คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #61 : Day 3 .:: วิญญาณของมิตรภาพ ::.
THe REALITy 5
[WEEK 3 :: DAYS 3]
“ปล่อยฉันออกไปนะ!!” เด็กสาวเสียงใสโวยวายลั่นราวกับคนเสียสติ ตั้งแต่เธอตื่นขึ้นมาจากภวังค์ของความฝัน เธอก็มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ปรากฏอยู่ที่นี่แล้ว
สองแขนพยายามสะบัดด้ายสีขาวให้หลุดออกจากมือทั้งสอง แต่ทว่ามันไม่ได้เป็นผลเลย หนำซ้ำมันยิ่งกลับทำให้ด้ายนั้นรัดตัวแน่นยิ่งขึ้น
ร่างของเด็กสาวห้อยต่องแต่งอยู่เหนือพื้นราวหนึ่งเมตรเห็นจะได้ เส้นด้ายสีขาวรั้งตัวของเด็กสาวให้ลอยขึ้นราวกับมีเวทย์มนต์ ปลายด้ายถูกพันติดกับแกนไม้รูปบวกเหมือนหุ่นกระบอกที่เก๋เก๋ได้เจอเมื่อวาน ด้านล่างปรากฏเศษขวดแก้วที่แตกเป็นฟันปลาอยู่ใต้ตัวของพวกเธอ ถ้าหากเธอตกลงไปด้านล่าง มีหวังสภาพคงเละแน่ ๆ
ในขณะที่เธอกำลังพยายามสะบัดร่างของเธออยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นบางอย่างที่ห้อยอยู่ตรงหน้า ด้วยความดีใจเธอจึงตะโกนเรียกออกไปอย่างสุดเสียง
“ตาล!!!”
เด็กสาวผู้ถูกเรียกชื่อค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาทีละน้อย นัยน์ตาเริ่มปรับแสงให้ชินกับสภาพแวดล้อมรอบตัวของเด็กสาวโบฮีเมี่ยน
“เวย์ ... ที่นี่ ...”
“อย่าเพิ่งถามเลย เวย์ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าที่นี่มันที่ไหน ... รู้แต่ว่าตอนนี้พวกเราสองคนต้องหาทางแก้ด้ายนี้ให้ได้ก่อนที่ก้นของพวกเราจะจ้ำเบ้าลงบนเศษแก้วพวกนั้น” รันเวย์พูดพรางชายตามองลงไปที่พื้นเพื่อให้ตาลเห็นว่าที่พื้นมีอะไร
“ต้องหาวิธีแก้เชือกนี้ ...” เด็กสาวโบฮีเมี่ยนพยายามตั้งสติเพื่อมองหาจุดบอดของเกมนี้
รอบ ๆ ตอบของสองสาวไม่มีอะไรที่พอจะช่วยพวกเธอได้เลย มีเพียงเศษแก้วธรรมดา ๆ ที่แตกกระจายอยู่ตามพื้น และไม้เป็นขื่อบนเพดานเอาไว้เท่านั้นเอง
“ก่อนอื่นเราต้องหาทางเขยิบร่างของพวกเราออกจากจุดอันตรายนี่ซะก่อน” ตาลพยายามให้เหตุผลกับเด็กสาวที่กำลังกลัวจนตัวสั่น
“ทำไม?”
“ถ้าเราแก้ด้ายนี่ออกสำเร็จตรงนี้ พวกเราสองคนไม่ร่วงลงไปหรือไงล่ะ ....” ตาลบอก รันเวย์พยักหน้ารับคำก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ ตัว
“เราจะออกไปจากที่นี่ยังไง!” เสียงเริ่มสั่นเครือ น้ำตาเริ่มไหลออกจากดวงตาทั้งสองของรันเวย์
บรรยากาศเริ่มกดดันเข้าไปทุกที ร่างของพวกเธอยังคงห้อยอยู่แบบนั้นหลายนาที ไม่มีใครคิดว่าจะสามารถออกไปจากที่อันตรายแบบนี้ได้อย่างไร
จู่ ๆ เสียงปริศนาบางอย่างกลับดังขึ้นข้าง ๆ หูของตาล
ใช้แกนไม้ขยับไปทางขวา ...
เสียงนั้นดังเล็ดลอดผ่านช่องหูเข้าสู่โสตประสาททางการได้ยินของเด็กสาว ขนแขนถึงกับตั้งชันอย่างไม่มีสาเหตุ เธอจำได้ดีว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของใคร
พิม!
