คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #95 : Day 2 .:: ระหว่างทาง ::.
REALITY SEASONS 6
สยองขวัญเกาะเงาผีเสื้อ
WEEK 5,Days 2
“พร้อมกันหรือยังอ่ะพวกเรา...” แอมเวย์มองหน้าของพวกเพื่อน ๆ สลับกันไปมาอย่างสนุกสนาน พลันจินตนาการถึงภารกิจที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้
คนอื่น ๆ ไม่ได้พูดอะไรนอกจากพยักหน้าเป็นเชิงพร้อมแล้ว ม่านมองเด็กสาวตรงหน้าก่อนที่จะแพ็คแซนด์วิซใส่กระเป๋าเป้ใบเล็กของเพื่อนๆเผื่อเอาไว้กินระหว่างทาง สองพี่น้องลักยิ้มกับลัคกี้เตรียมอุปกรณ์สำหรับการเดินทางเอาไว้เรียบร้อย ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดเตรียมออกเดินทางไปยังโรงพยาบาลที่อยู่ส่วนเหนือของเกาะแล้ว
“ลุย!!” เด็กสาวผู้กุมแผนที่นำทัพเพื่อน ๆ ออกเดินทางไปตามทางโดยผ่านประตูเหล็กนั้น ทางเดินด้านหน้าเป็นทุ่งหญ้าที่ขึ้นสูงเหนือเข่าของเขา รอบ ๆ ปรากฏต้นไม้ในเขตป่าฝนที่มีเถาวัลย์เลื้อยพันรอบ ๆ โคนต้นเฉกเช่นกาฝากที่อาศัยอาหารจากต้นไม้
โซนนี้มืดกว่าปกติเพราะมีความชื้นที่มากกว่า เกาะเงาผีเสื้อแบ่งออกเป็นอาณาเขตป่ามากมายเนื่องจากเป็นเกาะที่ใหญ่มากเป็นอันดับสองของประเทศไทย หากแต่ว่าไม่มีใครทำเป็นสถานที่ท่องเที่ยวเพราะไม่มีใครกล้าเข้ามาก่อสร้าง เนื่องจากมีเรื่องเล่ามาว่า ใครก็ตามที่คิดจะเข้ามาทำอะไรในเกาะไม่เคยมีใครสักคนที่รอดพ้นออกไป ....
สักคนเดียว!
ศพแต่ละศพที่ตำรวจชันสูตรคาดว่ามาจากการตายเพราะพิษทั้งนั้น ถ้าพวกเขาสันนิษฐานไม่ผิด คงเป็นพวกชนเผ่าผีเสื้อที่จัดการเล่นงานพวกเขาเป็นแน่ แต่ว่าตอนนี้พวกมันกลับกายตัวไปยังไร้ร่องรอยจากการปรากฏตัวในสัปดาห์ที่สองของการแข่งขัน
พวกมันหายไปไหน ...
“เมื่อไรจะถึงน้า ...” ยิ้มสบถเบา ๆ ก่อนที่จะกันหลังไปมองทางด้านหลังที่เพิ่งผ่านมา
ยิ่งมองไปยิ่งเจอแต่ความมืดรายล้อมอยู่ตามทางด้านหลัง เธอกลัวจนเผลอไปกอดแขนของพี่ชายเอาไว้แน่น เสียงนกกาเริ่มร้องกันระงม ช่างต่างกับบรรยากาศจากเกาะผีเสื้อที่อยู่ด้านนอกประตูนี่เลย
“ตรงจุดนี้คงจะเป็นเกาะผีเสื้อชั้นใน ... น่ากลัวกว่าที่คิดแฮะ” ยูรินพยายามศึกษาธรรมชาติของเกาะผีเสื้อชั้นใน มีเพียงความชื้นและต้นไม้ที่โบกไสวไปมาราวกับเป็นการโบกมือต้อนรับการมาเยือนของพวกเขา
“นอกจากจะน่ากลัวแล้ว ในนี้ยังมีอะไรมากมายที่พวกเราคาดไม่ถึงด้วย ....” จินนาเสริม
โฮกกกกกกก!!!
สิ้นเสียงของจินนา กลับปรากฏเสียงของอะไรบางอย่างที่ดังอยู่ในความมืดมิดที่รายล้อมรอบตัวของพวกเขาทั้งแปดคน
“เสียงอะไรวะ!” จูเนียร์อุทานก่อนที่จะเดินมารวมกลุ่มกับเพื่อน ในมือถือไม้เทนนิสเอาไว้แน่น
ทุกคนเริ่มเกาะกลุ่มกันเป็นวงกลม สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังเสียงที่ดังขึ้นอย่างไร้ที่มา
โฮกกกกก!!
“มันไม่ได้มีตัวเดียว ....” ธัญญ์มองไปรอบๆ สิ่งประหลาดนั้นยังคงส่งเสียงร้องระงม ที่แน่ ๆ มันมีมากกว่าหนึ่งตัวที่อยู่ในความมืดนั้น
“เสือเหรอ!!” จูเนียร์ยังคงตั้งสติไม่ได้ ไม้เทนนิสสั่นไปมาด้วยความหวาดกลัว นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาเพิ่งถูกเสือในความคิดของเขารายล้อมอยู่
และแล้วสิ่งที่พวกเขารอคอยก็มาถึง เจ้าของเสียงนั้นเริ่มปรากฏตัวออกมาจากความมืดนั้น ...
