คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #79 : Friday - ถึงเวลาเอาคืน
REALITY 8
เกมกระชากวิญญาณ ภาค “ ดินแดนฅนบาป “
FIFTH WEEK : FRIDAY
วายืนหัวเราะอยู่เบา ๆ บนโต๊ะอาหารที่เขาเพิ่งถูกมัดมา ไม่มีทีท่าว่าจะออกตามหาใครเลยสักคน สิ่งที่บลูเบลล์ต้องทำตอนนี้คือการต้อนชายหนุ่มตรงหน้าให้ร่วมมือกับเขา เขาเพียงคนเดียวไม่สามารถที่จะช่วยคนอื่น ๆ ได้ครบเพราะฉะนั้นเขาต้องให้วาเป็นอีกคนที่ช่วยตามหาเพื่อนคนอื่น ๆ
ไม่งั้นไม่ทันเวลาแน่!!
“ถ้างั้นนายคงจะอ่อนแอเกินกว่าที่จะช่วยอื่นสินะ” เสียงหัวเราะของวาเงียบหายไปเมื่อบลูเบลล์เอ่ยประโยคนั้นขึ้น
“เมื่อกี้คุณพูดว่ายังไงนะ”
“ฉันบอกว่านายมันขี้ขลาดอ่อนแอเกินกว่าจะช่วยเหลือคนอื่นไง รู้ตัวไหมนายมันกระจอก!” สิ้นเสียงของบลูเบลล์ วาพุ่งเข้ามากระชากปกเสื้อพร้อมกับง้างหมัดขึ้นใส่ชายหนุ่มตรงหน้า
ชายหนุ่มยิ้มมุมปากก่อนที่จะจับเข้าที่หมัดนั้นอย่างแม่นยำ วาถลึงตาใส่อย่างหมดความอดทน เขามองหน้าของชายหนุ่มกลับอย่างไมพ่อใจเท่าใดนัก มือขวาของบลูเบลล์ผลักแขนนั้นออกก่อนที่จะผลักวาลงไปกองกับพื้น
“ผู้ชายอย่างนายอ่อนว่ะ อ่อนแอเกินกว่าจะช่วยเหลือคนอื่น!” เขาตะคอกใส่หน้าไปหนึ่งทีก่อนที่จะเดินหาห้องนอนภายในบ้าน เมื่อเจอห้องที่ต้องการเขาเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อคลุมสีดำออกมาสองตัว ตัวหนึ่งเก็บไว้ที่เขาส่วนอีกตัวเขาโยนใส่หน้าวาโดยที่ไม่สนว่าเขาจะเจ็บหรือเปล่า
“ถ้าอยากจะเป็นคนดีล้างบาปสักครั้งก็ตามมา แต่ถ้าไม่ .. ก็วิ่งหางจุกตูดเป็นลูกหมาโดนเตะไปรอที่บ้านพักแล้วกัน” เขาพูดก่อนที่จะยิ้มมุมปากอย่างเหยียดหยาม ริมฝีปากนั้นช่างเต็มไปด้วยความสะใจระคนกับการดูถูก เขามองหน้าอีกครั้งก่อนที่จะใส่เสื้อคลุมค่อย ๆ เปิดประตูออกไปทีละนิดและเดินย่องออกไป การใส่เสื้อคลุมของเขาจะช่วยป้องกันการถูกสังเกตไปได้ในระดับหนึ่ง
เขาเดินออกไปจากบ้านหลังนั้น ทิ้งให้วาอยู่เพียงคนเดียวในกระท่อม ชายหนุ่มในเสื้อคลุมสีดำเดินออกมาจากบ้าน ทางด้านขวานั้นเป็นทางออกของหมู่บ้านที่ล้อมรั้วไม้ธรรมดา ๆ เอาไว้ ส่วนตัวของเขานั้นหันหน้ากลับมา เดินดุ่ม ๆ ไปที่บ้านอีกหลังที่เปิดไฟทิ้งเอาไว้ ชาวบ้านพวกนั้นเองก็ไม่ได้สนใจเขาสักเท่าใดนัก เนื่องจากเสื้อคลุมที่กลมกลืนกันจึงทำให้ไม่เป็นจุดเด่น เขาเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงหลังบ้านที่เปิดหน้าต่างทิ้งเอาไว้ เขาทำเช่นเดียวกันคือปีนขึ้นไปบนโต๊ะไม้เก่าและจ้องมองดูสิ่งที่อยู่ภายในห้อง
