คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : Friday - ความลับ
REALITY 8
เกมกระชากวิญญาณ ภาค “ ดินแดนฅนบาป “
SECOND WEEK : FRIDAY
ภายใต้หิมะที่กำลังหนาวเหน็บ เสียงร้องของสัตว์ที่คาดว่ามีขนาดใหญ่กำลังโห่ร้องคำรามอย่างน่ากลัว ทั้งห้าคนต่างเดินฝ่าหิมะที่กำลังโหมกระหน่ำไม่ขาดสาย ถัดจากเสียงร้องของสัตว์ปริศนา ยังมีเสียงร้องอีกมากมายดังอยู่เป็นระยะ ฟีฟีถึงกับกอดแขนของเพื่อนสนิทอย่างโรริเกชเอาไว้ไม่ปล่อย
มันเป็นเสียงร้องของผู้เล่นคนอื่น ๆ ....!!
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะหวาดกลัวเพียงใด สิ่งที่เขาต้องตามหาคือกวางดาว เครื่องเซ่นไหว้บูชาเทพเจ้าและคาเรน ผู้เล่นซึ่งเป็นเพื่อนรักของฟีฟี
“ก .. กลับกันเถอะ” เบอร์ตั้นเสียงสั่นเมื่อเดินเข้ามาในป่าลึกเรื่อย ๆ
ไม่มีคำตอบอะไรออกมาจากปากของเพื่อน ๆ อีกสี่คน ขนมผิงเองเริ่มเบื่อกับการเดินหาอะไรที่ไม่มีจุดมุ่งหมายผิดกับวิลที่ต้องการหาความจริงของเรื่องราวการหายตัวไปของผู้เล่นในเกมทั้งหมด ส่วนอีกสามนก็มุ่งมั่นที่จะทำภารกิจของตนให้สำเร็จแค่นั้น
พวกเขาเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ
“กลับเถอะ ... ฉันไม่อยากเล่นแล้ว”
ยิ่งเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ
“คาเรน!! เธออยู่ไหน!!” ฟีฟีตะโกนลั่น เธอเริ่มเป็นห่วงเพื่อนมาก
“จะบ้าเหรอฟีฟี เดี๋ยวไอ้ตัวนั้นมันก็ได้ยินหรอก” โรริเกชปามเสียงดัง
“นั่นมัน ....” ขนมผิงชี้ไปที่บางอย่างตรงหน้า มันกำลังสว่างไสวอยู่เหนือความดำมืดนั้น เธอรู้ดีว่านั่นคือคบเพลิงที่ปักลงบนพื้น ทั้งสามคนเมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งไปยังแสงสว่างนั้นโดยที่ลืมไปเสียสนิทว่าเสียงนั้นเริ่มเข้าใกล้เขามาทุกที
**********************************************
“เยี่ยมมาก แผนการนายใช้ได้เลย” สิ้นเสียงของวา กลับปรากฏร่างของบางคนก้าวเดินออกมาจากใต้ต้นไม้ใหญ่ เขาย่ำพื้นหิมะมาประจันหน้ากับชายหนุ่ม เขาเองก็ไม่ได้มีท่าทีที่หวาดกลัวในสิ่งที่เขาพูดออกไปแต่อย่างใด
บลูเบลล์ยืนจ้องหน้าวาโดยที่ทั้งคู่ไม่ละสายตาออกจากกัน!
“แผนการ? อะไรคือแผนการเหรอคับบลูเบลล์ ผมยังไม่ยักจะรู้” วามองหน้าของเขา ยักไหล่ขึ้นและแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ชายหนุ่มไม่ได้โต้ตอบคู่สนทนานอกจากจ้องหน้าไปอย่างไม่ลดละสายตาออกจากกัน เขายิ้มมุมปากเฉกเช่นที่วาเคยทำก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ตัวของวา
“นึกยังไงถึงใช้วิธีกำจัดผู้เล่นออกด้วยการให้ยืมมือเพื่อนคนอื่นให้ทำแทน .. แบบนี้มันไม่แฟร์เลยนะ” เขากระแอมไอ
“ผมไม่ได้ยืมมือใครนี่นา ผมก็แค่บอกวิธีการที่ผมคิดจะเล่นงานคนอื่นก็เท่านั้น แต่บอลลูนเกิดอยากเล่นด้วยเอง ผมก็คงปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหมครับ” เขายิ้มกว้างเช่นเดียวกับที่อยู่บนกระเช้า
นี่แหล่ะหน้ากากของคนฉลาดอย่างวา!
“แต่ฉันไม่ได้คิดเหมือนนายนะ วิธีการแบบนี้ ...” บลูเบลล์เว้นวรรคคำก่อนที่จะเริ่มเปรยประโยคนั้นออกมา
“ยืมจมูกคนอื่นมาหายใจชัด ๆ !!”
