คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #129 : Day 6 .:: เบื้องหลังของความสำเร็จ ::.
REALITY SEASONS 6
สยองขวัญเกาะเงาผีเสื้อ
WEEK 8,Days 6
หลังจากที่เมื่อคืนนี้ งานปาร์ตี้สังสรรค์ได้จบลงอย่างน่าประทับใจ บรรดาผู้เข้าแข่งขันทั้งสามคนได้ถูกส่งตัวกลับมาที่เกาะเงาผีเสื้อแห่งเดิม วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการตัดสินและเป็นการปิดเกมในซีซั่นแห่งความสยองขวัญนี้ เมื่อมาถึง ทางทีมงานได้จัดการเก็บที่พักของพวกเขา ห้องครัวและห้องน้ำเอนกประสงค์ไปจนทำให้เกาะนี้มีสภาพไม่ต่างกับเกาะธรรมดา ๆ ที่มีแต่สิ่งปลูกสร้างที่เป็นธรรมชาติของเดิมของมัน
น่าใจหายที่ซีซั่นนี้กำลังจะจบลงแล้ว
ผู้ชนะในซีซั่นนี้จะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะมีชีวิตรอดออกไปจากเกาะที่แสนจะโหดร้าย เกาะแห่งความทรงจำที่คร่าชีวิตของผู้เล่นไปมากมาย และในวันนี้จะมีอีกสองคนที่จะต้องสังเวยให้กับวิญญาณในเกาะสนองขวัญแห่งนี้ กระเป๋าสัมภาระถูกจัดวางบนท่าเรืออย่างเป็นระเบียบ พวกเขาหยิบมันไปวางไว้ที่เรือ
“เรื่องสัมภาระไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เดี๋ยวพวกพี่จะเอาส่งกลับบ้านไปให้น้อง ๆ เอาวางไว้ที่นี่แหละ” ดัฟที่ลงมาจากเรือพร้อมกับพวกเขาเป็นคนพูดอยู่ทางด้านหลังของพวกเขา เขาเป็นกรรมการในการตัดสินในสัปดาห์สุดท้ายนี้
“พี่คะ เวย์ฝากกล้องตัวนี้ไว้ให้คนที่ชนะด้วย ถ้าใครก็ตามที่รอดออกไปจากเกมแห่งนี้ ต้องให้พวกเขาเก็บมันไว้ให้ได้นะคะ มันเป็นความทรงจำเดียวของพวกเราทั้งหมดที่เหลืออยู่”
ดัฟบอกให้พวกเขาทั้งสามคนทีเรือลงไปในเรือลำเล็กที่ผูกติดกับเสาไม้ ไม่ต้องกลัวเรื่องปลาปากห่างเพราะทางทีมงานได้จับพวกมันไว้ในตาข่ายแล้ว แอมเวย์หันมามอง
“ตื่นเต้นเนอะว่าไหม?” ลัคกี้หันมามองหน้าเพื่อน
แอมเวย์ไม่ได้พูดอะไรนอกจากสูดหายใจเข้าไปเต็มปอดเพื่อรวบรวมสติทั้งหมดในการตัดสินครั้งสุดท้าย ส่วนจูเนียร์นั้นได้แต่พยักหน้าเบา ๆ เหงื่อที่ใบหน้าเริ่มผุดออกมาไหลเต็มใบหน้าและเสื้อจนชุ่มราวกับอาบน้ำ ตอนนี้เขากำลังกลัวมาก หากแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พวกเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป และจะเก็บความทรงจำดีดีไว้ในลมหายใจสุดท้ายของชีวิตนะ อย่างน้อยครั้งหนึ่งพวกเราก็เสี่ยงตายมาได้ด้วยกันจนถึงตอนนี้ เพราะฉะนั้นใครก็ตามที่ชนะ ฉันขอดีใจไว้ตรงนี้เลยนะ นายเก่งมาก” เธอหันมาพูดกับสองหนุ่มที่กำลังพายเรือกลับไปที่ฝั่งเพื่อรับคำตัดสินครั้งสุดท้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นภายในไม่กี่นาทีข้างหน้านี้
