คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #73 : Day 5 .:: ต้นไม้หน้าคน ::.
THe REALITy 5
[WEEK 4 :: DAYS 5]
“ปล่อยฉันนะ!!” เด็กสาวพยายามสะบัดหัวไหล่ให้หลุดออกจาพันธนาการของบางสิ่งบางอย่างที่เธอมองไม่เห็น เธอรีบผงะเซไปทางด้านหลังทั้งที่เธอไม่สามารถมองเห็นอะไรด้านหลังได้เลย
และแล้วขาของเธอก็ไปเหยียบเข้ากับอะไรบางอย่างที่คล้ายเท้าของคน .... เธอพยายามมองด้านหลังพลันจ่อปืนไปพร้อมกับเอี้ยวตัวอย่างรวดเร็ว เหงื่อเม็ดโตเริ่มไหลผุดออกมาจากใบหน้าของเด็กสาวผู้มองเห็นวิญญาณ
และแล้วเธอก็เห็นว่าสิ่งที่ว่านั้นคืออะไร!!?
ทางด้านของเด็กสาวตัวคนเดียวที่เดินทางแยกมากับสองหนุ่มที่ต้องไปทำภารกิจที่สามอีกทางของป่าต้องสาป เธอนั่งตัวสั่นพลันน้ำตาไหลออกมาหลังจากที่กินต้มจืดแมลงสาป อาหารมื้อค่ำของเธอจนหมด เธอถึงกับอ๊วกออกมาข้างโต๊ะอาหาร
ภารกิจของเธอคือการตามหาลูกตาสองดวงจากสี่เมนูอาหารที่วางอยู่ถ้าเปิดไม่เจอลูกตาสองดวง มีข้อแม้ของเกมว่าจะต้องกินอาหารที่เปิดมานั้นให้หมดถึงจะมีสิทธิ์เปิดฝาต่อไปได้ นี่แหล่ะคือความโหดของเกมนี้เพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าลูกตานั้นจะซ่อนอยู่ในเมนูอาหารไหน
ทันทีที่เธอได้สติ เธอพยายามหาน้ำกลั้วปากอยากรวดเร็ว อาหารที่เธอไม่เคยเห็นและไม่อยากทานมันได้ออกมาจากคอไปจนหมด แต่กลิ่นสาบของแมลงสาปนั้นยังคงคละคลุ้งไปทั่วจมูกของเธอ
“หวังว่าอาหารต่อไปคงไม่ใช่อาหารแบบนี้นะ” เธอพูดอย่างกังวล สองมือค่อย ๆ เท้าโต๊ะอาหารขึ้นมา ฝาครอบอาหารอีก 3 ชนิดยังคงตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า
เธอแอบคิดไม่ได้ว่าถ้าไม่เปิดเจอดวงตาสองข้าง เธอจะต้องกินอะไรอีก!!
หนึ่งในสามเมนูเด็ดบนโต๊ะอาหารจะต้องมีหนึ่งเมนูที่มีลูกตาซ่อนอยู่ เปอร์เซนต์การหาเจอช่างน้อยเหลือเกิน
“เอาจานนี้แล้วกัน” เธอภาวนาก่อนที่จะค่อย ๆ เปิดฝาครอบอาหารออก
และก็ต้องพบกับความผิดหวังเมื่อจานอาหารนั้นปรากฏขนมปังทาเนยหอมกรุ่นบนโต๊ะอาหารแทนลูกตาทั้งสองดวงที่เธอต้องตามหา
“แต่ก็ยังดีที่ต้องต้มจืดแมงกระจ๊วกอ่ะนะ” เธอสูดหายใจเข้าไปลึก ๆ ก่อนที่จะค่อย ๆ กัดขนมปังคำโตลงไปอย่างมั่นใจ
และแล้วเธอก็ถึงกับพระอืดพระอมเมื่อในขนมปังมีไส้รสชาติแสนอร่อยแอบซ่อนอยู่ กลิ่นคาวเริ่มแตะจมูกของเธออีกครั้งทำให้เธอรู้สึกเวียนหัว เพราะไส้ขนมปังที่เธอคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรซ่อน
กลับมีตับอ่อนของหมูซ่อนอยู่!!
