คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #82 : Friday : มาริสซ่าและนภางค์
REALITY SEASON 7
ตอน : ปริศนาราชวงศ์ปักษาธร
“WEEK 4”
ค่ำคืนแห่งการทำภารกิจในสัปดาห์ที่สี่เริ่มใกล้จะจบลงแล้ว ทางฝั่งของมิ้วสามารถนำกุญแจดอกแรกกลับมายังปราสาทปักษาธรได้สำเร็จ ท้องฟ้าเริ่มปิดสนิท หลงเหลือแต่เพียงดวงจันทร์กลมโตที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า มันกลายเป็นสีดำสนิทจนน่าขนลุก ทุกคนมองเห็นว่ามันเป็นสีดำยกเว้นแต่พวกอัคราและมาริสซ่าที่อยู่บริเวณปราสาท โดยเฉพาะมาริสซ่าแล้ว เธอไม่สามารถมองเห็นดวงจันทร์จากด้านในโรงทอผ้าได้เลย
พระจันทร์สีดำมักมาพร้อมกับเรื่องเลวร้ายเสมอ ....
“God!” หญิงสาวอุทานเสียงหลงเมื่อเห็นเครื่องถักทอผ้าไหมกำลังเดินจักรได้เองอย่างน่าประหลาด
เรื่องราวลี้ลับนี้เป็นเรื่องแรกที่เธอได้เห็นตั้งแต่ที่เธอเกิดมาบนโลกใบนี้ ถ้าไม่นับเรื่องที่เธอฆ่าคน เรื่องนี้จะเป็นเรื่องลี้ลับที่เธอไม่สามารถอธิบายหาคำตอบได้ด้วยตัวเอง สายตาของเธอจ้องมองไปยังเครื่องทอผ้าก่อนที่จะปงะเล็กน้อย ไหมที่เริ่มจะฝ่อถูกทอจนเครื่องเริ่มรวน
“ไม่จริงน่า ....” มาริสซ่ากัดฟันก่อนที่จะรีบวิ่งขึ้นไปยังชั้นสอง จุดประสงค์แรกที่เธอวิ่งขึ้นไปไม่ใข่เพราะว่าจะหาทางออก แต่เป็นเพราะเธอต้องการรีบทำภารกิจให้เสร็จแล้วออกจากสถานที่ผีสิงแห่งนี้
ทันทีที่เธอวิ่งขึ้นมา สายตาของเธอเห็นไข่ทีก่ำลังจะเริ่มฟักออกมาเป็นตัวแล้ว สองถึงสามฟอง หากแต่ว่ายังมีฟองไหนที่จะมีกุญแจไหลออกมาจากไข่เลย
เหลืออีกเก้าฟอง ....
“เร็วสิ ....” เธอเร่งรัด อยากให้งานนี้จบลง เธออยากจะออกไปจากที่นี่เต็มแก่แล้ว
ตึก ..... ตึก .....