ด้านในนั้นเป็นห้องอาหารขนาดกลาง ไม่ใหญ่และไม่เล็กจนเกินไป บนโต๊ะอาหารมีจานที่เต็มไปด้วยเครื่องคาวหวานมากมายเรียงรายให้เลือกหา ถัดไปนั้นมีร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งกินซุปอยู่พร้อมกับหัวเราะร่วนอย่างชอบใจที่เห็นสามสาวถูกมัดติดไว้กับเก้าอี้ แพร มิยอง และอควาถูกมัดแขขนติดกับเก้าอี้ไม่สามารถขยับร่างกายออกมาได้เลยแม้แต่น้อย ที่ปากถูกมัดไว้ด้วยเช่นกัน ดูท่าทางว่ามิยองจะหวาดกลัวการร่วมโต๊ะอาหารในครั้งนี้มากเลยทีเดียวเพราะเสียงสะอื้นของเธอดังก้องอยู่ภายในห้อง
“กินสิจ๊ะแม่หนู เนื้อดีดีทั้งนั้น กว่าพวกฉันจะชำแหละมาได้มันยากเย็นนาดไหน ถ้าไม่ลองแล้วจะเสียดายมาก ๆ เลยนะ” ชายคนนั้นพูดก่อนที่จะกลอกตาไปมาอย่างน่ากลัวพลันยิ้มส้อมจิ้มลงไปบนลูกตาที่อยู่ในซุปยัดใส่ปากอควา
เธอเบนหน้าหนีหากแต่มันก็ยังตามไม่เลิก หญิงสาวรู้สึกไม่ปลอกภัยเอาเสียเลยในเวลาที่แสนโหดร้ายนี้ เธอค่อย ๆ หันกลับมาจ้องตากับมันเพราะคิดว่าวิธีนี้อาจจะทำให้มันกลัวบ้างก็ได้
“ไปตายซะไอ้พวกวิปริต!” เธอพูดพรางถ่มน้ำลายลงบนมือของเขาทำให้ชายคนนั้นเริ่มไม่พอใจ ยืนขึ้นก่อนที่จะง้างมือขึ้นกลางอากาศ แต่ตอนนั้นเองที่เสียงประตูดังขึ้น
“ขอโทษครับคุณผู้ชาย พอดีว่าด้านนอกให้ท่านไปรับเหล่าเข้ามากินเพิ่มครับ” เขามากระซิบ ชายคนนั้นพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องทิ้งไว้เพียงคนในผ้าคลุมและร่างของสามสาว
“พวกแกต้องการอะไรกันแน่!” แพรเริ่มหัวเสีย เขาหันมามองหน้าเธอก่อนที่จะถอดผ้าคลุมออก
“บลูเบลล์ ... ” อควาตกใจระคนดีใจที่เห็นเพื่อนของเธอมา ชายหนุ่มบอกให้ทั้งหมดเงียบเสียงก่อนที่จะรีบแก้มัดทั้งสามออก หากแต่แก้ได้เพียงแพรคนเดียวเท่านั้น ชายในชุดเผ่าเดินกลับเข้ามาที่ห้องโชคดีที่เขาไม่ทันสังเกตเห็นมือของแพรที่หลุดออก
“แกไปยืนทำอะไรตรงนั้นวะ?” เขาเลิกคิ้ว มองบลูเบลล์ในชุดคลุมอย่างไม่พอใจ
“คุณผู้ชายค่ะ แพรอยากลองชิมลูกตานั้นจังเลยว่ามันจะอร่อยอย่างที่ท่านว่าหรือเปล่า?” แพรส่งสายตาเย้ายวนไปให้ชายคนนั้น เขายิ้มเหมือนคนโรคจิตก่อนที่จะเดินถือส้อมยื่นไปใกล้ปากหญิงสาว
“ดูท่าว่ามันจะไม่อร่อยเลยนะ ... อยากกินอย่างอื่นมากกว่า ...” สีหน้าที่เย้ายั่วเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ดุดัน ไม่เพียงเท่านั้น เธอรีบหยิบส้อมที่วางอยู่คู่กับมีดหน้าหน้าขึ้นและปักลงบนมือของชายหนุ่ม ยังไม่ทันที่เขาจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ มีดหั่นสเต็กตรงหน้าหล่อนถูกหยิบขึ้นก่อนที่จะแทงเข้าไปในช่องปาก เธอกดมันแน่นก่อนที่จะกระชากออกทำให้ช่องปากอ้ากว้างขึ้นอย่างน่ากลัว ชายคนนั้นดิ้นพล่านอยู่สักพักก่อนที่หยุดไป แพรลุกขึ้นช่วยบลูเบลล์แกะเชือกของอควาและแพรออก
“วิลกับวาล่ะ?” รุ่นพี่สาวถามหาเมื่อไม่เห็นสองหนุ่มมาด้วย
“วิลน่ะผมไม่รู้ .. แต่ไอ้วาน่ะผมเจอมัน แล้วมันก็หนีไปแล้ว” เขาพูดก่อนที่จะก้มหน้า ทุกคได้แต่อึ้ง
ไม่คิดว่าวาจะเลวได้ถึงขนาดนี้!!
