คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : Tuesday : พิสูจน์กฏต้องห้าม
REALITY SEASON 7
ตอน : ปริศนาราชวงศ์ปักษาธร
“WEEK 3”
“หลังนาฬิกาชี้ไปที่เวลาสี่ทุ่ม .... อย่าออกมาเผล้นพล่านบนทางเดินและรอบตัวปราสาท ..... เพราะมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่สามารถบอกพวกเราได้ ...” นั่นคือกฎข้อแรกที่เปิดเผยออกมาบนหน้ากระดาษ พวกเขาได้แต่มองหน้ากัน หากแต่อลิซและอิซะกลับคิดเป็นสิ่งเดียวกันในทันที
ต้องมีอะไรที่มันอันตรายและหาคำอธิบายไม่ได้อยู่ในปราสาทแห่งนี้เป็นแน่!
“ตกลงมันมีอะไรกันแน่ ....” ยะหยาหันมาถามมาริสซ่าที่นั่งหน้าบูดอยู่
“I don’t know ....” เธอยักไหล่ก่อนที่จะตักข้าวต้มเข้าปากอย่างไม่ใยดีอะไร
“แล้วข้อต่อไปล่ะ ....” คราวนี้อายะยกมือถามบ้าง หากแต่ว่าคำตอบที่ได้จากมิ้วนั้นคือการส่ายหัวเบา ๆ เป็นคำตอบ
กติกาพิเศษนั้นถูกตั้งขึ้นมาเพียงข้อเดียวเท่านั้น นั่นคือเวลาหลังสี่ทุ่มหรือยี่สิบสองนาฬิกา ห้ามให้ใครคนใดคนหนึ่งออกมานอกห้องโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต คนอื่น ๆ ไม่ได้ติดใจอะไร นอกเสียจาก
มิ้ว อลิซ และอิซะ!
มันต้องมีอะไรที่ทางทีมงานนั้นไม่สามารถบอกได้แน่ๆ หรือไม่พวกเขาต้องไปเจออะไรที่ไม่สามารถอธิบายให้พวกเขาฟังได้ อาจจะไม่ใช่คนนอกที่บุกรุกเข้ามาเพราะทางรายการได้จัดระบบป้องกันเอาไว้ดีพอสมควร ตอนนี้พวกเขายังคิดไม่ตกว่าอะไรกันที่ทำให้กฎนี้ได้บังเกิดขึ้นมาท่ามกลางข้อสงสัยมากมายในหัวของพวกเขาทั้งสามคน
สายลมเย็น ๆ พัดผ่านหน้าปราสาท เด็กหนุ่มผมยาวเสยผมขึ้นเบา ๆ เขาใช้เวลากว่าสามชั่วโมงอยู่ในห้องนอนชายโดยที่ไม่ได้ออกไปไหนเลย สายตาของเขายังคงมองวัชรที่เอาแต่นั่งประดิษฐ์หุ่นกระบอกตัวใหม่อยู่ใต้ต้นไม้ อายะที่ซ้อมการต่อสู้อยู่กับต้นไม้ และเจ้านายที่หลีมาริสซ่าอยู่ข้างเสาหิน เสียงพูดคุยที่โวยวายของเขาไม่ได้เข้ามาในหัวของอิซะเลย จนกระทั่งเสียงหนึ่งนั้นดังขึ้น
ก๊อก ๆ ...
ฝ่ามือเรียวสวยของหญิงสาวคนหนึ่งเคาะประตูสองสามครั้งเพื่อให้อิซะรู้สึกตัวจากห้วงของความคิด เขาหันไปมองเล็กน้อยก่อนที่จะหันกลับไปมองด้านนอกอีกครั้งราวกับว่าไม่มีใครเดินเข้ามา
“ให้มิ้วเข้าไปหน่อยได้ไหมคะ?” เสียงใสของมิ้วดังขึ้น อิซะไมได้พูดอะไรนอกจากพยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงอนุญาตให้เข้ามา
“มีอะไร?” เขาถามกลับไปด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
เขาดูไม่ต่างกับอลิซเลย ....
“นายก็คงคิดเหมือนฉันใช่ไหม?”
“อะไร?” เขาเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“มีอะไรไม่ชอบมาพากลกับกฎประหลาดนี้ ... ฉันว่าฉันไม่น่าจะคิดไปเองคนเดียว มองปราดเดียวก็รู้ว่านายกับ อลิซ ต้องมีอะไรคาใจแน่นอน ...” มิ้ว อมยิ้มอย่างรู้ดี อิซะเองได้แต่มองเธอก่อนที่จะหันไปกลับไป
เขาเกลียดผู้หญิงรู้ทันมากที่สุด ....
“กฎนี้มันต้องมีอะไรบางอย่างที่มันไม่ชอบมาพากล ฉันคิดยังงั้น ...” อิซะหันมามองหน้ามิ้วด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“งั้นเราคงคิดเหมือนกัน ... ” เธอพูดก่อนที่จะยื่นหมากฝรั่งให้กับเขาห่อหนึ่ง หากแต่ว่าเขาไม่ได้รับมันไว้ เธอจึงเก็บมันเข้ากระเป๋าเสื้อเหมือนเดิม
“ฉันอยากจะรู้ที่มาของกฎบ้าบอนี่ ...” อิซะเปรยก่อนที่จะกระโดดลงมาที่พื้นห้อง
“มีทางเดียวที่เราต้องพิสูจน์เหตุการณ์ที่เป็นปริศนานี้” เธอเป่าลูกโป่งออกมาเบา ๆ สายตานั้นจ้องมองอิซะเป็นเชิงบางอย่างให้เขารู้ เขามองปราดเดียวก็สามารถรู้ได้ในคำตอบนั้น
“คืนนี้ ..... เราต้องหาทางออกมา พิสูจน์เรื่องราวที่ฉันและเธอเองก็สงสัย ” เขาพูดก่อนที่จะพูดต่อ “คืนนี้สี่ทุ่ม หวังว่าจะเจอเธอที่ทางเดินหน้าห้องนะ ....”