“ขยับแกนไม้มาทางตาล ... เราจะขยับออกไปตามทางอีกด้านหนึ่ง ....” ตาลบอกกับรันเวย์ เธอพยายามขยับด้ายเพื่อให้แกนไม้ขยับตาม ... แม้ว่าจะทุลักทุเลขนาดไหน แต่มันเป็นหนทางที่ดีที่สุดในการเล่นเกมครั้งนี้
ทางด้านของเก๋เก๋ ตอนนี้เขาติดอยู่ในห้องพยาบาลจำลองของโรงงานผลิตหุ่นขี้ผึ้ง กับร่างของนางพยาบาลตัวปลอมที่นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น โคมระย้าเริ่มขยับไปมาสร้างแรงกดดันให้กับเขาเป็นอย่างมาก
เขาที่นอนอยู่บนเตียงพยาบาลได้แต่มองหาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตของเขาในตอนนี้ เขาพยายามมองจุดสรีระบนเตียงพยาบาล
เตียงพยาบาลทุกเตียงต้องมีล้อ!!
“ล้อนี่แหล่ะต้องมีประโยชน์!!” เขาพูดอย่างสบายอารมณ์ก่อนที่จะพยายามรวบรวมแรงและพลกำลังที่มีอยู่ไว้ที่เอวของเด็กหนุ่ม
“เอาล่ะวะ ตายเป็นตายสินังเก๋เก๋!” เขาพูดอย่างมั่นใจก่อนที่จะกระแทกเอวไปยังข้างเตียงเต็มแรง ผลทำให้ล้อของเตียงเคลื่อนไปด้านข้างทีละนิด ๆ
“ได้การล่ะ!” กำลังใจเริ่มกลับมาอีกครั้ง เขาทำเช่นเดิมไปเรื่อย ๆ จนใกล้จะถึงถาดกรรไกร เป้าหมายของเขาแล้ว
ในตอนนั้นเองที่สายตาของเขาเหลือบไปมองนาฬิกาจับเวลาบนประตูห้อง
15 นาที!!
“ต้องรีบแล้ว!!” เขาบอกกับตัวเองพลันกระแทกเตียงไปใกล้ถาดกรรไกร
ทีละนิด
ทีละนิด
จนกระทั่ง ...
เคร้ง!!!
ขอบเตียงพยาบาลกระแทกกับถาดกรรไกรอย่างไม่ได้ตั้งใจให้โดนขนาดนั้น ถาดกรรไกรที่กระแทกกับขอบเตียงอย่างแรงทำให้มันหลุดออกจากถาดร่วงลงไปกองกับพื้นห้องอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่เสียงของกรรไกรกระแทกลงกับพื้น ราวกับว่าสมองของเขาเองก็แตกกระเจิงไปเช่นกัน ตอนนี้สมองของเขาดับวูบลงไปในทันที
“หมดกัน ... หมดกัน” น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมาจากดวงตากลมโตของเด็กหนุ่ม ตลอดการแข่งขันที่ผ่านมา เขาไม่เคยร้องไห้ออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว .. แต่ตอนนี้ ... อีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ เขาจะต้องตายงั้นเหรอ?
“บ้าเอ๊ย อีกนิดเดียวแท้ ๆ !” เขาสบถเสียงแข็งทั้งน้ำตาพลันขยับไปด้ายไปมาทีละน้อย ๆ ถึงรู้ว่ามันจะไม่สามารู้แก้ปมเชือกออกได้ แต่มันก็เป็นวิธีขจัดความกลัวที่เกิดขึ้นในจิตใจได้เหมือนกัน
โคมระย้าที่อยู่บนห้องเริ่มสะบัดไปมาอย่างแรงขึ้นเป็นสัญญาณอันตรายที่บ่งบอกว่า อีกไม่นานนัก มันพร้อมจะร่วงลงมาใส่ร่างของเขาอย่างแน่นอน!!
ทางด้านของตาลและรันเวย์ พวกเธอพยายามไต่ขื่อไม้ไปเรื่อย ๆ อย่างทุลักทุเล โดยเฉพาะรันเวย์ที่รั้งท้ายมา เธอพยายามอย่างสุดความสามารุ หากแต่ว่าแกนไม้มันหนักและแข็งเกินไป ทำให้เธอไม่สามารถไต่มาได้อย่างที่เธอคิดเอาไว้
“ไม่ง่ายอย่างที่คิดเลยแฮะ!” เธอบ่นอุบก่อนที่จะหยุดขยับร่างกายพอดีกับที่ตาลมาถึงอีกฝั่ง
ปลายไม้ปรากฏกรรไกรขนาดใหญ่ที่วางพาดไว้ที่พื้นต่างระดับอย่างเป็นระเบียบ เธอพยายามคว้ามันมาก่อนที่จะค่อย ๆ คลายด้ายนั้นออกในที่สุด
แขนของเธอกลายเป็นอิสระแล้ว!
