คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #71 : Day 3 .:: คำร้องขอของสิ่งที่มองไม่เห็น ::.
THe REALITy 5
[WEEK 4 :: DAYS 3]
พวกเขาทั้งเจ็ดชีวิตก้าวเข้าสู่ดินแดนแห่งความตาย สถานที่ที่ชาวบ้านบางคนหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอยจนคนในหมู่บ้านน้ำค้างขนานนามให้สถานที่อาถรรพ์แห่งนี้ว่า ‘ป่ามรณะ’ บรรดาผู้เข้าแข่งขันทั้งเจ็ดคนที่เหลือจะต้องไปทำภารกิจในสถานที่เสี่ยงตายนี้เพื่อรวบรวมอวัยวะของคนให้ครบทั้ง 6 อย่าง ได้แก่ ลูกตา 2 ดวง แขนซ้ายและขวาและขาซ้ายกับขาขวา ความมืดของป่าบวกกับกลิ่นอับชื้นที่คละคลุ้งไปทั่วทำให้ทัศนวิสัยในการมองเห็นของเขาเริ่มเป็นอุปสรรค หนำซ้ำยังมีหมอกหนาที่เกิดขึ้นในป่าแห่งนั้นอีก
ตลอดการเดินทางที่เพิ่งผ่านมาไม่กี่ชั่วโมง พวกเขาค้นพบจุดที่จะต้องทำภารกิจแรกของป่าต้องสาปแห่งนี้ ภารกิจที่ต้องให้สามในเจ็ดผู้เข้าแข่งขันลงไปคลุกกับโคลนเหนอะหนะเพื่อตามหาแขนทั้งสองข้างขึ้นมา พวกเขาไม่สามารถเดาได้ว่าสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในโคลนนั้นคืออะไร ... และแล้วผู้โชคดีในภารกิจแรกคือ เก๋เก๋ หนุ่มแรงจี๊ดจ๊าด ดัฟ ชายหนุ่มที่ขี้กลัวและปากไวเป็นที่หนึ่ง พ่วงด้วยสาวตาโตอย่างเกมส์ พวกเขาทั้งสามคนคือกลุ่มที่ต้องลงไปทำภารกิจในโคลนเป็นกลุ่มแรก
“มืดขนาดนี้ ... จะมองเห็นหลุมได้ไงกัน?” เกมส์เลิกคิ้วพลันส่องตะเกียงไฟลงไปเพื่อวัดความลึกของหลุมที่พวกเขาจะต้องลงไป
“ตะเกียงไฟอักกระจิ๊ดเดียว จะส่องลงไปเห็นอะไรล่ะคะแม่คู๊ณณณณณณ!” เก๋เก๋ลากเสียงยาว แต่หัวก็ยังชะโงกดูเช่นกัน
“ถ้ามีไฟก็คงจะดีกว่านี้เนอะ ... ว่ามะ?” นกยูงหันมาถามหนุ่ม ๆ ที่พยักหน้าเออออตาม ๆ กัน
พรึ่บ!
จู่ ๆ ดวงไฟดวงน้อย ๆ ก็เริ่มประกายแสงขึ้นอย่างช้า ๆ ดวงไฟหลอดเล็กที่ถูกใช้จัดในงานวันคริสมาสต์ค่อย ๆ เป่งแสงสว่างขึ้นแหลากสีสัน พวกมันถูกประดับไว้รอบ ๆ หลุมและบนต้นไม้สูง ราวกับว่าจะเนรมิตรสถานที่แห่งนี้ให้กลายเป็น โรงละครสัตว์ยังไงยังงั้นเลยก็ว่าได้
“วาจาสิทธิ์จริง ๆ เพื่อนช้าน” เก๋เก๋อ้าปากค้าง มองดูความสวยงามของดวงไฟดวงน้อย ๆ
ระหว่างที่พวกเขากำลังตกตะลึงกับความสวยงามและการเล่นไฟของบรรดาดวงไฟน้อย ๆ อยู่นั้น มีเพียงแค่คนเดียวที่สังเกตเห็นถึงอาถรรพ์และความผิดปกที่เกิดขึ่นในป่าไฟรแห่งนี้
ช่วยพวกกูด้วย!!
เสียงที่ลอยมาตามลมที่เด็กสาวได้ยินเมื่อครู่ยังคงสร้างความแปลกใจให้กับเธอเป็นอย่างมาก แต่ดูเหมือนว่าเพื่อน ๆ ของเธอไม่มีใครได้ยินเสียงนี้เลยสักคนเดียว นอกจากตัวเธอเอง ....
