คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #81 : Day 3 .:: รอยร้าว ::.
THe REALITy 5
[WEEK 5 :: DAYS 3]
“ ง ... งู!” เด็กสาวเหงื่อตก สายตายังคงจ้องมองร่างของมัจจุราชที่ขู่ฟ่ออยู่ตรงหน้า ร่างที่นั่งคุกเข่าพยายามควานหาท่อนไม้ถนัดมือสักอันเพื่อจัดการกับเจ้าตัวที่ตามเธอมาตลอดการซ่อนผืนธงของเธอ
น้ำตาเริ่มไหลออกมาปนกับเหงื่อที่ชโลมเต็มใบหน้าของเด็กสาว ตอนนี้เธอกำลังประจัญหน้าอยู่กับสิ่งมีชีวิตที่สามารถปลิดชีพของเธอให้ตายได้ภายในไม่กี่นาทีข้างหน้านี้
ร่างของมันค่อย ๆ เลื้อยเข้ามาใกล้นกยูงมากขึ้น เธอก็พยายามถอยหลังไปเรื่อย ๆ อย่างช้า ๆ และไม่รีบร้อนเพราะตอนนี้มันกำลังชูคอโชว์แผงแม่เบี้ยที่กำลังชูชันด้วยความน่าเกรงขาม
ทันทีที่ที่มันชูคอ มันพร้อมแล้วที่จะฉกเหยื่อที่อยู่ตรงหน้า
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!”
ผลั่ก!!
ท่อนไม้ขนาดพอดีมืออย่างที่นกยูงต้องการถูกใครบางคนฟาดกระหน่ำลงไปยังร่างของงูยักษ์อย่างไม่ปราณีปราศรัย เลือดสีเข็มของสัตว์เดียรัจฉานกระเด็นเปรอะเสื้อของเขาเป็นดวง
“ฌอร์น ...” เขาคือชายหนุ่มที่มาช่วยเด็กสาวได้ทันเวลา
ทันทีที่ร่างนั้นแน่นิ่ง ร่างของเด็กสาวโผเข้ากอดผู้ช่วยชีวิตอย่างไม่รีรอ น้ำหูน้ำตาเริ่มไหลพรากไม่ขาดสาย
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ...” เขาไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจากคำว่าไม่เป็นไร
แค่นั้นน่ะเหรอที่เขาต้องการจะพูดจริง ๆ กับเธอ ... แค่นี้เองเหรอ
“แล้วนายเข้ามาทำอะไรลึกขนาดนี้ .. รู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่?” คำถามมากมายถูกยิงเป็นชุดจนเขาไม่รู้จะเริ่มตอบคำถามไหนก่อนเป็นคำถามแรก
“เอ่อ ...” เขาอ้ำอึ้งและไม่สามารถที่จะตอบคำถามของเธอได้ ในตอนนั้นเอง
ตี๊ดดดดดดดดด!!!
เสียงลากยาวของนาฬิกาดิจิตัลเริ่มดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลนี้ เด็กสาวรีบผละออกจากอ้อมอกของฌอร์นก่อนที่จะรีบวิ่งตามเสียงนาฬิกานั้นออกไปด้านนอก โชคดีที่เขายังไม่ได้ตอบคำถามของเด็กสาว เพราะถ้าเขาเผลอตอบออกไปล่ะก็ ... เขากับเธอต้องมองหน้ากันไม่ติดแน่ ๆ
เพราะเขาเป็นคนตามเธอมาตั้งแต่ที่เธอเดินเข้าป่าสนแล้ว!!
