DEAD LAND ดินแดนเดนนรก (รับสมัครตัวละคร)

ลำดับตอนที่ #4 : PROLOGUE [25%]

        

Z K T

   DEAD LAND ดินแดนเดนนรก

-PROLOGUE-

กาาาาา….

ฝูงกาสี่ห้าตัวร้องกันระงมผ่านป่าสนสีเขียวชอุ่ม ทั้งที่ตอนนี้มันเป็นเวลาบ่ายอ่อน ๆ แต่ดูเหมือนว่ารอบ ๆ กลับให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกอย่างบอกไม่ถูก สองมือของเด็กสาวกอดอกแบบหลวม ๆ นัยน์ตามองไปทางซ้ายและขวาอย่างหวาดกลัวระคนสงสัย เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรในเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเธอกำลังนั่งรถเมล์สายประจำเพื่อกลับบ้านอย่างเช่นทุกวัน หากแต่ครั้งนี้มันต่างออกไป...

“กำลังจะถึงซอยบ้านแล้ว แม่จะโทรมาสั่งซื้ออะไรตอนนี้ หนูไม่ได้มีรถส่วนตัวที่จะไปซื้ออะไรให้ตอนนี้หรอกนะ ถ้าอยากได้นักก็ซื้อรถให้หนูสักคันสิ!!” เธอตะคอกใส่ปลายสายอย่างไม่สนสายตาคนอื่นที่อยู่บนรถ ถึงแม้ว่าจะไม่มีคนใช้บริการมากนัก แต่มันก็ดังมากพอที่ผู้โดยสารสามสี่คนที่อยู่บนรถได้ยินอย่างชัดเจน แต่คนอย่างมีนาไม่ได้แคร์สายตาของใครเท่าไรนัก

 การสนทนาของเด็กสาวมัธยมปลายกับผู้เป็นแม่ดูจะเป็นเรื่องปกติมากสำหรับเธอ ไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านหรือว่าที่ไหน ๆ เธอก็มักจะใช้ประโยคที่ดูถูกถางถากเช่นนี้กับแม่เสมอ เพราะตลอดชีวิตตั้งแต่เกิดมา มีนาไม่เคยได้อะไรอย่างที่คนอื่นได้เลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเป็นรถที่เธอขอแม่มาหลายต่อหลายครั้ง ก็จะได้คำตอบคือ ‘ให้รอไปก่อน’ หรือแม้กระทั่งเสื้อผ้าสวย ๆ ก็ต้องเก็บเงินซื้อเอง จนบางครั้งเธอต้องขโมยเงินแม่ที่เก็บไว้เป็นค่าเทอมเพื่อของที่เธออยากได้ และเมื่อถูกถามถึงเงินที่หายไป บ่อยครั้งเธอก็จะเลี่ยงด้วยการเข้าห้องและเปิดเพลงดัง ๆ เพื่อกลบเสียงของแม่

ก็ในเมื่อไม่ให้ เธอก็ต้องขโมยสิ!

รถโดยสารค่อย ๆ ชะลอยังป้ายรถเมล์เพราะเสียงกริ่งที่ถูกกดบนเสา เด็กสาวกระชับกระเป๋าให้เข้าที่ก่อนจะรอให้ประตูเปิด เธออยากกลับบ้านไปนอนเล่นบนเตียงจะแย่แล้ว

กริ๊งงงงงง!!!

ประตูรถโดยสารค่อย ๆ เปิดออก เธอมองออกยังถนนที่กำลังจะเดินสวนเธอขึ้นมาบนรถอย่างไร้มารยาท แต่มันก็เป็นเรื่องปกติสำหรับคนเมืองกรุงอยู่แล้ว เธอเดินเบียดเสียดกับผู้คนลงมาจากรถ ในระหว่างที่เธอกำลังเดินชนไหล่ของคนที่ขึ้นมาอย่างไม่แยแส จู่ ๆ สภาพแวดล้อมรอบตัวก็เปลี่ยนไป รอบ ๆ เริ่มพร่าไปด้วยแสงสีขาวจนเธอรู้สึกแสบตา เธอไม่ทันระวังตัวจนสองเท้าเหยียบลงบนฟุตบาทข้างถนน หากแต่ความรู้สึกแรกกลับไม่ใช่พื้นแข็งของคอนกรีตถนน หากแต่เป็นความนุ่มของผืนหญ้าแทน

ความตกใจเริ่มผุดขึ้นมาในหัวสมอง เธอกำลังประมวลผลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ทำไมฟุตบาทที่เธอเคยเดินกลับเป็นป่าสนสีเขียวที่ไม่รู้จะทอดยาวไปถึงไหน เหงื่อเริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้าทั้งที่บรรยากาศรอบตัวเย็นไปจนถึงขั้วหัวใจ เหตุใดทำไมเธอถึงมาอยู่ในป่าแห่งนี้ได้

และทั้งหมดคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสามสิบนาทีที่แล้ว เธอเดินอย่างไร้จุดหมายและไม่รู้ว่าเส้นทางที่ทอดยาวเบื้องหน้าจะไปสิ้นสุดที่ใด เสียงของนกป่าร้องระงมจนน้ำตาเธอรื้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด ความกลัวเริ่มเกาะกินที่จิตใจของเธอทีละน้อย เป็นครั้งแรกในรอบสิบเจ็ดปีที่เด็กสาวรู้สึกคิดถึงแม่อย่างบอกไม่ถูก มือเรียวยาวพยายามกดเบอร์โทรศัพท์เป็นครั้งที่เท่าไรไม่ทราบได้เพื่อโทรหาแม่ หากแต่ไม่มีแม้แต่สัญญาณสักขีดเดียว

อย่างกับเธอเข้ามาติดในหนังสยองขวัญอย่างไงอย่างงั้น....

“มีใครอยู่แถวนี้หรือเปล่า!!!! ถ้ามีช่วยตอบด้วย!!!” เธอตัดสินใจตะโกนแข่งกับเสียงร้องของนกป่า ในใจก็หวังว่าจะมีใครสักคนที่ตอบกลับเธอมาบ้าง บางทีเธอจะได้หาคำตอบได้ว่าเธอมาติดอยู่ในดินแดนประหลาดนี้ได้อย่างไร