คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #94 : Wednesday - โจมตีอีกครั้ง
REALITY 8
เกมกระชากวิญญาณ ภาค “ ดินแดนฅนบาป “
FINAL WEEK : WEDNESDAY
ทันทีที่เขาออกน้ำหนักบิดประตูออก ความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างพิงประตูเอาไว้เริ่มทำให้เขาต้องเกร็งมือ เขาค่อย ๆ เปิดประตูออกไปพร้อมกับที่อะไรบางอย่างนั้นพิงประตูไหลลงมาที่พื้น
“อะไรวะเนี่ย!!?” วิลหน้าตาเหรอหรากับบางสิ่งที่อยู่ตรงหน้า อควาเองก็เช่นกัน หล่อนอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อว่านี่เป็นเรื่องจริง ส่วนวานั้น เขาไม่ได้พูดอะไรนอกจากกุมแผลตัวเองเอาไว้แน่น
แน่นนอนว่าเหงื่อกาฬเขาไหลย้อยเต็มใบหน้าไปหมด!
เบื้องหน้าปรากฏวัตถุบางอย่างที่เหมือนกับพิงประตูอยู่ล้มลงเพราะแรงดันของวิล สิ่งนั้นจ้องเขม็งมาทางพวกเขาทั้งสาม ปากเผยออ้าค้างราวกับทรมานก่อนที่จะสิ้นใจตาย กลางหน้าปากเนียนใสของเขามีศรไม้ปลายแหลมปักอยู่ เลือดพยายามจะไหลเบียดออกมาจากรอยแผลนั้น นั่นคือร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่ทั้งสามรู้จักดี
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น!!?” วิลพยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นแม่บ้านสาวหนึ่งในสองของพนักงานครัวเสียชีวิตตรงหน้าบ้านซึ่งมันไม่มีทางเป็นได้ว่าจะเกิดการกระทำของสัตว์ร้ายที่จะเอาชีวิตพวกเขา
อควาพยายามเรียกสติจ้องมองหาอะไรบางอย่างผ่านหน้าบ้านไป ภายในพุ่มไม้ที่ไหวอยู่ แน่นอนว่าเธอเห็นบางคนจ้องมองกลับมาทางนี้พร้อมกับหน้าไม้ แสงแดดสาดส่องเข้าไปในไรของต้นไม้สะท้อนเป็นเงาให้เห็นรูปร่างที่สวมเสื้อคลุมสดำสนิท เขายกแขนขึ้นเผยให้เห็นรอยสักมากมายที่อยู่ตรงท่อนแขนนั้น หน้าไม้ถูกจ่อมาทางนี้อีกครั้ง!
ไม่ต้องรอให้เกิดศพที่สองขึ้น เธอจัดการปิดประตูให้กลับเข้าที่อีกครั้ง เหงื่อกาฬไหลออกมาราวกับว่าเธอเพิ่งผ่านการอาบน้ำมาใหม่ ๆ ยังไงยังงั้น
“มีคนจ้องทำร้ายเรา!” วาเปรยเบา ๆ หากแต่วินาทีนั้นพวกเขากลับได้ยินมันอย่างชัดเจน เขาเริ่มจะอ่านเกมของใครบางคนออกแล้ว
“หาทางปิดประตูและช่องทางที่พวกมันจะเข้ามาให้ได้ก่อนดีกว่า” สิ้นเสียงสั่งการของหญิงสาวพวกเขาทั้งหมดต่างแยกย้ายกันไปตามจุดต่าง ๆ เพื่อปิดขังตัวเองอยู่ในบ้านหลังนี้ วาออกไปปิดประตูหลังบ้านก่อนที่จะเริ่มลงกลอนประตูอย่างแน่นหนา ส่วนทั้งอควาและวิลต่างขึ้นไปยังสองเพื่อจัดการปิดประตูระเบียงและหน้าต่างห้องนอนชายและหญิง
“เธอว่ามันจะเป็นภารกิจหรือเปล่า?” เมื่อทุกอย่างด้านบนเรียบร้อยดี ทั้งวิลและอควาก็มาเจอกันที่ทางลงบันใด นั่นคือคำถามแรกที่เขาอ้ำอึ้งไปนานหลายนาที
“ฉันไม่รู้ .... แต่เท่าที่ดูจากสถานการณ์แล้วตอนนี้เรายังไม่สมควรจะปักใจว่านี่คือภารกิจ” เธอพูดในขณะที่ก้าวเท้าลงมาชั้นล่างจนกระทั่งเจอกับวาที่อยู่บนโซฟา เขายังกุมแผลของตัวเองที่ยังมีเลือดไหลซึมออกมา
“คิดเอาไว้ก่อนว่านี่คือเรื่องจริง เราจะได้หาทางรับมือกับมัน!” วาช่วยสรุป สถานการณ์ตอนนี้มีแต่ต้องร่วมมือกันเท่านั้น
“ขอบใจที่บอก แต่ไม่ต้องบอกฉันก็รู้ว่าพวกเราต้องทำยังไง” อควาถอนหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ
ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงตรงของประเทศรัสเซีย พื้นด้านหน้าเริ่มแฉะเพราะหิมะที่ละลายลงบนพื้น เริ่มเข้าสู่ฤดูกาลใหม่อีกครั้ง เพียงแต่ตอนนี้ ภายในบ้านพักต่างอากาศกำลังเต็มไปด้วยสถานการณ์ที่ตึงเครียดเมื่อจู่ ๆ เกิดเรื่องราวบางอย่างที่พวกเขาไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้น
ไม่มีใครคิดจะปริปากพูดอะไรกันออกมาเลยสักคนเดียว ราวกับว่าตอนนี้พวกเขากำลังคิด คิดอะไรบางอย่างโดยภายในห้องรับแขกนั้นมีเพียงแค่เสียงของเข็มนาฬิกาที่กระดิกดังกังวานอยู่อย่างเดียว เวลาเริ่มภายใต้หลายนาที วาเอามือกุมขมับ เขาไม่อยากยอมรับว่าตอนนี้พวกเขาตกเป็นเหยื่อของอะไรบางอย่างที่พวกเขามองไม่เห็น
“เธอเห็นอะไร ... เมื่อเช้า?” จู่ ๆ วาก็โพล่งขึ้นทำลายความเงียบงันที่แสนจะกดดันนี้ เล่นเอาอควาที่กำลังนั่งอยู่อีกด้านของห้องรับแขกถึงกับเงยหน้าขึ้นมา
“อะไร?”
