คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #60 : Day 2 .:: หุ่นกระบอกตัวที่หนึ่ง ::.
THe REALITy 5
[WEEK 3 :: DAYS 2]
“เสร็จหรือยังนกยูง ป่านนี้คนอื่นเขาเข้าไปทำภารกิจเสร็จแล้วม้างงงงง?” เกมส์ยืนกระดิกขาไปมาพลันกระชับเสื้อผ้าให้ถนัดตัวมากที่สุด
“เปรียบเปรยได้เวอร์รี่เวอร์มากนะจ๊ะ” หญิงสาวเงยหน้ามองเพื่อนที่ยืนมองเธออยู่
เธอสะบัดผมไปมาให้เข้าทรงก่อนที่จะเดินดุ่ม ๆ ตรงเข้าไปยังหน้าประโรงงานผลิตหุ่นขี้ผึ้ง ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ควันปริศนาที่พาร่างของเพื่อน ๆ เธอให้สลบไสลกลับหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไปไหนกันหมดนะ?” นกยูงเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้างมองซ้ายทีขวาทีเพื่อหาเพื่อนเก่เก๋และคนอื่น ๆ
“รันเวย์!!” เกมส์ตัดสินใจตะโกนเรียกเพื่อนสนิทของตน เสียงนั้นดังก้องไปทั่วทั้งโรงงานหุ่นขี้ผึ้งแห่งนั้น
แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับตามเสียงเรียกของเธอเลย มันดูวังเวงจนผิดปกติ ไม่มีเสียงใดนอกจากเสียงเครื่องจักรกลของโรงงานที่กำลังทำงานของมันราวกับว่ามีคนงานกำลังงุ่นง่านทำงานอยู่หลังโรงงานยังไงยังงั้นล่ะ!?
“เฮ้!! พวกเธอหายไปไหนกันหมดน่ะ?” นกยูงตะโกนอีกครั้ง แต่คำตอบก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม เสียงเครื่องจักรยงคงดังอยู่แบบนั้น
“เหมือนกับว่าที่นี่ ... ไม่มีคนอยู่เลย” เด็กสาวเริ่มตัวสั่น เขยิบเข้ามาใกล้อีกคนที่ยืนมองดูรอบ ๆ อย่างเป็นกังวล
“รันเวย์หายไปไหน?” เกมส์เริ่มเสียงสั่นเครือ มองหน้าของเกมส์ น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมาจากดวงตาที่สวมใส่บิ๊กอายที่สีน้ำตาล
“เก๋เก๋ก็เหมือนกัน ...” นกยูงเริ่มซึมลง ตัวเริ่มสั่นเพราะความกลัว
รันเวย์และเพื่อน ๆ หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีอะไรทิ้งไว้ให้เด็กสาวทั้งสองได้คิดเลยว่าเพื่อน ๆ หายไปไหน มันจะเป็นการกลั้นแกล้งของเพื่อนเพื่อให้ทั้งสองหวาดกลัว หรือว่าแท้จริงแล้ว
พวกเขาจะหายตัวไปจริงๆ!
ตอนนี้ที่โรงงานแห่งนั้นไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตใด ๆ อยู่เลย เพื่อน ๆ ของพวกเธอหายไปอย่างไร้ร่องรอย ขณะที่เด็กสาวทั้งสองกำลังจะก้าวขาเพื่ออกตามหาเพื่อน จู่ ๆ เครื่องจักรข้าง ๆ ก็ระเบิดขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ
ตู้มมมม!!!
