หัวใจในเงาเพชร

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1: ฝนแรกแห่งโชคชะตา

เมฆสีเทาทึมเทาเคลื่อนตัวปกคลุมทั่วท้องฟ้า สายฝนโปรยลงมาอย่างไม่ปรานี ถนนเปียกชุ่มไปด้วยละอองน้ำ เสียงหยดฝนกระทบกับหลังคาสังกะสีของอาคารเก่าๆ ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

ในตรอกเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากถนนสายหลัก หญิงสาวร่างเล็กกำลังพยายามเร่งฝีเท้าฝ่าละอองฝน เธอสวมเสื้อกันฝนสีซีดเก่าๆ ที่ขาดเป็นรูเล็กๆ อยู่ตรงขอบแขน แม้มันจะไม่ได้กันฝนได้มากนัก แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย

"ขออย่าให้เปียกจนหมดเลยเถอะ"

น้ำใสพึมพำกับตัวเองขณะกอดถุงพลาสติกที่มีขนมปังแห้งและขวดนมราคาถูกที่เธอเพิ่งซื้อจากร้านขายของชำในตลาดมาแนบอก เธอไม่มีเงินมากพอจะซื้ออาหารดีๆ แต่สิ่งนี้ก็น่าจะพอประทังชีวิตได้อีกวัน

ระหว่างทางกลับบ้าน เธอเดินผ่านตรอกแคบที่มีโคมไฟเก่าๆ กระพริบถี่ๆ ราวกับจะดับลงได้ทุกเมื่อ

สายตาของเธอเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ขยับไหวอยู่ตรงมุมถนน เธอชะงัก ฝนที่โปรยปรายทำให้มองไม่ชัดนัก แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ เธอพบว่ามีใครบางคนนอนหมดสติอยู่

ชายหนุ่มในชุดสูทราคาแพงเต็มไปด้วยคราบเลือด เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เคยดูหรูหราบัดนี้เปียกชุ่มและเปื้อนโคลนอย่างน่าสงสาร

"บาดเจ็บเหรอ?" น้ำใสกระซิบกับตัวเอง

เธอเหลือบมองรอบๆ ตัว ถนนเงียบสนิท ไม่มีใครอยู่ในบริเวณนี้เลย มีเพียงเสียงฝนที่ดังราวกับจะกลบทุกเสียงอื่นในค่ำคืนนี้

"คุณ... ได้ยินฉันไหม?" เธอเขย่าหัวไหล่เขาเบาๆ

ชายหนุ่มขยับเล็กน้อย เปลือกตาของเขากระตุก ก่อนที่เสียงแหบพร่าจะเปล่งออกมา

"หนีไป..."

คำพูดนั้นเบาหวิว แต่ฟังดูร้อนรน ราวกับเขากำลังเตือนภัยอะไรบางอย่าง

น้ำใสขมวดคิ้ว เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่สัญชาตญาณของเธอบอกว่าเธอไม่ควรทิ้งเขาไว้แบบนี้

เธอก้มลงสำรวจบาดแผลที่มองเห็น ชายหนุ่มมีรอยฟกช้ำตามใบหน้า และมีเลือดซึมออกมาจากบริเวณสีข้าง เสื้อของเขาถูกฉีกออกเล็กน้อย เผยให้เห็นบาดแผลที่ดูเหมือนจะเกิดจากการถูกทำร้าย

น้ำใสกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก "ถ้าทิ้งไว้แบบนี้ เขาอาจตายได้..."

เธอไม่มีเงิน ไม่มีบ้านที่เหมาะสมสำหรับพาคนบาดเจ็บไปพักรักษาตัว แต่เธอก็ไม่อาจเมินเฉยได้

"เถอะน่า... ก็แค่ช่วยปฐมพยาบาล แล้วพรุ่งนี้เขาคงจะไปเอง"

เธอพยายามปลอบใจตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจแบกร่างของชายหนุ่มขึ้น แม้ว่าจะลำบากเพราะเขาตัวสูงกว่าเธอมาก

น้ำใสพาชายหนุ่มกลับไปที่ห้องเช่าของเธอ ซึ่งเป็นห้องเล็กๆ ในตึกเก่า ผนังห้องมีรอยแตกร้าว และหน้าต่างปิดไม่สนิทจนลมพัดเข้ามาทำให้ห้องเย็นกว่าปกติ

เธอจัดการวางร่างของเขาลงบนเสื่อบางๆ ก่อนจะรีบหาผ้าขนหนูเก่ามาซับน้ำฝนจากตัวเขา

"คุณนี่เป็นใครกันแน่..."

เธอพึมพำขณะมองใบหน้าของเขา แม้ว่าจะมีรอยช้ำ แต่ก็ยังดูดีอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าเขาเป็นคนที่เติบโตมาในสังคมชั้นสูง

น้ำใสรีบหยิบกล่องปฐมพยาบาลเก่าๆ ออกมา เธอใช้ทักษะเท่าที่มีทำแผลให้เขา แม้มันจะไม่ใช่งานที่สมบูรณ์แบบ แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

เวลาผ่านไปกว่าครึ่งคืน ในที่สุดชายหนุ่มก็เริ่มขยับตัว ดวงตาของเขาค่อยๆ เปิดขึ้น เผยให้เห็นนัยน์ตาสีเข้มที่ดูเฉียบคม

น้ำใสสะดุ้งถอยหลังเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาพยายามลุกขึ้น แต่แล้วก็ต้องรีบคว้าตัวเขาไว้เพราะเขาเซแทบล้มลง

"ใจเย็นๆ คุณยังไม่หายดี"

เขาหรี่ตามองเธอ ก่อนจะพูดด้วยเสียงแหบต่ำ

"เธอช่วยฉันไว้?"

น้ำใสพยักหน้า "คุณถูกทำร้าย ฉันเลยพาคุณมาที่นี่"

ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ "แปลกจริง... ทำไมถึงไม่เอาเงินฉันไปล่ะ?"

เธอขมวดคิ้ว "เงิน? ฉันไม่ได้ช่วยคุณเพราะเงินหรอกนะ"

เขามองเธอด้วยแววตาประหลาดใจเล็กน้อย ราวกับไม่เคยเจอใครที่คิดแบบนี้มาก่อน

หลังจากนั้น น้ำใสช่วยดูแลเขาไปตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มยังคงอ่อนแรงและไม่ได้พูดอะไรมากนัก

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อแสงแดดส่องลอดหน้าต่างเข้ามา เขาก็เริ่มมีแรงพอจะลุกขึ้นยืนเองได้

"ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้" เขาพูดช้าๆ ก่อนจะมองไปรอบห้องที่แสนเรียบง่าย

น้ำใสโบกมือ dismiss "ไม่เป็นไรค่ะ แต่คุณควรไปหาหมอนะ"

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเพียงแค่จ้องมองเธอ ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบเงินก้อนใหญ่ยื่นให้

น้ำใสมองเงินจำนวนนั้นด้วยความตกใจ "ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ"

เขาหรี่ตาลง "เธอเป็นผู้หญิงแปลกจริงๆ"

เธอยิ้มบางๆ "ก็อาจจะนะ"

และนั่น... คือจุดเริ่มต้นของโชคชะตาที่จะเปลี่ยนชีวิตของพวกเขาทั้งสองไปตลอดกาล