คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #86 : Wednesday - แผนคลาดเคลื่อน
REALITY 8
เกมกระชากวิญญาณ ภาค “ ดินแดนฅนบาป “
SIXTH WEEK : WEDNESDAY
หิมะจากท้องฟ้าเริ่มตกลงมาหนักขึ้น ตอนนี้เป็นเวลาเย็น ท้องฟ้าจากที่สดใสแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มอมม่วงอย่างน่าฉงน แดนสนธยากำลังจะมาเยือนพวกเขาอย่างช้า ๆ หิมะที่เกาะกลุ่มอยู่บนยอดไม้พร้อมใจกันล่วงลงมาบนฝากระโปรงรถของกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งหลังจากที่เขาขับรถชนต้นไม้อย่างจัง ควันจากด้านหน้าของรถเริ่มส่งกลิ่นไหม้ออกมาแต่โชคยังดีที่มันไม่มีน้ำมันรั่วออกมา ชายหนุ่มคนขับที่ตั้งสติได้เร็วกว่าเพื่อค่อย ๆ เปิดกระตูรถออกมา เขาไม่ได้รับบาดเจ็บมากนักนอกจากหัวกระแทกกับพวงมาลัยจนช้ำ เขาเดินมาเปิดประตูรถทางฝั่งเดียวกันก่อนที่จะเรียกบลูเบลล์ออกมา ชายหนุ่มเจ้าของชื่อเปรยตาขึ้นอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะรีบสะบัดหัวให้หายเวียนศีรษะ คนทั้งสองเดินลงมา อีกฝั่งนั้นชายหนุ่มอีกคนก็ได้สติเช่นกัน เขากัดฟันพร้อมกับเปิดประตูรถออกมา
“มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า?” บลูเบลล์ถาม วิลที่ยืนอยู่ใกล้ส่ายหัว เขาเดินกลับไปยังส่วนของข้างเบาะคนขับเพื่อไปดูว่าเพื่อนสาวปลอดภัยดีไหม
“แล้วอควาไปไหน?” ชายหนุ่มวิ่งหน้าตาตื่นออกมาเมื่อไม่พบเพื่อนอยู่ในรถ บลูเบลล์หันมองรอบตัวก่อนที่จะพบบางสิ่งที่เขากำลังตามหา
ถัดไปไม่ไกลมากนัก ร่างบางนอนไม่ได้สติ หัวเข่าของเธอถลอกจนเป็นแผลเลือดออกจากที่กระแทกก้อนหินตอนกระเด็นลงมา เธอยังคงไม่ฟื้นขึ้นมาแต่อย่างใด บลูเบลล์และวิลรีบวื่งไปหาร่างนั้นในขณะที่วากลับเดินย่างสามขุม ความดีใจระคนสะใจเริ่มก่อเกิดอยู่ในหัว
เขาภาวนาเพียงอย่างเดียวว่าขอให้เธอไม่ฟื้นขึ้นมาอีก!!
“อควา!!” บลูเบลล์ช้อนหัวของหล่อนขึ้น ร้องเรียกเพื่อให้หล่อนนั้นได้สติขึ้นมาอีกครั้ง ใจของเขาเริ่มไม่ดี ไม่มีแม้แต่เสียงตอบกลับนอกจากเสียงหายใจที่หนักขึ้น เขาเริ่มสบายใจขึ้นมาได้เปราะหนึ่งว่าหญิงสาวนั้นยังไม่ตาย
“ผมว่าเรารีบไปทำภารกิจกันดีกว่า ทิ้งเธอไว้ที่นี่ซะแล้วก็เริ่มออกเดินทางกันต่อได้แล้วก่อนที่หิมะจะกลบรอยเท้าพวกนั้นหมด” วาเร่งก่อนที่จะกอดอก ชายหนุ่มแหงนหน้ามามองหน้าของเขา
แววตานั้นแฝงไปด้วยความผิดหวังอย่างถึงที่สุดเมื่อรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้ากลับยังหายใจอยู่
“สะใจแกสินะ ที่เห็นผู้หญิงที่แกเกลียดเป็นแบบนี้ ....” บลูเบลล์พูดเสียงสั่น เขาเริ่มหมดความอดทนกับเขาแล้ว
“มันก็จริงของคุณ ผมอยากให้เธอตายไปซะ ... ผมเบื่อกับความพ่ายแพ้แบบนี้เต็มแก่ จนผมรู้สึกสำลักความพ่ายแพ้ออกแล้วล่ะ แต่ก็เอาเถอะ ถึงพวกคุณไม่ไป ผมจะเป็นคนออกไปตามหาเอง โอเคนะ!” เขาตะคอกก่อนที่จะเดินออกไปจากกลุ่ม ตอนนี้รอยเท้าที่เขากำลังตามล่าเริ่มจางไปเต็มที เขาพยายามเร่งฝีเท้าไปเรื่อย ๆ จนหายลับไปในที่สุด
เมื่อร่างของวานั้นหายไป หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นก่อนที่จะนั่งพิงต้นไม้ใหญ่ เธอก้มมองดูแผลถลอกนิดหน่อยที่หัวเข่าก่อนที่จะมองหน้าวิลและบลูเบลล์
