คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เป้าหมาย
นาฬิาปลุัึ้นในอนเ้า ผมอ้าปาหาวเินถือผ้านหนูพร้อมุนัศึษาไปยัห้ออาบน้ำรวม
เ็หนุ่มร่าอวบเินสะลึมสะลือ อ้าปาแปรฟัน เปิน้ำอุ่นอาบ ไอร้อนทำให้ร่าายผ่อนลายสื่นระปรี้ระเปร่าพร้อมเ้าไปนั่เรียนวิาที่ฟัไม่่อยเ้าใ ผม้นเอาราเรียนบนโ๊ะอ่านหนัสือ วันนี้มีเรียนออแบบเสื้อผ้า
้อวามในมือถือแ้เือนเรื่อส่ผลานวันศุร์นี้ โีที่ร่าเิมวาภาพทิ้ไว้ให้แล้ว ผมเพียแ่หยิบเอาไปส่เท่านั้น ทว่า่อไปนี้ผม้อทำผลาน้วยัวเอแล้ว
‘ันวยแน่เลย ถ้าโนสั่ารบ้านออแบบอี’
‘โฮส์็รีบทำภาริเพื่อนำไปแลทัษะพิเศษิ’
ผมเบ้ปาใส่ระบบ ‘พวนายบัับันอย่าับมาน พอทำภาริเสร็็ูรีเลือับปู้วยราาที่้อ่ายื้ออเพื่อเอามาทำภาริอี ันอยาส่เรื่อร้อเรียน’
ระบบส่ายหน้าไปมา ‘เสียใที่ระบบแม่ไม่เปิรับฟัวามิเห็น โฮส์ไม่มีทาเลือนอาทำาม ไม่็ลาโลอริ’
‘นายอบ่มู่เสียริ ภารินั่น…ันทำแน่ วันนี้ะไปัรอลาสบอสเพื่อสืบ่าว เรียนแ่าบเ้าให้เสร็ หลัานั้นะามสืบ่าวเลย พอใไหมล่ะ’
ระบบัวน้อยส่ายหน้าไปมาอีรั้ ‘ผมไม่แนะนำให้โฮส์โเรียน เพราะมีผล่อะแนนและารไ้รับทุนเรียนฟรี โฮส์วรแบ่แยเวลาให้ี เวลาไหนวรเรียน็เรียน เวลาไหนวรามหาลาสบอส็ทำให้เ็มที่’
ผมัฟันรอที่โนสั่สอน หนทาบีบั้น ทำโน่น็ไม่ไ้ นี่็ไม่ไ้ แ่ในานะที่เยทำหน้าที่เป็นพนัานฝ่ายบริารทาโทรศัพท์ รับแรันสารพัึสามารถ่มวามไม่พอใ และั้ใเ้าเรียนทั้รอบเ้าและบ่ายามปิ วาแผนใ้เวลา่วพัเที่ยและอนเย็นามหาเป้าหมายให้พบเพื่อวาแผน
เ็หนุ่มร่าอวบนั่ในำแหน่สามแถวหน้า ห้อเรียนมีนัศึษาประมา 50 น ผมนั่้มหน้าหลบสายาอาารย์อย่าผิสัเนระทั่ไ้ยินเสียแหบห้าวเอ่ยทัทาย
“ไม่สบายเหรอ ทำไมนายไม่ยมืออบอาารย์ล่ะ”
ผมหันไปมอเ็หนุ่มร่าผอมสูล้ายะเียบ เส้นผมสีเทายาวนแทบผิบัวาสีทอที่แฝวามลา เาสวมแว่นานาให่ปิบัใบหน้าเือบรึ่หนึ่
หัวอผมพยายามิื่อัวละรในนิยาย แ่นึเท่าไหร่็นึไม่ออ “อโทษนะ นายือ…”
เ็หนุ่มร่าผอมมอหน้าผมนิ่่อนอบ “โโลมอน ไม่แปลที่นายะไม่รู้ัื่อัน นส่วนให่เรียแ่ายาไอ้ไม้เสียบผี”
ผมอึ้ับายาที่ไ้ยิน…โหร้ายเินไปแล้ว ผมั้ื่อให้เาเป็นะเียบน้อย ฟัูีว่าเยอะ
“ันื่อเอเน”
“โอ้…ันรู้อยู่แล้ว พวนั้นั้ายาให้นาย้วยนะ”
ผมหันไปมอเพื่อนร่วมห้ออย่าสนใ “ั้นเหรอ...ปิันไ้รับายาว่าอะไรล่ะ”
โโลมอนเลิิ้วมอพลาระิบแผ่วเบา “ไอ้อ้วน ุ่มน้ำเินไ้ รถถั…อืม เหมือนะมีอี แ่นึไม่ออ”
ผมอ้าปา้า่อนะยิ้มำ “ายาัน็ไม่ไ้ีไปว่านายเลย”