“เมื่อเช้าเธอรีบปิดประตู นั่นแสดงว่าเธอมองเห็นบางอย่าง .... มีอะไรอยู่นอกประตูที่จ้องจะเล่นงานพวกเราอยู่”
“ฉัน .. ฉันไม่แน่ใจว่านั่นจะเป็น .....”
“พวกชนเผ่ากินเนื้อคนใช่ไหม?” วาพูดสวนกลับอย่างทันควันจนหญิงสาวเพียงคนเดียวในบ้านพยักหน้าเบา ๆ
“เราฆ่าพวกมันไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอไง?” คราวนี้เป็นวาที่ยืนขึ้นจ้องมองพวกเขาเพื่อรอคำตอบนั้น
“แล้วนายเห็นศพของพวกมันหรือเปล่าล่ะ” ชายหนุ่มอีกคนหันหน้ามาบอกเขา
จริงอยู่ที่หลังจากพวกเขาวางเพลิงภายในหมู่บ้านจนเสียงกรีดร้องของบรรดามนุษย์กินคนระงมไปทั่วและเงียบเสียงไปในเวลาไม่นานนัก นั่นเป็นเพียงแค่ข้อสันนิษฐานของพวกเขาว่ามันจบลงแล้ว
แต่แน่ใจแล้วเหรอว่ามันจะจบลงจริง ๆ!!
“ตอนนี้มันยังอยู่หรือเปล่า?” เจ้าของเสียงเดิมมองตามวาและอควา ในใจของเขากำลังต้องการคำตอบที่ว่า ‘ไม่’
เธอเดินไปที่หน้าต่างซึ่งติดอยู่กับประตูบ้าน มือขวายกขึ้นกำชายม่านสีครีมอ่อนไว้แน่น ดวงตาสีม่วงอำพันจ้องมองผ่านดวงตาของเจ้าของคำถามเมื่อครู่ก่อนที่เผยยิ้มมุมปากออกมา “ถ้าอยากรู้ก็ต้องลองแอบดูสิ” สิ้นเสียงของหญิงสาว ผ้าม่านสีครีมนั้นเริ่มถูกขยับออกมาเล็กน้อยและสั่นไหวอย่างแผ่วเบาที่สุด
ด้านนอกนั้นมีเพียงต้นไม้ที่ใบสะบัดไปตามแรงลมหนาวที่กำลังจะผ่านพัดไป นกหลายตัวบินผ่านท้องฟ้าอย่างเริงร่าโดยที่ไม่ก้มหน้าลงมาดูความหายนะบนพื้นดินเลย ตำแหน่งเดิมที่เธอเคยเห็นมันอยู่ตรงนั้น ตอนนี้คำตอบก็ปรากกฎออกมาผ่านดวงตาของเธอ
มันคงอยู่ตรงนั้น .... และมันอีกคนก็อยู่ตรงนั้นเช่นกัน!!
“พวกมัน ... มากันสองคน” วิลถึงกลับกุมขมับตามวาเมื่อได้คำตอบมาจากหญิงสาว
แวบหนึ่งภายนอกบ้านนั้น รอยยิ้มประหลาดผุดออกมาจากใบหน้าที่อยู่ในความมืดของต้นไม้โดยอาศัยเงานั้นเป็นกำบังในการซ่อนตัว คราวนี้อาวุธถูกยกขึ้นมาเล็งตรงจุดหน้าต่างบานนั้น อควาจ้องมองอาวุธนั้นอีกครั้งก่อนที่จะผงะถอยหลังออกมา
“ถอยออกไปจากตรงนี้!!!” หญิงสาวร้องเสียงหลงก่อนที่จะวิ่งมายังบันใดเพื่อออกห่างจากหน้าต่างให้มากที่สุด แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาทั้งสองได้ถามอะไรไปมากกว่านี้ จู่ ๆ บางอย่างที่เขากำลังสงสัยก็ปรากฏตรงหน้าเมื่อ ...
ลูกดอกไฟสองดอกพุ่งผ่านหน้าต่างเข้ามา!!
TO BE CONTINUED ....
ความคิดเห็น