเช่นนี้หันไปตามเสียงเรียก และไม่มีใครพูดอะไรออกมา

               .

          สายตาแบบนั้น มันหมายความว่าอะไรกัน นายตั้งใจจะบอกอะไรเรากันแน่เอนโด

               .

          

     สองสายตาที่หันมาสบกัน สื่อได้เป็นอย่างดีว่าพวกเขาคิดเหมือนกัน แต่สำหรับคนอื่นกลับมองว่า มันหมายถึงทั้งสองคนรับรู้ บางอย่างที่เกิดขึ้น บางสิ่งที่พวกเขามองไม่เห็น หรือไม่ได้สังเกต

     "เราควรทำยังไงต่อ เราจะปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ต่อไปหรอ?!"น้ำเสียงหงุดหงิดจากโซเมโอกะ เรียกให้ฟุโด อากิโอะพูดบางสิ่งออกมา

     "สิ่งที่กัปตันตั้งใจจะสื่อออกมาก็คือ หมอนั้นต้องการให้เราเดินต่อไป และคว้าชัยชนะกลับมาให้ได้ไม่ใช่หรอ ต้องการให้เราลุกขึ้นเดินได้เอง โดยที่ไม่ต้องพึ่งใคร"

     "พวกฉันคิดเหมือนฟุโด หมอนั้นต้องกำลังจะทำอะไรสักอย่าง ซึ่งน่าจะเกี่ยวกับพวกเรา"สิ่งที่คิโดพูดขึ้นมา ทำให้ทุกคนต่างฉุดคิดขึ้นมาได้

     "แต่ฉันว่า เอนโดกำลังจะทำอะไรเสี่ยงๆ โดยที่ไม่บอกพวกนายเพราะคิดว่าพวกนายจะห้ามไม่ให้ไป หรือไม่ก็ไม่สามารถบอกอะไรได้"เสียงของบุคคลที่มาใหม่ ทำให้คนทั้งห้องหันไปมองทันที

               .

     ไรมง นัตสึมิ

               .

     "ที่เธอพูดหมายความว่ายังไง นัตสึมิ"ฮิโรโตะเอ่ยถาม

     "พวกนายคิดว่าเอนโดไปจากทีมทั้งๆที่อีกนิดเดียวหมอนั้นก็จะถึงความฝันแล้วเพราะอะไรล่ะ คิดว่าคนอย่างหมอนั้นจะรู้หรอ? ว่าเป็นเพราะคำพูดให้กำลังใจของหมอนั้น พวกนายถึงฮึดสู้ได้? ฉันสามารถบอกได้เลยว่าหมอนั้นไม่มีทางรู้ เพราะฉะนั้นตัดเหตุผลนี้ไปเลย ฉันว่าต้องมีคนคิดบทให้หมอนั้นมาแน่ๆ"

     "แล้วเธอคิดว่าหมอนั้นออกไปทำไม"สึนามิเอ่ยถามขึ้นมา

     "หึ กำลังรอให้ถามเลยล่ะ พวกนายดูนี้..."

     สิ่งที่ถูกฉายขึ้นบนจอทีวีขนาดใหญ่ภายในห้อง ทำให้ทุกคนตกใจได้ไม่ยาก และสิ่งที่ตามมาคือ...

     "เราจะเชื่อเธอได้ยังไงนัตสึมิ ข้อมูลพวกนี้น่ะ ดูยังไงๆก็เป็นข้อมูลลับ การที่เธอจะได้มาเนี่ย มันคงไม่ง่าย การที่เธอจะมาเปิดให้เราดูโต้งๆแบบนี้ มันจะไม่แปลกไปหน่อยหรอ?"สิ่งที่ฟุโดเอ่ยออกมาทำให้ทุกคนหันไปมองนัตสึมิทันที

     "ทำไมฉันจะเปิดให้พวกนายดูไม่ได้ เพราะนี่ก็ไม่ใช่ข้อมูลทั้งหมด สิ่งที่ฉันจะพูดน่ะ มันต่อจากนี้ต่างหาก"

                    .