เธอกำลังจะบอกอะไรฉัน .... เด็กสาวคิดในใจแต่เพียงไม่ได้พูดออกมา
“เอาล่ะนะ ... พวกเราสู้ม้ายยยยยย!!!” เด็กหนุ่มแสนเก๋ส่งเสียงราวกับชะนีน้อยที่อยู่ในป่า อีกสองคนพยักหน้ารับ พวกเขามองหน้ากันก่อนที่จะกระโดดลงไปในหลุมนั้น
ตูม!
โคลนกระเด็นเต็มเสื้อของดัฟไปหมด เกมส์ได้แต่ยกมือขอโทษเบา ๆ พวกเขาทั้งสองลงมาถึงด้านล่างอย่างปลอดภัย
“เก๋เก๋หายไปไหน” ดัฟมองหน้าของเกมส์พลันหันซ้ายขวา
“อยู่นี่!” เสียงของเขาดังขึ้น พวกเขาทั้งสองแหงนหน้าขึ้นไปพร้อมกัน
เขายังอยู่เรียบร้อยด้านบน ....
“ทำไมไม่โดดลงมาเล่า!” ดัฟกวักมือเรียก ในตอนนั้นเองที่เกมส์เริ่มเล่นเกมในภารกิจแรกแล้ว สองมือของเด็กสาวเริ่มควานหาแขนตามที่เกมต้องการ
หากแต่ว่า!!!
“กรี๊ดดดดดด!!!” เธอร้องเสียงหลง พลันหลับตาปี๋
“อะไร ๆ ๆ ๆ ๆ ” ดัฟลิ้นรัวมองไปตามมือของเธอ ...
สิ่งมีชีวิตขนาดเล็กขยับไปมาตามซอกนิ้วของเธอ เธอพยายามสะบัดให้มันออกไปจากนิ้วมือ หากแต่ว่าจำนวนที่มากเกินไปทำให้เธอไม่กล้าทำอะไรนอกจากหลับตาปี๋
“ส ... ไส้เดือนเหรอ!!” ดัฟร้องเสียงสูง
“ไส้เดือน!!!” สิ้นเสียงของเก๋เก๋ที่กำลังกรี๊ดแตก สองมือของเพื่อนสนิทก็ผลักร่างของเขาให้ร่วงลงมาในโคลนนั้น
“ผลักฉันลงทำไมยะยัยชะนี!” เก๋เก๋ชี้หน้าด่าอย่างหงุดหงิด
“นี่มันเป็นเกมของหล่อนนะ รีบ ๆ จัดการเข้าล่ะ จะได้ขึ้นมา” เธอพูดพรางโบกไม้โบกมือราวกับนางงาม ฌอร์นและอาร์มได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ กับพฤติกรรมของคู่ซี้คู่นี้
เล่นกันแรงจริง ...
“เอาล่ะ .. ตั้งสติ .. ตั้งสติ ” เขาสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ มือที่สั่นเทาค่อย ๆ ควานหาท่อนแขนตามคำสั่ง หากแต่ว่า
“ไส้เดือน!!! เก๋เก๋ไม่ปลื้มของพวกนี้นะคะ!!” เธอพูดพรางสะบัดมือไปมาจนบรรดาไส้เดือนต่างกระเด็นไปโดนผู้เล่นคนอื่น
“นี่! คุณสุภาพบุรุษคะ ช่วยพวกเราหาหน่อยได้ไหม เอาแต่ยินนิ่ง แขนมันจะลอยขึ้นมาเองหรือไงคะ!” เกมส์สุดจะทนกับชายหนุ่มทีเอาแต่ยืนนิ่งไม่กล้าขยับตัวหรือแม้แต่จะหา
“......” เขาไม่ได้ตอบโต้อะไร ตัวสั่นไปหมด มือค่อย ๆเริ่มควานหาท่อนแขน
“ได้แล้ว!” เหมือนเก๋เก๋จะเจอท่อนแขนขว้างขวาเข้าให้แล้วล่ะ เขาหยิบมันมาชูให้เพื่อน ๆ ที่อยู่ด้านบนดู
“เลิศค่ะเลิศ!” นกยูงปรบมือ
“ส่งขึ้นมาเลยเก๋เก๋ เดี๋ยวอาร์มรับเอง!” อาร์มพูดก่อนที่จะตั้งท่ารับ
“รับนะสุดหล่อ” เขาพูดก่อนที่จะเขวี้ยงท่อนแขนข้างขวาขึ้นไปข้างบน หากแต่ว่ามันไม่ได้ตรงไปยังอาร์ม แต่ตรงไปที่ ...