“บ้าชะมัดเลย ถูกหาเจอซะแล้ว!” เสียงสบถของชายตรงหน้าพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์นัก เขามองนาฬิกาที่กระพริบด้วยแสงสีแดงไปมาอย่างเป็นจังหวะ เขาเป็นคนแรกที่หลุดออกจากตำแหน่งของผู้ชนะ
“ถูกเจอแล้วสินะนายอาร์ม” นกยูงเดินออกมาจากพุ่มไม้ แต่ปากยังคงสนทนากับชายตรงหน้า
“ซวยที่สุดเลยอ่าพระเจ้า ..” เขาบ่นอุบเป็นเด็ก ๆ ก่อนที่จะจ้องมองนาฬิกาแสงสีเขียวของนกยูง
“น่าอายุชะมัด ฉันเป็นคนแรกที่แพ้เหรอเนี่ยยยยยย” เขาลากเสียงยาวตามเสียงนาฬิกาก่อนที่จะคอตกอย่างหมดหวัง
“เอาน่า ๆ ๆ ....” เธอตบบ่าของอาร์มเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจ เขาเงยหน้าขึ้นก่อนที่จะยิ้มเจื่อน ๆ พลางเดินไปยังต้นไม้ก่อนที่จะเตะมันอย่างจัง
“เฮ้ย ... ไปทำงั้นทำไมน่ะ” เธอตกใจก่อนทีจะรีบวิ่งไปห้ามเขา เขาทำหน้าเบ้ก่อนที่จะเดินกลับบ้านพักไปอย่างไม่พอใจนัก เขาคงจะเคืองที่ต้องแพ้เกมคนแรกซะมากกว่า
“อะไรของหมอนั่นนะ” เธอมองอาการแปลก ๆ ของชายหนุ่ม
ฟิ้ววววว!!
มีบางอย่างไรค่อย ๆ ปลิวผ่านหน้าของเธอก่อนทีจะร่วงลงไปในลำธาร เธอมองสิ่งที่ว่านั้นลอยน้ำไปเรื่อย ๆ
“เฮ้อ ... หาของคนอื่นต่อดีกว่า ..” เธอพูดก่อนที่จะเริ่มออกเดินทางตามหาผืนธงพอดีกับที่ฌอร์นเดินออกมาจากพุ่มไม้นั้น
“เอ๊ะ!” เด็กสาวเอะใจกับสิ่งที่ลอยไปตามน้ำ เธอรีบหันหลังโดยเร็ว ...
“ธงงงงงงง!!” เธอตะโกนสุดเสียงที่จะรีบวิ่งตามลำธารไปเรื่อย ๆ ฌอร์นได้แต่ส่งเสียงเรียก เธอไม่ได้ฟังคำของฌอร์นเลย กลับกันเธอกลับเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะตามธงนั้นให้ทัน
ผืนธงทรงสามเหลี่ยมสีม่วงลอยไปตามน้ำอย่างใจเย็นเหมือนสายน้ำที่อยู่เบื้องล่าง เมื่อเห็นว่ามันไม่ลึกมาก เธอจึงค่อย ๆ พยายามลุยน้ำเพื่อคว้าธงผืนนั้นมา
ธงที่ลอยไปตามน้ำเริ่มติดกับโขดหิน ได้ทีที่เธอจะรีบลุยน้ำไปคว้าไว้
“ระวังนะนกยูง ...มันอันตราย”
“ไม่เป็นไรน่าฌอร์น สบายมาก ....”
“แต่ ....”
ยังไม่ทันที่ฌอร์นได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ จู่ ๆ ก็มีมือหนึ่งเดินตรงมาและคว้าผืนธงสีม่วงนั้นไปอย่างฉิวเฉียด .... เขาคว้าธงนั้นไปต่อหน้าต่อตาของเธอ
ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!
“งานงอกแล้วค่ะ!” เด็กหนุ่มที่นั่งงอเข้าอยู่บนโขดหินตกใจเสียงนาฬิกาของตัวเอง เขารีบลงจากโขดหินก่อนที่จะรีบตรงดิ่งไปยังด้านหน้า
“ฉันเห็นธงนั้นก่อนนะ ... ทำไมจู่ ๆ นายก็มาคว้าไปซะหน้าตาเฉยแบบนี้ล่ะ” นกยูงมองหน้าของคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ไม่สนหรอกว่าใครจะเห็นก่อน แต่ที่แน่ ๆ ... ฉันได้!” ดัฟจ้องมองหน้าของเธอกลับเช่นกัน เพราะเขาก็ไม่ได้พิสมัยกับพวกผู้หญิงนัก
“นายทำไม่ถูกนะ ในเมื่อฉันมาก่อน ...”
