คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทเรียนที่ 6 ความช่วยเหลือ
BATTLE ROYALE THAILAND
เกมหฤโหด
บทเรียนที่ 6 ความช่วยเหลือ
---------------------------------------------------
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมถึงมีคนจ้องจะเล่นงานธันย์มากมายขนาดนี้ทั้งที่พวกเขาไม่เคยมีเรื่องผิดใจกันมาก่อน รหัสเดินผ่านพ้นเงามืดทั้งน้ำตาออกมา ในมือของเขาถือปืนประสิทธิภาพเยี่ยมอย่าง M16 นี่คืออาวุธปืนแรกที่ธันย์ได้เห็นมันในศึกเลือดสาดครั้งนี้ ถัดไปจากแนวป่าที่เขาเพิ่งวิ่งออกมา บูมเองก็เดินลัดเลาะออกมาจากป่าพร้อมกับอีโต้ในมือ ถ้าจะให้หนีไปคงยาก เมื่อข้างหลังมีเด็กขี้โรคพร้อมอีโต้คมกริบและข้างหน้าก็มีเด็กเอ๋อเจ้าของ M16 ที่แสนอันตราย
ตอนนี้เขาต้องหาทางทำอะไรบางอย่างก่อนที่ตัวเขาเองและรินทร์จะเป็นอันตราย......
ถ้าจะวิ่งฝ่าบูมกลับไปทางเดิม มีหวังได้โดยมีดอีโต้ของเขาเล่นงานแน่ ๆ อาวุธของเขาทั้งคู่คงไม่ไวเท่าความบ้าคลั่งของเด็กชายขี้โรคอย่างแน่นอน หรือถ้าจะวิ่งไปด้านหน้าเพื่อเล่นงานรหัส เจ้าตัวมีอาวุธรุนแรงอย่าง M16 แบบนั้น ทั้งธันย์และรินทร์เองคงเข้าถึงตัวได้ยาก ดีไม่ดีอาจจะโดนยิงก่อนที่จะไปถึงตัวรหัสเองด้วยซ้ำ สถานการณ์ในตอนนี้ช่างเป็นตายเท่ากัน เพื่อนร่วมห้องทั้งสองคนของเขาไม่ใช่คนอ่อนแออย่างที่เขาเคยรู้จักมาก่อน พวกคนอ่อนแอเหล่านี้กำลังจะกลายเป็นฆาตกร เพื่อให้เขามีชีวิตรอดออกไป
นี่ใช่ไหม สันดารจริง ๆ ของมนุษย์ที่แสดงความเห็นแก่ตัวออกมาได้น่าโสมมที่สุด
“ธันย์ ....” เสียงเรียกที่แผ่วเบาของเด็กสาวคนเดียวในกลุ่มดังขึ้น เสียงที่แฝงไปด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด Claymore ในมือสั่นตามอาการของผู้ที่ถือมันไว้ ชายเสื้อข้างหนึ่งของธันย์ถึงขยำไว้จนยับ รินทร์เองคงกำลังตกใจและทำอะไรไม่ถูก ถึงแม้ว่าเธอจะมีดาบยาวที่มีประสิทธิภาพ หากแต่เจ้าของไม่ได้คิดที่ใช้มันฆ่าใคร ส่วนธันย์เองก็มีเพียงกรรไกรตัดหญ้า เป็นอาวุธที่มีระยะโจมตีพอ ๆ กับเด็กสาว ไม่ได้รุนแรงพอที่จะจัดการคู่ต่อสู้ให้ราบได้เพียงครั้งเดียวถ้าไม่โจมตีจุดเหมาะ ๆ ของร่างกาย
“หมดทางหนีแล้วธันย์ ... แกกับรินทร์ถึงจุดจบแล้ว” พูดจบ รหัสกลับหัวเราะร่วนด้วยความสะใจที่เห็นเหยื่อตรงหน้ากำลังหวาดกลัว ตอนนี้เขาเหมือนเจ้าของชีวิตคนทั้งคู่ เหมือนกับลูกไก่ในกำมือ จะบีบก็ตายคามือหรือจะปล่อยให้ไปก็ได้ เขาเดินย่างสามขุมเข้ามาใกล้พร้อมกับบูมที่เดินปรี่เข้ามาเช่นกัน เขาหลับตาพริ้มกอดร่างของรินทร์เอาไว้แน่น คงไม่มีทางให้สู้ คนอ่อนแอไม่เคยมีเรื่องชกต่อยกับใครอย่างเขาจะเอาปัญญาที่ไหนมารับมือกับคนอื่น แวบหนึ่งเขาได้ยินเสียงปืนถูกขึ้นลำเพื่อเตรียมยิง
เขาต้องตายจริง ๆ แล้วสินะ ....