ท่ามกลางความสงสัยมากมายของเธอกลับปรากฏเสียงบางอย่างดังขึ้นจากทางด้านหลังของเธอ เหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจะเดินขึ้นมาจากบันใดไม้ เสียงเอี๊ยดอ๊าดนั้นดังอยู่ด้านหลังเสียงหัวใจที่เต้นระรัว ในมือเริ่มกำตะเกียงไฟเอาไว้แน่นก่อนที่จะตัดสินใจหันไปยังต้นเสียงนั้นพร้อมกับตะเกียงไฟที่ส่องสว่างวาบไปทางบันใด
“อ ... อัคราเหรอ?” เธอตะโกนถามเสียงนั้น หากแต่ว่าไม่มีสิ่งใดหรือใครตอบกลับมาเลย
“ฉันซีเรียสนะ!” ความอดทนของเธอเริ่มจะหมดไป ถ้าเป็นใครได้เจอแบบเธอตอนนี้ อาจจะสลบเหมือดไปแล้วก็ได้ แต่นี้เธอแกร่งกว่าที่คิด มือกำตะเกียงเอาไว้ แสงไฟส่ายไปมาตามการสั่นของแขน เหงื่อกาฬเริ่มไหลซึมเปื้อนตามหน้าผากและเมคอัพสวย ๆ ของเธอ
“ใครกัน ... ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”
ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาอย่างเช่นเคย เธอเริ่มใจคอไม่ดีแล้ว เมื่อส่งเสียงเรียกออกไป เสียงนั้นกลับหายไปเหมือนกับว่าไม่เคยมีเสียงนี้เกิดขึ่นมาก่อน
หมับ!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!” เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาจับเข้าที่ข้อแขนของเธอ ด้วยความตกใจทำให้เธอหันมาและสะบัดสิ่งที่ว่านั้นออกไป มันลอยลิ่วไปกระแทกกับผนังห้องก่อนที่จะแน่นิ่งไป
แท้จริงแล้วมันคือลูกจระเข้ที่ออกมาจากไข่และตรงเจ้ามางับแขนของเธอเบา ๆ เป็นเชิงขู่เพราะแปลกกลิ่นไปจากธรรมชาติของมัน ในตอนนั้นเองที่เธอเริ่มเห็นอะไรบางอย่างไรออกมาจากไข่ใบหนึ่ง
เผละ ....
ของแข็งบางอย่างไหลลงมากองกับลูกจระเข้ที่ฟักไข่ออกมาดูโลก สนิมนั้นเกาะที่วัตถุประหลาดแสดงให้เห็นถึงความเก่า ดุท่าว่าทีมงานของรายการนี้จะใส่เอาไว้นานแล้ว
“กุญแจ!!” เธอร้องออกมาด้วยความดีใจก่อนที่จะรีบคว้ามันไว้และก้มไปใต้โต๊ะเพื่อลากเอากล่องใบเล็กออกมาและเตรียมที่จะออกไปจากที่นี่ ไปให้ไกลจากโรงทอผ้าผีสิงแห่งนี้ หากแต่ว่าทันทีที่มือเรียวยาวของเธอจับเข้าที่กล่อง ใต้โต๊ะนั้นกลับปรากฏบางอย่างขึ้นที่ทำให้เธอถึงกับตกใจ
ใต้โต๊ะนั้นมีอะไรที่มากกว่ากล่องเล็ก!
ท่ามกลางความมืดจากข้างใต้นี้ ปรากฏใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งที่เอาหันเกยกับกล่องไว้ นัยน์ตาสีดำทั้งสองของหล่อนจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่าที่อยู่ข้างใน ใบหน้านั้นซีดเผือดเหมือนกับไม่มีเลือดฝาดอยู่บนใบหน้า ผมของเธอรวมตึงเหมือนกับสาวสมัยก่อน เธอมองปราดเดียวก็รู้ว่าเธอคนนี้เป็นใคร แน่นอนว่ามาริสซ่าเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ในรูปวาดที่ติดอยู่ข้างผนัง
นภางค์จ้องมองเธอด้วยสีหน้าที่เฉยชา ...
“นภางค์ ....” เธอตกใจก่อนที่จะชากกล่องเล็กออกมาด้วย เธอพยายามรวบรวมสติที่เริ่มจะเลือนรางของหล่อน ทันทีที่เธอดึงกล่องออกมา หัวของนภางค์นั้นกลิ้งหลุดออกมาจากบนกล่องและกลิ้งไปหาเท้าเรียวสวยของมาริสซ่า
สองมือของเธอเริ่มปล่อยกล่องก่อนที่จะมาจับเข้าที่ตะเกียงไฟแทน แน่นอนว่าเธอต้องหันมาทางที่หัวของนภางค์กลิ้งมาอย่างรนราน
หัวของนภางค์หายไปแล้ว
ท่ามกลางความสงสัยของเธอ ในตอนนั้นเองที่สายตาของเธอสะดุดตาไปยังเสียงของเครื่องทอผ้า สายตาของเธอเบิกกว้างอย่างตกใจสุดขีด ปากเริ่มอ้าค้างอย่างไม่เชื่อสายของตัวเอง
ร่างของนภางค์กำลังนั่งทอผ้าอยู่ในสภาพที่ไม่มีหัว!