หม้อแปลงเกิดการระเบิดขึ้น ขี้ผึ้สีเหลืองไหลออกมาเครื่องจักรกลอันตรายนั้นพร้อม ๆ กับจดหมายซองน้ำตาลนั้น ควันกระจายฟุ้งเต็มไปรอบ ๆ นั้น
“ไม่เป็นไรนะ?” นกยูงมองหน้าของเกมส์ ดีนะที่ระเบิดไม่ได้แรงมาก ไม่อย่างนั้นทั้งโรงงานต้องวอดวายไปหมดแน่ ๆ
“จดหมาย?” เกมส์ชี้ไปยังทางด้านระเบิดนั้น จดหมายซองสีน้ำตาลยังคงวางแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น เด็กสาวรีบลุกไปหยิบจดหมายมาไว้ในมือ
“จดหมาย ... อะไรน่ะ!!?” ทั้งชีวิตของหญิงสาวที่ชื่อนกยูงมีแต่คำถามที่มากมายอยู่ในหัว ไหนจะเพื่อน ๆ ที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย แล้วยังมีจดหมายซองสีน้ำตาลปริศนาที่โผล่มาจ้างเครื่องบดขี้ผึ้งนี่อีก
เด็กสาวทั้งสองได้แต่มองหน้ากันก่อนที่จะรีบแกะซองจดหมายออกเผยให้เห็นกระดาษสีขาวที่ปรากฏอยู่ในซองนั้น ลายมือที่ถูกเขียนอย่างบรรจงทำให้พวกเธออ่านประโยคปริศนาที่ขีดเขียนไว้อย่างไม่ยาก
“และแล้วฉันก็ทำให้พวกคุณแยกกันได้เป็นสองทีมแล้วสินะ ... ยินดีกับคนที่ไม่ได้ถูกจับไปด้วยนะคะ ไม่ต้องตกใจว่าเพื่อน ๆ ของพวกคุณหายไปไหน พวกเราได้จัดการพาเพื่อน ๆ ของพวกคุณไปไว้ตามห้องต่าง ๆเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ เพียงแค่พวกคุณตามหาเพื่อนให้เจอและรวบรวมการ์ดทั้งแปดใบกลับมาเพื่อเปิดประตูสู่เขตที่สี่ ..... ตอนนี้เราใจดีแจกการ์ด 2 ใบไว้ในกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว ยังไงก็ตามหาเพื่อน ๆ ให้เจอนะคะ นิลเอาใจช่วย ...... ถ้าอยากรู้ว่าเพื่อนอยู่ไหน ตามคำใบ้ของโรงงานไปแล้วกันนะคะ!!”
“คำใบ้?” ทันทีที่เกมส์อ่านจดหมายในมือเสร็จ สองตาของหล่อนรีบกวาดสายตามองหาคำใบ้ตามที่นิลเขียนไว้ในจดหมายฉบับนี้
ภายใต้กลุ่มควันที่พวยพุ่งอยู่นั้น ปรากฏเส้นสีแดงที่ถูกวาดบนผนัง ลูกศรสีแดงที่หัวของมันชี้ไปทางซ้าย!
“ทางซ้าย!!” นกยูงตะโกนบอกเพื่อนสาวก่อนที่จะคว้าข้อแขนเล็ก ๆ ของเกมส์วิ่งไปตามทางด้านซ้ายอย่างเร่งรีบ
ชะตากรรมของเพื่อน ๆ ทั้งหมด อยู่ในมือของสองสาวแล้ว!!
เสียงเครื่องจักรด้านข้างห้องปริศนาห้องหนึ่งดังขึ้นอย่างดื้อ ๆ มันดังพอที่ทำให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งสะดุ้งตัวตื่นจากความฝันเมื่อครู่
ที่นี่ที่ไหนน่ะ .... นี่คือคำถามแรกที่อยู่ในห้วงความคิดของเด็กหนุ่ม
นัยน์ตาเริ่มปรับสภาพให้ชินกับแสงไฟนีออนที่ส่องที่ตาของเขา สองมือพยายามยันร่างให้ลุกขึ้น แต่ทว่า .. มือทั้งสองกลับถูกพันธนาการด้วยด้ายสีขาว ..... หัวของเขาก็ถูกพันด้วยด้ายเช่นกัน หากแต่เพียงมีแกนรูปบวกห้อยต่องแต่งอยู่ปลายเตียง
ราวกับว่า ...
เขาคือหุ่นกระบอก!!
