คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #85 : Tuesday - ลักพาตัว
REALITY 8
เกมกระชากวิญญาณ ภาค “ ดินแดนฅนบาป “
SIXTH WEEK : TUESDAY
พวกเขาทั้งสี่คนวิ่งตามเสียงกรีดร้องของแม่บ้านทั้งสองที่อยู่ด้านล่าง เมื่อมาถึงชั้นล่าง สิ่งที่พวกเขาเห็นถึงกับทำอะไรไม่ถูก บลูเบลล์และวิลมองหน้ากันส่วนอควาได้ปิดปากเอาไว้อย่างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้าของพวกเขานี้
หนังสือพิมพ์ นิตยสารถูกฉีกขาดกระจายเกลื่อนพื้น โซฟามีนุ่นหลุดออกมากองอยู่ ภาพแขวนที่เคยตั้งไว้ก็ล่วงลงมาอย่างไม่เป็นระเบียบ ราวกับว่ามีใครบางคนเข้ามาในบ้านและจัดการทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า เฟอร์นิเจอร์เหล่านี้เองก็เช่นกัน
“แม่บ้าน!!” เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเสียงร้องนั้นทำให้พวกเขาต้องลงมารวมกันที่นี่ สิ่งแรกที่พวกเขาทั้งหมดคิดคือห้องครัว เมื่อมาถึงสภาพของห้องครัวนั้นไม่ได้แตกต่างอะไรกันเลยกับห้องรับแขก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยอยู่บนที่ที่มันควรจะอยู่กลับกระจัดกระจายเต็มพื้นจนไม่มีที่จะให้เดิน
คนที่พวกเขากำลังตามหาเองก็ไม่อยู่ในห้องครัวเช่นเดียวกัน สถานการณ์รอบข้างตอนนี้มีแต่ปริศนาและคำถามมากมายอยู่ในหัว จู่ ๆก็มีบางสิ่งเกิดขึ้นโดยที่ไพวกเขาไม่ทันตั้งตัว
“แม่บ้านหายไปไหนกัน” บลูเบลล์ตั้งข้อสันนิษฐาน บ้านช่องถูกทำลายกระจัดกระจาย แถมคนที่กรีดเสียงร้องทั้งสอคนกลับไม่อยู่ในเวลาแบบนี้ เขาคิดได้อย่างเดียว
โดนลักพาตัว!!
เมื่อคิดได้เขาจึงเดินออกไปยังห้องรับแขก
“นายจะไปไหน?” อควาถามก่อนที่เริ่มมองสิ่งรอบตัวเพื่อเก็บรายละเอียดต่อไป
“บางทีแม่บ้านอาจจะยังไปไหนได้ไม่ไกลก็ได้”
“นี่นายคิดว่า ....”
“อื้ม!” บลูเบลล์พยักหน้าเมื่อรู้ว่าหญิงสาวเพียงคนเดียวในบ้านกำลังคิดอะไรอยู่ พวกเขาต่างเดินตรงปรี่ไปที่ประตู วาเป็นคนเปิดมันออก สิ่งที่พวกเขาทั้งหมดได้เห็นพร้อมกัน บนลานพื้นหิมะที่มีน้อยนิดนั้นปรากฏรอบเท้าจำนวนหลายคู่เดินตรงไปในป่า ทิศทางเดียวกับเส้นทางการขึ้นกระเช้าที่จะไปหมู่บ้านเอียนน์ แต่สิ่งที่คนทั้งสามกลับสงสัยมากกว่าคือบางอย่างที่วางอยู่หน้าประตู
มันคือกล่องไม้เก่า ๆ ใบเล็กที่รอให้พวกเขาเดินเข้าไปเปิดไม้ วิลมองอย่างพินิจพิเคราะห์ เหมือนเด็กที่กำลังรอดูตุ๊กตากระเด้งออกมาจากกล่อง เขาเดินเข้าไปหามันเป็นคนแรกก่อนที่จะเริ่มเปิดมันออก เขาค่อนข้างผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่เจอสิ่งที่เขาคาดคิดเอาไว้
