คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #79 : Day 1 .:: อาร์ตตัวแม่ ::.
THe REALITy 5
[WEEK 5 :: DAYS 1]
แสงแดดสีทองสาดส่องขึ้นทางทิศตะวันออกของเช้าวันใหม่ หยาดน้ำค้างยังคงร่วงโรยลงสู้พื้นดินอย่างที่ชื่อที่ตั้งของหมู่บ้านน้ำค้าง ความเย็นยะเยือกเริ่มเข้ามาแทนที่ ลมธรรมชาติเริ่มพัดไหวเป็นสัญลักษณ์ที่บอกให้รู้ว่าตอนนี้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการแล้ว
ชายหนุ่มที่ตื่นเช้ากว่าปกติเดินออกมาสูดอากาศภายนอกให้เต็มปอด แขนทั้งสองกระชับเข้าที่อกแสดงถึงความหนาวเย็นของป่า คิดถูกแล้วที่เขาเลือกที่จะเอาเสื้อกันหนาวติดมาด้วยอย่างที่แม่บอก เขามองออกไปยังประตูทางออกของหมู่บ้านที่ถูกปิดตายจนกว่าจะเหลือสองคนสุดท้าย ....
สองคนสุดท้ายจากผู้เข้าแข่งขันอีกหกคน!!
แน่นอนว่าจะต้องมีอีกสี่คนที่จะต้องออกจากเกมสุดโหดนี้ ทั้งห้าสาวที่ตายรวดเดียวในช่วงสัปดาห์ที่สอง แล้วก็สาว ๆ ที่ตายเป็นลำดับมาเรื่อย ๆ เขาคิดไปคิดมาก็อดสงสารผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้ เพราะตั้งแต่เริ่มเกมยังไม่มีผู้เข้าแข่งขันเพศชายที่จะต้องสังเวยชีวิตให้กับเกมนี้เลย
“บางที ... สัปดาห์นี้อาจจะเป็นเราเองก็ได้ ... ” เขาเหม่อลอยพลันความคิดก็แล่นเข้าสู่สมอง ใบหน้าของเด็กสาวที่เขาเคยมอบผ้าเช็ดหน้าให้ผุดขึ้นมาซะดื้อ ๆ เขาพยายามสะบัดความคิดนั้นออกไปจากหัวแต่ก็ทำไม่ได้ที
ฌอร์นเรียกได้ว่าเป้นนักศึกษาแพทย์หนุ่มที่ป๊อปมากในหมู่ของสาว ๆ ทั้งการเรียนที่ได้เกียรตินิยมมาโดยตลอด ทั้งฐานะการเงินที่รวยล้นฟ้า เรียกได้ว่าไม่มีสาว ๆ คนใดที่อยากจะปฏิเสธเขาเลย เว้นแต่สาว ๆ ที่อยู่ในเกมนี้ และ
นกยูง ....
เขาเคยเห็นผู้หญิงหลาย ๆ คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตและวุ่นวายกับเขามากจนเขารำคาญ แต่ไม่รู้ทำไม กับนกยูงแล้ว เขายอมรับว่าช่วงแรกอาจจะไม่ค่อยชอบเธอมากนัก แต่ไม่รู้ตอนไหน
เขาถึงได้รู้สึกรักเธอมากขนาดนี้!!
เคร้งงงงง!!!
เสียงบางอย่างดังมาจากโรงครัว เวลาเช้าขนาดนี้จะมีใครที่เข้าไปในโรงครัว ตอนนี้ไม่มีใครตื่นขึ้นมาหรอก หนอกจากเกมส์ ... ที่ชอบทำอาหาร
เกมส์เหรอ!
เขาค่อย ๆ เดินผ่านลำธารไปยังโรงครัว ในมือยังคงถือไม้ยาวเพื่อเป็นอาวุธประจำตัว ยังไงถ้าเป้นสัตว์ร้ายเขาจะได้จัดการกับมันก่อนที่จะเป็นอันตรายกับคนอื่น
และแล้วเขาก็หยุดอยู่หน้าโรงครัว สายตาและเลนส์แว่นพยายามปรับโฟกัสเพื่อหาจุดของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในโรงครัวนั้น เงาตระครุ่มขยับไปมา เขาไม่สามารถมองให้ถนัดตาได้
นอกเสียจาก
“ใครน่ะ!!” เขาตะโกนออกไปก่อนที่จะรีบเปิดประตูโรงครัวเพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่เขาเห็นนั้นเป็นอะไรกันแน่
“จะโวยวายทำไมเนี่ย .. เดี๋ยวเพื่อนก็ตื่นหมดหรอก” เสียงใสเอ่ยแก่เขาก่อนที่สีหน้าจะแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
“นกยูง ... ม .. มาทำอะไรตอนเช้าขนาดนี้เนี่ย ....” ฌอร์นไม่สามารถปรับสีหน้าให้เขากับสถานการณ์ตอนนั้นได้ เขารีบหันหลังแทนการสนทนาระหว่างเขาทั้งสอง
“ก็ฉัน .. จะลองมาทำกับข้าวดูน่ะ ก็ยัยเกมส์ไม่อยู่แล้ว ฝีมือการทำอาหารก็ต้องเป็นพวกผู้หญิงสินะ ....” เธอพูดแก้เขิน แต่มือยังคงง่วนอยู่กับเมนูอาหารที่เธอจะเตรียมทำให้เพื่อน ๆ ได้ลองกิไม้นกัน
“อ้อ ... แล้วนายเอาไม้มาทำไมกันน่ะ ...” เธอถามขึ้นเมื่อเห้นเด็กหนุ่มกุมเอาไว้แน่นมือ
“ผมคิดว่าเป็นพวกสัตว์เข้ามาขโมยอาหารในโรงครัวน่ะสิ” เขารีบปรับน้ำเสียงที่ดูเขนอายพลันหันหน้ามาประจัญกับเธอ
วันนี้เด็กสาวใส่ชุดเอื้อมกันเปื้อนสีชมพู ชุดเดรสแขนกุดสีครีมนาวสบาย ๆ และรองเท้าแตะแบบชาวบ้าน ๆ
น่ารัก ....