“ฉันต้องออกไปจากที่นี่มห้เร็วที่สุด!” เธอพูดกับตัวเองก่อนที่จะหันมากลับมาคว้ากล่องเอาไว้ หากแต่ว่าเรื่องราวยังไม่หมดเพียงเท่านั้น
ฟืด!
ด้านหลังของเธอนั้นกลับปรากฏเสียงประหลาดราวกับเสียงหอบหายใจดังรดต้นคอเธอในรัศมีที่ใกล้มากจนเธอได้กลิ่นถึงความเห็นเน่าราวกับของที่ตายไปมาหลายปีแล้ว กลิ่นน้ำเหลืองและน้ำหนองปะทะจนเธอเริ่มจะอยากอาเจียน เธอกำตะเกียงไฟเอาไว้แน่นก่อนที่จะกัดฟัน
“ไม่มาทอผ้ากับฉันเหรอ .... คุณฝรั่ง!!”
“อย่ามาหลอกให้ฉันเสียสติเพราะเธอ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ขวัญหนีดีฝ่อเหมือนยะหยา ฉันเชื่อว่าโลกนี้ไม่มีสิ่งที่มองไม่เห็นแน่ ที่ฉันเห็น .....” เธอสูดลมหายใจลึก ๆ
“เพราะฉันคิดไปเอง!” เธอพูดเสียงดังก่อนที่จะหันมาฟาดตะเกียงใส่ลมที่อยู่ด้านหลัง บางทีถ้าเป็นคนที่มาแกล้งเธอจริง ๆ จะต้องโดนมันบ้างแหละ
เธอตวัดไปมีเพียงลมและควันที่ปลิวหายไป ....
“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าโลกนี้มีวิญญาณ มันก็แค่สิ่งที่เราคิดไปเองนั่นแหละ” เธอพูดอย่างโล่งใจก่อนที่จะปาดเหงื่อและ หิ้วกล่องและเดินออกมาจากโรงทอผ้าก่อนที่จะมาเจอกับอลิซที่เดินออกมาจากป่าต้องสาปพอดี
“ภารกิจเป็นไงบ้าง?” อลิซถามหากุญแจเป็นสิ่งแรก
เธอไม่ได้พูดอะไรนอกจากโยนกุญแจให้กับหญิงสาว เธอรับมันไว้ก่อนที่จะมองหน้าของมาริสซ่า
“คิดๆดูแล้ว ... มันเหมือนกับการทดสอบความกล้าเหมือนกันนะ .... มันสนุกก็ตรงนี้แหล่ะ” มาริสซ่าพูดในสิ่งที่อลิซและคนอื่น ๆ เองก็ไม่สามารถเข้าใจในความหมายที่เธอต้องการจะสื่อได้
เมื่อพวกเขาทั้งหมดมารวมตัวกัน อลิซจึงใช้กุญแจทั้งสองดอกค่อย ๆ ไขเอาแม่กุญแจออกมาก่อนที่จะค่อย ๆ ปลดโซ่ออกจากกล่องและเปิดมันออก พวกเขาได้แต่มองหน้ากัน นี่หรือคือสิ่งที่พวกเขาต้องเสี่ยงตายเพื่อไปเอากุญมาไข
แค่ปิ่นปักผมสีทองธรรมดา ๆ เท่านั้น ....
แบบฟอร์มการเข้าห้องสารภาพ (ส่งทางข้อความลับก่อนวันพรุ่งนี้ตอน 12.00) ชื่อเล่นของคุณพร้อมรหัส : ความรู้สึกที่มีต่อกิจกรรมนี้ : โหวตคนที่คิดว่า ‘แกร่ง’ ที่สุดพร้อมเหตุผล : (ตอบในมุมมองของผู้เข้าแข่งขัน ไม่ใช่นักอ่าน) โหวตคนที่คิดว่า ‘อ่อนแอ’ ที่สุดพร้อมเหตุผล : (ตอบในมุมมองของผู้เข้าแข่งขัน ไม่ใช่นักอ่าน) |
ความคิดเห็น