คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #78 : Thursday - ความจริงที่หายไป
REALITY 8
เกมกระชากวิญญาณ ภาค “ ดินแดนฅนบาป “
FIFTH WEEK : THURSDAY
ชายหนุ่มผงะถอยหลังออกเมื่อเห็นว่าคนคนนั้นมีสร้อยแบบเดียวกับที่วิลสวมตอนก่อนที่จะแข่งขันเทศกาลเรนเดียร์เอียนน์เมื่อสองสัปดาห์ก่อน ทำไมสร้อยคอที่มีรูปร่างเหมือนกันถึงมาอยู่บนคอของบุคคลปริศนานี้ได้ ความกลัวนั้นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทำให้ขนลุกชันอย่างไม่มีสาเหตุ หากแต่ความอยากรู้อยากเห็นก็มีมากขึ้นเช่นกัน เขาใจดีสู้เสือ ค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างที่แน่นิ่งอยู่ แสงเทียนกระทบเข้ากับใบหน้าจนเขาเห็นทุกอย่างที่อยู่บนใบนั้น
ลำคอของเหยื่อถูกปาดด้วยของมีคม มันกดลงลึกมากและเท่าที่เขาเห็น หลอดลมและลูกกระเดือกนั้นไม่ได้อยู่ในที่ที่มันควรจะอยู่ หมายความว่าเขาคนนี้โดนฆ่าและถูกควักเครื่องในออกจากร่างกาย เลือดนั้นแห้งกรังติดตามลำคอ รอบรอยแผลและเสื้อตัวใหญ่ ภาพตรงหน้าที่เกิดขึ้นทำให้เริ่มจะเป็นห่วงเพื่อน ๆ โดยเฉพาะอควา
นี่พวกเขาอยู่ที่ไหนกันแน่ ....
ตอนนี้เขาต้องพยายามหาทางออกไปจากกระท่อมบ้าที่มีแต่ศพนี้ให้ได้เสียก่อน เขาพยายามขยับตัวไปใกล้ ๆ ศพก่อนที่จะเริ่มควานหาบางอย่างจากกระเป่าเสื้อ มันคือมีดพกขนาดเล็กที่สนิมเริ่มเกาะ เขาใช้เวลาอยู่พักหนึ่งในการตัดเชือกนั้นออก มันไม่ง่ายเลยที่คนถูกมัดจะต้องมานั่งตัดเชือกที่มือของตัวเอง ไม่นานนักเชือกก็คลายออก มือทั้งสองเป็นอิสระ เขาเก็บอาวุธไว้ในกระเป่ากางเกงก่อนที่จะดูสร้อยคอนั้น ชื่อของมันสลักอยู่
เบอร์ตั้น ....
บลูเบลล์รู้แล้วว่าศพที่อยู่ตรงหน้าคือศพของหนึ่งในสิบหกผู้เล่นจากเทศกาลเรนเดียร์เอียนน์ ความอยากรู้ของเขาทั้งหมดถูกเปิดออกอย่างแจ่มแจ้ง แท้จริงแล้วการหายตัวไปของคนทั้งหมดเมื่อหลายปีที่ผ่านมา ความจริงแล้วคือฝีมือของพวกวิปริตที่จับมาทรมานและอาเครื่องในทั้งหมดไป
เขาเริ่มมองหาทางออกที่จะหนีไปจากสถานที่แห่งความตาย มีหน้าต่างเล็ก ๆ ที่พอจะกระโดดออกไปได้ เขารีบวิ่งไปหมอบอยู่ใต้หน้าต่างก่อนที่จะชะโงกหน้าเล็กน้อยเพื่อดูความเคลื่อนไหวด้านนอก
บริเวณรอบ ๆ นั้นมีบ้านที่มีลักษณะเหมือนกระท่อมมากมายตั้งเรียงรายอยู่ แต่ละหลังนั้นจะมีคบเพลิงปักไว้ ส่วนด้านหน้าจะมีลานกว้างที่ตอนนี้ถูกแปรสภาพให้กลายเป็นกองเพลิงขนาดยักษ์ที่มีควันมากมายพวยพุ่งออกมา รอบ ๆ กองไฟมีกลุ่มชายหญิงหลายคน พวกนั้นแต่งตัวเหมือนเผ่าอินเดียแดง พวกเขากำลังเริงร่ากับเสียงกลองและเสียงเครื่องดนตรีที่เลียนเสียงของสัตว์ใหญ่
นี่แหละ เสียงที่เขาได้ยินก่อนที่มันจะเล่นงานเขาและเพื่อน ๆ ...