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย?” เธอเลิกคิ้วขึ้นก่อนที่จะเดินมาหาเขา
มือขวาเริ่มแตะเข้าที่หน้าผากของชายหนุ่มเบา ๆ สัมผัสมือของเธอที่ส่งผ่านมายังร่างกายของเขา ทำให้เขาแทบจะล้มทั้งยืน
“ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่ .. แล้วทำไมหน้าแดง?” เธอไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกของเด็กหนุ่มตรงหน้าได้เลย
“คงหิวมั้ง ...” เขาบ่ายเบี่ยงคำตอบออกไปทั้งที่ใจอยากจะพูดคำอื่นเป็นไหน ๆ
“งั้นดีเลย วันนี้ฉันทำต้มจืดเต้าหู้อ่อนล่ะ ไงนายมาก็ดีและ ลองชิมฝีมือฉันคนแรกเลยนะ ^^” เธอฉีกยิ้มก่อนที่จะรีบตักน้ำซุปไว้ในกระบวยและเดินมาหาเขาอีกครั้ง
“ลอวดูนะ” เธอค่อย ๆ เอื้อมกระบวยเข้าใกล่ปากของเขาเพื่อที่จะป้อน เขาซดเข้าไปเต็มที่ สีหน้าเริ่มเปลี่ยน ...
“ไม่อร่อยเหรอ?” เธอทำหน้าจ๋อย
“ร้อน!!!” เขาพูดก่อนที่จะรีบหาน้ำดื่มกลั้วปากในทันที สงสัยลิ้นจะพองแ น่ ๆ เลย
และแล้วเมนูอาการเช้าก็เสร็จไปด้วยดีด้วยฝีมือของเด็กสาวคนเดียว ต้มจืดเต้าหู้หมูสับผสมสาหร่ายแห้งพร้อมข้าวสวยร้อน ๆ พร้อมเสิร์ฟถึงโต๊ะอาหาร ตาลและเก่เก๋อาสาเป็นลูกมือช่วยตักอาหารวางไว้บนโต๊ะตามตำแหน่งที่เพื่อน ๆ นั่ง แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะตักมาทั้งหมด 16 จานและตั้งเรียงไว้อีกฝั่งเพื่อให้คนที่ล่วงลับได้มานั่งโต๊ะร่วงวงกับพวกเธอ
หนุ่มที่เพิ่งกลับมาจากออกกำลังกาย เห็นอาหารวางอยู่บนก็ตรงปรี่มานั่งตามตำแหน่งอย่างอัตโนมัติ แต่ครั้งนี้ดัฟกลับถือกล่องไม้ขนาดเล็กมาด้วย
“อะไรเอ่ยอยู่ในกล่อง?” เก๋เก๋ถามชายหนุ่มที่เดินกลับมาที่โต๊ะ
“เห็นมันวางอยู่หน้าทางออกโน้น .. เราเลยเอามาน่ะ อาจจะเป็นภารกิจของเราก็ได้นะ” เขาแจงเพื่อน ๆ
ตาลอาสาเดินมาเปิดเกาะนั้นออก มีผ้าที่ถูกตัดเป็นสงสามเหลี่ยมคละสีวางเรียงรายอยู่ในกล่อง ...
