คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #76 : Day 3 .:: บ่อน้ำแห่งความมืด ::.
REALITY SEASONS 6
สยองขวัญเกาะเงาผีเสื้อ
WEEK 3,Days 3
สองพี่น้องยูรินและจินนาได้แต่มองหน้ากันโดยที่ไม่มีใครพูดอะไร พวกเขาตัดสินใจถอดกำไรที่ติดแขนทั้งคู่ออกจากกันเพื่อสะดวกในการทำภารกิจ มือหนึ่งของเด็กสาวถือตะเกียงของแมลงปอเรืองแสงที่บินไปมาอยู่ในโคมกระจก ด้านหน้าของสองศรีพี่น้องปรากฏหลุมลึกขนาดใหญ่และมืดมาก ด้านล่างนั้นมีเถาวัลย์หนามที่ถูกนำมาวางเอาไว้ ขืนตกลงไปล่ะก็มีหวังได้ทำแผลกันยาว
“หลุมนี้ต้องมีทางเดิน .... ต้องมีอะไรสักอย่างที่พาดให้เราไปได้แน่ ๆ” ยูรินเชื่อในสันนิษฐานของตัวเอง เขาคว้าตะเกียงจากมือของน้องสาวเพื่อส่องหลุมดำนั้น
และมันก็เป็นจริงอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด ...
ทางด้านหนึ่งของหลุมนั้นมีกระดานไม้วางพาดอยู่
“เรื่องแบบนี้ถึงนายไม่บอกฉันก็รู้ย่ะ!” จินนาโบ้ยมือก่อนที่จะเอาตะเกียงมาถือไว้ที่มือของหล่อนเหมือนเดิม ยูรินเองก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะไม่อยากให้ต้องมาเสียเวลากับการทะเลาะกันที่ไร้สาระของพวกเขา
“งั้นเธอนำ” ยูรินดันน้องสาวให้ไปติดขอบกระดานไม้ ผู้เป็นน้องได้มองก่อนที่จะค่อย ๆ ก้าวเท้าลงไปที่พื้นไม้นั้นอย่างระมัดระวัง
เธอรู้ดีว่าเรื่องอันตรายแบบนี้ ไม่มีทางหรอกที่ยูรินจะเสี่ยงตายด้วยตัวเอง เธอรู้นิสัยของพี่ชายเอง ... จอมวางแผนที่ชอบยืมคนอื่นมาเป็นทดลอง และในครั้งนี้ หนูทดลองก็คือตัวของเธอเอง!
สองเท้าของเด็กสาวค่อย ๆ ก้าวไปตามแผ่นไม้อย่างช้า ๆ และระมัดระวังให้มากที่สุด สายตาเธอไม่เผลอมองลงไปในหลุมนั้นนอกเสียจากจะมองแผ่นกระดานแผ่นเล็กที่ไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย เมื่อเห็นว่าปลอดภัย ยูรินจึงเดินตามหลังของเธอมาห่างๆ
“แทนที่นายเป็นพี่ นายน่าจะเดินมาก่อน” หล่อนไม่วายบ่นมาตลอดทาง
“ก็เธอเองไม่ใช่เหรอที่มีตะเกียง ถ้าขืนฉันเดินมาคนเดียวมืด ๆ แบบนี้มีหวังร่วงลงไปแน่ๆ” เขาพยายามหาข้อแก้ตัว ซึ่งเธอเองก็รู้ว่าพี่ชายไม่มีทางมาเสี่ยงตายกับเรื่องไร้สาระพรรคนี้หรอก ..... พวกเขาทั้งสองค่อย ๆ พยายามไต่ไปตามทางเรื่อย ๆ อย่างระมัดระวัง
ทางด้านของเต้นสีส้ม สองหนุ่มกำลังยืนมองบางอย่างที่พวกเขาต้องทำ หลังจากที่เบียร์และซันเข้ามาในเต็นท์ของเขา จดหมายที่ติดอยู่ข้างผ้าม่านทำให้เบียร์ที่ยืนอยู่ใกล้จำต้องเป็นคนอ่านอย่างไม่มีทางเลือก
“เกมนี้พวกคุณต้องแยกกันทำหน้าที่ในการเล่นเกม โดยข้างหน้าที่คุณเห็นนั้นคือบ่อน้ำที่มืดสนิท ไม่มีแสงไฟ คุณคนหนึ่งต้องทำหน้าที่ดำน้ำไปตามทางโดยที่อีกคนต้องคอยบอกทางอยู่ด้านบน ซึ่งประตูสุดท้ายจะต้องแก้รหัสให้ผ่าน เมื่อแก้รหัสได้แล้วจะสามารถเข้าไปเอากุญแจได้ .... ถ้าช้า ปากบ่อจะถูกปิดลงและคุณก็จะไม่ได้กุญแจ ....”