เขาค่อย ๆ กระโดดออกมาจากหน้าต่างโดยอาศัยจังหวะที่พวกมันกำลังสนุกสนานอยู่นี้ สมองของเขาตันไม่แผนอะไรอยู่ในหัว รู้แต่ว่าตอนนี้พวกเขาต้องตามหาตัวเพื่อน ๆ ให้เจอและหนีออกไปจากหมู่บ้านกินเนื้อคน สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือการเดินตามหาจากบ้านทีละหลังที่เปิดไฟเอาไว้เท่านั้น
เขาเริ่มเลาะข้างทางมาเรื่อย ๆ จนถึงบ้านหลังที่สี่ มันเปิดไฟสว่างจ้าเอาไว้ เขารีบปีนมองลอดไปทางช่องหน้าต่างโดยอาศัยโอ่งดินหลังบ้านเป็นอุปกรณ์ช่วย ด้านในมีผู้ชายคนหนึ่งถูกมัดติดกับโต๊ะอาหาร กลิ่นอาหารโชยเตะจมูกออกมาจากห้องครัว ร่างบนโต๊ะนั้นพยายามดิ้นขัดขืนพันธนาการของเชือกที่มัดแน่น หากแต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย สิ่งที่เขาทำได้เพียงอย่างเดียวคือพยายามดิ้นให้หลุดเท่านั้น
นี่คือจังหวะดีที่เขาจะเข้าไปแก้มัดเชือกออกและช่วยชีวิตเพื่อนของเขา ได้ทีบลูเบลล์รีบกระโดดเข้าไปในบ้านอย่างเงียบเชียบ รีบวิ่งไปหาร่างนั้น ชายหนุ่มบนโต๊ะได้ยินเสียงของบลูเบลล์จึงรีบหันกลับไปมอง ในตอนนั้นเองที่สายตาทั้งสองปะทะกัน
“อย่าเพิ่งพูดอะไร ตอนนี้ฉันต้องช่วยนายออกมาก่อน” เขาพยายามพูดให้เงียบเชียบมากที่สุด เขาเริ่มเดินไปที่ปลายโต๊ะและแก้มัดเชือกนั้นออกช้า ๆ
ต่อมาเขารีบวิ่งมายังหน้าอกของชายหนุ่ม พยายามแก้มัดเชือกให้ออก หากแต่ครั้งนี้มันแน่นเกินไป คงต้องใช้เวลาเล็กน้อย ระหว่างนั้นเองสายตาของเขาก็มองข้างหลังก่อนที่จะทำตาโตหนึ่งครั้งและมองไปข้างหลังอีก สัญญาณแบบนี้บลูเบลล์รู้ดี
มีบางอย่างอยู่ข้างหลังเขา!!
เขารีบคว้ามีดพกออกมากระเป๋ากางเกง หันหน้าไปพบร่างหนึ่งที่ถือมีดทำครัวพุ่งเข้ามาหาเขา เขากระโจนไปทางด้านหลังก่อนที่จะหันมาปะทะร่างกัน
“แกต้องการอะไร จับพวกเรามาทำไม!” เขาถามหากแต่สายตาก็ลองมอบชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงเป็นระยะ
“เพราะพวกแกเป็นพวกเอียนน์ไงล่ะ!” สิ้นเสียงของหล่อน เธอวิ่งเข้ามาพร้อมกับมีดปลายแหลมในมือ
เขาจับเข้าที่ข้อมือของเธอก่อนที่จะจับล๊อคแขนและดันเข้ายังผนัง ศีรษะของหล่อนกระแทกจนหมดสติไป เป็นโอกาสดีที่เขาจะหนีไปจากที่นี่อีกครั้ง
เขารีบวิ่งไปที่โต๊ะและแก้มัดเชือกตรงหน้าออกออก เมื่อเชือกคลาย ชายหนุ่มลุกขึ้นก่อนที่จะสะบัดผ้าที่มัดกับปากออกจนหลุด
“เหตุผลแบบนี้มันไร้สาระมาก” ชายหนุ่มถ่มน้ำลายลงพื้นเมื่อมีเศษผ้าสกปรกติดอยู่ในช่องปากองเขา
“มันคงสังเกตพวกเรามาตั้งแต่ที่เราเข้าไปในเมืองนั้น!” ปากของบลูเบลล์ก็พูดในขณะที่ตาของเขาพยายามมองดูเหตุการณ์ที่อยู่นอกบ้านนั้นตลอดเวลาก่อนที่จะหันกลับมาในบ้านเมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครเข้ามาในนี้สักพักหนึ่ง
“เราต้องช่วยกัน” เขาเสนอความคิดที่ดูไม่เข้าท่านักสำหรับชายหนุ่มคนนั้น
“ทำไมผมต้องช่วยพวกคุณในเมื่อผมก็สามารถจะหนีออกไปได้แล้ว” เขาเปรยก่อนที่จะยักไหล่ขึ้น
“เพราะฉันช่วยนายเอาไว้ไง...นายเป็นหนี้บุญคุณฉัน”
“ผมไม่สนเรื่องบุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระหรอกนะ ดีซะอีก ผมจะได้กลับไปคนเดียว แล้วเอาเงินกลับบ้าน ไม่ดีกว่าเหรอ” เขายังคงพล่ามไปเรื่อย บลูเบลล์เริ่มจะหมดความอดทนกับคนที่เดินอยู่ตรงหน้านี้ บลูเบลล์ต้องพยายามหาทางที่ทำให้เขาช่วยเหลือเพื่อนคนอื่น ๆ ให้ได้ เพราะเขาเพียงคนเดียวคงไม่มีเวลามากพอจะช่วยเหลือเพื่อ ๆ ให้ครบและหนีออกไปด้วยกัน เขาไม่น่าไปช่วยมันไว้เลย
ไม่น่าไปช่วยวาเอาไว้เลย!
TO BE CONTINUED …
.
ความคิดเห็น