“ฉันขอโทษนะรินทร์” น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ เขาพูดทั้งที่หลับตาแน่น หากแต่มือยังคงโอบร่างของเด็กสาวเอาไว้
“ธันย์ ...” เสียงที่แผ่วเบาหลุดออกมาจากปากของเด็กสาวอีกครั้ง
“ขอโทษที่ปกป้องเธอไม่ได้เลย” น้ำตาเริ่มรื้นออกมาจากดวงตาทั้งสองที่ยังคงปิดสนิท รินทร์ฝืนยิ้มทั้งน้ำตา อย่างน้อยเขาเองก็พยายามปกป้องหล่อนจนถึงที่สุดแล้ว ถึงตายก็คงไม่เสียใจแล้วล่ะ
ปัง!!
เสียงปืนแหวกอากาศออกจากปากกระบอกพุ่งตรงมาแล้ว เขากอดเด็กสาวแน่น ก่อนที่ลูกกระสุนจะเจาะเข้าสู่สำคัญของร่างกาย เขายังคงหลับสนิท ไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ควรแล่นเข้ามา ทำไมเขาไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด หรือว่ารินทร์ ... รินทร์ถูกยิงงั้นเหรอ!?
เขารีบลืมตาจ้องมองรินทร์ เธอเองก็คงหลับตาสนิทเช่นเดิม ไม่มีบาดแผลหรือเลือดที่กระเซ็นออกมาเลย เธอไม่ได้ถูกยิง เขาเองก็ไม่ได้ถูกยิง แล้วเสียงปืนที่เจาะเข้าไปเมื่อครู่ มันเสียงของใครกัน เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมองออกไปยังเบื้องหน้าเพื่อหาคำตอบนั้น และแล้วคำตอบทุกอย่างก็กระจ่าง
ตรงหน้าของธันย์ เจ้าของปืน M16 ยืนนิ่งงัน กลางหน้าผากของเขามีรอยเลือดไหลออกมาจากรูกลวงนั้น ของเหลวสีเข้มสนิทเริ่มซึมจนเขาอยากจะอาเจียนออกมา รินทร์ที่ลืมตามองเห็นภาพตรงหน้าถึงกับจะกรีดร้องออกมาแต่ยังควบคุมสตินั้นได้ รหัสยืนจ้องหน้าของทั้งคู่ ปากแผลเริ่มอ้าขึ้นก่อนที่กระสุนอีกนัดจะพุ่งเจาะหัวของเขาจนระเบิดกระจุย มันสมองสีเหลืองสดกระเด็นเปื้อนหน้าของทั้งคู่ บูมถึงกับร้องเสียงหลงแต่ไม่ได้ขยับไปไหน เขาเองกำลังกลัวจนฉี่รดกางเกงออกมา
ร่างของรหัสล้มทั้งยืน เบื้องหลังนั้นปรากฏร่างของเด็กชายที่อยู่ในความมืด เขาค่อย ๆ เดินออกมาจนใกล้จะถึงตัวของคนทั้งสอง คราวนี้ปากกระบอกปืนกลับเล็งไปที่เหยื่อจอมขี้โรคแทน
“ไอ้ปอ!!” บูมร้องลั่น อีโต้ในมือสั่นเมื่อเห็นปืนแม็กนั่มจุด44 จ่อเข้าที่หัว ความกลัวเริ่มเล่นงานเขาจนฉี่ออกมาเป็นรอบที่สอง
“ไสหัวไปไกล ๆ ก่อนที่จะฉันจะระเบิดกบาลแกทิ้งเหมือนไอ้แว่นนั่น” เสียงที่ฟังดูเยือกเย็นและน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน ทำเอาเด็กชายขี้โรคพยักหน้าจนน้ำมูกเปื้อนปาก เขารีบวิ่งแจ้นกลับเข้าป่าพร้อมกับแหกปากลั่น ทิ้งไว้แต่เพียงร่างของรหัสที่ไร้หัว และเด็กหนุ่มสาวอีกสองคนที่ยืนนิ่ง
