คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #60 : Thursday - ยั่วโมโห
REALITY 8
เกมกระชากวิญญาณ ภาค “ ดินแดนฅนบาป “
THIRD WEEK : THURSDAY
ในห้องสมุดอุณหภูมิเริ่มเย็นขึ้น เสียงฮีทเตอร์นั้นดังเพราะการทำงานอย่างหนัก ขนมผิงเริ่มจิบชาร้อนด้วยความกระหาย เธอตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นทั้งหมดในช่วงเทศกาลเรนเดียร์เอียนน์ให้ทั้งบลูเบลล์และอควาได้ฟังถึงความสยดสยองกับสิ่งที่พวกเธอไปเห็นมาท่ามกลางหิมะขาวโพลน คนทั้งสองหลังจากที่ทราบเรื่องราว คิ้วทั้งคู่เกิดขมวดผูกกันเป็นปมราวกับคนที่ต้องใช้ความคิดอย่างหนัก
“แล้วมันไม่เห็นพวกเธอสองคนเหรอ?” อควาเริ่มตั้งท่าเป็นนักสืบ
“โขดหินบังพวกเราไว้ เราทำตัวให้เงียบที่สุด ตอนที่พวกมันสามคนไปแล้ว พวกเรารอจนแน่ใจว่าไม่มีใครจึงตัดสินใจวิ่งกลับมาทางเดิม” วิลก้มหน้า
“แล้วทำไม ต้องโกหกเฟอร์โนว่าพวกเธอไม่เจอใครล่ะ” คราวนี้อควาถามขึ้นมาบ้าง
“ฉันยังอยากให้มีเทศกาลดีดีแบบนี้สืบทอดต่อไปจากรุ่นสู่รุ่น มันเป็นวัฒนธรรมหมู่บ้านที่ไม่เหมือนใคร ฉันก็ไม่อยากจะให้ทุกคนกลัว” วิลสวนกลับขึ้นมา เขาอยากแค่รักษาความเป้นเอียนน์ไว้ก็เท่านั้น
บลูเบลล์ถอนหายใจก่อนที่จะเดินมาตบบ่าของเพื่อน “ฉันรู้นะว่านายหวังดีกับคนในบ้าน หวังดีกับทุกคน แต่นายลองคิดอีกแง่หนึ่งสิ ถ้านายไม่บอกเรื่องนี้กับทุกคน รุ่นอื่น ๆ ที่ได้รับเลือกก็จะหายไปเรื่อย ๆ ทุกคนจนกระทั่งไม่มีชาวเมืองเหลืออยู่เลย” เขาพยายามให้เหตุผลที่ฟังดูเข้าท่ามากที่สุด วิลและขนมผิงพยักหน้า พวกเขายอมรับว่าตอนนั้นเขาทั้งสองไม่รู้จะพูดอะไรจึงได้แต่ต้องโกหกไป
“แล้วคนพวกนั้นเป็นใครกัน เหตุผลที่พวกเขาทำคืออะไร?” ขนมผิงพยายามตั้งคำถามให้ตัวเองโดยที่ไม่มีคำตอบอยู่ในใจ
“เหตุผลนั่นเท่าที่ฉันมีอยู่ทั้งหมดสองประเด็น ประเด็นแรกคือ คนพวกนี้มีวัตถุประสงค์อะไรบางอย่างที่แอบแฝงอยู่เป็นนัยน์ ๆ เพราะทั้งหมดคือละครที่คนพวกนั้นแสดง เริ่มจากเครื่องดนตรีที่มีลักษณะคล้ายงาช้าง มันพยายามส่งเสียงเพื่อล่อให้ทุกคนพุ่งมาทางนี้และเริ่มจัดการเหยื่อทีละราย ๆ ฉันยังไม่ปักใจแน่ใจว่าคนพวกนั้นต้องการจะทำอะไรผู้เล่นในเทศกาลนี้ แต่สิ่งที่ฉันคิดต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่” อควาสรุป
“ประเด็นที่สองล่ะ?” บลูเบลล์เริ่มสนใจความคิดเห็นของหญิงสาว
“ประเด็นที่สองคือ ผู้เล่นทั้งหมดอาจจะไปลุกล้ำดินแดนของใครบางคนที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไรนัก แล้วพวกนั้นเกิดไม่พอใจเลยจัดการซะ แค่นั้น”
“ฟังดูเข้าท่ามาก!!” ขนมผิงไม่เห็นด้วยกับความเห็นที่สอง มันดูเหมือนหนังสยองขวัญอย่างที่เธอเคยดูมากไปหน่อย
“นายพอจะรู้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับที่นี่อีกไหม? อย่างเช่นหมู่บ้านประหลาดที่ตั้งอยู่ในภูเขาลึก หรือว่าชนเผ่า ลัทธิปีศาจอะไรแบบนี้?” บลูเบลล์หันขวับมาถามชายหนุ่มที่หน้าครุ่นคิดก่อนที่จะส่ายหน้าเบา ๆ
เท่ากับว่าตอนนี้เขาไม่สามารถสืบสาวเรื่องราวใด ๆ ต่อได้เลย .....