“โห! หินไปป่ะเนี่ย!” ซันสบถเสียงแข็งกับเกมที่เขาทั้งคู่ได้รับ ไม่ใช่ว่าเกมมันยากเกินกว่าที่เขาจะเล่น แต่เขาดันซวยที่ดันคู่กับเบียร์ คนที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย ....
“หินนี่คือเกมหรือว่ามีฉันเป็นตัวถ่วงกันแน่?” เบียร์เลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้าง
ก็แหงล่ะ .. นายจะทำอะไรได้ ... เขาได้แต่คิดโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
“ฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็น .. ว่าคนอย่างฉันก็ไม่มีความสามารถพอที่จะเล่นเกมนี่ได้!” เขามองหน้าของเพื่อน
“ก็ดี ... เดี๋ยวฉันจะบอกทางให้นายแล้วกันนะ ...” เป็นความคิดที่ดีที่เบียร์อาสาเล่นเกมนี่เอง เขาเองก็ค่อนข้างพอใจกับคำตอบที่ได้
แล้วฉันจะคอยดูว่านายน่ะจะเจ๋งอย่างที่นายพูดหรือเปล่า!?
ซันมองหน้าของเบียร์ก่อนที่จะเดินไปที่ส่วนของการควบคุมระบบคอมพิวเตอร์โดยที่หน้าจอนั้นฉายภาพของพื้นน้ำด้านล่างที่มีเพียงหลอดไฟกันน้ำที่ติดอยู่ตามทางระบายน้ำนั้น เด็กหนุ่มที่อาสาลงไปด้านล่างหยิบกระบอกพ่นยาขึ้นมาก่อนที่สูดมันเข้าไปเต็มที่
“ฉันพร้อมแล้ว!” เขาให้สัญญาณ ซันโยนกระบอกไฟฉายที่วางไว้ที่โต๊ะให้เขา
“โชคดี!” ซันยิ้มออกมามุมปากก่อนที่จะหันหลังกลับไปจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อเริ่มการเล่นเกมของเขาเสียที เบียร์ได้แต่มองหน้าของเขาก่อนที่จะกลั้นใจกระโดดลงไปในบ่อน้ำนั้น
ภายในบ่อนั้นมืดสนิท เด็กหนุ่มอาศัยแสงจากไฟฉายเพื่อปรับวิสัยทัศน์ให้เริ่มชินกับแสงสว่างที่น้อยนิดนี้ สิ่งแรกที่เขาเห็นคือทางระบายน้ำด้านหน้าที่เขาต้องว่ายน้ำไปตามทาง สองมือเริ่มแหวกว่ายไปเรื่อย ๆ
“พอเจอทางแยกนายเลี้ยวซ้ายนะ จะเจอท่อน้ำที่ขวางทางอยู่ ลอดช่องท่อนั้นไปตามทาง .... ” ซันที่อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์คอยบอกเส้นทางให้กับเบียร์เป็นระยะ ๆ โดยเสียงของเขานั้นจะผ่านไมโครโฟนด้านหน้าและทะลุลงไปยังด้านล่างซึ่งติดลำโพงไว้ตลอดทางทำให้เบียร์ได้ยินเสียงของเพื่อนได้อย่างชัดเจน
เขาแหวกว่ายไปตามสายน้ำตามที่ซันบอกเส้นทางไปเรื่อย ๆ จนถึงท่อน้ำที่ขวางทางเอาไว้ เป็นอย่างที่ซันบอกจริง ๆ เขายิ้มมุมปากก่อนที่จะค่อย ๆ มุดใต้ท่อที่ขวางทางออกไป ...