“อควา เธอยัง ..??!!” วิลรู้สึกงงเป็นไก่ตาแตก
“แนบเนียนจนวาติดกับซะแล้วล่ะ” บลูเบลล์ยิ้มให้ เขามองปราดเดียวก็รู้แล้วว่านี่คือการเล่นละคร แผลถลอกแค่หัวเข่าบวกกับพื้นนุ่ม ๆ ของหิมะที่รองรับไว้คงไม่ทำให้เธอถึงกับตายได้
“คาดไม่ผิด ผู้ชายอย่างวาคงมองไม่เห็นหัวคนอื่น เขาคงอยากจะทำให้ชนะ แต่ฉันว่าเขากำลังอ้อมไปนะ ... ก่อนที่รถจะชน ฉันเห็นโรงไม้อยู่ถัดจากเนินลูกนี้ไปที่ปล่องไฟมีควันพุ่งออกมา แสดงว่ามีคนอยู่ที่นั่น และจากเส้นทางนี้ก็จะตรงไปบรรจบกันที่นั่นเช่นเดียวกัน ถ้าเดินลงทางภูเนินจะเป็นการประหยัดเวลามากกว่าที่จะต้องเดินอ้อมไปตามรอยเท้านั้นไป” อควาอธิบายก่อนที่จะยืนขึ้น
“แล้วทำไมไม่เอาวาไปด้วย” วิลยังไม่เข้าใจละครที่เพิ่งจบลงไป
“ก็แค่อยากจะรู้ว่าผู้ชายอย่างวาจะมีน้ำใจช่วยเหลือเพื่อนบ้างหรือเปล่า การเดินจากไปก็เป็นเครื่องหมายยืนยังเป้นอย่างดีว่าจิตสำนึกในความดีของเขาถูกกลบไปจนหมด และนั่นคือบทลงโทษที่เขาควรจะได้รับไม่ใช่เหรอ .. รีบออกเดินทางกันเถอะ ก่อนที่จะท้องฟ้าจะมืด” เธอพูดแค่นั้นก่อนที่จะเดินลงเนินไป บลูเบลล์ส่ายหน้าในความร้ายกาจแกมน่ารักของหญิงสาว เขาอมยิ้มพร้อมกับวิ่งตามเธอไปและต่อด้วยวิลที่วิ่งตามมาติด ๆ
พวกเขาใช้เวลา 10 นาทีในการเดินลงมาจากเนินเขา เมื่อลงมาถึงหน้าโรงเลื่อยไม้ คำตอบก็ปรากฏชัดเจน มีรอยเท้าเดินหายเข้าไปในนั้นจริง ๆ อควาและคนอื่นหันมามองหน้ากันก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง เครื่องจักรมากมายส่งเสียงครืดคราด สายสลิงค์และขวดเหล้าเก่า ๆ ตกกระจายเต็มพื้น มีรอยเท้าเปื้อนหิมะเดินเข้ามาก่อนที่จะเปียกเป็นรอย ประตูด้านหลังนั้นอ้าออก อควาและบลูเบลล์หันมามองหน้ากัน
“มันรู้แผนของพวกเรา ...” อควาที่อยากจะเล่นสนุกกับผู้ชายคนนี้ถึงกับหน้าบึ้งอย่างเห็นได้ชัด
“วาชิงตัดหน้ามาก่อนพวกเราอีก แสดงว่าเรื่องที่อควาโกหกวา ก็รู้ความจริงแล้วอ่ะสิ” วิลทำหน้าหมดหวังอีกคนที่ไม่สามารถแก้เผ็ดผู้ชายคนนี้ได้
“รีบตามวาไปเถอะ คงจะไปไม่ไกลมาก พอจะมีสิทธิ์ไปเล่นเกมร่วมกับมันได้บ้าง” บลูเบลล์พูดก่อนที่จะวิ่งไปยังประตูด้านหลัง ตอนนั้นเองเขาเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งถูกแปะอยู่ทางด้านขวาของเครื่องจักรที่กำลังทำงานอยู่ เขาดึงมันออกก่อนที่จะเริ่มอ่าน
‘โทษนะพวกขี้แพ้ ผมไม่ได้โ.อย่างที่พวกคุณคิด!! ....’
“บ้าจริง!!!” หญิงสาวอย่างจะกรีดร้องออกมาเมื่อรู้ว่าแผนมันพังเพราะความฉลาดหลักแหลมของผู้ชายใจร้ายคนนั้น
“รีบไปเถอะ!” บลูเบลล์ขยำกระดาษทิ้งก่อนที่จะวิ่งออกไป หากแต่อควากลับคว้าแขนองชายหนุ่มร่างสูงนั้นเอาไว้
“นี่นายยังจะมีเวลาไปเล่นเกมกับมันอีกเหรอ?” อควาจ้องหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ไปเล่นเกมกับมันให้ทัน แล้วก็จัดการแก้เผ็ดมันในเกม!!” บลูเบลล์ยิ้มมุมปากพลันนึกถึงเรื่องราวสนุกสนานมากมายในหัว
ตอนนี้เหมือนพวกเขากำลังจะกลายเป็นคนเลวที่รุมทำร้ายวาอยู่อย่างไงอย่างงั้นเลยก็ว่าได้
TO BE CONTINUED …
.
ความคิดเห็น