“อะไรกันเนี่ย!!” เขาพยายามสะบัดแขนให้หลุดออกพันธนาการของด้ายมรณะแห่งนี้ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ด้ายคลายออกเลยแม้แต่น้อย
ระหว่างที่เขากำลังงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า จู่ ๆ แสงไฟระดับหน้าก็ส่องสว่างอย่างช้า ๆ พร้อมกับโคมระย้าที่ตกแต่งอย่างสวยงาม แรงลมทำให้โคมลอยห้อยไปมาเหมือนกับว่ามันจะร่วงลงมายังไงยังงั้นล่ะ
เหงื่อเม็ดโตเริ่มผุดออกมาตามใบหน้าของเด็กหนุ่มเจ้าสำอาง น้ำตาเริ่มไหลออกมาผสมกับเหงื่อ และแล้วเสียงของนิลก็ดังขึ้น
“สวัสดีคุณเก๋เก๋ R3 นิลดีใจที่คุณตื่นมาได้ซักที เอาล่ะค่ะ ตอนนี้กำลังจะมีคนมาช่วยคุณแล้ว แต่นิลไม่รับประกันว่าเขาจะมาช่วยคุณได้ทันเวลาหรือเปล่า เอาเป็นว่าตอนนี้ลองพยายามด้วยตัวเองก่อนแล้วกันนะคะ เหนือหัวของคุณจะปรากฏโคมระย้าขนาดใหญ่ที่ห้อยไปมาอย่างน่าหวาดเสียวใช่ไหม ด้านข้างเตียงของคุณจะมีถาดพยาบาลวางอยู่พร้อมกับกรรไกร หาวิธีตัดด้ายก่อนเวลาที่กำหนดคือ 30 นาที รีบหน่อย ไม่อย่างนั้นโคมระย้าจะร่วงลงมาใส่ร่างบอบบางของคุณนะคะ สู้ ๆ ล่ะ นิลเป็นกำลังใจให้” นิลพูดอย่างสนุกสนานราวกับว่าดุเกมส์โชว์การหนีตาย ก่อนที่เสียงนั้นจะขาดหายไปในที่สุด
“ตาลล่ะเก๋เก๋!” เขาอุทานเสียงหลง มองซ้ายมองขวาอย่างรนราน
รอบ ๆ ห้องถูกตกแต่งไว้เสมือกับว่าห้องนี้จำลองมาจากห้องคนไข้ของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งที่เก๋เก๋เคยใช้บริการมาก่อน กระถางต้นไม้สีน้ำตาลถูกประดับลงด้วยต้นไม้ของชาวจีน โซฟาสีขาววางอยู่ตรงหัวมุมห้องอย่างเป็นระเบียบ ภายในห้องยังปรากฏร่างของใครบางคนที่ยืนหันหลังอยู่ ยูนิฟอร์มของเขาทำให้เก๋เก๋รู้ได้ทันทีว่าคนคนนั้นเป็นใคร
“เอ่อ ... คุณพยาบาลคะ .... ช่วยแกะด้ายสีขาวออกจากมือของเก๋เก๋หน่อยได้คะ ... ”
“......”
“คุณพยาบาลคะ! ได้ยินหรือเปล่า ช่วยเก๋เก๋ด้วย!”
“.....”
“นังพยาบาลคะ ครั้งที่สามแล้วนะคะ!!!” สิ้นเสียงของเก๋เก๋ บุคคลที่ยืนหันหลังอยู่เกิดล้มลงกับพื้น ด้วยความตกใจ เขาพยายามชะโงกหน้าไปดูอย่างตกใจ
แท้จริงแล้วบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่แรก .... คือ
หุ่นขี้ผึ้ง!!!
“หุ่นขี้ผึ้งหรอกเหรอ!! เสียเวลาเรียกซะตั้งนาน” เขาสบถเสียงสั่น ดวงตาของหุ่นขี้ผึ้งในชุดพยาบาลจ้องหน้าของเด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงอย่างน่ากลัว ราวกับว่าดวงตานั้นกำลังขยับไปมาและส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มตรงหน้า
“นี่มันเรียลลิตี้หรือหนังฆาตกรรมกันแน่นะ!” เขาพูดกับตัวเองพลันหันไปมองถาดทางขวาที่มีกรรไกรตัดผ้าวางแน่นิ่งอยู่
ถ้าเขาไม่ได้ถูกมัดกับด้าย .... ป่านนี้เขาคงลุกไปเริงระบำได้อย่างสบายใจ
แต่มันก็เป็นเพียงความคิดของเด็กหนุ่มที่รักสนุกเท่านั้น
“ต้องหาวิธีจัดการแก้ด้ายบ้า ๆ นี่ออก ก่อนที่โคมระบ้าแสนเก๋จะร่วงลงมาทับร่างอันบอบบางของฉัน” เขาพูดอย่างแน่วแน่พลันนึกวิธีที่จะแก้ด้ายนี่ออก
พร้อม ๆ กับโคมระบ้าที่เริ่มสั่นไปมา ด้านข้างของประตูปรากฏนาฬิกาปรากฏตัวเลขแสดงเวลาขึ้น
เหลือเวลาอีก 24 นาที!!!
“ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนังระย้า ... เก๋เก๋ซักอย่าง ไม่พลาดแน่!!”
ความคิดเห็น