คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EP.1
Ep.1 จุดเริ่มต้น
"ฉันขอลาออก"
"..."
"นายพูดว่าไงนะ"
"ฉันจะลาออก จากการเป็นกัปตันทีม และลาออกจากการเป็นตัวแทนญี่ปุ่น"
"หมายความว่ายังไง เอนโด"น้ำเสียงสั่นเครือที่ได้รับมา ทำให้ 'เอนโด มาโมรุ' เจ็บปวดไปถึงหัวใจ แต่ก็ยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉยเอาไว้
.
เขาก็ถอยหลังกลับไปไม่ได้แล้ว
.
"ก็หมายความตามที่ฉันได้พูดไปแล้ว ฉันคิดว่าฉันอยู่ต่อไป มันก็มีแต่จะถ่วงรั้งพวกนายไว้กับที่ ฉันออกไปให้พวกนายก้าวต่อไปจะเป็นการดีกว่า"กัปตันทีมคนเก่งกล่าวตามบทที่ได้คิดมาก่อนหน้านี้แล้ว
"นายไม่เคยถ่วงรั้งพวกฉัน นายผลักดันให้พวกเราก้าวต่อไปต่างหาก ก้าวต่อไปด้วยกันเถอะนะ...เอนโด"เอสไตรเกอร์ผู้แข็งแกร่ง พูดประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงสั่นเรือ พลางจับไหล่กัปตันทีมของตนเอาไว้ ราวกับกลัวว่าคนๆนี้จะหายไป
"เหลืออีกแค่2รอบเองนะครับ รอบรองกับรอบชิง ถ้าเราผ่านมันไปด้วยกันได้ เราก็ได้เป็นที่1อย่างที่กัปตันหวังแล้วไงครับ ร่วมเดินทางกับพวกเราต่อนะครับ...กัปตัน" น้ำเสียงหนักแน่นที่เอ่ยออกมาจากบุคคลที่มีอายุน้อยที่สุด
'อุสึโนะมิยะ โทระมารุ' ได้แต่หวังว่ามันจะเปลี่ยนใจเอนโดได้บ้าง
"ขอโทษด้วย ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันเดินทางกับพวกนายต่อไปไม่ได้แล้ว ปล่อยฉันเถอะ โกเอนจิ" เอ่ยบอกพลางพยายามแกะมือที่จับไหล่ตนอยู่ออก
"ไม่! ฉันไม่ปล่อย นายบอกเหตุผลของนายมาก่อนสิ" 'โกเอนจิ ชูยะ' พูดพลางออกแรงจับมากขึ้น
แต่แล้วเอนโดก็ต้องถอนหายใจออกมาเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงบีบที่ไหล่อีกข้าง 'คิโด ยูโตะ' อัจฉริยะเกมเมอร์คนนั้นนั่นแหละ
"คิโดปล่อยเถอะ นายด้วยโกเอนจิ ให้ฉันไปเถอะนะ แล้วก็ฝากพวกนายดูแลทีมต่อด้วยนะ"
"ไม่!"สองเสียงที่ประสานกันมาอย่างพร้อมเพรียง ทำให้เอนโดปลงตกกับความดื้อด้านนี้
"พวกนาย มาช่วยกันล็อคไว้เร็ว" ยังไม่ทันที่จะจบประโยคดี สมาชิกที่อยู่ใกล้ๆก็รีบวิ่งมาเกาะแขนเกาะขาเอนโดกันคนละข้างทันทีราวกับได้นัดกันไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
"เฮ้ยๆ พวกนายทำไรกันเนี่ย"ได้เพียงแต่ร้องโวยวายเท่านั้นเพราะนอกจากจะขยับตัวไม่ได้แล้ว ขาก็แทบจะลอยขึ้นเหนือพื้น ด้วยความสูงที่ไม่เท่าคนอื่น...
"บอกเหตุผลจริงๆของนายมาสิ ทำไมถึงเลือกที่จะไป ถ้าเหตุผลไม่ดีพอ พวกฉันก็จะเกาะอยู่แบบนี้นี่แหละ" 'คาเซมารุ อิจิโรตะ' เอ่ยออกมาเสียงอู้อี้เล็กน้อยจากการเกาะอยู่ที่เอวของกัปตัน
.
จะไม่ปล่อยให้ไปไหนง่ายๆหรอก
.
"ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่อยากถ่วงพวกนายไว้ ถ้ายังมีฉันอยู่ พวกนายก็จะไม่ได้ก้าวต่อไปอย่างเต็มที่ ให้ฉันไปน่ะ มันดีที่สุดแล้ว"เอนโดเอ่ยเหตุผลเดิมซ้ำอีกครั้ง แต่ทุกคนต่างก็รู้ว่าคุณกัปตันคนเก่งกำลังโกหก อยู่
"นายไม่เคยรู้ตัวเลยสินะ นายน่ะเป็นคนที่โกหกใครไม่ได้หรอก แม้กระทั้งตัวนายเองด้วย ถ้านายคิดว่านายโกหกพวกฉันได้ นายก็สบตาฉันให้ได้สิ สบตาฉันแล้วพูดมันออกมา!" 'คิยาม่า ฮิโรโตะ' เอ่ยพลางจับหน้าของเอนโดให้มองมาที่ตนโดยตรง
"ฉันบอกเหตุผลกับพวกนายไม่ได้หรอกแต่ฉันจำเป็นต้องไปจริงๆ พวกนายเข้าใจฉันเถอะนะ" เอนโดเอ่ยออกมาเสียงสั่น พลางหลบตาทุกๆคน
"เอนโด... นายบอกพวกเรามาเถอะนะ นายมีปัญหาอะไรบอกพวกเรามาสิ เราจะได้ช่วยกันแก้ไขไง นะเอนโด" 'มิโดริคาวะ ริวจิ' พูดออกมาอย่างเจ็บปวด เมื่อเห็นเพื่อนคนสำคัญที่ทำให้ตนหลุดออกจากขุมนรกออกมาได้กำลังโกหกทุกๆคน
.
นี่ไม่ใช่เอนโดที่พวกเรารู้จัก
.
ปัง!
แต่แล้วจู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับคนกลุ่มที่กำลังหนึ่งเดินเข้ามาในห้องอาหารแห่งนี้
"ทำอะไรกันน่ะ แล้วจับเอนโดผึ่งเป็นปลาแดดเดียวอย่างนั้นทำไม" 'ไซเซ็น โทโกะ' พูดออกมาพร้อมทำท่าจะเข้าไปดึงเอนโดออก แต่กลับถูก 'สึนามิ โจสุเกะ' ยกมือห้ามเสียก่อน
"พวกเธออย่าเพิ่งมายุ่งกับเรื่องนี้ พวกนายปล่อยเอนโด ฉันขอคุยเอง"สึนามิพูดประโยคแรกกับกลุ่มคนที่เข้ามาใหม่ ก่อนจะหันกลับไปทางเอนโดพลางเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับออกคำสั่ง ทุกคนจึงปล่อยและถอยออกให้
"ฉันขอใช้สิทธิ์คนที่อายุมากที่สุดในที่นี้ บอกมาเอนโด เกิดอะไรขึ้นกับนาย"สึนามิพูดพลางจ้องเข้าไปในดวงตาของเอนโด แต่ก็ถูกอีกฝ่ายหลบตาและได้รับความเงียบกลับมาเป็นคำตอบ
"ถ้านายไม่พูด ฉันก็จะไม่คาดคั้น แต่ฉันก็จะไม่ปล่อยให้นายไปเหมือนกัน แล้วแต่นายจะตัดสินใจล่ะกันนะ"พูดจบก็หันหลังกลับและเดินไปยืนพิงกำแพงดูสถานการณ์แทน
"ถึงพวกนายจะไม่ปล่อยฉันไป แต่ยังไงพวกนั้นก็ต้องมารับตัวฉันไปอยู่ดี"สิ่งที่ออกมาจากปากของกัปตันทีมทำให้ทุกคนต่างสงสัยกันยิ่งกว่าเดิม
"หมายความว่ายังไง พวกนั้นที่นายพูดคือใคร" 'โซเมโอกะ ริวโก' มองเอนโดอย่างจับผิด
.
นายบิดบังอะไรอยู่ เอนโด...
.
