คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #77 : Day 4 .:: กติกาที่แสนพิเศษ ::.
สยองขวัญเกาะเงาผีเสื้อ
WEEK 3,Days 4
‘ขายอังกฤษหัวตั้ง ....’
“อะไรกันนะ ...” ซันเกาหัวแกรกๆโดยที่ไม่รู้รหัสที่ปรากฏอยู่ในตัวเลข
ทางด้านของเบียร์ เขาได้แต่รอคอยการเปิดประตูนั้นอย่างใจจดใจจ่อ ... เขาคงทนอยู่ได้อีกไม่นานเท่าไร เพราะอากาศออกซิเจนในที่เขามีอยู่เริ่มหมดไปทุกขณะ ....
เวลานี้เป็นเวลาเกินเที่ยงไปแล้ว สองพี่น้องฝาแฝดเดินออกมาจากเต็นท์ของทั้งคู่ก่อนที่จินนาจะตะโกนอย่างหัวเสียและใจร้อนเป็นที่สุด
“พี่คะ ... ช่วยยูรินด้วย ... ยูรินโดนเหล็กไน!” จินนาบอกก่อนที่พี่ชายคนหนึ่งจะประคองยูรินเข้าไปในห้องพยาบาลพร้อมกับจินนาที่ตามเขาทั้งคู่เข้ามาติด ๆ
เสียงการสนทนาของพวกเขาผ่านเข้าไปในเต็นท์ของหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่กำลังนั่งจ้องหน้ากันอยู่นาน เพราะทั้งคู่ไม่กล้าขยับก้าวผ่านสะพานจำลองนั้นไป .... เพียงไม่กี่นาทีที่แล้วเขาทั้งสองเพียงก้าวเข้ามาในเต็นท์ได้พักใหญ่ ลัคกี้เป็นคนเจอกระดาษกติกาการเล่นเกมของเขาและม่านที่เขาเหยียบอยู่ ซึ่งกฎกติกานั้นมีอยู่ว่าให้ใครคนหนึ่งในกลุ่มเข้าสะพานจำลองไปเอากุญแจที่แขวนอยู่ตรงปากทาง แค่นั้นก็จะจบภารกิจ แต่เหนือสะพานจำลองนั้นมีลังยาวที่ถูกแขวนเอาไว้ซึ่งขนาดความยาวเท่ากับสะพานจำลองนั้น แต่ว่าหลังจากที่พวกเขามาคิดทบทวนดูแล้ว ...
มันง่ายเกินไป!
“เราจะเอายังไงกันดี ... จะข้ามไปดีไหม?” ม่านหันมาถามลัคกี้ คู่หูของเธอ
“ยังไงก็ต้องมีใครสักคนหนึ่งที่ข้ามไปเอากุญแจมา .. แต่ฉันคิดว่าเกมของพวกเรามันง่ายเกินไป คิดดูสิ แค่เดินไปเอากุญแจแค่นี้ทุกอย่างก็จบแล้ว ... เจ๋งดีเนอะ!” เขาเน้นคำสุดท้ายเพื่อประชดประชัน
“ม่านคิดว่ามัวแต่มายืนลังเลอยู่แบบนี้ เราอาจจะแพ้ก็ได้นะ ... ” ทันทีที่เด็กสาวอ่อนโยนพูดจบ เธอก็สาวเท้าเข้าไปในสะพานจำลองนั้นโดยที่ไม่ลังเลและเอะใจอะไรทั้งนั้น
“เฮ้!” ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะพยายามห้ามเธอยังไงแต่ก็ไม่ทัน สองเท้าของเธอก้าวเข้ามายังสะพานจำลองเรียบร้อยแล้ว
เขาถึงกลับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ในการตัดสินใจที่ไม่คิดของเด็กสาวผู้แสนอ่อนโยนตรงหน้านั้น ... สองตาก็มองอยู่ตลอดเวลาจะเกิดอะไรกับสะพานจำลองที่อยู่ตรงหน้านั้นบ้าง ทางด้านของสองหนุ่มซันและเบียร์ ตอนนี้ซันกำลังหัวหมุนอยู่กับการไขภารกิจที่หน้าจอคอมพิวเตอร์
“ขายอังกฤษหัวตั้งเหรอ?” ซันพูดก่อนที่จะเริ่มแยกคำออกมาทีละคำ ...ขาย ... อังกฤษ ... หัวตั้ง ....
“4253 .... 3546 .... 7560 .... โอ๊ยยยยยย!!!” เด็กหนุ่มตะโกนสุดเสียงพลันมองไปยังจอมอนิเตอร์นั้น เบียร์กำลังให้สัญญาณมือแก่เขาว่าเวลาการอยู่ในน้ำของเขาเริ่มจะหมดลงทุกที ....
“ขาย .. อังกฤษ ... ขายภาษาอังกฤษ .. SELL .... SELL เหรอ ๆ ๆ ” เขาพยายามตั้งสติแข่งกับเวลาของเพื่อนที่กำลังจะหมดลงทุกที ....
“SELL กลับหัว กลับหัว ๆ ๆ ” เขาคิดในใจโดยที่เอาภาษาอังกฤษตัวที่เขาคิดเอาไว้มากลับหัวไว้ในสมองของเขา
SELL = 7735 ...!!!
“ขอให้ถูกทีเถอะ!” เขาภาวนาก่อนที่กดเลขสี่หลักสุดท้ายลงบนจอมิเตอร์ ... ถูกอย่างหยุดเคลื่อนไหวจนเวลาเริ่มผ่านไปสักพัก
ตี๊ด!
