คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #68 : Day 5 .:: เพราะเราคือเพื่อนกัน ::.
REALITY SEASONS 6
สยองขวัญเกาะเงาผีเสื้อ
WEEK 2,Days 5
เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง เด็กสาวเดินกลับมาจากห้องน้ำก่อนที่จะเดินมาหยุดอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่รอคอยการกลับมาของหนุ่ม ๆ ที่ไปช่วยแอมเวย์กับธัญญ์ที่ถูกชนเผ่าผีเสื้อสีแดงจับตัวไปเพื่อทำพิธีกรรม ตอนนี้พระจันทร์เริ่มส่องสว่างไสวอยู่ท่ามกลางหมู่เกาะเงาผีเสื้อ ลักยิ้มและเบียร์ได้แต่นั่งดูกล้อง DSLR ของแอมเวย์ที่เป็นโหมดวิดีโอ พวกเขาทั้งสองกำลังจับจ้องการบันทึกภาพในขณะที่ทั้งคู่ถูกจับไปด้วยกัน
“ถ้าฉันเป็นแอมเวย์นะ ฉันต้องราดแน่ ๆ เลยล่ะ” ลักยิ้มโบ้ยปากในขณะที่ตาคู่สวยก็ดูการบันทึกภาพขากกล้องวิดิโอนั้น ในขณะนั้นเป็นเวลาที่ขิมเองก็เดินวนเวียนอยู่ใต้ต้นไม้พูดประโยคเดิม ๆ ใต้ต้นไม้นั้นมีจินนาที่นั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับเกาะอยู่ไมห่าง
เด็กสาวอีกคนที่เพิ่งเดินมาจากห้องน้ำได้แต่ยืนนิ่งไม่ได้ขยับไปไหน เหงื่อเริ่มผุดผ่านเรือนผมสวยของเธอ สายตาเริ่มเหม่อลอยออกไปยังท้องทะเลที่มีเพียงแต่ความมืดมิดนั้น .....
“ม่าน ... นั่งก่อนสิ ...” จินนาพูดก่อนที่จะวางหนังสือนั้นลง มือเรียวสวยคว้าท่อนแขนของเพื่อนสาวมา
หากแต่ว่า ...
ม่านกลับสะบัดมือออกจนข้อมือของจินนาเหวี่ยงไปตามแรง ขิมที่เดินอยู่ตรงนั้นถึงกับอึ้งจนพูดอะไรไม่ถูก ส่วนเบียร์และลักยิ้มนั้น ทั้งคู่เองก็ตกใจไม่แพ้กันที่เห็นพฤติกรรมแปลก ๆ ของเด็กสาวที่ไม่เหมือนเดิม
“ม่าน .....?” จินนาเลิกคิ้วเพื่อส่งคำถามออกมาทางแววตาของเธอ เพราะเธอเองก็อดสงสัยไม่ได้ว่าหลังจากที่เด็กสาวกลับมาจากห้องน้ำนั้น มีบางอย่างเปลี่ยนไปจากเดิม
ม่านคนเดิมไม่ใช่คนที่โมโหร้ายอย่างไม่มีเหตุผลแบบนี้ ...
“.....” เด็กสาวไม่ได้พูดอะไรนอกจากยิ้มออกมามุมปาก มือที่ไพร่หลังเริ่มมาวางไว้ข้างลำตัว เผยให้เห็นบางสิ่งบางอย่างที่เธอกำมันไว้แน่น สิ่งนั้นค่อย ๆ สะท้อนแสงกับแสงจันทร์ที่อยู่บนท้องฟ้าจนพวกเขาทั้งหมดเห็นมันได้อย่างชัดเจน
“มีดของฉันนี่นา .. ม่าน เธอเอามาทำอะไรกัน!!?” ลักยิ้มตกใจก่อนที่จะยืนขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“.....”
“เฮ้! ม่าน ....” คราวนี้เบียร์เป็นคนเรียกสติของเธอบ้าง หากแต่ว่าเธอกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้อะไรกลับมาเลย
แวบหนึ่งในตอนนั้นที่จินนานึกอะไรบางอย่างออก ... ท่าทางแปลก ๆ ที่เปลี่ยนไปของเพื่อน เหมือนกับว่าไม่ใช่ตัวตนเดิมที่เคยรู้จัก ... มีสิ่งเดียวที่สามารถเผลี่ยนเธอได้ในตอนนี้
“แย่แล้ว .... พวกเราหนี!” จินนาออกคสั่งก่อนที่จะเริ่มถอยห่างออกมาจากตัวเธอ
“หนี ... หนีอะไร ...”
