คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : Day 4 .:: เรืออารมณ์ ::.
THe REALITy 5
[WEEK 3 :: DAYS 4]
เวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมงเศษ .... โรงงานผลิตหุ่นขี้ผึ้งยังคงทำงานต่อไปอย่างขะมักเขม้น เฉกเช่นเดียวกับกลุ่มคนที่กำลังทำภารกิจอยู่เช่นกัน ภารกิจที่สามในเกมการแข่งขันคือการตามล่าหาตัวเพื่อนเพื่อช่วยชีวิตเพื่อนออกมาจากกิจกรรมสุดโหดที่แต่ละคนต้องเผชิญ
ตอนนี้พวกเขารวบรวมสมาชิกได้เกือบครบแล้ว ขาดอีกเพียงสามหนุ่ม อาร์ม ฌอร์น และดัฟเท่านั้น!
ติ๋ง
ติ๋ง
ติ๋ง!!
หยดน้ำเริ่มหยดไหลออกมาจากท่อน้ำร่วงลงสู่ผิวน้ำจนเกิดเป็นน้ำกระเพื้อมขึ้นมาตามหยดที่ตกลง เด็กหนุ่มเริ่มปรือตาขึ้นอย่างช้า ๆ นัยน์ตามองไปทั่วอย่างงัวเงีย
รอบ ๆ ตัวของเด็กหนุ่มไม่มีอะไรเลยนอกจากน้ำที่ท่วมห้องของเขาราวกับว่าเขานอนอยู่บนแม่น้ำ ร่างของเขาค่อย ๆ ยันขึ้นมาช้า ๆ ก่อนจะมารู้ทีหลังว่าที่เขานอนอยู่มาตลอดหลายชั่วโมงคือเรือลำเล็ก
ไม่เพียงแต่ร่างของเขาที่นอนอยู่บนเรือ แขนของเขายังปรากฏด้ายสีขาวที่พันข้อมือทั้งสองของเขาเอาไว้โดยที่ปลายของด้ายโยงลงสู่ก้นบึ้งล่างของใต้น้ำที่นิ่งสนิทแห่งนี้
ในระหว่างที่เขากำลังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า เขาก็ค้นพบความจริงอีกอย่างหนึ่ง
เขาไม่นอนอยู่บนเรือนั้นเพียงลำพัง!!!
ชายหนุ่มอีกสองคนนอนแผ่กายอยู่บนเรืออย่างไม่รู้เรื่องราว ได้ทีเขารีบคลานไปเขย่าร่างของเพื่อนเพื่อให้เพื่อนตื่นจากความฝันและหาทางช่วยกันหาทางออกจากห้องที่ไร้ประตูแห่งนี้
“ดัฟ .... เฮ้!!!” เขาเขย่าตัวของเพื่อนชายที่เริ่มจะปรือตาขึ้นเล็กน้อย สองมือกุมขมับแน่นอย่างเจ็บปวดราวกับว่าเขาถูกทำร้ายร่างกายมายังไงยังงั้น
“นายฌอร์น ตื่นได้แล้ว!!” เมื่อเห็นว่าเพื่อนอีกคนเริ่มได้สติ เขาก็หันมาเขย่าอีกร่างที่นอนอย่างหมดแรง แสงสีขาวเริ่มแยงเข้าตาของเด็กหนุ่มที่นอนแน่นิ่งอยู่จนเขาเริ่มปรือตาขึ้นมาจากฤทธิ์ยา
ภาพสุดท้ายของฌอร์นคือภาพของเพื่อน ๆ ที่ถูกลากเข้าไปในห้อง
ไม่คิดว่าเขาจะมาอยู่ในห้องนี้ .... กับพวกผู้ชายที่เขาไม่เคยได้สนิทด้วยเลย!!
“ที่นี่ที่ไหน?” คำถามแรกเริ่มออกมาจากปากของดัฟ อาร์มไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่ายหัวไปมาเป็นคำตอบ เพราะเขาเองก็ไม่สามารถรู้ได้เช่นกันว่าที่นี่เป็นที่ไหนกันแน่
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่นี่มันที่ไหน .. รู้แต่ว่าตื่นขึ้นมาพวกเราสามคนก็มาล่องเรืออยู่ที่นี่แล้ว ....” อาร์มเบ้ปากก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ ห้องที่เต็มไปด้วยน้ำ
ไม่มีประตูห้อง ... มีเพียงผนังสีขาวที่เปื้อนสนิมเหล็กและน้ำที่เจิ่งนองจนทำให้ห้องนี้
กลายเป็นห้องแม่น้ำไปโดยปริยาย!!