“จดหมาย?” แม้ไม่เข้าใจนัก แต่อควาก็หยิบซองสีน้ำตาลมาไว้ในมือและฉีกมันออก มีข้อความถูกเขียนอยู่ในกระดาษสีขาวนวลนั้น เธอเพ่งมันและเริ่มอ่าน
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเปียโน เป็นรุ่นพี่ภาคสนามในสัปดาห์ที่หกนี้นะคะ ตอนนี้กวาคุณจะเห็นจดหมายฉบับนี้ ตัวประกันของคุณคงไปหลายกิโลแล้วล่ะ ... เอาเป็นว่านี่คือภารกิจที่พวกคุณต้องไปทำนั่นคือการตามตัวประกันของคุณกลับสู่ที่พักอย่างปลอดภัย ซึ่งภารกิจที่พวกคุณต้องผ่านจะมีทั้งหมดเพียงสามฐานเท่านั้น ยังไงซะก็ช่วยเหลือตัวประกันของคุณกลับมาให้ได้ ทางรายการใจดีให้รถจีฟไปใช้ได้ในภารกิจนี้ โชคดี พี่จะรออยู่ที่ปลายทางนะคะ
PiaNO
“กะแล้วเชียวว่าต้องเป็นภารกิจ....” วาสบถ ถ้าเขาพูดออกมาเร็วกว่านี้ก็คงไม่ดูเหมือนคนโง่ก็ได้
“ดูจากรอบเท้าแล้ว ฉันว่าต้องมีคนตัวใหญ่อยู่คนหนึ่งและคนตัวเล็กอีกคนหนึ่ง ส่วนรอยเท้าสองรอยนี้น่าจะเป็นรอยเท้าของแม่บ้านที่ถูกลักพาตัวไป” บลูเบลล์สวมรอยนักสิบจำเป็นอีกครั้ง เขายืนเท้าคาง
“นายรู้ได้ยังไง โคนันมาบอกนายเหรอ?” วิลถามเขาอย่างไม่ใจว่าทำไมเขาถึงรู้หุ่นสรีสระของคนร้าย
“รอยเท้านี้เป็นรอยเท้าที่ใหญ่พอดู แค่นี้ก็รู้ว่าคนรองเท้าใหญ่รูปร่างก็ต้องสูงใหญ่ตามรอยไงล่ะครับ เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ศึกษาไว้บ้างก็ไม่เสียหายนะ” วาเปรยก่อนที่จะหันไปมองวิล เขายืนผิวปากไม่สนใจในคำพูดของผู้ชายคนนั้นเลย
“งั้นเรารีบไปช่วยแม่บ้านสองคนนั้นกันเถอะ ป่านนี้คงตกใจแย่แล้วล่ะมั้ง” วิลกระแซะทั้งบลูเบลล์และอควา ทั้งหมดมองไปยังรถจีฟ บลูเบลล์เดินไปสำรวจรถดูก่อนที่จะพบว่ามันมีกุญแจเสียบคาเอาไว้และเกน้ำมันที่เหลืออยู่เพียงครึ่งถังเท่านั้น
“ใครขับรถเป็นบ้าง?” อควาถามขึ้น ทุกคนสามารถขับรถได้หมดทุกคน พวกเขาจึงตัดสินใจว่าน้ำมันครึ่งถังพวกเขาทั้งหมดจะเป็นคนผลัดกันขับเพื่อไม่ให้ได้เปรียบและเสียเปรียบกัน โดยที่คนแรกนั้นคือวิล แม้ว่าพวกเขาจะไม่ค่อยไว้ใจเด็กหนุ่มน่าตาน่ารักคนนี้ แต่เขาเองก็ยืนกรานหนักแน่นว่าเคยขับรถที่สวนหลังบ้านมาก่อน เรื่องแค่นี้คงไม่ยาก หน้าที่แรกจึงตกเป็นของเขา
พวกเขานั่งประจำที่กันเรียบร้อย วิลเป็นคนขับ ตามด้วยอควาที่นั่งข้างคนขับ ส่วนเบาะหลังนั้นเป็นส่วนของบลูเบลล์และวา พวกเขานั่งมองหน้าออกไปคนละทาง ไม่มีใครพูดอะไรกันเลย เมื่อเครื่องสตาร์ท พวกเขาตัดสินใจกันว่าจะขับไปตามรอยเท้านั้นที่ตรงเข้าไปในป่า เมื่อเครื่องยนต์เริ่มออกมาได้สักสิบนาที พวกเขากำลังไล่ตามรอยเท้านั้นไป บางสิ่งบางอย่างก็โปรยปรายลงมาจากฟ้า หญิงสาวเอามือออกไปรองรับสิ่งนั้นที่ค่อย ๆ ล่วงลงอย่างช้า ๆ
หิมะ ....