“เรามาช่วยคิดกันก่อนดีกว่าว่าจะทำยังไง ... ตอนฉันเข้ามาในห้องนี้ ข้างหน้าห้องจะมีอาวุธอยู่สองสามอย่าง ข้างนอกที่มันกลังสนุกอยู่มีถังดินปืน เราต้องใช้ธนูยิงใส่ถังให้ดินปืนกระจายลงมาแล้วใช้ไฟจุดเผามันซะ จากนั้นก็หนีไป ข้างนอกนั่นวิลกำลังโดนพวกนั้นย่างไฟ ฉันเห็นมัน .. เราต้องรีบไปช่วยเขาออกมาแล้วทำตามอย่างที่ฉันบอกเมื่อกี้” อควาอธิบายรายละเอียดจากสิ่งที่เธอเห็นมาทั้งหมด ตอนนี้พวกเขาเห็นด้วยกับความคิดของหญิงสาว ทั้งหมดเดินไปด้านหน้าก่อนที่จะหยิบอาวุธที่วางเรียงรายอยู่คนละอัน แพรแยกตัวมาที่ห้องแต่งตัวและส่งเสื้อคลุมให้คนละตัวที่เธอได้มาจากในห้องเมื่อครู่ ทุกคนตอนนี้ใส่เสื้อคลุมกันหมด แผนการต่อไปจึงเริ่มขึ้น
เสียงเพลงยังคงดังอย่างสนุกสนาน พวกมันกำลังร่ายรำกันอย่างมีความสุข คนในชุดคลุมสี่คนเดินออกมาก่อนที่จะมองหาวิล ไม่นานนักเขาก็เห็นเพื่อนถูกมัดอยู่กับไม้ข้างกองไฟนั้น คนหนึ่งเดินเข้ามาหาวิลที่นั่งเงียบ
“ฉันเอง .. แพร” หญิงสาวพูดเบา ๆ เมื่อรู้ว่าเป็นเพื่อน วิลถึงกับยิ้มออกมา เธอพยายามแกะเชือกให้เบามือและไม่ให้คนพวกนั้นสงสัย
“เธอไม่ใช่คนในหมู่บ้านเรานี่!” เสียงหนึ่งดังขึ้นอยู่ในงาน มันดังพอที่จะทำให้ทุกคนได้ยินเสียงนั้นอย่างชัดเจน
มิยองถูกทักขึ้นเอาซะดื้อ ๆ เจ้าของเสียงนั้นเดินเข้ามาก่อนที่จะกระตุกเสื้อคลุมออกเผยให้เห็นใบหน้าที่ซ่อนอยู่ในผ้าคลุมนั้น “กะอยู่แล้ว เธอใส่เสื้อกลับตะเข็บกับคนอื่นซึ่งถือว่ากฎของที่นี่มาก เธอเป็นผู้บุกรุก!!” เขาตะโดนลั่น ทุกคนที่กำลังครื้นเครงกันอยู่หันมาหยิบจับอาวุธที่ติดตัวอยู่ตลอดเวลา คราวนี้พวกเขาจึงหนีไม่ได้แล้ว
ต้องสู้อย่างเดียว!!