ราวกับว่านั่นคือเสียงสวรรค์ ประตูที่พวกเขารอคอยค่อยๆถูกเปิดอ้าออกอย่างรวดเร็วจนเบียร์แทบจะว่ายเข้าไปทันทีที่ประตูเปิด ตรงหน้าของเขาปรากฏบันใดติดผนัง เขารีบใช้สองมือไปเกาะขอบบันใดเอาไว้ก่อนที่จะว่ายขึ้นมาเหนือผิวน้ำ
“แฮ่กๆๆๆ” เขาหอบเหนื่อยอย่างหมดแรงก่อนที่จะรีบหยิบยาแก้หอบออกมาจากกระเป๋ากางเกง สูดดมมันเข้าไปเพื่อให้อาการได้ทุเลาลง
“นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว!” เขาพูดกึ่งหอบกึ่งเหนื่อย ในขณะที่อีกมือก็เกาะบันใดเอาไว้แน่น สองตาของเขาเริ่มมองไปทั่วทั้งบริเวณก่อนที่จะเริ่มไต่บันใดผนังขึ้นไปตามทาง
เมื่อมาจนสุดทางแล้ว รอบ ๆ ตัวกลับกลายเป็นห้องเล็ก ๆ ที่อยู่ใต้ฐานควบคุมระบบคอมพิวเตอร์ของซัน มือข้างหนึ่งหยิบไฟฉายที่เหน็บกางเกงออกมาส่องไปทั่วห้องเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยหยากไย่ ไม่นานนักบางสิ่งบางอย่างก็สะท้อนผ่านแสงไฟฉายของเขา
“อยู่นี่เอง” เขาพูดอย่างเปรมปรีด์ก่อนที่จะกระตุกกุญแจที่ติดเชือกเอาไว้ กลไกบางอย่างในห้องเริ่มทำงานก่อนที่จะปรากฏช่องสี่เหลี่ยมขนาดเท่าคนลอดอยู่ที่ปลายทางนั้น เขาฉงนก่อนที่จะรีบมุดออกไปด้านนอก
“สำเร็จแล้วใช่ไหม?” นั่นคือสิ่งแรกที่เขาถูกถามทันทีที่เขามุดออกมาจากช่องนั้น ช่องโหว่สี่เหลี่ยมนั้นพาเขาออกมาใต้โต๊ะคอมพิวเตอร์นั้น
เขาฉีกยิ้มก่อนที่โชว์ดอกกุญแจดอกที่สองในภารกิจของสัปดาห์นี้ ซันและเขามองหน้าก่อนที่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แต่คนที่จะดูมีความสุขก็เห็นจะเป็นเด็กหนุ่มที่มีโรคประจำตัว อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เป็นตัวถ่วงในการทำภารกิจของเพื่อน ๆ เขาสามารถพิชิตชัยชนะและทำให้ได้กุญแจดอกที่สองมาครอบครองจนเป็นที่สำเร็จ ซันกอดคอเพื่อนชายเอาไว้แน่น
นายคนนี้ยังประโยชน์กว่าที่ฉันคิด ... เขาคิดในใจก่อนที่จะเดินออกมาจากเต็นท์พร้อมกับเด็กหนุ่มและกุญแจดอกที่สองของการทำภารกิจที่จะแสนยากของคนทั้งสอง
ทางด้านของม่านและลัคกี้ เด็กสาวนั้นกำลังเดินดุ่ม ๆ โดยที่ไม่ได้คิดอะไร สองเท้าก้าวอย่างรวดเร็วก่อนที่จะคว้ากุญแจนั้นออกมา หากแต่ว่าลัคกี้กลับส่งเสียงขัดจังหวะเธอเสียก่อน
“ม่าน ....” ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดห้ามเธอ จู่ ๆ แขนอีกข้างของเธอก็กระชากกุญแจที่แขวนอยู่บนเส้นเอ็นนั้น หากแต่ว่าสายตาของเธอก็ยังมองเขาอยู่
“นี่ไง .. ไม่เห็นจะมีอะไรเลย พวกเราคิดมากไปเอง!” ม่านโล่งอกอย่างมาก พวกเขาคิดผิดที่ว่าเกมนี้มันง่าย
ติ๊ด!
ทันทีที่เธอกระตุกกุญแจออก เสียงนั้นกลับดังขึ้นพร้อมกับสะพานจำลองที่หักลงกับพื้นแทบจะในทันที ซึ่งตอนที่สะพานจำลองทรุดตัว ลังไม้ที่อยู่ด้านบนนั้นตกลงมากระแทกกับตอสะพานจนแตกกระจาย เผยให้เห็นบางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนอยู่ลังไม้นั้น
เศษแก้วขนาดเล็กเกลื่อนพื้นขั้นกลางระหว่างสองหนุ่มสาว!
นอกจากเศษแก้วที่ตกอยู่นั้น ปรากฏกระดาษแผ่นเล็กที่ปลิวมาตกที่ขาของม่าน เธอหยิบมันขึ้นมาอย่างหวาดระแวงก่อนที่จะอ่านมันอย่างช้า ๆ
“ขอต้อนรับสู่กติกาพิเศษ ... หากจะชนะเกม ต้องให้อีกฝ่ายข้ามมาอีกฝั่งก็จะเป็นอันจบเกม!”
“บ้าหรือไงกันนะ!” ม่านอุทานเสียงหลง มองเศษกระจกชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่เกลื่อนพื้นเต็มไปหมด แน่นอนว่าลัคกี้เองก็ตกใจไม่ใช่น้อย
กติกาพิเศษที่แสนจะยาก ... มันจะเป็นเกมที่ไม่ง่ายสำหรับพวกเขาทั้งสองเสียแล้ว!!
TO BE CONTINUE ....
ความคิดเห็น