“เสร็จแล้วนายก็ว่ายไปตามทางเรื่อย ๆ นายจะเจอกับผนังเบอร์ 6 จากนั้นนายก็เลาะผนังไปตามทางจะเจอประตู ที่เหลือฉันจัดการเอง ....” ซันพูดในขณะที่หน้าจอเริ่มปรากฏคำใบ้ขึ้นมาช้า ๆ
เบียร์เองก็ว่ายไปตามทางเรื่อย ๆ จนถึงผนังหมายเลข 6 สองมือของเขาเริ่มลัดเลาะไปตามผนังอย่างช้า ๆ ในขณะที่สองขาก็เริ่มตีน้ำเพื่อให้ไปถึงที่หมายให้ไวที่สุด ...
“อีกนิดเดียว!” จินนาหันมาพูดกับยูรินอย่างสบายใจเพราะอีกไม่กี่ก้าวเธอจะเป็นคนที่คว้าโคมของแมลงปอสีแดงมาได้ก่อนพี่ชายของเธอ
“เก่งจ่ะเก่ง ...”
“นี่นาย พูดประชดฉันเหรอ!” จินนาหันมามองหน้าพี่อย่างขุ่นเคือง เพราะเธอไม่ชอบให้ใครมาประชดประชันเธอโดยเฉพาะพี่ชายของเธอเอง แต่ถึงกระนั้นจังหวะที่เธอหันมานั้น เธอลืมไปเสียสนิท
ว่าเธอเองกำลังยืนอยู่บนพื้นกระดาน ...
พรืด!
“กรี๊ดดดดดดด!!” เสียงหวีดร้องดังขึ้นก่อนที่ร่างของเธอจะตกลงสู่หลุมเถาวัลย์หนามนั้น โชคดีที่ยูรินคว้าแขนของเธอเอาไว้ได้ทัน
“จับไว้แน่นๆนะจินนา ...” เขาพูดในขณะที่มือของเขากำลังพยายามรวบรวมแรงดึงเธอขึ้นมา ในจังหวะนั้นเองที่มือของเธอเผลอทำโคมไฟแมลงปอสีเขียวหลุดมือจนมันร่วงลงไปในหลุม
เพล้ง!
ร่างเรืองแสงสีเขียวนั้นค่อย ๆ บินขึ้นมาเหนือร่างของทั้งคู่ พวกเขารู้แล้วว่าอันตรายกำลังจะมาเยือนถ้าแมลงปอเรืองแสงหลุดออกมาจากโคมแก้ว มันค่อย ๆ ขยับก้นก่อนที่จะพ่นเหล็กในออกจากก้นของมัน พอดีกับที่ยูรินคว้าแขนของน้องสาวขึ้นมา
ทันทีที่จินนาขึ้นสู่ไม้กระดานอย่างปลอดภัย ยูรินได้โอกาสคว้าโคมแมลงปอสีแดงมา เสียงนกหวีดังขึ้นก่อนที่จะไฟในเต็นท์มืดมิดนั้นจะส่องสว่าง พอดีกับที่แมลงปอเรืองแสงรีบบินเข้าไปในหลุมเพื่อหาที่ซ่อนในความมืด
“ปลอดภัยนะ” ยูรินพูดก่อนที่จะทรุดลงไปที่แผ่นกระดาน
แขนของเขาถูกเหล็กใน 2-3 อันฝังอยู่ที่แขน จินนาได้แต่มองอย่างเป็นห่วงแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากค่อย ๆ พาพี่ชายเดินตามแผ่นกระดานออกมาจากเต็นท์เพื่อพาพี่ชายของเธอไปทำแผลที่หน้าประตูนั้น ภารกิจของเธอและพี่ชายสำเร็จแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นคนหยิบโคมไฟนั้นมาก็ตาม ....
ทางด้านของซัน เขากำลังพยายามกดเลขรหัสสี่หลักเพื่อเปิดประตุให้กับเบียร์ที่รออยู่ด้านล่าง หากแต่ว่าเขาก็ยังคิดไม่ออกว่าตัวเลขนั้นคืออะไร
‘ขายอังกฤษหัวตั้ง ....’
“อะไรกันนะ ...” ซันเกาหัวแกรกๆโดยที่ไม่รู้รหัสที่ปรากฏอยู่ในตัวเลข
ทางด้านของเบียร์ เขาได้แต่รอคอยการเปิดประตูนั้นอย่างใจจดใจจ่อ ... เขาคงทนอยู่ได้อีกไม่นานเท่าไร เพราะอากาศออกซิเจนในที่เขามีอยู่เริ่มหมดไปทุกขณะ ....
TO BE CONTINUE ........
ความคิดเห็น