“งั้นก็ลืมไปซะเถอะ คิดซะว่าเราไม่มีทางช่วยอะไรพวกนี้ได้แล้วละกันนะ ถ้ามีเบาะแสอะไรก็มาแชร์กันอีกทีและจัดการเปิดโปงเทศกาลประหลาดนี้อีกครั้ง โอเคไหม?” สาวหน้าสวยถามความเห็นจากเพื่อนร่วมทีมทั้งหมด ตอนนี้พวกเขาไม่มีความเห็นอะไรมากมายนัก มาคิด ๆ ดูแล้วมันเป็นเรื่องไกลตัวมาก และอีกอย่าง มันไม่ใช่กงการของพวกเขาที่จะต้องมานั่งหาคำตอบอะไรที่ไม่เข้าท่า ทั้งหมดจึงปิดแฟ้มคดีนี้เอาไว้ชั่วคราวก่อนที่จะเริ่มพูดคุยกันถึงประเด็นอื่นต่อ ๆ ไป
บลูเบลล์และอควายังคงปิดเงียบเรื่องที่วาจะลงมือทำให้พวกเขาทั้งสองฟัง เพราะขืนพูดไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไรมีแต่จะมองหาว่าคิดมากซะด้วยซ้ำ ทั้งสคู่จึงเปลี่ยนเรื่องการสนทนาถึงสภาพอากาศที่กำลังเกิดขึ้นนี้แทน
ภายในห้องครัว เมื่อสิบห้านาทีที่แล้ว แพรและแม่บ้านอีกสองคนกำลังจับกลุ่มกันซุบซิบ่าวดาราที่กำลังตกเป็นข่าวดังจากทุกช่องโทรทัศน์อย่างสนุกปาก เมื่อข่าวของดาราหมดลง แม่บ้านทั้งสองจึงขอตัวไปทำความสะอาดรอบ ๆ บ้าน แพรยิ้มรับก่อนที่จะขอตัวอยู่ในห้องครัวเช่นเดิม เธอเกิดอยากจะกินอะไรร้อน ๆ เพราะตอนนี้อากาศรอบตัวเริ่มเย็นขึ้นทุกที ๆ
“ชาร้อน .. โกโก้” เธอหยิบซองชาและผงโกโก้ขึ้นมา กำลังลังเลว่าจะกินอะไรดี ยังไม่ทันที่เธอจะได้เลือกอะไร ร่างบางของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องครัว แพรหันไปมองก่อนที่หันกลับไปที่เดิมอย่างไม่สนใจ
“กินผสมกันเลยสิ”
“หยอกได้แรงมากนะคะ!” หญิงสาวกระแทกเสียงก่อนที่จะวางกระปุกโกโก้ลงไว้ที่เดิม
“เธอคิดว่าเธอเป็นใครเหรอ?” จู่ ๆ บอลลูนก็โพล่งขึ้นเล่นเอาแพรหยุดชะงัก หันไปมองหน้าของคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจความหมาย เธอเลิกคิ้วเป็นสัญญาณคำถาม
จุดประสงค์ของบอลลูนคือการยั่วโมโหให้แพรเกิดอารมณ์เกรี้ยวกราดขึ้น จากนั้นแพรต้องเริ่มลงมือกับบอลลูน เพียงแค่เธอร้องขอความช่วยเหลือ เมื่อทุกคนมาเห็นเหตุการณ์ที่บอลลูนสร้างขึ้นก็จะเข้าใจผิดคิดว่าแพรจะเข้ามาทำร้ายตน ถึงตอนนั้นทุกคนจะต้องรุมโหวตแพรในช่วงคะแนน VF อย่างแน่นอน
ฉันจะเขี่ยเธอทิ้ง .. ยัยแพร!!
“ฉันไม่คิดว่าฉันเป็นใคร ฉันก็เป็นฉัน เป็นคนที่มีดีกว่าเธอเป็นไหน ๆ โดยเฉพาะไอ้นี่!!” เธอพูดพร้อมกับเหวี่ยงถุงชาใส่หน้าอกของหญิงสาว หล่อนเริ่มยิ้มออกมาในแผนการที่พรกำลังจะเดินเข้ามาติดกับทุกที ๆ
“คนที่มีดีแต่เรือนร่างน่ะ ไม่เหมาะที่จะมายืนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ บาปที่มีแต่กลิ่นคาวสกปรกแบบเธอ สักวันจะต้องลงนรกเหมือนยัยควีน!!” เธอพูดก่อนที่จะเริ่มปลดกระดุมเสื้อออกหนึ่งเม็ด ยีผมตัวเองเหมือนคนบ้า แพรมองหน้าของเพื่อนสาวอย่างไม่เข้าใจ
“กรี๊ดดดดดดดด!!! หยุดเดี๋ยวนี้นะแพร!! อย่าทำร้ายฉันนะ!!!” อยู่ดีดีบอลลูนก็แผดเสียงร้องออกมาซะดื้อ ๆ จนแพรถึงกับสะดุ้งโหยง เสียงร้องของแพร วาเองก็ได้ยินเสียงนั้นอย่างชัดเจน รอยยิ้มเริ่มผุดขึ้นก่อนที่จะวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ ลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปยังห้องครัวเพื่อทำหน้าที่เป็นพยานให้บอลลูน เขายิ้มเยาะออกมาอย่างภาคภูมิใจ
หมากของวากำลังทำงานแล้ว!!
TO BE CONTINUED ….
.
ความคิดเห็น