**********************************************
ฟีฟี โรริเกชและเบอร์ตั้นวิ่งสี่คูณร้อยไปยังคบเพลิงที่ถูกปักลงบนพื้นหิมะสีขาวโพลน ทั้งสามภาวนาขอให้เป็นคาเรนหรือไม่ก็เรนเดียร์ที่เขาตามหา ตอนนี้พวกเขาอยากจะกลับบ้านและเลิกเทศกาลนี้เต็มแก่ พวกเขาวิ่งเร็วขึ้น ฝ่าลูกหิมะไป ขนมผิงและวิลที่วิ่งตามหลังไปถึงกับหยุดชะงัก
“คิดเหมือนฉันหรือเปล่า?” วิลหันไปมองหน้าขนมผิง
“คิดอะไรของนาย? ฉันเหนื่อยเลยขอพักแค่นั้นแหล่ะ” เธอหอบหายใจแรง นั่งพิงโคนต้นไม้ ส่วนวิลเองก็ค่อย ๆ ประคองเพื่อนมาพักยังโขดหิน ใจของเขารู้สึกแปลก ๆ คบเพลิงถูกปักเพื่อเรียกจุดสนใจของคนที่พบเห็นเกินไป
มันแปลก!!
“รีบ ๆ ตามพวกนั้นไปเถอะ ฉันจะรออยู่ที่นี่ ฉันเบื่อที่จะต้องเดินแล้ว เหนื่อย!!” ขนมผิงดันไหล่ของวิลให้เดินออกไป จะได้ช่วยพวกนั้นตามหากวางดาวและจะได้กลับไปพักผ่อนที่บ้านพักต่างอากาศสักที
“เหมือนกับว่าคบเพลิงนั่น ....” ยังไม่ทันที่วิลจะได้อธิบายอะไรไปมากกว่านี้
“กรี๊ดดดดดดดดด!!” และแล้วเสียงหวีดร้องของฟีฟีก็ดังขึ้นท่ามกลางมวลหิมะและคบเพลิงที่สว่างไสว
ทั้งคู่ได้ยินเสียงนั้นอย่างชัดเจน มันดังจนพวกเขาสะดุ้งโหยง พวกเขาตัดสินใจชะโงกหน้าผ่านโขดหินไปจนกระทั่งดวงตานั้นเบิกโพลง
ทั้งขนมผิงและวิลรู้ความจริงเกี่ยวกับเทศกาลนี้แล้ว
**********************************************
หิมะขนาดเล็กและใหญ่เท่าเม็ดฝนค่อย ๆ ตกลงมาจากท้องฟ้าสีดำสนิท หากแต่มันก็ไม่สามารถกลบรอยยิ้มที่แสนน่ากลัวของชายหนุ่มอัจฉริยะตรงหน้าบลูเบลล์ได้เลย สายตาของทั้งคู่ยังคงจ้องมองกันราวกับว่าราชสีห์กำลังจะตะครุบเหยื่อที่อยู่ตรงหน้า
“ไม่แรงไปหน่อยเหรอครับ บลูเบลล์” เขาหัวเราะน้อย ๆ ออกมาอย่างน่ารัก
“นายนี่มันไม่แฟร์เลยนะ คิดว่าถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูของคนอื่น ๆ ขึ้นมาจะว่ายังไง บอลลูนต้องตาสว่างและคนอื่น ๆ นั่นล่ะที่จะต้องพลอยเกลียดนายไปด้วย เพราะฉะนั้น เลิกความคิดบัดซบนี่ซะและเดินเกมอย่างแฟร์ ๆ ดีกว่า”
“คนอื่น .. คนอื่น ... คิดว่าคนอื่นจะเชื่อคำพูดของคุณเหรอ หลักฐานที่เป็นเพียงคำพูดมันคงจะไม่มีน้ำหนักที่มากพอหรอกนะ คุณก็รู้ดี คุณไม่ใช่คนโง่อะไร เรื่องแค่นี้ทำไมถึงไม่รู้ล่ะครับ” นั่นคือคำพูดอ้อม ๆ ที่วาจงใจจะสื่อความหมายให้ชายหนุ่มคนนั้นคิด
อย่าพยายามให้โง่เลย เปลืองน้ำลาย!!