"ฉันบอกพวกนายไม่ได้หรอก ขอโทษด้วย"
"เดี๋ยวนะ ฉันขอขัดหน่อย พวกนายกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ เอนโดจะไปไหน แล้วพวกนายเป็นอะไรกัน พวกฉันงงจะแย่อยู่แล้วเนี่ย"เสียงแว้ดอย่างอารมณ์เสียดังออกมาจาก 'อุราเบะ ริกะ' พร้อมกับการพยักหน้าสนับสนุนจากคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่
"คือจู่ๆคุณเอนโดก็มาบอกว่าจะออกจากทีมครับ แล้วไม่ให้เหตุผลอะไรเลย พวกเราเลยล็อคตัวไว้ไม่ให้หนี จากนั้นก็อย่างที่พวกคุณเห็นนั้นแหละครับ" 'ทาจิมุไค ยูกิ' เอ่ยพร้อมสีหน้ากังวล
"เอาเถอะๆ ยังไงตอนนี้ก็รีบออกไปซ้อมกันก่อนเถอะนะ สายแล้วนะ" 'คิโนะ อากิ' เอ่ยขึ้นมาช่วยให้เอนโดรอดพ้นการซักไซร้ในช่วงเช้าไปได้
"เออใช่ รีบไปเถอะ เดี๋ยวโค้ชก็ว่าหรอก" เอนโดอยากจะขอบคุณอากิเป็นร้อยๆรอบสำหรับการช่วยให้ตนหนีจากสถานการณ์นี้ไปได้
.
.
.
"ทำไมวันนี้พวกนายมาซ้อมกันช้าจัง พวกฉันมารอตั้งนานแล้วเนี่ย"
"พวกนายมาทำไมกันเนี่ย"
"ก็พวกฉันอยากมาซ้อมด้วยน่ะสิ"
"คนอื่นฉันพอเข้าใจนะ แต่ฟิดิโอ นี่นายหวังจะมาเก็บข้อมูลทีมคู่แข่งอย่างพวกฉันรึเปล่าเนี่ย"
"นี่พวกนายเห็นฉันเป็นคนยังไงกันเนี่ย"เสียงโวยวายและภาพของทุกคนที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนานทั้งสมาชิกในทีมของตนและกัปตันทีม ของทีมที่อยู่ในกลุ่มAด้วยกันทั้ง4ทีม อยู่ในสายตาของเอนโดทั้งหมด
ทุกคนกำลังมีความสุข นี่คือสิ่งที่เอนโดสัมผัสได้ และไม่ต้องการให้รอยยิ้มเหล่านี้หายไป เขาจะต้องปกป้องทุกคนจากคนพวกนั้นให้ได้ ทุกๆคนคือ เพื่อนคนสำคัญ ของเขา
TBC.
สวัสดีค่าาา
ก่อนอื่นไรท์ขอสารภาพเลยนะคะ ความจริงแล้วหลังจากที่ไรท์มาเปิดเรื่องนี้ไว้ และกำลังจะเริ่มเขียนแม่ไรท์ดันลงเรียนพิเศษเตรียมสอบเข้าให้แบบไม่มีเวลาว่างเลยน่ะค่ะ แล้วพอสอบติดก็ต้องปรับตัว+การบ้านเยอะมาก ทำให้ไม่สามารถมาเขียนและอัพลงได้ จนมาตอนนี้ที่มีโอกาสกลับมาเขียน ไรท์ลืมพลอตเรื่องT^T ไรท์เลยต้องใช้เวลาปะติดปะต่อเรื่องก่อนน่ะค่ะ ต้องขออภัยจริงๆนะคะ//กราบเบญจางค์
เราอาจจะไม่ค่อยได้ลงถี่นะคะ ยิ่งใกล้เปิดเทอมแล้วอีก อย่าด่าอย่าปาของมาเลยนะคะ ไรท์ใจบางงงงง;-;
เรื่องนี้เท่าที่วางโครงไว้จะไม่ถึง10ตอนก็จบนะคะ ตอนแรกตั้งใจจะให้เป็นเรื่องสั้นด้วยซ้ำ แต่พอคิดไปคิดมา เปิดเป็นเรื่องยาวไปเลยดีกว่า แต่มันก็ไม่ได้ยาวมากอยู่ดีอ่ะค่ะ;-;
ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยนะค่าาาาา ไรท์คนนี้อาจจะขี้เกียจและชอบอู้ไปหน่อย(?) แต่น่าจะจบภายในปีนี้นี่แหละค่ะ ผิดพลาดประการใดก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ//กราบ ขอบคุณค่าาาา
ความคิดเห็น