คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #89 : Saturday - บาปที่จากลากับหยดน้ำตาที่จากไป
REALITY 8
เกมกระชากวิญญาณ ภาค “ ดินแดนฅนบาป “
SIXTH WEEK : SATURDAY
วันนี้เป็นวันที่หกของสัปดาห์ที่หก เหลืออีกเพียงแค่สัปดาห์เดียวเท่านั้นที่จะรู้ผลเกมกระชากวิญญาณในครั้งที่แปด คนบาปหนึ่งในสี่คนที่รอดออกไปนั้นจะเป็นใคร อีกไม่นานความจริงทุกอย่างจะต้องปรากฏ แต่ที่แน่นอนแล้วคือในวันตัดสินนี้ จะต้องมีหนึ่งคนบาปถูกสังเวยให้กับปีศาจแห่งบาปของตน ในวันนี้จะต้องมีหนึ่งคนที่หายไปจากเกม ชายหนุ่มนั่งชันเข่าอยู่ในห้องนอน เขามองออกไปหน้าต่างที่มีหยาดน้ำค้างร่วงลงมาจากยอดหน้าต่าง เขาอยากให้เวลาทุกอย่างหยุดหมุนไปเพียงเท่านี้ เพราะไม่กี่อึดใจเดียว ความตายกำลังจะพาใครสักคนออกไปจากชีวิตของเขา คนที่อยู่ใกล้ตัวของเขาเริ่มล้มหายตายจากไปทีละคนจนตอนนี้เหลือเพียงสี่คนเท่านั้น ในวันนี้จะเป็นใคร ไม่ว่าผลจะออกมาเขาสามารถทำใจยอมรับมันได้ แต่มีเพียงแค่เรื่องเดียวที่เขาไม่สมารถทำใจและไม่มีวันจะยอมรับได้
เขาไม่อยากเห็นอควาตายไปต่อหน้าต่อตาเขา ...
“คิดอะไรอยู่” เสียงใสของวิลเอ่ยขึ้นก่อนที่จะกระโดดมานั่งข้าง ๆ เขา ตอนนี้ทั้งเขาและบลูเบลล์เริ่มจะสนิทสนมกันมากขึ้นกว่าเดิม จากกิจกรรมอะไรที่ทำกันมาหลายต่อหลายอย่างทำให้ทั้งคู่เริ่มรู้จักกันมากขึ้น
แสงแดดเริ่มถักทอลงมาผ่านกระจกหน้าต่างแรก ดอกไม้ต่างบานสะพรั่งในช่วงเช้า สองเท้าของหญิงสาวเดินทอดกายไปตามสนามหญ้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำค้าง สายตานั้นเหมือนคนที่ไม่มีจุดหมายปลายทางในชีวิต เธอยืนเก็บดอกไม้ไปเรื่อย ๆ รอบตัวมีผีเสื้อโผบินชมเกสรดอกไม้อยู่หลายต่อหลายตัว หญิงสาวชื่นชมในความงามของธรรมชาติอย่างเต็มที่ ซึ่งมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้มองมันเต็มตาก็ได้ ....
เวลาผ่านไปราวสิบห้านาที แม่บ้านต่างเรียกพวกเขาทั้งสี่คนมายังห้องอาหาร และกินข้าวเช้าเพื่อเตรียมตัวสู่การตัดสินที่กำลังจะเกิดขึ้นทันทีหลังจากที่มื้อเช้านี้สิ้นสุดลง พวกเขาไม่พูดไม่จาอะไรเลยกันสักคน จะมีก็แต่วิลที่พยายามสร้างสีสันบนโต๊ะอาหารให้ครื้นเครงขึ้นแต่ไม่ว่าจะทำยังไงเขาก็สร้างมันไม่ได้ ทุกคนนั่งทานอาหารก่อนที่จะเดินไปสวนหลังบ้านเพื่อไปทดสอบการตัดสินที่กำลังจะเกิดขึ้น ซึ่งแน่นอนว่าเปียโนรออยู่ที่สวนหลังบ้านแล้ว เธอมองหน้าของพวกเขา