เป็นครั้งแรกที่บลูเบลล์รู้สึกว่าตนพ่ายแพ้เกมในครั้งนี้ คนที่ชนะกำลังหัวเราะร่วน ทุกสิ่งที่วาพูดเป็นจริงทุกอย่าง ถ้าไม่มีพยานวัตถุที่สามารถไปบอกคนอื่นได้ จะต้องไม่มีใครเชื่อคำพูดลอย ๆ ของเขาอย่างแน่นอน
เสียงพลุของหมู่บ้านเอียนน์ถูกจุดขึ้น เป็นสัญญาณให้คนอื่น ๆ รู้ว่าตอนนี้เกมแห่งการล่ากวางดาวของหมู่บ้านได้สิ้นสุดลงแล้ว บลูเบลล์สะดุ้งโหยงพอดีกับที่วาเดินเข้ามาใกล้ ๆ ชายหนุ่มอย่างวางอำนาจเป็นผู้ชนะ
“กว่าทุกคนจะรู้ว่าคำพูดของคุณเป็นเรื่องจริง จนถึงตอนนั้นคงไม่มีใครเหลือแล้วล่ะ หรือแม้แต่ตัวของคุณเอง บางทีสัปดาห์นี้คุณอาจจะต้องโดนกำจัดไปเองก็ได้” วาหัวเราะก่อนที่จะเดินกระแทกไหล่ของชายหนุ่มไปจนเขาถึงกับเซถลาไป
**********************************************
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า?” อควาเดินเข้ามาจับไหล่ของวิล เธอรู้สึกได้ สีหน้าของทั้งคู่ดูไม่ดีเลย
พวกเขาต้องไปเห็นอะไรบางอย่างมาแน่ ๆ!!
“แล้วคนอื่น ๆ กวางล่ะ?” แพรถามคำถามในสิ่งที่ตนอยากรู้ ควีนเองก็เช่นกัน
“พวกเราหากวางไม่เจอ คนอื่น ๆ ก็ไม่รู้หายไปไหนหมด เราอยู่กันสองคนจนจบเกมนี่ล่ะ” วิลพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ แวบหนึ่งอควาเหลือบไปมองท่าทีของฝ่ายหญิงบ้าง สิ้นประโยคของวิล ขนมผิงชำเลืองวิลหนึ่งครั้งก่อนที่จะหลบสายตาไป นั่นพอจะเป็นคำตอบได้ว่าวิลกำลังเล่นละครอยู่แน่ ๆ
เฟอร์โนรู้อยู่แล้วว่าเกมจะต้องล้มเหลวอย่างเช่นทุกครั้ง เขาจึงจัดการนำกางดาวที่เตรียมไว้อีกตัวออกมาจากหลังโบสถ์และเริ่มพิธีบูชาเทพเจ้า เกมนี้มันพลาดมาตั้งหลายต่อหลายปีแล้ว เฟอร์โนจึงจำเป็นต้องเตรียมการสำรองเอาไว้เพื่อไม่ให้เทพเจ้าพิโรธ พิธียังคงดำเนินต่อไป สองหนุ่มเดินกลับเข้ามานั่งที่โต๊ะโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
หลังจากจบพิธี ก็เป็นเวลาเช้าของอีกวัน ไทม์จึงจัดการพาผู้เข้าแข่งขันอีกแปดคนที่เหลือกลับบ้านพัก วิลและขมผิงเดินมาก่อนที่จะส่งสร้อยคอคืนให้แก่หัวหน้าหมู่บ้าน เขาปฏิเสธและบอกให้เก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกว่าอย่างน้อยพวกเขาก็ยังเคยเป็นชาวบ้านเอียนน์ครั้งหนึ่งในชีวิต
กระเช้าเริ่มลอยขึ้นไปในเที่ยวแรก วิล บลูเบลล์ อควา ควีน บอลลูนและขนมผิงขึ้นโดยสารเป็นเที่ยวแรก เป็นโอกาสเหมาะที่อควาจะสาวความลับบางอย่างออกมาจกคนทั้งสอง
“เกิดเรื่องขึ้นใช่ไหม?” ขนมผิงและวิลตกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคน
“พวกเธอต้องไปเจออะไรที่ไม่ดีมาแน่ ๆ สีหน้าของเธอมันบอกอย่างนั้น” หญิงสาวยังคงคาดคั้นเอาความจริงจากปากของทั้งคู่จนกระทั่ง
“มีบางอย่างลากพวกเขาไป!!” วิลตัดสินใจพูดในบางสิ่งที่เขาเองก็ยังไม่เชื่อในสายของตัวเอง เขาเห็นบางอย่างลากเพื่อน ๆ ของเขาออกไปท่ามกลางหิมะนั่น!!!
|
ห้องเหยียดหยาม (ส่งก่อน 12.00 ที่ข้อความลับ)
ชื่อเล่นพร้อมรหัส :
ความรู้สึกต่อภารกิจประจำสัปดาห์ : (ทุกคำตอบตอบในฐานะผู้เล่นไม่ใช่คนอ่าน)
ตัวอันตรายประจำสัปดาห์นี้ 3 คนพร้อมเหตุผล :
คนที่ควรกำจัดออกในเกมสัปดาห์นี้พร้อมเหตุผล :
มีอะไรจะพูดอีกไหม : |
TO BE CONTINUED ….
.
ความคิดเห็น