เด็กหนุ่มผู้มาใหม่ลดกระบอกปืนลงก่อนจะหันกลับมาจ้องมองสองหนุ่มสาวตรงหน้า ปอคือเด็กชายในห้องเรียนที่ไม่ได้มีบทบาทอะไรมากมายภายในห้อง เท่าที่ดู เขาเป็นคนที่กล้าหาญและกล้าตัดสินใจ เขาไม่ชอบเห็นใครตกที่นั่งลำบาก เรียกง่าย ๆ ว่าชอบช่วยเหลือคนอื่นถึงแม้จะไม่สนิทก็ตามที เพื่อนในห้องพอจะรู้ข่าวเรื่องที่เขาคบกับแคนดี้ แกงค์สาวสวยประจำห้อง แม้ว่าเพื่อน ๆ จะเตือนถึงความร้ายกาจของแคนดี้ แต่เขาเองกลับไม่เคยเปลี่ยนใจไปจากเด็กสาวเลย กลับกัน มันยิ่งทำให้เขาอยากปกป้องเธอเอาไว้ชั่วชีวิต เด็กหนุ่มจ้องมองร่างของทั้งสองก่อนจะยิ้มทักทายให้
“ขอบใจมากนะปอ....” ธันย์พูดออกไปในขณะที่เขาพยายามจับมือรินทร์ถอยห่างออกมาจากรัศมีการโจมตีของเขา ถึงแม้ว่าจะเขาจะให้ความช่วยเหลือพวกธันย์เมื่อครู่ นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่กลับมาเล่นงานคนที่เหลือนี่
สถานการณ์ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าไว้ใจทั้งนั้นแหละ
“แกไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นก็ได้ไอ้ธันย์” น้ำเสียงที่เย็นชาเมื่อครู่หายไป กลายเป็นเสียงที่ฟังดูเป็นมิตรมากที่สุด
“จะไม่ให้พวกเราระแวงได้ยังไงกัน ก็เธอเพิ่งฆ่ารหัสตายไปนี่” คราวนี้รินทร์พูดบ้าง
“ก็ไอ้พวกนั้นมันจะทำร้ายเธอไม่ใช่เหรอ ฉันอุตส่าห์มาช่วยนะ เจอแบบนี้น้อยใจชะมัดเลยว่ะ” เด็กหนุ่มพูดทีเล่นทีจริง
“นายทำแบบนี้ไปทำไม?” ธันย์เริ่มเข้าคำถามตรงประเด็น
“ก็แค่ไม่ชอบเห็นใครถูกรังแก ถ้านายรู้จักฉัน นายก็จะรู้ว่าฉันเป็นคนยังไง เกมบ้า ๆ นี่ฉันไม่เอาด้วยหรอก” รินทร์ดีใจที่เจอคนที่มีอุดมการณ์เดียวกัน
“งั้นพวกเราต้องไปช่วยกันหยุดเพื่อน ๆ ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ แล้วหาทางหนีไปด้วยกัน” รินทร์เสนอความคิดเห็นของหล่อนออกมาบ้าง
“ฉันก็อยากจะเอาด้วยหรอกนะ แต่ตอนนี้ฉันต้องไปตามหาแคนดี้ก่อน ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างไม่รู้ ภาวนาอย่างเดียวขอให้เธอปลอดภัย” เด็กหนุ่มบอกตามความจริง
ตั้งแต่เริ่มเกมมา เขาพยายามออกตามหาแฟนสาวของตน ไม่ว่าจะเป็นวัด หรือร้านอาหารทางทิศเหนือ โชคดีที่พวกเอกไม่ทันได้เห็นการมาเยือนยามวิกาลของเขา เขาพยายามหลบหนีไม่สร้างจุดสนใจให้คนอื่นมากนัก ถ้าจะให้พูด นี่คือกระสุนสองนัดแรกที่ใช้ยิงตั้งแต่เริ่มเกมเลยก็ว่าได้ และรหัสเองก็คือคนแรกที่เขาจัดการ เขาทำได้เพียงออกเดินทางไปเรื่อย ๆ รอบเกาะแห่งนี้ สิ่งเดียวเขาต้องเจอคือการได้เห็นแคนดี้ปลอดภัยมีลมหายใจอยู่ เขาขอเพียงแค่นั้นจริง ๆ
“แคนดี้ เพื่อนของทรายน่ะเหรอ” รินทร์ไม่ค่อยได้จำชื่อเพื่อนเท่าไรถ้าไม่สนิทจริง ๆ รู้เพียงแค่เด็กสาวคนนั้นมีเรือนผมสีทองรับกับใบหน้าคมของหล่อน เด็กชายพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเริ่มถามต่อ “ว่าแต่พวกเธอเจอแคนดี้บ้างไหม?”