“พวกเราจะเป็นเพื่อนกันเสมอ” ลัคกี้เริ่มเสียงสั่น ไม่อยากให้การตัดสินนี้มาถึง
เรือของพวกเขาเริ่มมาจอดที่ฝั่งของเกาะเงาผีเสื้อใหญ่ แอมเวย์ จูเนียร์และลัคกี้ก้าวลงมาจากเรือก่อนที่จะหันมามองกาะเงาผีเสื้อเล็กเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรับคำตัดสินของเกม สถานที่ที่พวกเขาทั้งหมดได้มาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ จากสิบเอ็ดคนตอนนี้เหลือเพียงสามคนเท่านั้นที่อยู่รอดมาได้
“คำตัดสินสุดท้ายคือให้พวกเธอวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อหาทางออกไปยังชายหาดหน้าเกาะ สถานที่เริ่มต้นเกม พี่จะให้ยิงปืนเพิ่อให้สัญญาณ และรุ่นพี่ที่เหลือจะรอรับคุณอยู่ข้างนอก” เขาพูดผ่านโทรโข่งก่อนที่จะหยิบปืนออกมาจากกระเป๋าพรางชูขึ้นฟ้า
คำตัดสินกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ....
ปัง!!
ทันทีที่วิถีกระสุนวิ่งผ่านกรบอกปืน ราวกับเป็นคำสั่งโดยอัตโนมัติ พวกเขาออกวิ่งโดยที่ไม่พูดอะไรกัน เส้นทางที่พวกเขาจะต้องไปคือวิ่งไปตามทางด้านหน้า จะเจอกับป่าอุโมงค์ต้นไม้ จากนั้นวิ่งไปสุดท้างจะเจอประตูเก่า ๆ ซึ่งเป็นเส้นทางสุดท้ายของชัยชนะ เพียงแค่พวกเขาวิ่งตรงไปเท่านั้น
บรรดาสัตว์ป่าส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างน่ากลัว บรรดาลิงค่างต่างกระโดดอยู่บนต้นไม้และจ้องมองพวกเขาที่กำลังกระเสือกกระสนเอาตัวรอดออกไปจากป่า ตอนนี้พวกเขาทั้งสามคนมาถึงอุโมงค์ต้นไม้แล้วโดยที่ยังไม่มีใครตาย
ด้านบนของอุโมงค์นั้นเริ่มสั่นไหว กับดักที่อยู่ด้านบนเริ่มส่งเสียงร้องอย่างน่ากลัว ทีมงานที่อยู่ด้านบนได้เล็งเหยื่อรายแรกเอาไว้แล้ว ....
“ไม่เอาแล้ว!!” จูเนียร์ร้องโวยวายก่อนที่จะออกแรงวิ่งไปตามทาง เขาเสียงสั่นเครือด้วยความกลัวไปถึงขั้วหัวใจ
ฉึบ!
แผ่นกระจกฟันปลาแหวกผ่านอุโมงค์ต้นไม้ออกมาเพื่อเตรียมสังหารเหยื่อแต่พลาดเป้า หากแต่ว่ายังมีอีกนับสิบที่พุ่งออกมาเพื่อสังหารเหยื่อที่เล็งเอาไว้!!
ฟิ้ว!!
ฉึบ!!