“เธอช้าเองนี่นา ...”
“นายว่าไงนะ!!” นกยูงทำท่าจะเดินเข้าหาดัฟ แต่กลับถูกแขนของฌอร์นจับเอาเสียก่อน
“ปล่อยฉันนะ .. ฉันจะไปฆ่าตาบ้านี่!”
“อย่าทะเลาะกันเลยน่ะ นี่มันเกมนะ!” ฌอร์นพยายามเตือนสติของนกยูงที่กำลังจะทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง เธอเดินมาตั้งนาเพื่อมาตามหาธง แต่กลับถูกดัฟคว้าไปหน้าตาเฉย
“ไม่ดีหรือไงที่ฉันกำจัดคู่แข่งได้อีกคน ...” ดัฟมองหน้าของหล่อนก่อนที่จะยิ้มให้
“ถ้าอยากได้ขนาดนั้นก็เอาไปแล้วกันนะ” เขาพูดก่อนที่จะส่งผืนธงสีม่วงให้เด็กสาวที่บังเอิญคว้ามันมาด้วยความโมโห
“เอามาตอนนี้มันจะมีประโยชน์อะไรเล่า!” เธอตะโกนใส่หน้าของเด็กหนุ่มอย่างหมดความอดทน
“แกเหรอที่เอาธงฉันไป ...” เสียงหนึ่งดังขึ้นทางด้านหลัง
ทั้งสามคนหันไปเป็นตาเดียวกันเพื่อมองเจ้าของเสียงเรียกที่แสนจะเรียบเฉยนั่น
เขาคือเจ้าของธง .... เก๋เก๋!
“ยัยเก๋เก้ง แกดู ....” ยังไม่ทันที่นกยูงจะได้บอกอะไรไปมากกว่านี้ เขาเดินเข้ามาผลักนกยูงจนร่วงลงไปในน้ำ
“แกเองเหรอที่เอาธงของฉันไป ...” เขามองหน้าของนกยูงอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“นี่แกกำลังเข้าใจผิดนะ” นกยูงรีบลุกขึ้นจกน้ำเพื่อบอกความจริงแก่เพื่อนสนิท
“แกจะบอกว่า ... ธงของฉันมันมาอยู่ในมือของแกเองเหรอยัยนกยูง ....” น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเก๋เก๋ น้ำตาของเก๋เก๋ที่ไม่มีใครเห็นมัน
“เอ่อ ....”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหล่ะทั้งสามคนเลย ...” เก๋เก๋ปาดน้ำตาก่อนที่จะเดินกลับไป นกยูงพยายามจะไปพูดให้เข้าใจ แต่กลับถูกฌอร์นห้ามเอาไว้เธอเองก็รู้ดีว่าเข้าไปตอนนี้มันไม่มีประโยชน์แน่ ๆ จะทะเลาะกันเสียเปล่า ๆ
เขาหยุดเดินไปสักพักก่อนที่จะหันมา
“ถ้าเป็นคนอื่นฉันจะไม่เสียใจขนาดนี้เลย .. แต่นี่แกเป็นเพื่อนของฉันนะ!” เขาพูดก่อนที่จะรีบวิ่งกลับไป นกยูงได้แต่ร้องไห้ส่วนฌอร์นก็หันมามองหน้าของตัวต้นเหตุอย่างเอาเรื่อง
เขายักไหล่ให้เด็กหนุ่มเบา ๆ ก่อนที่จะเดินสบายกลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สถานะ .:: ถูกชิงธง 2 คน::.
R1 – สีเหลือง
R2 – สีแดง
R3 – สีม่วง
R12 – สีส้ม
R14 – สีเขียว
R15 – สีดำ
ความคิดเห็น