“โอ๊ย! ยัยบ้า!” นกยูงหัวคะมำไปเพราะท่อนแขนนั้นเหวี่ยงมาโดนหน้าผากของหล่อนเต็ม ๆ
“สมน้ำหน้า ผลักฉันลงมาเอง ฮ่าๆๆๆ” เขาหัวเราะออกมาอย่างนางมารร้าย ปล่อยให้นกยูงที่อยู่ด้านบนกุมหน้าผาก
“ไม่เป็นไรนะ ....” ฌอร์นถามเด็กสาวก่อนที่จะพยุงตัวเธอขึ้น
“ข .... ขอบใจ!” เธอพูดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่ในใจลึก ๆ ใจของเธอเต้นตึกตักอย่างแปลกประหลาด
ระหว่างการค้นหาแขนของสามเพื่อนสนิทอยู่นั้น ตาลเอาแต่ยืนนิ่งและถอยห่างออกมาจากเพื่อน ๆ เพราะกลัวว่าจะรับรู้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น
“พวกเธออยู่ที่ไหน ...” เธอส่งเสียงพึมพำ พลันมองออกไปตามทางที่มืดมิด
สายลมเริ่มโบกสะบัดไปทางซ้าย จนต้นไม้เอนไหวราวกับว่าจะกวักเรียกเด็กสาวผู้มีพลังพิเศษให้เดินไปตามทาง ราวกับว่าเธอถูกมนต์สะกดของพลังงานลึกลับนั้น เด็กสาวค่อย ๆ เดินไปตามทางที่ถูกแหวกออกนั้นอย่างไม่รู้สึกตัว มือซ้ายที่กุมตะเกียงนั้นปล่อยมันลงกับพื้นและเดินไปตามทางอย่างใจเย็น โดยที่เพื่อน ๆ ไม่ทันได้เอะใจว่าเพื่อนในกลุ่มได้หายไปแล้ว
ตอนนี้พวกเขาหาท่อนแขนข้างขวาเจอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เหลืออีกข้างที่ตอนนี้พวกเขายังงมอยู่ แต่ก็ยังหามันไม่เจอ
“เริ่มจะเอียนกับไส้เดือนดินพวกนี้แล้วนะ!” เกมส์มองดูบรรดาไส้เดือนที่เกาะกันเป็นก้อน ดูแล้วน่าขนลุกเป็นไหน ๆ
“เหมือนจะเจอแล้วแฮะ ...” ดัฟพูดอย่างประหลาดใจก่อนที่จะเริ่มงมหา แต่เขาไม่สามารถดึงมันขึ้นมาได้
“มันคงจะลึกเกินไป!” เก๋เก๋เดินมาช่วยดึงอีกแรง .... แต่ว่าสิ่งที่เขาคิดว่าเป้นแขนกลับไม่ขยับเลย เกมส์รีบลุยโคลนมาพร้อมกับช่วยดึง
“ต้องช่วยกัน ดึงมันขึ้นมาพร้อมกัน ...” เกมส์เสนอ พวกเขาพยักหน้าและจับสิ่งนั้นไว้แน่น
“เอานะ .. 1 .... 2.....3!!!” ดัฟให้สัญญาณก่อนที่พวกเขาจะดึงสิ่งนั้นขึ้นมาพร้อมกัน
ท่อนแขนข้างซ้ายหลุดขึ้นมาพร้อมกับเศษเถาวลัย์ที่เกาะตามซอกนิ้วไว้แน่น บรรดาไส้เดือนมากมายยังคงเกาะขึ้นมาด้วย เกมส์ค่อย ๆ สะบัดจนพวกมันกระเด็นหล่นลงไปในโคลน
“ชนะเลิศศศศศ!!!” เก๋เก๋พูดอย่างดีใจก่อนที่จะกระโดดโลดเต้นพร้อมท่อนแขนที่อยู่ในมือ
พวกเขาค่อย ๆ ปีนขึ้นมาตามบันใดไม้ที่ติดอยู่ที่หลุมนั้น พวกเขาเพิ่งจะมองเห้นว่ามีบันใดอยู่ด้วย ไม่งั้นเมื่อครู่คงไม่กระโดดลงมาหรอก
“เก่งมากค่ะเพื่อน!” นกยูงเดินเข้าไปหาเพื่อนสาว
“งั้นก็ลุยไปฐานต่อไปกันเถอะนะ!” อาร์มพูดอย่างอารมณ์ดี
“เดี๋ยวก่อนครับ” ฌอร์นรีบแย้ง
“มีอะไรล่ะคะคุณนักศึกษาแพทย์ผู้อัจฉริยะในสามโลก” เก๋เก๋เลิกคิ้ว
“ตาลหายไป!!”
ความคิดเห็น