“ชีวิตนี้จะมีอะไรโชคร้ายไปกว่านี้อีกไหมเนี่ย!!” เธอสบถเสียงแข็งคนเดียวบนมื้ออาหารที่เธอต้องกินเพียงลำพัง ถึงแม้ว่าเธอจะบ่นอะไรมากมายแต่เธอก็ต้องกินมันจนหมดอยู่ดี
ความมืดและสายลมหนาวเริ่มทวีคูณมากยิ่งขึ้น หมอกหนาเองก็จับตัวเป็นก้อนเช่นเดียวกัน ทัศนวิสัยของหนุ่ม ๆ เองเริ่มลดต่ำลง พวกเขาพยายามมองหาจังหวะในการก้าวข้าวผ่านเศษกระจกนั้นไป ซึ่งตอนนี้พวกเขาทั้งสองนั้นก้าวเข้ามาได้หนึ่งระดับแล้ว เหลืออีกเพียงสี่ระดับที่พวกเขาต้องไปต่อ
“หวาดเสียวชะมัดเลยแฮะ!” ฌอร์นอุทานเสียงหลง เขาเองก็เป็นเพียงนักศึกษาแพทย์ธรรมดา ๆ ที่วัน ๆ เอาแต่เรียนและกลับบ้านหลังโต ไม่เคยออกมาผจญโลกกว้างแบบนี้ ต่างจากอาร์มที่ตีรันฟันแทงกับพวกจิ๊กโก๋ไปทั่ว เมื่อความต่างทั้งสองมาอยู่รวมกันจะเป็นอย่างไร
“นายต้องระวังให้ดีดีนะ พยายามจับจังหวะของการเคลื่อนไหวนี้ให้ได้ หรือถ้านายไม่ไหวนายรออยู่ที่นี่ก็ได้ เดี๋ยวนายจะเป็นอะไรเปล่า ๆ” อาร์มแนะนำก่อนที่จะหันมาสนใจกับรางเลื่อนอีกครั้ง
“ถึงแม้ว่าผมจะเก่งไม่เท่าคุณ แต่ผมก็จะพยายาม เราได้เป็นคูหูกันแล้ว เป็นตายร้ายดียังไงเราก็ต้องไปด้วยกันสิครับ!” เขาพูดอย่างแน่วแน่ สมกับที่เป็นฌอร์นที่ยึดมั่นในความคิดของตัวเองเสียจริง
อาร์มไม่ได้พูดอะไรนอกจากยิ้มให้ในความกล้าหาญของเพื่อน เขาพยายามจับการเคลื่อนไหวของกระจกอีกครั้งก่อนที่จะเริ่มรู้กลการหมุนของกระจกฟันปลาเปื้อนเลือดนี้
แต่ละระดับในการหมุนจะไม่เท่ากัน ถ้ายิ่งเข้าไปในระดับที่สูงขึ้น กระจกจะหมุนเร็วขึ้นไปด้วย!!
“พร้อมหรือยัง?” อาร์มหันมาถามเด็กหนุ่มที่เหงื่อแตกเต็มหน้า
“เอ๋?” เขาเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้าง
“นับหนึ่งถึงสามแล้วกระโดดพร้อมกันนะ” เขาพูดก่อนที่จะเริ่มตั้งท่ากระโดดเข้าไปในระดับที่สาม กระจกฟันปลาหมุนเป็นจังหวะปานกลางทำให้ง่ายในการกระโดด
“หนึ่ง ....”
เขาสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด
“สอง ....”
มือทั้งสองกุมตะเกียงไฟและปืนพลุเอาไว้แน่น
“สาม.....!!!”