“ แล้ว .. ไอ้ด้ายที่มัดแขนมันคืออะไรอ่ะ?” ฌอร์นเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้างก่อนที่จะชูข้อมือที่ถูกพันด้วยด้ายขึ้นมา เขาพยายามกระตุกปลายด้ายให้โผล่พ้นน้ำขึ้นมา แต่ก็ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ด้ายไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลยแม้แต่น้อย
แกนไม้ที่โยงระหว่างด้ายและข้อมือนั้นผูกมัดไว้ใต้ห้องที่มัดไว้กับวาล์วปล่อยน้ำทั้งสามวาล์วจนทำให้พวกเขาไม่สามารถขยับข้อแขนให้หลุดออกได้นอกเสียจากว่าใครจะลงมาหมุนวาล์วแค่นั้นเอง
“ถ้ามีพายก็คงดีสินะ ... จะได้พายออกไปข้างนอกซะเลย” ดัฟมองหน้าของเพื่อน คำพูดทีเล่นทีจริงของเขาทำให้ฌอร์นหันมามอง
“ถึงมีพายเราก็ออกไปจากห้องนี้ไม่ได้อยู่ดีแล่ะครับ”
“ทำไมไม่ได้ล่ะ?” ดัฟถามอย่างสงสัย
“เรายังไม่เห็นประตูเลยสักบาน....” คำตอบของฌอร์นทำให้ดัฟถึงบางอ้อในทันที ถ้ามีพายแต่ไม่มีประตู ก็คงต้องพายเรือวนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนี่แหล่ะ
ตอนนี้บรรยากาศภายในห้องเริ่มกดดันมากยิ่งขึ้น ... ไม่มีทางออก ไม่มีพาย แล้วพวกเขาจะออกจากห้องแคบ ๆ นี้ได้อย่างไรกัน
หรือว่า ...
พวกเขาต้องติดอยู่ที่นี่ตลอดชีวิต!!
ในระหว่างที่ความเครียดเริ่มเข้ามากัดกินจิตใจของชายหนุ่มทั้งสาม จู่ ๆ เสียงของนิลก็ดังกล้องผ่านโทรโข่งกระจายเสียง
“สวัสดีค่ะทั้งสามหนุ่มสุดหล่อของเรียลลิตี้ซีซั่น 5” ปลายสายทักทายอย่างน่ารัก
“นิล .. หรือครับ?” อาร์มถามกลับ
“หล่อแล้วยังเก่งอีกนะคะเนี่ย...” นิลพูดอย่างขวยเขินพลันแซวเด็กหนุ่มที่หน้าเริ่มออกแดงนิด ๆ
“มาก็ดีแล้วครับ พอจะบอกได้ไหมว่าเราจะออกไปจากห้องนี้ได้ยังไง?” คราวนี้ฌอร์นเป็นคนนำร่อง ตัดสินใจถามนิลไปด้วยความอยากรู้
“ก่อนจะออกจากห้องเรามาเล่นเกมเกมหนึ่งดีกว่านะคะ ....”