“ตั้งแต่เราออกมาไม่เจอใครเลย” ธันย์พูด เขาเองก็ไม่ได้เจอใครนอกจาก บอยที่กลายเป็นศพใต้ต้นไม้ เอกกับป๊อปที่สะกดรอยตามเขามา บูมที่วิ่งไล่ล่าเขาด้วยมีดอีโต้ รหัสที่นอนตายอยู่ที่พื้น รินทร์ และก็ปอ แค่นี้เท่านั้นที่เขาเจอตั้งแต่เริ่มเกม
“แล้วเธอเจอสมายล์บ้างหรือเปล่า โยจิด้วย” เด็กสาวเริ่มถามหาเพื่อนที่เหลือของตนบ้าง
“สมายล์ฉันยังไม่เจอ เสียใจด้วย ส่วนโยจิ ฉันว่าฉันเห็นหมอนั่นนะ” เขาลูบคางอย่างใช้ความคิด
ทันทีที่ได้ยินชื่อของเพื่อนรัก เด็กหนุ่มถึงกับมีสีหน้าที่ดีใจออกมา อย่างน้อยโยจิก็ยังไม่ตาย ความหวังเล็ก ๆ เริ่มปรากฏในรอยยิ้มของเขา
“นายเจอเขาครั้งล่าสุดที่ไหน?” ธันย์รีบสวนขึ้นมา เขาเองอยากจะรู้ว่าเพื่อนของเขาตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง
“ฉันเห็นหมอนั่นที่ไหนวะ .... เอ่อ ... ใช่ ๆ .... ฉันเห็นหมอนั่นหลบอยู่ในโกดังส่งของทางด้านเหนือ มีไอ้โยจิ ไอ้ตรี แล้วก็ผู้หญิงอีกสองสามคน ไม่แน่ใจว่าใช่พวกสมายล์หรือเปล่า ยังไงพวกนายก็ไปเจอกับโยจิที่นั่นก็ได้ ฉันจะออกตามหาแคนดี้ เจอตัวเธอเมื่อไรฉันจะไปสมทบกับพวกนายที่นั่น ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่น่ะนะ” เขาอธิบายแผนการทั้งหมดเท่าที่คิดได้ในหัวตอนนี้
“ขอบใจนายอีกครั้งนะปอสำหรับความหวังดี” ธันย์กล่าวคำขอบคุณออกมาจากใจจริง อย่างน้อยในสงครามอันตรายแบบนี้ ยังเจอคนที่ไม่เล่นไปตามเกมของพวกมัน เด็กชายส่งยิ้มให้ก่อนจะก้มลงไปหยิบ M16 ขึ้นมาไว้ในมือ
“กรรไกรตัดหญ้ากับดาบของพวกนายคงจะกระจอกไปหน่อย เอานี่ไว้ป้องกันตัว ฉันจะไปแล้ว พวกนายเองก็ระวังตัวด้วย แล้วเจอกัน” เขายิ้มให้ก่อนจะรวบรวมสัมภาระในกระเป๋าของรหัสมาไว้กับตัว
“ขอให้เธอเจอแคนดี้นะ” นี่คือคำลาสุดท้ายของรินทร์ก่อนที่เขาทั้งสามจะแยกจากกัน
“ขอบใจ...” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะสาวเท้าวิ่งหายไปอีกทางหนึ่งของฟากถนน
จุดมุ่งหมายของคนทั้งคู่ในตอนนี้คือการมุ่งหน้าไปรวมกลุ่มกับโยจิที่โกดังด้านเหนือ รินทร์กางแผนที่ออกมา มีเพียงแค่เด็กสาวคนเดียวที่เขาพึ่งได้ ในเมื่ออุปกรณ์ทุกอย่างของธันย์ตกอยู่ในป่าตอนที่หนีออกมาจากบูม เด็กสาวมองดูแผนที่ในมือ การจะไปถึงโกดังใหญ่ได้ต้องผ่านร้านอาหาร คลีนิคฝากครรภ์และโรงแรมก่อนถึงจะขึ้นไปยังโกดังได้ ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะรวบรวมของ เด็กชายกระชับ M16 ในมือแน่นก่อนจะสาวเท้าไปข้างหน้าระวังภัยให้เด็กสาวที่เดินตามหลังมาอย่างเงียบ ๆ
เด็กสาวสองคนจับมือกันวิ่งผ่านป่ามะพร้าวจนกระทั่งมาถึงกลางป่าใหญ่ ไม่รู้ว่าพวกเธอจะต้องมุ่งหน้าไปทิศทางไหน มองไปซ้ายหรือขวาก็มีต้นมะพร้าวที่ขึ้นเรียงรายกันอยู่ตลอดแนวป่า เธอทั้งสองคงกำลังหลงทางอยู่