ทางด้านของตาล เธอจ้องมองร่างที่อยู่ในความมืด สิ่งสองสิ่งประจันหน้าพร้อมกัน และแล้วตะเกียงไฟของใครคนหนึ่งก็โผล่พ้นโพรงหญ้าออกมา
“ตาล .. ไม่เป็นไรนะ!” เสียงใสจอมเหวี่ยงของเก๋เก๋ดังขึ้น เขารีบโผเข้ากอดตาลเอาไว้แน่น
“รู้มั้ยว่าเธอเกือบยิงปืนพลุใส่หน้าหล่อ ๆ ของฉันแล้วนะ” ดัฟ เจ้าของเงามืดนั้นพูดก่อนที่จะลดปืนของตาลลง เด็กสาวดีใจที่ได้เจอเพื่อน ๆ
“เธอมาทำอะไรตรงนี้ ....” เกมส์ยิงคำถามใส่ตาลเป็นคนแรก หากแต่ว่ามือยังคงถือตะเกียงของตาลเอาไว้แน่นเช่นกัน
“มีคนพาฉันมาที่นี่ ....” เธอพูดสั้น ๆ
“ใครกันที่พาเธอมาในที่แบบนี้ น่ากลัวชะมัด” ดัฟมองหน้าของตาลอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“นั่นไง” เธอชี้ไปยังด้านหน้า ทั้งสามคนชูตะเกียงเพื่อมองหาสิ่งที่ตาลกำลังชี้ไปด้านหน้า แสงที่สว่างมากพอทำให้พวกเขาเห็นว่าสิ่งนั้นคืออะไร
ต้นไม้หน้าคน!!!
“เราต้องปลดปล่อยวิญญาณของพวกเขา พวกเขาหลบอยู่ใต้โคนต้นไม้นี้ พวกนายต้องช่วยตาลโค่นต้นไม้ต้นนี้”
“ต้นไม้ใหญ่กว่าพวกเราตั้งเยอะ เราจะโค่นมันลงได้ยังไงกัน” เกมส์มองต้นไม้สูงตระหง่านน่ากลัวนั้น ยิ่งมองก็ยิ่งขนลุก
ตาลหันกลับไปยังต้นไม้หน้าคน .... ราวกับว่ากลางต้นไม้นี้จะเปราะอยู่ ... เธอเดินไปใกล้ต้นไม้นั้นก่อนที่จะใช้สันปืนกระแทกเข้ากับกลางต้นไม้อย่างแรงจนเนื้อไม้ร้าวและแตกออกในที่สุด
กลิ่นเริ่มคละคลุ้งออกมาจากต้นไม้ต้นใหญ่ กลิ่นอับชื้นและกลิ่นของอะไรบางอย่างที่ตายแล้ว ทั้งสี่คนปิดจมูกแทบไม่ทัน .... กลางเนื้อไม้นั้นไม่มีไส้ไม้อย่างที่พวกเขาคิดเลย กลับกันมันกลวงราวกับว่านี่เป็นต้นไม้ปลอม!
“พวกเขาอยู่ในนี้ ... ” เธอพูดพรางเปิดช่องของต้นไม้ให้กว้างขึ้น สองขาก้าวเข้าไปด้านใน ทั้งสามคนทำหน้าที่ส่องไฟเท่านั้น และสิ่งที่พวกเขาเห็นอยู่ตรงหน้าคือ .... ศพของชาวบ้านมากมายที่นอนกองกันอยู่ในต้นไม้นี้!
“ฉันเชื่อแล้วล่ะ .. ว่าผีมีจริง ... มายก็อดดดด เก๋เก๋จะฉี่ราดแล้ว!” เก๋เก๋มองหน้าของดัฟและเกมส์ก่อนจะยืนบิดไปมา
เด็กสาวผู้มองเห็นวิญญาณเดินเข้าไปใกล้เรื่อย ๆ พลันท่องคาถาที่ยากจะฟังออกว่าหมายความว่าอะไร สองมือจิ้มเข้าไปยังหน้าผากของพวกเขา จู่ ๆ สายลมก็พัดกรรโชกมาอย่างแรงจนต้นไม้สั่นไหว ลมที่ออกมาจากต้นไม้พัดขึ้นฟ้าไปอย่างรวดเร็ว
ขอบใจนะ ...