“พร้อมรับฟังคำตัดสินหรือยังคะ ... ” พวกเขาพยักหน้ารับ เปียโนจัดการพาพวกเขาทั้งหมดไปยังกล่องไม้ทั้งสี่ใบ ทั้งสี่คิดอยู่นานก่อนที่จะเดินไปหยิบกล่องมาไว้ในมือและเดินเข้าไปในกรงเหล็ก ประตูค่อย ๆ ปิดออกก่อนที่กรงทั้งหมดจะเคลื่อนลงไปในความมืด พวกเขามองหน้ากันยกเว้นเพียงแต่ว่าที่หลับตาพริ้ม
จะมีคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้กลับขึ้นมาเห็นแสงสว่างในสภาพที่ยังหายใจอยู่
กรงทั้งสี่เลื่อนลงมาในความมืดที่ไม่ถึงกับสนิท พวกเขามองหน้ากันผ่านโคมไฟที่ติดอยู่บนเพดาน
“ด้านหลังประตูกรงนี้จะมีทางเดินอยู่ ถ้ากรงของใครเปิดออก นั่นหมายควมว่าพวกคุณคือสามคนบาปที่ต้องไปฆ่าคนบาปอีกคนให้ตายเพื่อจบเกม ถ้าพร้อมแล้วฉันจะเริ่มกดปุ่มเปิดกรงของพวกคุณที่มีคะแนนร่วมน้อยที่สุดนะคะ คะแนนรวมทั้งหมดจะแบ่งเป็นคะแนนการโหวตจากประชาชนที่ชมรายการ คะแนนการเข้าห้องเหยียดหยามด้วยความเต็มใจ 10 คะแนนฟรี และคะแนนการโหวตจากเพื่อน เป็นคะแนน VF หรือ Vote Friend นั่นเอง เช่นกันและเมื่อนำคะแนนมารวมกันแล้ว สามคนบาปที่มีคะแนนน้อยที่สุดคือ ....” เปียโนยืนอ่านสคริปเสร็จเรียบร้อยผ่านลำโพงกระจายเสียง เธอจึงเริ่มเปิดประตูกรงทั้งสามออก
R2 บลูเบลล์
***********************
R7 อควา
***********************
R3 วา
**********************
กรงทั้งสามเลื่อนเปิดออกไป พวกเขาสามคนมองกันไปมาก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นจากริมฝีปากของแต่ละคน อัจฉริยะทั้งสามกำลังก้าวสู่ปากเหวเพื่อตัดสินความเป็นความตาย ไหวพริบใครดีก็จะรอดไปแต่ถ้าพลาดแม้แต่ครั้งเดียว นั่นคือตาย!!
“โชคดีนะอควา ...บลูเบลล์!!!” วิลโบกไม้โบกมืออยู่ในกรงมือนั้น เขาภวนาของให้ทั้งสองรอดออกไปจากการตัดสินนี้
พวกเขาทั้งสามต่างแยกย้ายออกมาจากกรง ก่อนที่จะออกไปนั้น สายตาของทั้งบลูเบลล์และอความองหน้ากันพักหนึ่งก่อนจะพยักหน้า พวกเขาทั้งสองต้องการโค่นวาด้วยการช่วยกันจัดการมันให้ออกไปพ้นหูพ้นตาพวกเขาซะ ซึ่งศึกหนักทั้งหมดตกไปอยู่ที่วาเพราะเขากำลังโดนสองคนรุมเล่นงาน แต่การจะจัดการผู้ชายที่ไหวพริบรอบตัวแบบนี้เป็นเรื่องที่ยากมาก อควากำไม้เบสบอลที่ติดด้วยตะปูวิ่งไปตามทางเดินข้างหน้า ชั้นใต้ดินถูกเปลี่ยนสภาพให้เป็นซากปรักหักพังมากมาย หญิงสาวกำไม้เบสบอลมือไม้สั่น เธอมองเห็นบลูเบลล์กำลังส่งสัญญาณมือให้หล่อนเป็นเชิงว่าเขารออยู่ต่อนี้ แค่ล่อให้วามาแล้วช่วยกันจัดการแค่นั้น รอยยิ้มของอควาเริ่มปรากฏขึ้น ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องทำคือการตามหาผู้ชายคนนั้นแล้วล่อให้บลูเบลล์จัดการก็สิ้นเรื่อง
ทุกอย่างมันง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ ....
