คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : Thursday : ดงดอกจิลเลเนียนสีน้ำเงิน
REALITY SEASON 7
ตอน : ปริศนาราชวงศ์ปักษาธร
“WEEK 2”
กลิ่นหอมฟุ้งของอาหารลอยออกมาเตะจมูกของบรรดาผู้เข้าแข่งขันที่เหลืออยู่ในโถงใหญ่ ตอนนี้เกือบจะสิบโมงเช้าแล้ว หากแต่ว่าอาหารนั้นยังไม่เสร็จเรียบร้อยเตรียมเสริฟ เด็กสาวในกลุ่มจึงลุกจากโซฟา เด็กหนุ่มมองตามก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
“จะออกไปไหนหรือครับพี่อลิซ?” แอมป์ถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าเธอทำท่าจะเดินออกไปข้างนอก
“ฉันจะออกไปเก็บดอกไม้ ให้มันจบเรื่อง กลับมาอาหารคงเสร็จพอดี ฆ่าเวลาไปด้วย” เธอพูดในขณะที่ใบหน้าของเธอยังคงหันหน้าไปยังประตู จุดประสงค์เดียวที่เธอต้องการคือให้มันจบ ๆ
“ออกไปคนเดียวแบบนี้ ... ผมขอไปด้วยดีกว่า อยู่ตรงนี้ ..... น่าเบื่อ!” วัชรกระแทกเสียงตรงประโยคสุดท้ายก่อนที่จะกระโดดลงมาจากหน้าต่างพร้อมกับหุ่นกระบอกตัวเก่งของเขา
“แต่ว่าพี่อายะเขา ....”
“ฉันมาแล้ว ....” อายะเดินเข้ามาในโถงก่อนที่แอมป์จะพูดจบ
เด็กสาวเลือดเย็นมองหน้าของหัวหน้าราชวงศ์กลับไป ริมฝีปากเผยอขึ้นก่อนที่ลิ้นจะเลียรอบริมฝีปากอย่างน่ากลัว
“เป็นหัวหน้าราชวงศ์ ... แต่ปล่อยให้ลูกน้องรอนานขนาดนี้ ไม่ไหวเลยนะ” อลิซเปรยเบา ๆ ก่อนที่จะเดินออกไปจากโถงใหญ่เพื่อตรงไปยังป่าด้านหลังปราสาทของปักษาธร แอมป์และวัชรเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ ส่วนอายะนั้นได้แต่มองแผ่นหลังของศัตรูคู่แค้น ครั้งนี้เธอไม่ได้โมโหเหมือนแต่ก่อน
แต่กลับยิ้มอย่างมีเล่สนัยน์พร้อมกับหยิบแบบประเมินทักษะที่เหลืออยู่ออกมา
“ได้เวลาสนุกของฉันแล้วสินะ ....” เธอพึมพำก่อนที่จะเดินตามพวกเขาทั้งสามไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
สวบ!