เสียงแผ่วเบามาตามลมก่อนที่หิงห้อยนับสิบจะเริ่มปรากฏตัวตามต้นไม้ เกมส์และคนอื่น ๆ จ้องมองความสวยงามของธรรมชาติกลางป่านี้
“เสร็จแล้วล่ะ พวกเรากลับกันเถอะนะ ...” เด็กสาวพูดก่อนที่จะมองบรรดาหิงห้อยวิญญาณนั้น พวกเขาต่างเดินกลับไปทางเดิมเพื่อออกไปจากป่ามรณะนี้
ทางฝั่งของอาร์มและฌอร์น พวกเขาค่อย ๆ ไต่ระดับมาจนถึงระดับสุดท้าย กระจกหมุนด้วยความเร็วระดับพอดี แต่ถ้ากระโดดพลาดนิดเดียว พวกเขาบาดเจ็บแน่!
“นายรออยู่นี่ คราวนี้ฉันจะไปคนเดียว” อาร์มเสนอ
“แต่ว่านาย...”
“เอาเหอะน่า ...” เขาพูดก่อนที่จะกระโดดเข้าไปอย่างเร็ว ไม่ว่าจะเร็วแค่ไหน แต่กระจกเลื่อนย่อมเร็วกว่าเสมอ มันบาดเข้าที่ตาตุ่มของเขาจนเขากลิ้งเข้าไปด้านในพอดีกับที่สองมือของเขาคว้าท่อนขาออกมาจากแท่นตรงกลาง กระจกเริ่มหยุดหมุน ฌอร์นรีบวิ่งเข้าไปด้านในเพื่อดูอาการ
“นายไม่เป็นไรนะ ...” ฌอร์นมีสีหน้าที่กังวลพลันจ้องมองแผลของเพื่อน
“แผลแค่นี้ มันชิวได้อีก” เขาพูดก่อนที่จะลุกขึ้น “ไปหานกยูงกันเถอะ ป่านนี้คงร้องไห้แย่แล้ว” อาร์มพูดอย่างสบายอารมณ์พรางคว้าท่อนขามาแกว่งเล่น
“อีกนิดเดียวเท่านั้น” หลังจากที่นกยูงซัดขนมปังไส้ตับหมูไปแล้ว เหลืออีกเพียงสองเมนูที่เหลืออยู่ .... สายตาเริ่มมองสลับกันไปมาเพื่อมองหาเมนูที่คาดว่าจะถูกต้องที่สุด
“เอาล่ะ!” เธอตัดสินใจหยิบเมนูอาหารที่ใกล้มือที่สุด ... แล้วเธอก็
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!” เธอรีบหยิบเมนูอาหารนั้นขึ้นมา มันคือดวงตาที่เธอตามหามานานแสนนาน ภารกิจของเธอเสร็จสมบูรณ์แล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะต้องกินอาหารมื้อค่ำที่สะอิดสะเอียนก็ตามที ... เธอรีบคว้ามันไว้ก่อนที่จะรีบวิ่งไปตามทางและชนเข้ากับฌอร์นและอาร์ม
“เอ่อ ....” อาร์มพยายามเรียกเธอ
“ฉันทำได้แล้ว ....” นกยูงโผเข้ากอดอาร์มอย่างลืมตัวด้วยความดีใจ ในตอนนั้นเองที่ใจของเขาเต้นไปมาอย่างเป็นส่ำ เขาไม่ได้พูดอะไรนอกจากกอดกลับไปอย่างอาย ๆ
พวกเขายืนกอดกันอย่างดีใจโดยที่ไม่รู้ว่า ในใจลึก ๆ ของฌอร์นแล้ว ....
เขารู้ร้อนวูบวาบในหัวใจ ... นี่มันอะไรกันแน่นะ!
ระบบ Face To Face Mode [ส่งทางข้อความลับก่อนวันเสาร์เวลา 12.00]
ชื่อเล่นของคุณที่ใช้การแข่งขันพร้อมรหัส .:
คิดว่าเกมในสัปดาห์นี้เป็นอย่างไร .............................
เหตุการณ์ที่ประทับใจและไม่ประทับใจในสัปดาห์นี้คืออะไร ..........................
อยากระบายอะไร เชิญ .................... (เกี่ยวกับภารกิจ . คนอันตรายในสัปดาห์นี้.คิดว่าใครน่าจะออกเกมการแข่งขัน)
ความคิดเห็น