“ไว้เจอกัน ...” เธอตอบออกมาเพียงสั้น ๆ ก่อนที่จะนั่งเล่นอยู่ในห้องเพื่อคิดแผนการในการหาทางเปิดโปงความลับของกฎที่ไม่ชอบมาพากลนี้
ท่ามกลางการสนทนาถึงแผนการในคืนนี้ นอกทางเดินนั้น หญิงสาวคนหนึ่งได้แต่ยืนพิงผนังห้องอยู่นอก เธอยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากเริ่มเปิดขึ้นก่อนที่ฟันจะขบกันอย่างสนุกสนาน เธอใช้เวลาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ที่มิ้วและอิซะคุยกันตั้งแต่แรกแล้ว
“ถ้าคืนนี้ฉันออกมาพิสูจน์เรื่องขนหัวลุกนี้ ... พี่ยาหยีจะออกมาหรือเปล่านะ” เธอมองซ้ายทีขวาที พลันจินตนาการถึงเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นในคืนนี้
ในเวลาเดียวกันนั้น ด้านหลังของปราสาทแห่งปักษาธรนั้น สวนดอกไม้บานสะพรั่งต้อนรับสายลมที่พัดมาอย่างสบายใจ หญิงสาวนั่งอยู่ท่ามกลางดงดอกไม้ที่สวยงาม หากแต่ใบหน้าของหล่อนกลับเรียบเฉยต่างกับดอกไม้บานที่กำลังส่งยิ้มให้หมู่แมลง ไรผมของเธอสะบัดไปมาจนไม่เข้าทรง แต่ก็ยังคงใบหน้าที่สวยได้รูป เธองอเข่า สายตามองไปยังโรงทอผ้าที่อยู่ไม่ไกลนัก
“กฎพิเศษ .....”
เธอใช้เวลาตั้งแต่ทานมื้อเช้านี้ออกมาอยู่ด้านนอกเพียงลำพัง เสียงของมาริสซ่าที่ยืนต่อปากต่อคำกับเจ้านายนั้นสร้างความรำคาญให้กับเธอจนเธอต้องขอปลีกตัวออกมาออกจากที่สาธารณะนั้นมาอยู่เพียงลำพัง ความคิดมากมายนั้นโลดแล่นเข้ามาในหัวสมอง กฎกติกาที่เธอเพิ่งได้รับเมื่อครู่ทำให้เธอต้องพยายามหาข้อพิสูจน์เรื่องราวที่แสนจะน่าสงสัยแบบนี้ให้คลี่คลายให้ได้
“น่าสงสารมาริสซ่าจังเลยนะ ... โดนเจ้านายหลีขนาดนี้” วัชรอมยิ้ม เขาวางหุ่นกระบอกเพื่อนสนิทลงข้าง ๆ อลิซถึงกับพ่นลมหายใจเบาๆ อย่างไม่พอใจที่มีคนมายุ่งวุ่นวายกับเธอ
“ฉันว่าหล่อนน่าจะชอบใจมากกว่านะ นาน ๆ ทีจะมีเหยื่อหล่อ ๆ มาให้เชือด”
“คิดยังไงกับกฎที่ว่านี่ .... รู้ไหมว่าผมออกมาทุกวันเลยนะ ... ออกมาหา Collection ให้กับเพื่อนใหม่ของเจ้าหุ่นกระบอกนี้ แต่ก็ไม่มีอะไรถูกใจผมเลยสักอย่าง .....” วัชรไม่พอใจกับกฎเล็กน้อยที่ทำให้ชีวิตประจำวันของเขาเปลี่ยนไป
“เรื่องนี้ต้องมีอะไรปิดบัง ... ฉันจะหาทางคลี่คลายเรื่องนี้ ... กฎนี้มันแปลกเกินไป ....”
“ถ้าอย่างนั้น สี่ทุ่มนี้ .... เราจะออกมาคลี่คลายปริศนาเรื่องนี้ให้กระจ่าง ....” วัชรมองหน้าของอลิซก่อนที่จะลุกหนีไปพร้อมกับหุ่นกระบอกตัวโปรด
อลิซไม่ได้พูดอะไรนอกจากมองผีเสื้อตัวน้อยตรงหน้าที่กำลังดูดน้ำหวานอย่างเอร็ดอร่อย เธอคว้ามันมาไว้ในมือก่อนที่จะกำร่างของมันให้แหลกเละติดกำมือของหล่อน
“เรื่องนี้ ... ฉันจะจัดการเอง ...” เธอเลียริมฝีปากก่อนที่จะขยี้ร่างของผีเสื้อตัวน้อยลงพื้น ให้สายลมพัดผ่านเศษซากของมันไปให้พ้นตาของหล่อน
ความคิดเห็น