“ทำได้แล้วเวย์!” เธอพูดอย่างดีใจก่อนที่จะหันมามองหน้าของรันเวย์
เด็กสาวยังคงห้อยต่องแต่ง ไม่ขยับร่างกายมาอย่างที่เธอคิดเอาไว้ ..... เด็กสาวหยุดนิ่งก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอย่างเหลืออด
“รันเวย์ ไต่มา!” ตาลพูดพรางยื่นมือให้เด็กสาว แต่เธอกลับสั่นหัวไปมาราวกับรู้ว่าเธอไม่สามารถไต่ไปต่อได้อีกแล้ว
“ถ้าเธอไม่ไต่มา เธออาจจะตกลงไปข้างล่างก็ได้นะ ยืนมือมาเร็ว”
“......”
“พิม บีบี คิวคิว ช่วยรันเวย์ด้วย!!” ตาลขอร้องบางสิ่งบางอย่างที่อยู่บนขื่อนั้น ถึงแม้ว่ารันเวย์จะไม่สามารถมองเห็นสิ่งแปลกปลอมนั้นได้ หากแต่ว่าเธอรู้สึกได้
สองฝาแฝดและเด็กสาวที่ล่างลับอยู่ใกล้ตัวเธอ!
ในตอนนั้นเองที่แกนไม้ของรันเวย์เริ่มขยับไปมาอย่างน่าแปลกประหลาด
“ไต่มารันเวย์!” ตาลพูดอย่างรีบเร่ง สายตายังคงมองไปบนชื่อนั้นเพื่อมองดูพฤติกรรมของพลังงานที่เด็กสาวอีกคนกลับมองไม่เห็น
ร่างของเพื่อนที่ตายไปทั้งสามคนพยายามขยับแกนไม้เพื่อช่วยชีวิตของเด็กสาว!
โคมระย้าเริ่มแกว่งไปมาอย่างแรงขึ้น ๆ จนเกลียวเริ่มหมุนออกมา
“ตายแน่แล้วสินะ เก๋เก๋ .....” เธอบีบน้ำตาที่ไหลอาบแก้มพลันมองไปยังนาฬิกาแสดงเวลา
5 นาที!!
กรรไกรยังคงกองอยู่บนพื้น บนร่างของหุ่นขี้ผึ้งนั้น เขามองซ้ายขวา เก็บภาพบรรยากาศรอบ ๆ ตัวของเขา เพราะอีกไม่นาน เขาจะต้องกลายเป็นซากศพที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคนไข้เป็นแน่
“จะมาบีบน้ำตาทำไมยัยเก๋เก้ง .... ฉันไม่ปล่อยให้แกตายหรอกย่ะ!!” เสียงที่ฟังดูคุ้นหูของเขาดังขึ้น เขาจำได้ดี เสียงนี้เป็นเสียงของใคร
“ชะนีนกยูง!!! ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี่ย!!” เก๋เก๋ตกตะลึงกับร่างของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า นกยูงยิ้มร่าก่อนที่จะรีบหยิบกุญแจขึ้นมาตัดด้ายออกจากมือของเพื่อนสาว
“รีบออกมาเร็ว!” นกยูงหระชากแขนของเขาให้ล่วงออกมาจากเตียงคนไข้พอดีกับที่โคมระย้าร่วงลงมาทับเตียงอย่างจัง ขืนช้าไปนิด ... เก๋เก๋คงตายอยู่บนเตียงนั้นเป็นแน่
“ขอบใจนะแก!!” เด็กหนุ่มกอดเพื่อนสาวเอาไว้แน่นน้ำตาไหลออกมาอย่างพรั่งพรูไม่ขาดสาย เด็กสาวกอดเพื่อนกลับอย่างดีใจที่สามารถเข้าช่วยเหลือเพื่อนเอาไว้ได้ทันการณ์
“จะกอดกันอีกนานไหมจ๊ะสองสาว!” เสียงด้านหลังดังขึ้นจนทำให้ทั้งสองหันไปตามเสียงเรียก เกมส์ ตาลและรันเวย์ยืนมองเพื่อนสาวทั้งสองที่กำลังกอดกันแน่น ตาลและรันเวย์โชว์การ์ดออกมาให้นกยูงดู การ์ดนั้นติดอยู่กับแกนไม้ของพวกเธอ
“ยังเหลืออีกสามหนุ่มที่พวกเราต้องช่วยเหลือนะ” ตาลบอกเพื่อน เก๋เก๋รีบลุกไปหยิบการ์ดของตนที่แกนไม้ พลันลากนกยูงออกมาจากห้อง
ดัฟ อาร์ม ฌอร์น ... รอก่อนนะ!
ความคิดเห็น