“เกม??” ทั้งสามตะโกนพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“เกมนั่งเรือรอเวลาน้ำท่วมห้องหรือเปล่าครับ?” อาร์มพูดเชิงทีเล่นทีจริง เขาเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกมที่นิลต้องการจะเล่นกับพวกเขามันคืออะไรกันแน่
“มันคงไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกค่ะ ...” นิลพูดอย่างสนุกสนานราวกับว่าเธอกำลังสนทนากันถึงเรื่องที่ตลกโปกฮา
แต่ทว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันไม่สมควรจะล้อเล่นเลย
“เกมอะไรของคุณ ....” ฌอร์นตอบกลับเสียงปลายสายนั้นไป
บรรยากาศที่ตึงเครียดอยู่แล้วเริ่มทวีความเครียดเข้าไปอีกเมื่อรู้ว่าพวกเขาทั้งสามคนจะต้องเผชิญกับโชคร้ายที่ไม่จบสิ้น
“แค่นี้ยังซวยไม่พออีกหรือไงเล่า .... บู้!!!” ดัฟพ่นลมออกจากปากอย่างไม่สบอารมณ์
“อยากรู้ใช่ไหมคะว่าเกมสุดท้ายที่พวกคุณต้องเล่นคือเกมอะไร”
“เดี๋ยวก่อนนะครับคุณนิล?” ฌอร์นยกมือถามขึ้น เพราะเขารู้ว่าต้องมีกล้องวงจรปิดจากที่ไหนสักที่ในห้องแน่ ๆ
“มีอะไรคะ ... คุณฌอร์น หมายเลข R1”
“คุณบอกว่าเกมนี้เป็นเกมสุดท้ายที่พวกเราต้องเล่น งั้นแสดงว่า ... ต้องมีเกมก่อนหน้านี้ที่คนอื่น ๆ เล่นไปแล้วใช่ไหมครับ?”
สิ้นเสียงการตอบคำถามของฌอร์น เสียงซาวด์ปรบมือที่เคยเห็นตามรายการวาไรตี้หรือเกมโชว์ต่าง ๆ ก็ดังขึ้นแสดงความยินดีให้แก่เขา
“สมแล้วที่เป็นอัจฉริยะในรายการเรียลลิตี้ซีซั่นนี้จริง ๆ เลยนะคะเนี่ย ....” เธอวรรคประโยคไว้ก่อนที่จะเริ่มพูดต่อ
“เกมแรกเป็นเกมที่กำลังดำเนินอยู่แต่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ เป็นเกมของนกยูง R12 และเกมส์ R11 ภารกิจของพวกเธอทั้งสองคือรวบรวมการ์ดทั้งแปดใบให้พบ และรวบรวมเพื่อนให้กลับมา แต่ตอนนี้พวกเธอเพิ่งรวบรวมได้แค่ 5 ใบเท่านั้น ยังขาดอีก 3 ใบ ส่วนเกมที่สองนั้นเป็นเกมของคุณเก๋เก๋ R3 ที่ต้องเอาชีวิตรอดจากโคมระย้าให้ได้ภายในเวลา 25 นาที ส่วนเกมที่สามคือเกมที่พวกของคุณตาล R2 และคุณรันเวย์ R8 ต้องพาร่างของสองสาวไปยังอีกฝั่งให้ปลอดภัยก่อนที่จะตกลงไปทิ่มเศษแก้วที่วางเรียงรายอยู่บนพื้น ....”
“แสดงว่าเกมของพวกนกยูงยังไม่เสร็จสมบูรณ์ใช่ไหมครับ ” ฌอร์นยังคงทำตัวเป็นตำรวจสืบสวนสอบสวนนิลราวกับว่าเธอเป็นผู้ต้องหายังไงยังงั้น
“ถูกต้องค่ะ ... เพราะว่าเธอยังเพิ่งรวบรวมเพื่อนได้เพียง 3 คนเท่านั้น เหลืออีก 3 คนแล้วก็การ์ดอีก 3 ใบ”
“เหลือพวกเรา 3 คน แล้วก็การ์ดอีก 3 ใบที่อยู่ที่กับพวกเราใช่ไหมครับ” อาร์มเหมือนจะเริ่มอ่านเกมของพวกนกยูงและเกมส์ออกบ้างแล้ว
เสียงปรบมือดังขึ้นมาอีกครั้ง
“หนุ่ม ๆ นี่ฉลาดดีจังเลยนะ”
“ผมว่าคุณรีบบอกมาเลยดีกว่านะครับว่าเกมของพวกเราคืออะไร .... ผมอยากจะออกไปจากที่นี่แล้ว อึดอัดแปลก ๆ” ดัฟพูดโต้กลับไป
“เกมของพวกคุณไม่ยากหรอกค่ะ พวกคุณทั้งสามคนต้องเล่นเกมที่มีชื่อว่า ..... ”
..........
.........
..........
..........
“เกมเรืออารมณ์!!”
ความคิดเห็น