กลอนอภิมหาโคตรสนุก ภาค 2

ลำดับตอนที่ #2 : กลอนสึนามิ

รุ่งอรุณแย้มยิ้มริมชายหาด                

ทรายดารดาษดุจเกล็ดแก้วแพรวสวรรค์

ฟ้าสีครามยามเช้าเย้าชีวัน                    

ดุจดวงจันทร์หยอกล้อพะนอดาว



           อาทิตย์ส่องผ่องอำไพไกลสุดหล้า                

ทอทอดทาล้อมรายหาดทรายขาว

ชลาลัยยิ้มรับแสงเพริศแพรวพราว                

วะวับวาววะวับแวววิบวับวาม



           หารู้ไม่ไยเช้านี้จึงสวยสด                    

แลงามงดหมดจดส่องอร่าม

ทั้งแท้จริงยิ่งสวยสดแลงดงาม                

กลับแฝงความโศกาคณาคะนึง



           ไม่มีใครมองเห็นอนาคต                    

ความสลดหดหู่ที่มาถึง

ประหนึ่งภาพลวงตาตราบตราตรึง                

ให้รู้ซึ้งถึงความจริงที่ไม่ตาย



            สิบโมงเช้าเล่าต่อไปไม่รู้จบ                    

เพียงพานพบพึงพิศไม่รู้หาย

คลื่นซัดสาดฟาดฝั่งไม่รู้คลาย                

คลื่นความตายร้ายล้ำไม่รู้เลือน



            น้ำแห้งเหือดห่างฝั่งดั่งลางร้าย                

ลางความตายกรายกล้ำประดุจเหมือน

ความหวาดหวั่นพรั่นพรึงซึ่งย้ำเตือน                

ความลางเลือนแห่งชีวิตลิขิตลา



            คลื่นเริ่มซัดโถมกระหวัดพัดถล่ม                

ทุกสิ่งจมจำจากยากห่วงหา

คลื่นถาโถมโหมกระหน่ำซ้ำกายา                

ร้ายเกินกว่าหาสิ่งใดเพียรรำพัน



            มัจจุราชสูงล้ำง้ำเงาหัว                    

สร้างความกลัวซัดหัวใจให้ดับขันธ์

พสุธากัมปนาทสาดชีวัน                    

อันดามันพังพินาศเป็นหน้ากลอง



           วิ่งวนวุ่นทุกแห่งหนอลหม่าน                        

คลื่นคืบคลานคร่ำครวญคลั่งพลั้งพวกผอง

พ่อสิ้นชีพแม่สิ้นใจได้เพียงมอง                

ทะเลนองร้องร่ำเกินกล้ำกลืน



           บ้านสูญสิ้นวิญญาณมลายซาก                

พี่พลัดพรากจำจากยากเกินฝืน

นิทราหลอนย้อนย้ำทุกค่ำคืน                

มิอาจตื่นมาสดับรับความจริง



           ภูเก็ตยากกระบี่เยินพังงายับ                

ทั้งสินทรัพย์นับไม่ถ้วนล้วนแย่ยิ่ง

คนสูญหายตายไปไร้ที่พิง                    

สรรพสิ่งสรรพราษฎร์อนาถใจ



           สิบเป็นร้อยร้อยเป็นพันพันเป็นหมื่น                

เพียงเพราะผืนพสุธาพาหวั่นไหว

ก่อกำเนิดเกิดคลื่นยักษ์กล้ำกรายไกล            

วินาศไซร้พินาศซ้ำด้วยธารา



           ฟ้าหลังฝนคืนทุกสิ่งนิ่งสงบ                    

จวบจุดจบจรจำคร่ำครวญหา

หมดสิ้นแล้วหมดสิ้นถิ่นพารา                

อนิจจาทุกสิ่งไยไม่จีรัง



           ยังโชคดีที่คนไทยไม่ทอดทิ้ง                

ทุกทุกสิ่งจึงลุกยืนขึ้นอีกครั้ง

เปลี่ยนน้ำตาที่หลั่งรินเป็นพลัง                

เพื่อความหวังในวันใหม่ได้ก้าวเดิน



           ไทยช่วยไทยใจช่วยใจไม่เมินหมาง                

ซ่อมเสริมสร้างสรรพสิ่งน่าสรรเสริญ

ธารน้ำใจไหลหลั่งกองพะเนิน                

มิห่างเหินห่างหายตายตามกัน



           หากวันนี้เรารอดปลอดภัยอยู่                

โปรดจงรู้ผู้คนยากไม่แปรผัน

ไม่พลีชีพจงพลีกายร่วมช่วยกัน                

ร่วมรักมั่นร่วมแรงมิ่งยิ่งยืนนาน



     ( เอามาจากเว็บอื่น)