“หนีม่าน ... เธอโดนผีเสื้อละอองเรณูเล่นงานแล้วไง” จินนาไม่ค่อยแน่ใจกับความคิดของเธอในครั้งนี้เท่าไร หากแต่ว่าท่าทีของเธอที่เปลี่ยนไปทำให้เธอปักใจเชื่อเช่นนั้น ....
“ซวยล่ะ!” ลักยิ้มอุทานเสียงดัง
“ตาย!” นี่คือประโยคที่หลุดออกมาจากปากของเด็กสาวแสนน่ารักและอ่อนโยนคนนั้น สองเท้าเริ่มออกวิ่งมาตามทางเพื่อตรงเข้าสังหารเหยื่อที่ขวางหน้าของเธอ ....
ผลั่ก!
สองมือของลักยิ้มออกแรงดันร่างของม่านไปทางด้านข้าง ด้วยความที่เธอไม่ทันระวังตัว นั่นทำให้เธอสะดุดล้มลงไป มันคือโอกาสดีที่พวกเขาจะหนี!
“เร็ว!” ลักยิ้มส่งเสียงเรียกขิมที่ทำอะไรไม่ถูก เธอรีบคว้าแขนของเด็กสาวออกวิ่งไปอีกทางของเกาะเงาผีเสื้อ เช่นดียวกับเบียร์และจินนาที่วิ่งไปอีกทาง
พวกเขาทั้งสี่แยกกัน!
“เราจะทำยังไงดี ...” ขิมพูดเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัวในขณะที่วิ่งตามหลังลักยิ้มมาติดๆ
“เราต้องจัดการเธอ!!”
“จะบ้าเหรอ .. นั่นมันเพื่อนของเรานะ ....” ขิมพยายามเตือนสติของลักยิ้มก่อนที่สายตาของเธอจะเห็นบางสิ่งบางอย่างบินผ่านไป เธอรีบคว้าร่างของเพื่อนซ่อนตัวข้างโขดหินในขณะที่สองมือก็เริ่มปิดปากของเธอและเพื่อน
สายตาของลักยิ้มเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่ผุดออกมาจากสายตาของหล่อน ทำไมขิมถึงทำอะไรแปลก ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นนั้น คำตอบที่เธออยากรู้ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของคนทั้งคู่
สิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งที่กระพือปีกผ่านไปอย่างช้า ๆ ลำตัวสีสันสวยงามเริ่มสะบัดไปมาพร้อมกับเกสรสีขาวที่ล่องลอยอยู่ใต้เงาปีกนั้น ลักยิ้มมองดูการเคลื่อนไหวของผีเสื้อละอองเรณูในขณะที่มือเริ่มหยิบก้อนหินที่อยู่ตรงปลายเท้ามา
เธอเงื้อมมือไปสุดแรงก่อนที่ก้อนหินนั้นจะกระทบกับร่างของมันอัดติดกับต้นไม้จนแหลกละเอียด
“กล้าทำกับม่านแบบนี้เหรอ ....” ลักยิ้มพูดโดยที่ขิมนั่งมองซากผีเสื้อที่หลุดติดมากับหินก้อนนั้น .... ร่างของมันรวมกับก้อนหินนั้นราวกับว่าเป็นฟอสซิลดึกดำบรรพ์เลยก็ว่าได้
“เราต้องหาวิธีทำให้ม่านหยุดเคลื่อนไหวก่อน ฉันเคยอ่านเจอในหนังสือ .... น้ำสามารถทำให้เหยื่อสร่างได้ เมื่อน้ำปละลายสารเฮโรอีนในกระเพาะจะทำให้เหยื่อหมดแรงไปสักพัก .... นี่คือวิธีเดียวที่จะทำให้เธอกลายเป็นปกติ” จินนาอธิบายแผนการจัดการม่านให้อยู่หมัดในขณะที่เบียร์เองก็จดจำรายละเอียดของแผนการในครั้งนี้
“ต้องมีตัวล่อ ...”
“พวกเธอหายไปไหนกันหมด ออกมาเล่นสนุกกันเถอะนะ!” เสียงของม่านตะโกนอย่างสดใสร่าเริงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มือข้างหนึ่งของหล่อนแกว่งมีดพกไปมาอย่างสนุกสนาน
“ฉันเอง ...” เขียร์พูดก่อนที่จะเดินออกมาจากต้นไม้ใหญ่ซึ่งเป็นที่กำบังของทั้งสอง
“เฮ้ ... เดี๋ยว!!” ยังไม่ทันที่จินนาจะได้ห้ามอะไร .. เขาได้บุ่มบ่ามออกไปประจันหน้ากับเด็กสาวผู้มีอาวุธคู่กายเรียบร้อยแล้ว ...