หนุ่มร่าผอมแย้มยิ้ม “นั่นิ…ันเพิ่รู้ว่านายอัธยาศัยีพอวร ปิเอาแ่นั่เียบ ะพู็อนยมืออบำถามเพื่อเอาะแนนเท่านั้น”
“อโทษ ันไม่นึว่าะมีนอยาุย้วยนะ นาย็เห็นสภาพแบบนี้ไม่่อยมีใรอยาบ”
“ไม่่าัน ันเบื่อเวลาเอนมอแ่ภายนอ ไม่ริใเลย พวเรา่าไม่มีเพื่อน ถ้าอย่าั้นมาเป็นเพื่อนันีไหม”
ผมแย้มยิ้มว้า วาสีเียวมรเปล่ประายสใส “ีิ ฝาัว้วยนะ โโลมอน”
เ็หนุ่มยิ้ม “เรียันว่าโโล็พอ”
“ล” ผมยิ้มแล้วหันมาสนใบทเรียน พยายามึมับเนื้อหาที่ไ้เล่าเรียนให้มา แม้บาอย่าะไม่เ้าใ็ไว้ ่อยหาโอาสศึษาหรือสอบถามนอื่นภายหลั
พวเราเรียนันแบบมาราธอน ในที่สุ็ถึเวลาพัเที่ย “ไปินอาหารที่โรอาหาระนิเทศันไหม”
ผมัวนเพื่อนรัไปทานอาหารที่ะอนาเอ…โอลิเวีย ไวโอเล็ หนัสือนิยายบรรยายวามามอหิสาวว่าสวยสามราวับอไม้ในฤูใบไม้ผลิ
เ็หนุ่มร่าผอมระือรือร้นเินไปยัึถัไป ะอพวเราอยู่ถัาะนิเทศศาสร์
พวเรารีบเินไป่อแถวสั่อาหาร หลัาที่ลใเรื่อเมนูไ้แล้ว ผม็ให้เพื่อนใหม่ไปนั่อที่นั่ใล้ับประูทาเ้าออ
สาเหุหลัที่เลือมารับประทานอาหารที่ะนี้ ็เพราะามเนื้อเรื่อเิมพระเอำลัามีบหิสาว ส่วนลาสบอส็เม่นแเนียลเลยอยาีบแ่โยที่ไม่ไ้รู้สึอบนาเอในอนนี้ เาะเริ่มพันาวามรู้สึหลัาที่โอลิเวีย่วยรับระสุนแทน
ผมรีบ่ายเินและยถาอาหาร้วยมือทั้สอ้า ถาหนึ่อเพื่อนใหม่ ส่วนอีถาอผม ่อนนั่ล้อมอประูทาเ้า้วยใใ่อ โีที่พวเราเลิเรียน่อนเวลาพัเที่ย ึสามารถหาที่นั่ไ้ามสบาย
เสียระิ่ัึ้นบอเวลาเที่ยร หลายนวิ่รูเ้ามาในโรอาหาร
เพียไม่นาน็เหมือนภาพทุอย่าเลื่อนไหว้าล แสสาส่อเส้นผมสีำเป็นเาามล้อมรอบหน้าหวานละมุน วาสีทอแเป็นประายระยิบระยับ ริมฝีปาสีแอมมพูไ้รูปสวยแย้มยิ้มให้เหล่าผู้ิาม
ไม่้อบอเลยว่านรหน้าือ…นาเออนิยายเรื่อนี้
แถมยัมีายหนุ่มรูปามเินามหิสาว วาสีฟ้าน้ำทะเลเป็นประายื่นมสาวสวยอย่าปิไม่มิ เสียรี๊ร๊าอสาวๆ ัึ้อ
ผมะเ้ออมอเป้าหมาย ทว่า้อผิหวัเมื่อไม่พบเอ ไ้แ่เลี่ย้าวไปมาล้ำลืนินเพื่อประทัีวิ
“นายไม่หิวเหรอ” โโลมอนเอ่ยถาม
“ไม่่อยอยาิน นายอบอะไร อยาินัไปไ้เลย” มืออวบันถาเหล็ให้อีฝ่าย ไม่มีวามอยาอาหารยามนึถึเวลาที่สั้นลเรื่อยๆ แ่็ยัไม่เอเป้าหมาย
ทว่าเสียรีร้อัึ้นอีรั้ “พี่วิลเลียมมา้วย”
วาสีเียวมร้อนมอไปยัประูทาเ้า เห็นสาวน้อยสาวให่ยืนออรายล้อมายหนุ่ม
ร่าสูราว 190 ม. เส้นผมสีทอเปล่ประายยาวประบ่า ใบหน้ารูปไ่สวยาม วาสีเทาราวรัิาลที่แสนเย็นา ทั้โเ่นและึูหัวใวน้อยให้เ้นระทึยามพวเรามอสบาัน
รู้ไ้ทันทีว่าายนนี้ือวิลเลียม เรย์สัน...เป้าหมายอผม
*********
ความคิดเห็น