“สงสัยจะเป้นของประดับปาร์ตี้ล่ะมั้ง” นกยูงพูดติดตลกก่อนที่จะมองหน้าของตาล
ตอนนี้เธอทั้งสองคนเริ่มจะสนิทกันแล้ว ... คงเป็นเพราะเหลือสาว ๆ กันอยู่แค่นี้แล้วล่ะมั้ง พวกเธอเลยรู้สึกว่าต้องพึ่งพากัน
“ดูพวกเธอสนิทกันดีนะ ... ไม่คิดจะมาสนิทกับพวกเราบ้างเหรอ?” อาร์มแซวสองสาวที่กำลังคุยกันถูกคอ
“คบกะพวกนาย มีหวงได้กัดกันตาย .... อีกอย่าง รีบ ๆ คบกันไว้ บางทีวีคนี้ฉันอาจจะต้องออกจากเกมก็ได้ ใครจะไปรู้...” นกยูงพูดขึ้นมาลอย ๆ
“ช่าย ๆ สงสัยแฟนคลับพวกนายคงเป็นพวกคุณหญิงคุณนายที่มีเงินโหวตกระหน่ำให้ล่ะมั้ง พวกนายถึงอยู่กันครบองค์ประชุมขนาดนี้” ตาลไม่วายแซวเด็กหนุ่มตอบ
“เพราะพวกเราหล่อและจิตใจดี .. ขอขีดเส้นใต้คำว่าหล่อ” ดัฟทำหน้าเก๊กหล่อ
“น้อย ๆ หน่อยนะพวกนาย นี่มันคำเก๋เก๋นะยะ” เขาพูดอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้พวกเขาทั้งหกคนรู้สึกว่าสนิทสนมกันมากขึ้น เพราะจำนวนคนที่น้อยลงทำให้พวกเขาเห็นธาตุแท้ของกันและกัน วันเวลาผ่านไปจะทำให้เขารักกันมากขึ้นและอาจจะมีความสัมพันธ์ที่แปรเปลี่ยนเป็นบางคน
“พวกเธอนี่นะ .. อาร์ตตัวแม่กันจริงจริ๊ง” ฌอร์นหัวเราะในลำคอก่อนที่จะเริ่มรับประทานอาหาร
หลังจากที่พวกเขาทานอาหารกันเป็นที่เรียบร้อย ดัฟและเก๋เก๋นำจานไปเก็บที่โรงครัวของหมู่บ้านน้ำค้าง ในตอนนั้นเองที่เสียงตามสายก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
“Hello .... Morning คร้าหนุ่มสาวแห่งเรียลลิตี้ วันนี้ริบบิ้นมาเป็นกรรมการในวีคนี้นะคะ .... อรุณสวัสดิ์ยามเช้านะคะ ทานอาหารกันเรียบร้อยแล้วใช่ไหมเอ่ย?”
“คร้า/คราบบบบ” พวกเขาลากเสียงยางอย่างเหนื่อยใจที่จะต้องเล่นเกมอีกครั้ง
“รู้สึกว่าจะได้กล่องกันแล้วใช่ไหม?” ฌอร์นหันไปมองกล่องที่วางอยู่กลางโต๊ะ
“กล่องนี่คือภารกิจหรือครับ?” อาร์มยกมือถาม
“ใช่ค่ะ .... พวกคุณจำภารกิจของเรียลลิตี้ในซีซั่นแรกเลยได้ไหมคะ ที่มีเกมการเล่นธงกันของพวกผู้เข้าแข่งขันที่ว่า ถ้าใครถูกหาธงเจอจะต้องออกจากการเล่าเกมและจะเป็นผู้แพ้ไป ส่วนผู้ที่ชนะจะมีรางวัลให้นะคะ”
“รางวัลหรือคะ .. เก๋เก๋ปลื้มของรางวัล”
“ใช่ค่ะ ของรางวัลคือ คนที่ชนะจะได้รับสิทธิ์ได้ไปนั่งรถไฟชมธรรมชาติและได้ออกไปโลกกว้างด้านนอกเพื่อเปิดหูเปิดตาเป็นเวลา 1 วันนั่นเอง! โดยที่คนที่ชนะสามารถพาใครไปก็ได้หนึ่งคนด้วย” ทันทีที่ริบบิ้นเผยของรางวัล ฌอร์นเองหันไปมองหน้านกยูง
ถ้าเขาเป็นผู้ชนะ เขาจะเลือกเธอไปเที่ยวที่นั่นก่อนที่จะไม่มีโอกาส
“อาณาเขตของการซ่อนคือรอบบ้านยกเว้นในห้องนอนและบริเวณป่าสนด้านหลังค่ะ”
“แล้วของใครสีอะไรคะ” ตาลถามบ้าง
“ธงสีของแต่ละคนจะเป็นดังนี้นะคะ ... R1 สีเหลือง , R2 สีแดง , R3 สีม่วง , R12 สีส้ม , R14 สีเขียว และ R15 สีดำค่ะ” ระหว่างที่ริบบิ้นพูด พวกเขาก็จัดแจงแจกธงประจำตัวให้แต่ละคน
“วันนี้ให้พวกคุณไปซ่อนธงกันก่อน แล้วในวันพรุ่งนี้เราจะมารับกล่องอีกใบหนึ่งนะคะ ขอให้ทุกคนเต็มที่และห้ามโกงนะคะ”
พวกเขาพยักหน้ารับคำก่อนที่จะแยกย้ายกันไปซ่อนธงของใครของมัน เกมทดสอบมิตรภาพกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว!
สถานะ .:: ยังไม่มีผู้ถูกชิงธง::.
R1 – สีเหลือง
R2 – สีแดง
R3 – สีม่วง
R12 – สีส้ม
R14 – สีเขียว
R15 – สีดำ
ความคิดเห็น