“อ๊าก!!” เด็กหนุ่มร้องเสียงร้องเมื่อแผ่นกระจกชิ้นที่สองตรงเข้าไปที่ขาของเขา ทำให้เส้นเลือดใหญ่ถูกตัดและฉีกขาดออกทำให้เขาไม่สามารถวิ่งได้
“ทนหน่อยนะลัคกี้!” แอมเวย์พยายามประคองโดยที่ไม่ยอมวิ่ง ส่วนจูเนียร์ที่ขี้กลัวนั้นได้แต่ยืนเลิ่กลั่ก ไม่กล้าเข้ามาหาเขา
“หนีไปเร็ว!!” สิ้นเสียงขงลัคกี้ แผ่นกระจกใหญ่ได้พุ่งเข้ามาที่ลำตัวของเขาจนเลือดสีแดงเข้มทะลักออกมาจากช่องท้องของเขา ลำไส้ใหญ่เริ่มปลิ้นออกมาจากท้องน้อยของเขา เลือดมากมายไหลออกมาทั้งจมูกและปาก เขาตาเหลือกค้างอย่างทรมานหากแต่ว่ายังไม่ตายสนิท
“ไปเร็วแอมเวย์!” จูเนียร์กระชากแขนของเธอให้ลุกขึ้นก่อนที่จะวิ่งออกไปจากอุโมงค์ต้นไม้ ลัคกี้ค่อย ๆ สำลักเลือดอย่างเจ็บปวด ความชาเริ่มแล่นเข้าไปตามบาดแผลจนเขาไม่รู้สึกอะไร และค่อย ๆ หายใจอ่อนแรงลงจนไม่หายใจแล้วในที่สุด
ตอนนี้เหลือผู้รอดชีวิตเพียงแค่สองคนเท่านั้นคือแอมเวย์และจูเนียร์ จะต้องมีหนึ่งคนที่จะต้องออกไปจากเกม
เกมนี้ไม่ปล่อยให้รอดออกไปสองคนแน่!!!
“อีกนิดเดียวแอมเวย์!” จูเนียร์เริ่มมองเห็นประตูที่อยู่สุดสายตานั้น ในตอนนั้นเองที่กับดักที่สองเริ่มทำงาน พื้นเริ่มสั่นไหว คนขี้กลัวอย่างจูเนียร์ไม่ทันได้สังเกตเห็น หากแต่ว่าแอมเวย์รู้สึกได้กับพื้นที่พวกเธอยืนอยู่
“จูเนียร์ระวัง” แอมเวย์สะบัดแขนของเขาออกจนเขาเสียหลักกลิ้งไปข้างหน้า ส่วนรั้วไม้ปลายแหลมได้พุ่งขึ้นมาจากพื้นเพื่อปิดกั้นเส้นทาง ทำให้แอมเวย์และจูเนียร์นั้นแยกกัน
จริงอยู่ที่กับดักนี้เตรียมมาเพื่อสังหารเหยื่อ แต่ว่าแอมเวย์ไวกว่าทำให้เธอหลุดพ้นจากกับดักปีศาจนี้ เธอติดอยู่ด้านในโดยที่ไม่สามารถออกมาได้อีกแล้ว
“แอมเวย์ ....” เขาส่งเสียงเรียกเด็กสาว
“ออกไป ... นายคือผู้ชนะ ...” แอมเวย์เสียงสั่นก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ เกาะเงาผีเสื้อ จิตใจของเธอเริ่มเหม่อลอยก่อนที่จะค่อย ๆ นั่งลงบนพื้นนั้น กับดักนี้เปรียบเสมือนกรงขังที่ขังเธอไว้ที่นี่ทั้งชีวิตแทนที่จะฆ่าเธอ
จูเนียร์สูดลมหายใจเต็มที่ก่อนที่จะวิ่งออกมาทั้งน้ำตาและพบกับชายหาดแสนสวยและบรรดารุ่นพี่ในแต่ละซีซั่นที่ยืนรอรับเขา
ตอนนี้เราได้ผู้ชนะของเกมในซีซั่นที่หกแล้วนั่นคือหนุ่มน้อยขี้กลัว จูเนียร์ R8 เขาคือผู้ชนะเกมแห่งความตายนี้ได้ บรรดารุ่นพี่ต่างวิ่งเข้ามาให้กำลังใจกันอย่างเต็มที่ทั้งทริกเก็ตและซีเนียร์ที่แอบยิ้มอยู่บนเรือเพื่อรอต้อนรับเขากลับบ้าน ยกเว้นเพียงเอ็ตน่าที่ยืนมองอยู่อีกฟากอย่างสะใจ
“ขอบคุณนะคะพ่อที่ช่วยโหวตให้นายคนนี้เป็นผู้รอดชีวิต ...” เอ็ตน่าวางสายของพ่อก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบา ๆ เพื่อไม่ให้พวกนั้นสังเกตเห็น เธอเป็นคนขอให้พ่อเกณฑ์พรรคพวกโหวตจูเนียร์และให้บรรดาแฟนคลับของแอมเวย์และลัคกี้มาเป็นพวกโดยการจ่ายเงินก้อนให้พวกเขาได้ใช้เพื่อปิดปาก เพราะเธออยากให้เกมนี้จูเนียร์เป็นผู้รอดและสองคนซึ่งเป็นศัตรูของเธอเป็นคนแพ้ซะ!
