คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #92 : Monday - เหมือนตายทั้งที่หายใจ
.
REALITY 8
ภาค ดินแดนฅนบาป
FINAL WEEK : MONDAY
จิ๊บ จิ๊บ ....
เสียงนกกระจอกส่งเสียงเจื้อยแจ้วร่าเริงยามเช้า มันกางปีกเล็ก ๆ ทั้งสองข้างก่อนที่จะโผบินออกสู้รวงรังเพื่อหาอาหารมาเลี้ยงชีวิต หยดน้ำค้างที่พรมอยู่บนยอดหญ้าตลอดทั้งคืนก็ร่วงลงสู่พื้นดินสร้างความชุ่มฉ่ำให้กับธรรมชาติ ทุกวงจรชีวิตของพวกมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมเมื่อเข้าสู่เช้าวันจันทร์ ทุกอย่างด้านนอกดูสดใสเมื่อกระทบกับแดดยามเช้าอ่อน ๆ ที่ปรากฏผ่านหน้าต่างของบ้านพัก หิมะเริ่มละลายลงเพราะใกล้จะหมดฤดูแห่งความหนาวเหน็บนี้แล้ว
หญิงสาวยังคงทอดกายอยู่บนเตียงในสภาพชุดนอนสีครีมตัวโปรดที่เธอชอบใส่นอนเป็นประจำทุกคืน สีหน้าของเธอดูขัดกับธรรมชาติที่สดใสเป็นอย่างมาก นัยน์ตากลวงลึกเหมือนคนตาโบ๋ก็ไม่ปราน ขอบตานั้นดำคล้ำเหมือนคนอดนอนมาหลายวัน เธอนั่งชันเข่าเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับคนที่ไม่มีวิญญาณอยู่ในร่างกาย
ยังไม่หายโกรธอีกเหรอไง?
คิดอะไรอยู่
ฉันก็เก่ง เธอก็เก่ง แต่น้อยกว่าฉันนิดนึง
เธอไม่ผิด อย่าโทษตัวเอง
เธอต้องเข้มแข็งกว่านี้ .....
“หยุดนะ!” เสียงของชายหนุ่มยังคงก้องอยู่ในหัว ตั้งแต่ที่เกิดเรื่อง เสียงนั่นยังคงตามเธอไปเหมือนดั่งเป็นเงาที่หลอกหลอนเธอ สองมือป้องหูน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย ตอนนี้เธอเหมือนอยู่ลำพังคนเดียวในบ้านที่แสนจะกว้างใหญ่เช่นนี้
มันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลยที่คนดี ๆ อย่างบลูเบลล์จะต้องมาพลาดท่าให้กับความฉลาดแกมโกงของวา หมอนั่นเป็นคู่แข่งที่เรียกได้ว่า บาปหนาที่สุดและอันตรายที่สุดในเกมนี้ก็เป็นได้ ทั้งบลูเบลล์รวมไปถึงคนอื่น ๆ ถูกวาเล่นงานไปจนเกลี้ยง ตอนนี้เหลือเพียงแค่เธอและวิลที่ต้องเผชิญหน้ารับศึกเพียงสองคนเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเธอเองก็รู้สึกแพ้ให้กับวาไปแล้ว
เธอรู้สึกเหมือนเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่ไร้ลมหายใจ เหมือนคนตายไปแล้วทั้งเป็น!
ก๊อก ก๊อก ....
เสียงประตูดังขึ้นมาสองทีก่อนที่มันจะเปิดออก ผู้ที่เปิดประตูเข้ามามองร่างของหญิงสาวก่อนที่จะอดสงสารไม่ได้ การเสียคนสนิทไปนี่มันยากที่จะทำใจให้ลืมเสียจริง เขาเองก็ทำอะไรได้ไม่มากนอกจากการเข้ามาปลอบประโลมเพื่อนสาวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในฐานะของเพื่อนเท่านั้น ไม่ใช่คู่แข่ง ....
“เฮ้!” เขาเอ่ยเสียงดังก่อนที่จะมานั่งข้าง ๆ อควาเพื่อให้เธอรู้สึกตัวก่อนว่ามีคนมา เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปมองร่างที่เดินเข้ามา
“มีอะไร?” เสียงเรียบเอ่ยมาจากปากที่แห้งผากของหล่อน
ชายหนุ่มมองใบหน้าของเธอฉัน ๆ คราบน้ำใส ๆ เปรอะสองข้างแก้ม นัยน์ตากลวงลึก ขอบตาคล้ำเหมือนคนอดหลับอดนอนมาหลายคืนติดกัน สีหน้าของเธอดูโทรมลงไปจากเดิม เคล้าความสวยสง่าที่เคยมีถูกกลบไปจนหมด “เธอดูเหมือน ....” เขาอ้ำอึ้งไม่อยากจะพูดความจริงที่ทำให้เธอเจ็บไปมากกว่านี้
“ศพใช่ไหม?” ราวกับรู้ความคิดของวิล เธอถอนหายใจก่อนที่จะหันมามองหน้าของเขา
“เหมือนศพทั้งที่หายใจรวยรินอยู่ ....”