“ท่าไม่ดีแล้วสิ” วาเอามือกุมขมับกลัวว่าภารกิจในครั้งนี้จะล้มเหลวอีก ตั้งแต่เขาได้มาเข้าร่วมเกม มีเพียงภารกิจบนเครื่องบินและภารกิจทำความรู้จักกับชาวเมืองเท่านั้นที่ประสบผลสำเร็จ นอกนั้นเหลวไม่เป็นท่าเลย
“ถ้าหิมะตกลงมาแบบนี้เรื่อย ๆ มีหวังกลบรอยเท้านั้นหมดแน่ ๆ” อควาหันมาบอกวิล เขาพยักหน้ารับก่อนที่เร่งเครื่องยนต์ให้เร็วขึ้นกว่าเดิมเพื่อแข่งกับเวลาของธรรมชาติที่กำหนดเอาไว้ เมื่อใดที่หิมะตกหนักขึ้น ไม่เพียงแต่เครื่องยนต์เท่านั้นที่จะดับ แต่รอยเท้าซึ่งเป็นคำใบเดียวที่พวกเขากำลังตามไปก็จะถูกฝังลงไปบนพื้นเช่นกัน
เมื่อเห็นท่าไม่ดี วิลจึงเร่งเครื่องไปเรื่อย ๆ หิมะเริ่มส่งสัญญาณมาแล้วในอีกไม่ช้า ทั้งอควา บลูเบลล์ก็มองหาคำใบ้ที่อาจจะเป็นข้อมูลอื่นนอกจากรอยเท้านี้ก็เป็นได้ ส่วนวานั้น เขานั่งเหม่อออกไปนอกหน้าตา ในใจคิดถึงแต่ภารกิจว่าเขาจะทำสำเร็จหรือไม่ในเมื่อมีตัวถ่วงมากมายขนาดนี้ ความเร็วของเครื่องยนต์ บวกกับความไม่ระวัดระวังของวิลและทุกคนทำให้พวกเขาพลาดอะไรไปบางอย่าง
ปึด!!
ปุ้ง!!
ล้อรถยนต์ทางส่วนซ้ายของรถเกิดเหยียบเข้ากับอะไรบางอย่าง เสียงร้องด้วยความตกใจของทั้งหมดนั้นดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน มือของวิลไม่สามารถบังคับพวงมาลัยที่อยู่ตรงหน้าเขาได้อีกแล้ว ล้อรถทำให้ตัวของรถเป๋ไปมาเป็นงูเลื้อย ประตูทางด้านซ้ายเปิดออกจากแรงส่ายทำให้อควาซึ่งอยู่ตำแหน่งนั้นกระเด็นออกไปจากเบาะนั่ง ส่วนที่เหลือก็พุ่งชนกับต้นไม้อย่างแรงจนหิมะที่อยู่บนต้นไม้นั้นหล่นลงมาทับหน้ารถเอาไว้
TO BE CONTINUED ….
.
ความคิดเห็น