“ฉันบอกแล้วว่าอย่ามาเล่นกับฉัน ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร!” เธอมองกระจกก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างสะใจที่ทั้งสองได้จบชีวิตลงเพราะฝีมือการบงการของเธอ .....
1 เดือนต่อมา
จูเนียร์เดินออกมาจากบ้านก่อนที่จะขับรถออกไปที่แกลอรี่ภาพถ่ายซึ่งวันนี้เป็นวันที่สองของการจัดงาน บรรดาผู้ร่วมงานต่างมากันอย่างแน่นหนา ผู้จัดงานนี้คือเขาเอง หลังจากที่เขาชนะเกมเขาได้ไปขอกล้องของแอมเวย์มาจากดัฟแล้วนำมาล้างรูปเอามาลงในแกลอรี่ที่เขาเป็นคนสร้างขึ้นมาเองด้วยเงินส่วนหนึ่งไม่กี่แสนที่จะได้มาจากเกมการแข่งขัน ตอนนี้เขากลายเป็นผู้ชนะของเกมและมีคนรู้จักเขามากมาย เขาได้เข้ามาอยู่ในวงการบันเทิงและได้เล่นละครกับดาราดังมากมายด้วยบุคลิกที่ไม่เหมือนใครทำให้เขามีงานเข้ามานับครั้งไม่ถ้วน และเขาเองก็กลายเป็นคนโด่งดังไม่แพ้รุ่นพี่ในซีซั่นก่อน ๆ เลย
หลังจากที่เขามาถึง เขาได้หลบบรรดาฝูงชนเข้าไปในห้องพักส่วนตัวของเขาซึ่งอยู่ทางด้านหลังก่อนที่จะเดินออกมาในงานเพื่อชมภาพภาพหนึ่งที่เขาประทับใจที่สุด
“ฉันคิดถึงพวกเธอนะ ....”จูเนียร์น้ำตาคลอ
ภาพนั้นเป็นภาพของเพื่อน ๆ ทั้งสิบเอ็ดคนซึ่งรวมเขาอยู่ด้วย รอยยิ้มนั้นที่ปรากฏอยู่บนภาพเป็นรอยยิ้มแห่งความสุขใจ มันหวนให้เขานึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดในเกาะแห่งนั้น
“ฉันทำตามที่เธอบอกแล้วนะแอมเวย์ ...” เขามองไปที่ใต้กรอบภาพนั้น
ชื่อภาพ : มิตรภาพแห่งความสุขแห่งเกาะเงาผีเสื้อ
เจ้าของภาพ : นภาพรรณ สุริยคะนึงนิจ (แอมเวย์ R5 แห่งเกาะผีเสื้อ)
ท่ามกลางความสุขและเสียงหัวเราะแห่งความดีใจของผู้รอดชีวิตนั้น กลับไปที่ป่าของเกาะเงาผีเสื้อ จูเนียร์ได้บอกว่าแอมเวย์ยังไม่ตาย ทำให้พวกเขาทั้งหมดไปยังกับดักนั้น หากแต่ว่าแอมเวย์ได้หายไปแล้ว รุ่นพี่ในซีซั่นและทีมงานพยายามปลอบใจเขาเพราะคิดว่าเขาเพ้อและคิดไปเองจนไม่มีใครตามหาเธอ
แล้วชีวิตเธอล่ะเป็นอย่างไรบ้าง!?