“ออกมาแล้วเลย .. นายอ่อแอขี้โรคหอบหืด! ฮ่าๆๆๆ” ม่านหัวเราะ น้ำเสียงของเธอเจือปนไปด้วยความน่ากลัวของฤทธิ์ผีเสื้อละอองเรณู
“ม่าน พอเถอะ ....”
“ทำไมไม่หนีเหมือนคนอื่น ๆ ล่ะ ป่านนี้พวกนั้นคงวิ่งหนีหางจุกตูดไปไหนต่อไหนแล้ว ... นายไม่กลัวฉันเหรอไงฮะ!”
“กลัวเหรอ? .. ทำไมฉันต้องกลัวเธอ ฉันรู้หรอกน่าว่าเธอไม่ทำอะไรฉันแล้วก็คนอื่น ๆ หรอก” น้ำเสียงของชายหนุ่มเริ่มหนักแน่นทั้งที่จริงก็กลัวจนตัวสั่น
“มั่นใจจริงนะ มีอะไรที่ทำให้นายคิดแบบนั้น”
“เพราะว่า ... เธอเป็นเพื่อนของฉันไง” ประโยคนั้นเองที่ทำให้ม่านที่อาละวาดอย่างสนุกสนานกลับหยุดชะงักลง มือไม้เริ่มสั่นเทาไปหมด
“เพื่อน .. เหรอ?” น้ำตาใสๆเริ่มไหลออกมาที่ใบหน้าของหญิงสาว ในตอนที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัวนี้ จินนาได้รอบมาทางข้างหลังก่อนที่จะจับให้ร่างของเธออยู่ในสภาพที่นั่งยองกับพื้น มีดที่เคยอยู่ในมือกระเด็นหล่นหายไปที่พื้น
“เบียร์ เอาน้ำนี่กรอกปากเธอซะ!” จินนายื่นแก้วน้ำให้เขาในขณะที่อีกแขนก็กำลังต้านพละกำลังอันน้อยนิดของม่านอยู่
“แต่ ...” ดูท่าว่าเขาจะอ้ำๆอึ้งไม่ยอมทำตามที่เธอบอก
“ถ้าไม่ทำ ... ม่านจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ .. นายอยากให้เพื่อนเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตหรือยังไง!”
เบียร์มองหน้าของม่านก่อนที่จะรีบหยิบแก้วน้ำจากมือของเธอ
“ขอโทษนะม่าน” สิ้นเสียงของเขา มืออีกข้างจับปากของเธอก่อนที่ค่อยๆเทน้ำกลอกปากของเธอ เธอพยายามขัดขืน หากแต่ว่าน้ำทั้งหมดก็ได้เข้าไปอยู่ในตัวของเธอจนหมด เธอสำลัก ... ก่อนที่จะดิ้นไปมา เหงื่อกาฬเริ่มไหลตามร่างกายและใบหน้าของเธอ เพียงไม่นานนักเธอก็แน่นิ่งและหมดสติไป
“อีกหน่อยก็คงฟื้น ... ” จินนาพูดก่อนที่จะประคองร่างของเด็กสาวให้ลุกขึ้น ลักยิ้มและขิมที่เพิ่งวิ่งเข้ามาอยู่ในเหตุการณ์รีบประคองม่านที่หมดสติไปนอนพัก เป็นเวลาเดียวกับที่พวกหนุ่ม ๆ เดินกลับเข้ามาในเกาะพอดี
“ยูริน ...” จินนามองหน้าของพี่ชายสลับกับแอมเวย์และธัญญ์ เธอส่งยิ้มให้คนทั้งสองก่อนที่จะขอดึงตัวพี่ชายออกไป
“แล้วม่านเป็นอะไรนั่น ...” ซันมองขิมที่ประคองร่างของม่านไปที่เต็นท์
“อ่อ .. พอดีม่านไม่ค่อยมีแรงน่ะ .. เลยให้ขิมพาตัวไปก่อน” เบียร์พยายามแก้ต่างและส่งสัญญาณให้ลักยิ้มรู้ว่าพวกเราไม่ควรบอกเรื่องนี้ให้เขารู้ ...
เรื่องทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี แอมเวย์และธัญญ์ได้กลับมารวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ อีกครั้ง คืนนี้ทุกคนจะได้อยู่พร้อมกันเสียที นี่แหล่ะคือเรื่องโชคดีของทุกคน แต่เรื่องที่โชคร้ายอีกเรื่องหนึ่งนั้นคือ ...
คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่ทุกคนจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้!!
TO BE CONTINUE ......
nu eng
ความคิดเห็น