ชายหนุ่มจับร่างของมิยองเอาไว้ เสียงเธอร้องดังลั่นก่อนที่เธอยับดีดตัวลงมาและใช้มีดในมือจ้วงแทงร่างนั้นก่อนที่จะรีบทรงตัว แพรรีบแก้มัดวิลออกแต่พวกมันคนหนึ่งวิ่งเข้ามา วิลสั่งให้แพรหลบ เธอหลบตามสัญชาตญาณก่อนที่วิลจะเหวี่ยงเสาที่มัดอยู่กับมือของเขาไปกระแทกร่างนั้นจนเซถลาไป
“เสานี้ยังมีประโยชน์อยู่จริง ๆ ด้วยเนอะ” วิลพูดเหมือนเด็กเจอของเล่น เขาและแพรมองหน้าก่อนที่จะรีบวิ่งหลบการโจมตีของพวกชาวบ้านอย่างคล่องตัว
ทางด้านของอควา เธอเปิดถังดินปืนก่อนที่จะโรยไปรอบ ๆ ที่พวกมันยืนอยู่พร้อมกับต้องคอยหลบมีดพร้าที่พุ่งเข้ามาหาเธอ บรรดาอาวุธพวกนั้นปักลงบนถังดินปืนทำให้มันทะลักลงมาได้ไม่ยาก ส่วนบลูเบลล์ก็ถือคบเพลิงไฟเอาไว้เตรียมรอให้อควาให้สัญญาณ พวกทั้งหมดวิ่งมาจนถึงทางออกพร้อมกับอควาที่โรยดินปืนมาเรื่อย ๆ ด้านหน้าทางออกนั้นมีพวกมันสองคนถือหอกอยู่ในมือ
“ทำยังไงล่ะ!!” มิยองหันมาถามน้อง ๆ
“ปะทะมันไปเลยพี่ ตายเป็นตาย!!” บลูเบลล์พูดอย่างไม่กลัวเสีย เขาวิ่งนำคนอื่นไปก่อน แต่ยังไม่ทันที่จะถึงจุดนั้น พวกมันคนหนึ่งหันหอกไปกระทุ้งคอของอีกฝ่ายที่ไม่ทันระวังตัวจนล้มลง พวกเขาไม่ค่อยเข้าใจนักแต่ทั้งหมดก็รู้ว่าเขาทำไปทำไม เมื่อมาถึงทางออก บลูเบลล์ไม่รอช้ารีบทิ้งคบเพลิงลงไปจนไฟลุกติดไปตามดินปืน
เสียงพวกมันต่างร้องระงมเมื่อไฟลุกท่วมตัว ชุดประจำเผ่าติดไฟลามไปเรื่อย ๆ จนเข้าไปในบ้าน หมู่บ้านของพวกมันกำลังจะถูกเผ่าให้หายสาบสูญไปจากโ,กใบนี้ พวกเขาไม่หันกลับไปดูว่าสภาพของพวกมันจะเป็นเช่นไร ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดวิ่งกลับมาที่ลำธารแห่งเดิม ตรงนั้นพวกเขาเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีชั้นหินที่จะสามารถปีนกลับขึ้นไปได้ พวกเขาต่างพยุงตัวและขึ้นมาจนถึงด้านบนได้สำเร็จ
“พวกเรารอดแล้ว!!!” แพรกอดมิยองและวิลเอาไว้แน่นจนพวกเขาทั้งสองเกือบจะหายใจไม่ออก อควาและบลูเบลล์ได้แต่ยืนมองคนในผ้าคลุมที่ถอดเสื้อคลุมหัวออก
“ขอบใจนะวา ฉันคิดว่านายจะไปแล้ว” บลูเบลล์ยิ้มให้ก่อนที่จะยื่นมือออก
“ผมไม่ได้อยากจะช่วยพวกคุณหรอกนะ ผมแค่อยากฆ่าพวกคุณ .. ด้วยตัวของผมเองก็แค่นั้น” วายิ้มมุมปากก่อนที่จะเดินจากไป บลูเบลล์ชักมือกลับก่อนที่จะมองร่างนั้นเดินนำหน้าหายไปในบ้านพักตากอากาศ
|
ห้องเหยียดหยาม (ส่งก่อน 12.00 ที่ข้อความลับ)
ชื่อเล่นพร้อมรหัส :
ความรู้สึกต่อภารกิจประจำสัปดาห์ : (ทุกคำตอบตอบในฐานะผู้เล่นไม่ใช่คนอ่าน)
ตัวอันตรายในสายตาคุณ 3 คนพร้อมเหตุผล :
คนที่ควรกำจัดออกในเกมสัปดาห์นี้พร้อมเหตุผล :
|
TO BE CONTINUED ….
.
ความคิดเห็น