ถัดเข้าไปในรั้วไม้นั้น บรรดาเสียงสัตว์น้อยใหญ่ต่างส่งเสียงออกมาอย่างตกใจก่อนที่จะหลบไปยังที่ซ่อนด้วยความหวดกลัว เด็กสาวผมเผ้ารุงรังจ้องมองต้นเสียงก่อนที่จะยืนขึ้นหลังจากที่เพิ่งกินกล้วยและองุ่นที่เด็ดมาเมื่อครู่ เสื้อผ้าของเธอขาดวิ่นดูไม่น่ามอง ราวกับว่าเธอเอาผ้าขี้ริ้วมาสวมใส่ยังไงยังงั้น
นี่เป็นหนึ่งเดือนแล้วที่แอมเวย์ต้องระหกระเหินอยู่ในเกาะเงาผีเสื้อเพียงลำพัง เธอเดินลัดเลาะไปตามทางซึ่งเป็นจุดที่ลึกที่สุดภายในป่า และไม่เคยมีผู้เล่นหรือทางทีมงานเคยเข้าไปด้วยซ้ำ
ควันไฟเริ่มปรากฏขึ้นตรงหน้า หล่อนวิ่งไปด้วยความอยากรู้ สายตาของเธอเหม่อลอยและไร้สติสัมปชัญญะ เธอแหวกพุ่มไม้ออกไปจนกระเจอเข้ากับอะไรบางอย่างที่อยู่รอบควันไฟ
บรรดาผู้คนต่างร่ายรำอยู่รอบกองไฟอย่างสนุกสนาน มีอาหารมากมายอยู่บนโต๊ะ ความอยากอาหารทำให้เธอพุ่งเข้าไปที่โต๊ะก่อนที่จะสวาปามอาหารอย่างเอร็ดอร่อย คนพวกนั้นถึงกับจ้องมองโดยที่จำไม่ได้ว่าเด็กสาวคนนี้คือใคร
“โอ้! เจ้าคนหลงทาง ...” ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาเธอ เธอพยายามหลบด้วยความหวาดกลัว
“อย่ากลัวข้าเลย มาอยู่ที่นี่ด้วยกันกับเทพเจ้าผีเสื้อ ....”เขาส่งมือเพ่อให้เธอรับมันไว้ แวบเดียวเธอเห็นรอยสักที่แขนนั้นมันทำให้เธอนึกขึ้นได้ในทันที
พวกมันคือคนที่จับเธอมาบูชายันต์ พวกชนเผ่าผีเสื้อสีแดง!!
“กรี๊ดดดดดดดด!!” เธอหวีดร้องก่อนที่จะวิ่งไปตามขายป่าด้านหน้า หัวหน้าเผ่าได้แต่มองเธอที่กำลังวิ่งจากไป เขาหันมามองลูกเผ่าก่อนที่จะเริ่มงานสังสรรค์นั้นโดยที่ไม่ได้แยแสหล่อนเลยแม้แต่น้อย
เธอวิ่ง ... วิ่ง ... วิ่งไปตามทางเรื่อย ๆ ด้วยความหวาดกลัวและน้ำตา เธอต้องอยู่แบบนี้ไปจนกว่าเธอจะตาย เธอต้องติดอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต ...
ที่เกาะเงาผีเสื้อแห่งนี้ ....
TO BE CONTINUE ....
จบเกม THE REALITY 06
เกมกระชากวิญญาณ ตอน สยองขวัญเกาะเงาผีเสื้อ
และ
เตรียมพบกับ
THE REALITY 07
เกมกระชากวิญญาณ ตอน ปริศนาราชวงศ์ปักษาธร
COMING SOON!!
ความคิดเห็น