ฝีเท้าของคนทั้งสี่คนเดินฝ่าดงไม้และหญ้าที่ขึ้นสูงเหนือหัวเข่า ระหว่างการเดินทาง ไม่มีใครได้เอ่ยปากพูดอะไรกันเลยแม้แต่คนเดียว ต่างคนก็ต่างเดินไปตามทางโดยมีอลิซนำหน้าไป
“เธอรู้เหรอว่าดอกไม้ที่อัคราต้องการคืออะไร?” อายะถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
“ฉันลืมไปเสียสนิทเลยนะ .. ว่าเธอน่ะคือหัวหน้าราชวงศ์ ... อัคราต้องการอะไรล่ะ ดอกลั่นทม ดอกไม้จันทน์ หรือดอกอะไร?” อลิซหันมามองหน้าของอายะอย่างไม่เกรงกลัว
“ถ้าไม่รู้ ก็ตามมา ... แล้วหุบปาก!” อายะได้ที เธอพูดกระชากเสียงก่อนที่จะนิ้มให้อลิซและเปลี่ยนทิศทางเป็นผู้นำแทนเธอ อลิซเองไม่ได้พูดอะไร ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะไม่ชอบหน้ากันนัก แต่อายะก็ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นหัวหน้าราชวงศ์ในสัปดาห์นี้ นี่คือสิ่งที่เธอควรให้เกียรติและเล่นตามกฎกติกาของเกมอย่างถูกต้อง
ส่วนอายะนั้น ตอนนี้เธอทำหน้าที่เป็นผู้นำอย่างเต็มตัว เธอหยิบแผนที่ที่พับเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อก่อนที่จะกางออก เส้นปะที่ปรากฏอยู่รอบแผนที่นั้นเป็นตัวนำทางให้กับกลุ่มผู้เดินทางได้เป็นอย่างดี
“จากตรงนี้เราต้องเลี้ยวซ้าย ...” อายะพูดก่อนที่จะมองไปทางซ้าย ในตอนนั้นเองที่สายตาของเธอเหลือบไปเห็นป้ายไม้ที่ปักอยู่ใต้ต้นไม้
“ป้ายอะไรน่ะ ...” วัชรหันมาพูดกับเพื่อนซี้ที่เป็นหุ่นกระบอกตัวเก่งก่อนที่จะเดิมเข้าไปอ่านป้ายไม้นั้นอย่างชั่งใจ
ดอกไม้ที่พวกคุณต้องตามหา คือดอกไม้จิลเลเนียนสีน้ำเงิน ดอกไม้ชนิดนี้จะขึ้นอยู่ในป่ารกและมอุณหภูมิที่มีความชื้นพอสมควร ก้านของมันจะมีหนามคล้ายดอกกุหลาบ ถ้าโดนหนามของมันอาจจะทำให้คุณติดเชื้อบาดทะยักได้ โปรดระวัง .....
“ดอกไม้บาดทะยัก ...” วัชรเป่าลมออกมาจากปาก อายะเองหลังจากที่ได้ฟังข้อความจากเด็กหนุ่ม เธอจึงเดินล่วงหน้าไปทางซ้ายต่อ
การเดินทางเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เพียงเวลาไม่ถึงสามสิบนาที พวกเขาทั้งหมดก็มาถึงจุดสิ้นสุดของแผนที่ แอมป์และอายะถึงกับเอามือมาป้องจมูกทันทีที่เมื่อได้กลิ่นความอับชื้นของต้นไม้และกอหญ้าที่เน่าเพราะมีน้ำขังอยู่ทั่วบริเวณ
“เหม็นอับชะมัด ...” แอมป์พูดในขณะที่เอาเสื้อคลุมมาปิดจมูกและปากจนทำให้เสียงนั้นดูอู้อี้และไม่ค่อยเป็นประโยคเท่าใดนัก
“คงใกล้ถึงแล้วสินะ .... ดงดอกจิลเลเนียนสีน้ำเงิน” อลิซกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ รอบ ๆ ของเธอนั้นรู้สึกว่ายิ่งเดินเข้ามาในป่าลึกมากเท่าไร ความมืดเริ่มปกคลุมไปทั่วทั้งผืนป่านั้น
ราวกับว่าที่นี่คือป่าดงดิบ ...
วัชรและอลิซกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะมองเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ในความมืดนั้น สายตาของทั้งสองพยายามปรับให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมที่สลัวนั้นจนกระทั่งเห็นวัตถุประหลาดที่ตั้งตระหง่านได้อย่างชัดเจน
“รถบด ....” อลิซเดินเข้าไปหาสิ่งที่ว่านั้น
มันคือรถบดเก่า ๆ ที่ถูกทิ้งไว้ในป่าดงดิบแห่งนี้ สนิมมากมายเริ่มเกาะตามตัวถังหรือหลังคารถ แม้แต่เถาวัลย์ยังขึ้นเลื้อยไปทั่วทั้งคันรถ
“ทำไมมาจอดอยู่ที่นี่ ....” แอมป์ค่อนข้างสงสัยกับเครื่องจักรที่จอดอยู่ตรงหน้า เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีรถแบบนี้ขึ้นอยู่ตามธรรมชาติได้
“มันต้องมีอะไรสักอย่าง” อายะพูดก่อนที่จะเริ่มสำรวจรอบรถ
พวกเขาทั้งสี่ตัดสินใจเดินวนเวียนอยู่รอบบริเวณนั้นเพื่อสังเกตถึงความผิดปกติของตัวรถ พวกเขาคิดเป้นเสียงเดียวกัน ว่ารถบดนี้ต้องมีอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลแน่นอน
เวลาผ่านไปเพียงชั่วครู่ อายะได้ตรวจสอบเห็นบางอย่างที่ผิดปกติของตัวรถ เธอลอบยิ้มเพื่อไม่ให้คนอื่นก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปยังเบาะที่นั่งก่อนที่จะจับกุญแจรถเอาไว้และบิดเบา ๆ
บรื้นนนน!!
ทันทีที่เครื่องของรถบดสตาร์ท แสงไฟจากหน้ารถสาดส่องไปยังด้านหน้าจนทำให้พวกเขาทั้งหมดเห็นทางเดินที่มืดสลัวได้อย่างชัดเจน ตรงหน้านั้นปรากฏประตูเหล็กที่ถูกล่ามด้วยกุญแจขึ้นสนิม ด้านในนั้นมีกลุ่มดอกไม้จิลเลเนียนที่เรืองแสงอยู่ในความมืดนั้น หากแต่วัชรนั้นรู้ดี
รถบดนี้ไม่ได้ตั้งไว้เพื่อส่องแสงสว่างนำทางพวกเขาแน่นอน
“เฮ้ย!” แอมป์ร้องเสียงหลง พวกเขาทั้งหมดละจากแสงไฟหน้ารถก่อนที่จะหันไปตามเสียงร้องของเด็กหนุ่มอายุน้อยที่สุดในเกม
แอมป์พยายามแก้ปมเชือกที่มัดอย่างแน่นออกเพื่อช่วยเด็กสาวที่กำลังขวัญเสีย หนูน้อยไม่น่าจะมาอยู่ในป่าได้เพียงลำพัง มีเพียงความมืดและสัตว์ร้ายเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนของเธอในยามที่เธอไม่ได้เจอพวกเขา อลิซเลียริมฝีปากพรางมองแอมปืทีก่ำลังช่วยเด็กสาวสุดความสามารถ ส่วนวัชรนั้นเอาแต่กอดหุ่นกระบอกเอาไว้ก่อนที่จะหัวเราะร่วนในพฤติกรรมคนดีของสังคมที่แอมป์กำลังกระทำอยู่
“นี่มันเด็กนะ .....” แอมป์เริ่มหัวเสีย มือก็ยังแก้ปมไม่ออก
นอกจากทางเดินและดงดอกจิลเลเนียนสีน้ำเงินแล้ว ที่พื้นนั้นกลับมีร่างของเด็กสาวตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งถูกมัดติดกับพื้นด้วยเชือกที่เกี่ยวอยู่กับตะขอที่ปักพื้นเอาไว้ เสียงร้องไห้นั้นดังจนแอมป์ต้องวิ่งเข้าไปเพื่อช่วยแก้มัดเด็กสาวออก ในตอนนั้นเองที่สายตาของอายะนั้นเหลือบไปเห็นข้อความบางอย่างที่ปรากฏขึ้นบนหน้าปัดรถบด
ในตัวของเด็กสาวคนนี้มีกุญแจขดอยู่ในลำไส้ใหญ่ หาทางเอาออกมาและไขประตูเข้าไปเอาดอกจิลเลเนียนออกมา
ความคิดเห็น