“เอ๋!!” ความกลัวของม่านที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายเริ่มลดน้อยลงเมื่อปรากฏเจ้าของเสียงที่อยู่ตรงหน้า มันค่อย ๆ เข้ามาใกล้พวกเขาก่อนที่จะส่งเสียงร้องเมื่อครู่ แสงรอบตัวเริ่มรำไรอยู่ที่ส่วนท้ายของมัน
“หิงห้อย!?” ลัคกี้มองเจ้าของเสียงใหญ่โตที่ทำให้พวกเขาจินตนาการไปไกลว่าเป็นสัตว์ร้าย
“หิงห้อยเสือ ... น่ากลัวที่เสียง ไม่ทำอันตรายคนหรอก ..” จินนาพูดรายละเอียดตามคู่มือที่เธอได้ศึกษามา ทุกคนพยักหน้าตาม
“ที่จริงแล้วก็น่ารักสินะ” ยิ้มคลายความกลัวก่อนที่จะจิ้มมันเบาๆ
“บอกแล้วว่าที่นี่มีอะไรมากกว่าที่เราคิด ...” เธอยิ้มมุมปากก่อนที่จะเดินไป แอมเวย์เริ่มดูแผนที่อีกครั้งและออกเดินทางกันอย่างจริงจัง
เพียงไม่นานนักพวกเขาก็เดินลัดเลาะมาตามทางจนกระทั่งเจอกับสิ่งปลูกสร้าง เป้าหมายของพวกเขาที่ต้องทำในสัปดาห์นี้
“โรงพยาบาลร้าง ...” พวกเขาจ้องมองสิ่งก่อสร้างนั้นอย่างไม่วางตา
ตรงหน้าปรากฏอาคารสีขาวเก่า ๆ ที่บางจุดมีสีหลุดลอกออกไปเพราะแดดและฝน ระเบียงของห้องแต่ละห้องนั้นเกาะด้วยสนิมเขรอะ หยากไย่และฝุ่นนั้นปลิวออกมาจากหน้าต่างตามลม นกกาตามระเบียงต่างเหยียบย่ำเศษกระจกที่แตกอยู่ตามพื้น พวกมันต่างร้องระงมก่อนที่จะกระพือปีกบินไปเกาะยังต้นไม้ข้างโรงพยาบาลที่ไร้ใบไม้
“พวกเรา!” เด็กสาวส่งเสียงเรียกก่อนที่จะโบกไม้โบกมือ พวกเขาได้แต่มองหน้ากันก่อนที่จะเดินไปหาเธอ
เธอคือหญิง เด็กสาวจากซีซั่นที่สี่ที่ชนะเกมสุดโหดมา เธอส่งยิ้มให้ก่อนที่จะรินน้ำใส่แก้วตามจำนวนของคนที่มาเล่นเกมในวันนี้
“โว้ว ... อะไรกันเนี่ย?” ลัคกี้เลิกคิ้วมองสิ่งของที่วางอยู่บนโต๊ะ
บนโต๊ะนั้นเรียงรายไปด้วยกระบอกปืนบีบีกันที่วางอยู่อย่างเป็นระเบียบ แต่ละกระบอกนั้นมีตัวเลขสลักเอาไว้
“พอจะรู้แล้วใช่ไหมคะว่าพวกน้องๆต้องทำอะไร?” เธอมองหน้าของผู้เข้าแข่งขันที่เริ่มงงกันเป็นไก่ตาแตก
“ภารกิจในสัปดาห์นี้คือ พวกคุณจะได้รับเป็นหน่วยทหารเพื่อเข้าไปยังโรงพยาบาลร้างพร้อมกับบีบีกันคู่ใจของพวกคุณ เป้าหมายคือ ทันทีที่เข้ามาในโรงพยาบาล พวกคุณทั้งหมดจะกลายเป็นศัตรูกันในทันที”
“ศัตรู หมายความว่ายังไงคะ?” ม่านไม่เข้าใจกับกติกาของเกม
“พวกคุณจะต้องยิงกันเองจนกว่าจะเหลือคนชนะเพียงคนเดียวเท่านั้น คนที่แพ้จะถูกนำตัวออกมาจากสถานที่แข่งขัน แต่ .. เกมไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เพราะในโรงพยาบาลไม่ได้มีแค่พวกคุณอยู่เพียงแค่นั้น ยังมีบรรดาทีมงานที่หลบซ่อนอยู่ข้างในเพื่อเล่นงานคุณ หากพวกคุณโดนจับไปก็เท่ากับว่าคุณแพ้เกมเช่นกันนะคะ ...” เธออธิบายรายละเอียดของเกมให้เข้าใจขึ้นก่อนที่จะเริ่มส่งปืนให้พวกเขาทีละคน
“ก่อนเริ่มเกม กินน้ำให้หายเหนื่อยก่อนนะคะ” สิ้นเสียงของหญิง พวกเขาหยิบน้ำขึ้นเพื่อดื่มอย่างกระหายหลังจากที่เดินทางมาตลอดทั้งวัน
เวลาผ่านไปประมาณห้านาที พวกเขาเริ่มรู้สึกแปลก ๆ สายตาเริ่มฟ่าฟาง ... ม่านและยิ้มเริ่มทรุดลงไปกับพื้นก่อนที่จะสลบไป คนอื่น ๆ ก็ค่อย ๆ ตามไปทีละคน ๆ
แน่นอนว่าพวกเขาถูกวางยา ....
เกมที่พิสูจน์มิตรภาพกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว!!
TO BE CONTINUE ........
nu eng
ความคิดเห็น