                   .

     "ถามจริงๆเลยนะ การที่เธอมาบอกพวกเราแบบนี้ เธอต้องการให้เราทำอะไรกันแน่ รับผิดชอบหรอ จะให้รับผิดชอบยังไง ในเมื่อตอนนี้ เอนโดไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แล้ว เธอจะไม่มาช้าไปหน่อยหรอ"คาเซมารุพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวดและสั่นเครือ

               .

          พวกเขากลัว กลัวที่จะเสียเอนโดไป

               .

          เพราะถ้าถึงเวลานั้น พวกเขาคงทำอะไรไม่ได้แล้ว หากเกิดเหตุที่แย่ที่สุดขึ้นกับกัปตันของพวกเขา

               .

               .

     "คิโด นายคิดว่าเอนโดทำแบบนั้นทำไม"เสียงของโกเอนจิเรียกให้เจ้าของชื่อหันหลังกลับไปมอง แต่แล้วก็เบนสายตากลับมาที่ยางรถเก่าๆ ที่ถูกผูกเข้ากับต้นไม้สูง

               .

          ยางของหมอนั้น

               .

     "ฉันก็ไม่รู้ ก็คงตามนิสัยของหมอนั้นแหละมั้ง ช่วยคนไปทั่วน่ะ หึ"รอยยิ้มมุมปากที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในสถานการณ์แบบนี้ถูกจุดที่ริมฝีปากของผู้พูด

     "หึ นั้นสินะ คงได้แต่ภาวนาไม่ให้หมอนั้นเป็นอะไรมาก"รอยยิ้มที่แสนเจ็บปวดเกิดขึ้นบนใบหน้าของเอสไตรเกอร์คนเก่งของวง

     "เราก็คงทำได้แค่นั้นแหละ ได้แต่ภาวนา และคว้าชัยชนะมาให้เอนโดให้ได้"

          ในวันนี้น้ำตาสองหยดของคนสองคนที่แสนเข้มแข็ง ได้ถูกปล่อยออกมาสะท้อนกับแสงอาทิตย์ยามเย็นเป็นประกายสวยงาม ดังมิตรภาพของพวกเขาสามคน ไหลออกมาเพื่อระลึกถึงบุคคลที่ไม่อยู่ในที่นี้

               .

     

          ขอให้นายปลอดภัย

               .

     

          พวกฉันจะรอวันที่เราจะได้มายืนดูพระอาทิตย์ตกด้วยกันสามคนอีกครั้ง...

               .

               .

     "อั่ก อึก"

     "ปล่อยมันออกมาสิ นายมีสิ่งนั้นอยู่แล้ว ปล่อยมันออกมา!!"

     "มะ..มันไม่ออก แฮ่กๆ อึก"

     "มันไม่ออกหรือนายยังไม่ได้เรียกมันมา คิดดูดีๆเถอะ"

     "..."

     "เอ... หรือต้องให้พวกนั้น มาทำแทนกันนะ เจ้าพวกนั้นน่าจะทำได้ดีกว่านายสินะ เอนโด หึ"

     "มะ..ไม่ อย่า อึก ยุ่งกับพวกนั้น ฮึก"

     "งั้นนายก็ปล่อยมันออกมา ช็อตมันอีก เอาให้มันหลาบจำ!!"

     "อ้ากกกกกกก!!!!"

     "ดี! ร้องออกมา ร้องจนกว่ามัน จะออกมา!"

               .

               .

               .

          

          พวกนายจะต้องปลอดภัย...

               .

          ฉันจะไม่ยอมให้พวกนายเป็นอันตรายเด็ดขาด...

               .

     

               .

TBC.

สวัสดีค่า แฮร่เจอกันอีกแล้วนะคะ หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะ วันนี้อัพให้สองตอนเลย เพราะเราอาจจะไม่ค่อยได้อัพ^=^;  เม้นความรู้สึก หรือสงสัยตรงไหนถามได้นะคะ พบกันตอนหน้าค่ะ