ในระหว่างที่อควากำลังมองหาวา จู่ ๆ ศรธนูก็พุ่งออกมาจากความมืด ผ่านหน้าของอควาไปอย่างฉิวเฉียด เธอหันไปตามทิศทางของการพุ่งมาก่อนที่จะพบวายืนยิ้มร่าอยู่ตรงนั้น ตอนนี้เธอและอควายืนอยู่ฝั่งตรง้ามกันโดยที่บลูเบลล์อยู่ตำแหน่งซ้าย สิ่งที่เธอต้องทำคือการเปลี่ยนให้วาไปอยู่ทางซ้ายเช่นเดียวกับบลูเบลล์และเดินต้อนมันเข้ามาเรื่อย ๆ
“รังแกผู้หญิง งานถนัดนายสินะ...” อควาพูดเสียงเบาหากแต่มันก้องไปทั่ว เธอพูดพร้อมกับขยับตัวไปทางขวาเป็นวงกลมในขณะที่วาก็ก้าวไปทางซ้ายอย่างระมัดระวัง อีกไม่กี่ก้าวก็จะอยู่ในแผนการที่วางไว้แล้ว ซึ่งมันได้ผล วาเดินไปหาตำแหน่งของความตายเข้าทุกที ๆ
“คนอ่อนแอก็ต้องโดนกำจัดอยู่แล้วเป็นธรรมดา” เขาพล่ามไม่หยุด ในตอนนั้นเขาหยุดอยู่ตรงตำแหน่งนั้นอย่างพอดี อควาที่เดินวนอยู่จึงหยุดฝีเท้า
“ถ้างั้นวันนี้ก็ต้องเป็นนายที่ต้องโดนกำจัด” เธอพูดไปด้วยและเดินเข้าไปหาวาด้วย วาที่ระมัดระวังตัวอย่างเดินเริ่มเดินถอยหลังเข้าไปใกล้บลูเบลล์มากขึ้น หญิงสาวพูดอะไรไปเรื่อย สายตาก็มองวาทีสลับกับมองไปยังตำแหน่งของบลูเบลล์ด้วย
“บอกลาโลกได้แล้ว!!” สิ้นเสียงของอควา เธอพุ่งเข้ามาพร้อมกับง้างไม้เบสบอลขึ้น ในตอนนั้นเองที่วาต้องหลบไปด้านหลังตามแผนที่วางไว้
แต่มันไม่ใช่เลย!!!
เขาหยุดขยับ ไม้เบสบอลกำลังถูกเหวี่ยงลงมา วาได้โอกาสจับเข้าที่แขนของหล่อน กำไม้เบสบอลให้แน่นกว่าเดิมก่อนที่จะเหวี่ยงไปตามหางตาของอควาที่จ้องมองบางอย่างที่อยู่ข้างหลังเขา
ปึก!!!
ไม้เบสบอลกระแทกเข้าไปยังหน้าอกของบลูเบลล์ที่แอบอยู่จนทิดดอกตะปู เลือดไหลซึมออกมาจากเสื้อสีครีม อควาอ้าปากค้างปล่อยมือออกมาจากอาวุธนั้นวิ่งเข้าไปประคองร่างของเขามาไว้อ้อมแขน
“บลูเบลล์ .. ฉ ... ฉันขอโทษ .. บลูเบลล์!!!” ราวกับทุกอย่างหยุดนิ่ง น้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาไม่ขาดสาย เสียงร้องไห้นั้นดังไปทั่วทั้งห้อง เธอไม่แคร์สายตาใครแล้ว ไม่แคร์สายตาองมาที่กำลังมองด้วยสายตาที่สมเพชเวทนาเป็นไหน ๆ
“แพ้แล้วสินะ ...” เสียงของบลูเบลล์สั่นเครือด้วยความเจ็บปวดที่ถูกตะปูฝังลงไปหลายต่อหลายดอก เขาช้อนมือของอควาขึ้นมาไว้ที่หน้าอกที่โกชุ่มไปด้วยเลือด
“แข็งใจไว้นะบลูเบลล์ เราต้องชนะสิ .. มันต้องมีทางออก มันต้องมีทางออก ... นายอย่าเป็นอะไรนะ อยู่กับฉันก่อนนะฉันขอร้อง!!!” เธอพูดทั้งน้ำตาก่อนที่จะกอดร่างนั้นเอาไว้และพยายามประคองเขาให้ลุกขึ้นเพื่อจะพาออกไปให้ห่างวา แต่บลูเบลล์นั้นกลับกำมือของเธออาไว้แน่น
“เกมนี้มันต้องมีคนตาย ... ฉันไม่อยู่แล้ว เธอต้องจัดการหมอนั่นให้ได้ ... เธอกับวิลต้องเล่นงานผู้ชายคนนี้ได้ ... แน่ ... ฉ ... ฉันเชื่อ .. . ย .. อย่างนั้น” ประโยคสุดท้ายเริ่มขาดหาย เลือดสีเข้มไหลออกมาจากปาก