“ไม่เอาน่าอควา ฉันว่าเธอน่าจะพักผ่อนนะ ... เอางี้ เดี๋ยวฉันไปเอายานอนหลับมาให้เธอดีไหม แล้วพักผ่อนซะหน่อยเผื่ออะไรจะดีขึ้น” เขาพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนทำทีจะลุกจากเตียง
“ถ้าฉันตื่นมา ฉันจะได้บลูเบลล์กลับมาไหม?” ประโยคนี้ทำให้เขาถึงกับชะงักการเคลื่อนไหวใด ๆ ไป
“เฮ้ .... ฉันว่ามันทำใจยากนะ แต่เธอต้องผ่านมันไปให้ได้สิ เราอย่ายืดติดอยู่กับอดีต คนที่เหลือรอดอย่างพวกเราสองคนก็ต้องดำเนินชีวิตกันต่อไป และทำส่วนที่เหลือของเขาให้ดีที่สุด นั่นล่ะคือสิ่งที่เธอทำได้นะอควา” เขาบีบไหล่ของอควาและมองเธออย่างมุ่งมั่น “เธอยังมีสิทธิ์ชนะ”
หล่อนจ้องมองใบหน้าของคนตรงหน้าแล้วอดชื่นชมในความเก่งกล้าของเขามาก ภารกิจหลายต่อหลายครั้งทำให้เธอและเขาได้พูดคุยกันมากขึ้น เรียกได้ว่าวิลเองก็เป็นเพื่อนที่เธอไว้ใจอีกคนหนึ่งก็ว่าได้
“ฉันมีสิทธิ์เหรอ! เธอดูสภาพฉันสิวิล ฉันเหมือนคนสมควรที่จะได้รับรางวัลงั้นเหรอ ... นายไปบอกวาด้วยนะว่ามันทำสำเร็จแล้ว มันทำให้ฉันอยู่ได้เหมือนคนตายทั้งเป็นไปแล้ว มันชนะแล้ว!” อควาราวกับสติแตกเธอร้องไห้ฟูมฟายออกมาอย่างไม่อายใคร นั่นคือน้ำตาแห่งความเสียใจระคนแค้นใจผสมผสานกัน
“เราทุกคนมีสิทธิ์ชนะได้เท่ากัน ถ้าเธอทำตัวอ่อนแออยู่แบบนี้ บางทีวาคงจะกำลังระเบิดหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่ที่ทำให้คลั่งได้ขนาดนี้ ถ้ามันมาเห็นสภาพเธอมันต้องสะใจแน่ ๆ ... นี่เธออยากให้มันทำเรื่องระยำนี่สำเร็จหรือไงนะอควา”
ราวกับเข็มมากมายปักลงที่กลางหัวใจของเธอ คำพูดนั้นทำให้เธอหันมามองวิล มันก็จริงอยู่ ถ้าเธอมัวแต่มานั่งฟูมฟายเหมือนคนบ้าแบบนี้ ถ้าวามาเห็นคงหัวเราะชอบใจไม่น้อยที่สามารถยิงนกนัดเดียวได้ถึงสองตัว อีกคนตัวตาย แต่อีกตัวก็ใกล้จะตายแล้วเหมือนกัน
เธอไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่ .... นกที่ใกล้ตายนี่แหละ จะลุกมาโผบินอย่างสง่างามกว่าเดิมอีกครั้งให้ได้
“จำได้ไหมว่าบลูเบลล์พูดอะไรกับเธอก่อนตาย”
เธอต้องเข้มแข็งกว่านี้
เธอต้องเข้มแข็งกว่านี้
เธอต้องเข้มแข็งกว่านี้
เธอต้องเข้มแข็งกว่านี้ ....
“ฉันต้องเข้มแข็งกว่านี้” รอยยิ้มของอควาปรากฏออกมาเล็กน้อย ความหวังที่แสนจะริบหรี่เริ่มปรากฏขึ้นมาในใจของเธอ วิลรู้สึกชื่นชมตัวเองมากที่สามารถทำให้อควาลุกขึ้นมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
“ลงไปกินข้าวกันเถอะ” วิลส่งยิ้ม หล่อนพยักหน้าก่อนที่จะเดินตามออกไป เสียงพูดคุยของทั้งสองดังมาอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งมาถึงในห้องอาหาร
ชายหนุ่มทั้งสองมองบางอย่างภายในห้อง บนโต๊ะอาหารถูกจัดวางด้วยจานและช้อนส้อมสามที่พอดีคน อาหารเช้าวางเรียงรายมากมายเหมือนดั่งเช่นทุกครั้ง แต่สายตาของคนทั้งคู่ไม่ได้มองอาหารเหล่านั้นเลย สายตาคู่งามของหล่อนจ้องผ่านอาหารไปยังบุคคลที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมของเขา
“สวัสดีครับ” เสียงนั้นฟังไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย วานั่งมองก่อนที่จะลอบยิ้มพร้อมกับกระดิกขาอย่างสบายใจอยู่ที่โต๊ะอาหารนั้น ....
TO BE CONTINUED ....
ความคิดเห็น