“แก้ว พวกเราจะไปทางไหนต่อดี” พี่สาวฝาแฝดของแก้วเปรยขึ้น เธอพยายามกางแผนที่ด้วยมือที่สั่นเทา
“พักก่อนดีไหมพี่เกต อากาศเย็น ๆ แบบนี้พวกเราคงไปไหนได้ไม่ไกลหรอก พักเอาแรงสักแปปค่อยออกเดินทางกันต่อดีไหม” เด็กสาวพยายามเอาเรื่องอากาศไร้สาระมาอ้าง ที่จริงเธอไม่อยากให้พี่สาวต้องหนีหัวซุกหัวซุนจนตัวเองเริ่มหมดแรงและลนลานหาทางออกเช่นนี้
“ถ้าเราพัก เราอาจจะต้องกลายเป็นเป้านิ่งของใครก็ได้นะแก้ว” เด็กสาวพูด
“ตั้งแต่เราออกมาจากโรงเรียนเราก็ยังไม่เจอใครเลยสักคนนี่พี่เกต” ผู้เป็นน้องพยายามพูดให้เธอสบายใจ แม้แต่บอย เพื่อนต่างเพศที่เธอสนิทด้วยก็ยังไม่เจอเลย
“อากาศเย็น ๆ แบบนี้พี่คงนอนไม่หลับหรอกแก้ว” เด็กสาวพยายามหาเรื่องที่จะไปต่อให้ได้ เธอเองก็กำลังกลัวมากอยู่เหมือนกัน
“ใครว่าเรานอนไม่ได้ล่ะพี่เกต อาวุธของพี่น่ะมีประโยชน์ก็ตรงนี้แหละ” แฝดคนน้องพูดก่อนที่จะถือวิสาสะหยิบเอาอาวุธของเกตออกมา มันเป็นเพียงแค่ไฟแช็คธรรมดา ๆ เท่านั้น
เด็กสาวรวบรวมก้านมะพร้าวแห้งที่หล่นเกลื่อนกลาดมากองเอาไว้ก่อนจะใช้ไฟแช็คจุดสร้างประกายไฟขึ้นมา ไม่นานนักมันก็ติดขึ้นเป็นกองไฟขนาดย่อม เกตเดินไปอีกทางเพื่อนน้องท่อนไม้สองสามท่อนที่เจอตามทางมาสุมไว้สร้างความอบอุ่น เกตบ่นมาตลอดทางว่าเธอได้อาวุธไม่ได้เรื่องเลย ตอนนี้อาวุธของเธอมีประโยชน์ แก้วอยากทำให้เกตเห็นว่าของที่ได้มา มันมีประโยชน์ในตัวของมันทุกชิ้น เกตจะได้เลิกโทษตัวเองเสียที สองพี่น้องเริ่มจับกลุ่มกันใช้มืออิงกองไฟอุ่น ๆ เกตเริ่มผ่อนคลายลง ผู้เป็นน้องรู้สึกดีใจที่ทำประโยชน์ให้พี่สาวได้บ้าง พวกหล่อนหยิบขนมปังออกมาจากกระเป๋าก่อนจะบิกินอย่างประหยัด ท่ามกลางความสุขเล็ก ๆ ของสองพี่น้อง แก้วกลับลืมคิดอะไรไปบางอย่าง
ควันไฟที่เธอใช้สุมเพื่อสร้างความสุขให้พี่สาวกำลังจะกลายเป็นเข็มทิศนำทางให้ใครคนหนึ่งที่อยู่แถวนั้นเดินเข้ามาหา เจ้าของมีดสั้นมองเห็นควันที่ลอยคละคลุ้งอยู่ไม่ไกลนัก รอยยิ้มเริ่มปรากฏออกมาทั้งน้ำตาก่อนที่จะพาร่างโซเซของตัวเองนั้นเดินเข้าหาสองพี่น้องที่กำลังตกอยู่ในอันตรายแบบไม่รู้ตัว!
รายงานผล BATTLE ROYALE THAILAND
-ชายหมายเลข #9 รหัส-
เสียชีวิต
เหลือผู้เล่น 37 คน
TO BE CONTINUED….
เสียชีวิตไปแล้วอีก 1 หนุ่มกับเด็กแว่นสุดเนิร์ดของเรา พระเอกดูอ่อนยังไงไม่รู้เนอะ
2 พี่น้องฝาแฝดเริ่มปรากฏตัวออกมาแล้ว กำลังจะมีใครเล่นงานพวกเธอด้วย
เกตแก้วจะมี Skill อะไรมาสู้กับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ เม้นให้ไว แล้วจะมาลงให้นะเออ ^/\^
ความคิดเห็น