“ต้องเป็นฉันกับนายสิ ... ฉันกับนาย ... ฉันยังไม่ได้บอกอะไรนายเลยตั้งหลายอย่าง .. ขอร้องล่ะ อยู่กับฉันนะ” หญิงสาวเอามือที่จับชายหนุ่มมากุมที่แก้มของตัวเอง เลือดจากมือนั้นเปื้อเปรอะไปหมด
วาได้ยืนมองการล่ำลาที่กินเวลานานมาก เขารู้อยู่แล้วว่าบลูเบลล์ต้องอยู่ข้างหลัง เพราะการหยุดเดินเอาดื้อ ๆ ของอควาและสายตาที่มองข้างหลังอยู่ตลอด นั่นคือการให้สัญญาณทางสายตาที่ทำให้เขารู้ว่าบลูเบลล์อยู่ตำแหน่งไหน และมันก็กลายเป้นจุดจบของคนที่เขาอยากจะฆ่า
“สั่งลากันให้พอนะครับ...” เขายิ้มมุมปากก่อนที่จะเดินจากไปทิ้งให้ทั้งสองอยู่กันตามลำพัง
“ไปหาหมอ .. ฉันจะพานายไปหาหมอเอง” อควารีบประคองเขาให้ลุกขึ้น หากแต่เขาไม่สามารถไปไหนได้อีกแล้ว
“อควา .. เธอเป็นคนฉลาด .... เธอต้องหาทางรับมือ .... กับมัน... ห .. ให้ได้ ... ไม่มีฉันแล้ว ...... เธอต้องเข้มแข็ง ... ก .. กว่านี้ ...”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ... มันเป็นเพราะฉันที่ทำให้นายต้องเป็นแบบนี้” เธอโอบกอดร่างนั้นเอาไว้ ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาแทบไม่ขาดสาย
“เธอไม่ผิด .. ไม่เลย .. อย่าโทษตัวเอง” สิ้นเสียงนั้น เขาใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่มีอยู่กอดร่างนั้นเอาไว้แน่น ไออุ่นจากร่างกายของทั้งสองส่งผ่านหากันและกัน เธอกอดร่างนั้นตอบก่อนที่จะพูดอะไรข้างหูมากมาย
“ฉันอยากบอกนาย .. ฉันรักนายมากแค่ไหน .... ฉันไม่เคยคิดว่าบนโลกใบนี้จะมีความจริงใจซ่อนอยู่จนกระทั่งเกมนี้ ทำให้เราได้เจอกัน ... ฉันรักนายนะบลูเบลล์ ....” เขธอพูดทั้งน้ำตาก่อนที่จะคลายกอดมองหน้าบลูเบลล์ สิ่งสุดท้ายที่เธอคือร่างนั้นหลับตาพริ้มด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด และมันก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาได้มองหน้าคนที่เขารักใกล้ ๆ เช่นกัน
“บลูเบลล์!! อย่าแกล้งฉันแบบนี้สิ!!!ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!” อควาตะโกนอย่างเสียสติ เธอกอดร่างนั้นเอาไว้ไม่ยอมปล่อยจนทีมงานหลายต่อหลายคนต้องลงมาที่ชั่นใต้ดินเพื่อยกทั้งสองให้ห่างกัน
“ปล่อยฉัน!! จะเอาบลูเบลล์ไปไหน!!” หญิงสาวจับแขนของชายหนุ่มเอาไว้แน่น ทีมงานพยายามแยกคนทั้งคู่ออก เสียงร่ำไห้ที่น่าสงสารจับใจดังก้องไปทั่วจนกระทั่ง ...
มือของคนทั้งสองถูกปล่อยออกจากกัน นั่นคือครั้งสุดท้ายที่พวกเขาจะได้เห็นหน้ากัน ... เป็นครั้งสุดท้ายที่ได้บอกลากันจนทุกอย่างกลายเป็นสีดำสนิท ....
Result
R2 บลูเบลล์ เอกรัตน์ วรรณธะนัง (ตัวแทนบาปตะกละ)
เสียชีวิต
เหลือฅนบาป 3 คน
TO BE CONTINUED …
THE'KITTA
.
ความคิดเห็น