คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : Day 1 .:: โรงงานหุ่นขี้ผึ้ง ::.
THe REALITy 5
[WEEK 3 :: DAYS 1]
เช้าวันนี้ไม่มีแสงแดดยังทุกวันที่ผ่านมา เมฆฝนยังคงเกาะก้อนกลุ่มสีเทาหนาแน่น แต่ไม่มีทีท่าว่าจะมีเม็ดฝนตกลงมาเลยแม้แต่น้อย ต้นไม้สีเขียวชอุ่มต่างสะบัดไปมาตามแรงลมเล็กน้อยก่อนที่เศษใบไม้จากต้นจะผลิออกและปลิวไปตามวิถีของลม
หากแต่ว่านอกเหนือจากเสียงของธรรมชาติในหมู่บ้านน้ำค้างแล้ว ยังมีเสียงบางอย่างที่ดังเล็ดลอดผ่านสายลมมาเบา ๆ
“ทำอะไรน่ะเกมส์ ... หอมอ่ะ?” รันเวย์ชะโงกหน้าเข้ามาในโรงครัวหลังหมู่บ้าน เมื่อเห็นเด็กสาวกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมมื้อเช้าให้เพื่อน ๆ
“วันนี้เกมส์ขอโชว์ฝีมือทำข้าวต้มกุ้งสูตรพิเศษที่ครอบครัวของเกมส์เป็นคนคิดสูตรขึ้นมาเองเลยล่ะ เวย์ลองชิมดูสิ” เด็กสาวพูดอย่างภาคภูมิใจพลันอีกมือก็บรรจงตักข้าวต้มด้วยกระบวยใส่ลงบนถ้วยสีสันน่ารัก เวย์รับมาก่อนที่จะค่อย ๆ สูตรกลิ่นของมันเข้าไปเต็มปอด
“หอมอ่ะ ขอชิมก่อนนะ” ทันทีที่เธอพูด เด็กสาวบรรจงตักข้าวต้มเข้าปากอย่างน่าอร่อย เธออมยิ้มก่อนที่จะพยักหน้าหงึกหงัก
“วันหลังสอนเราทำบ้างสิ” รันเวย์มองหน้าของเพื่อนเชิงอ้อนวอน เด็กสาวไม่ได้พูดอะไรนอกจากทำอาหารมื้อเช้าต่อไปอย่างรีบเร่ง
ทางด้านข้างของโรงครัว ลำธารใส ๆ ที่เงียบสงบกำลังถูกก่อกวนด้วยบางอย่างที่กำลังจะทำให้ลำธารที่ใสสะอาดต้องกระเจิง
“อย่าสาดกันสิยัยเก๋เก้ง!” เสียงวีนแตกของสาวเจ้าสำอางดังขึ้นก่อนที่จะใช้มือป้องใบหน้าของหล่อน
“คิดว่าเป็นน้ำมนต์หรือยะหล่อน!” เด็กหนุ่มสะบัดน้ำใส่หญิงสาวจนเธอถลาก้นจ้ำเบ้าลงบนลำธารใสนั้น จู่ ๆ เธอก็นิ่งเงียบไป ...
“เฮ้! ชะนีนกยูง เป็นอะไรไปน่ะ?” เก๋เก๋คิดว่าหล่อนคงโกรธ เลยเดินเข้าไปถามหาด้วยความเป็นห่วง
“ฉันคิดถึงเพื่อน ๆ .... ที่จากไปเมื่อวันเสาร์จังนะ” แววตาของเธอเริ่มเปลี่ยนไป จ้องมองลงไปยังเบื้องล่าง ที่มีเพียงก้อนหินกับลำธารเท่านั้น
“อย่าคิดมากสิ ... เธอต้องยอมรับมันให้ได้ เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเกมนี้ มีพบก็ต้องมีจาก มันเป็นของธรรมดา ...” เก๋เก๋พยายามปลอบใจหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า
“มันเร็วเกินไปไหม? ฉันยังไม่รู้จักยัยพวกนั้นดีพอเลย ....” คราวนี้เธอมองไปตามลำธารที่ทอดยาวด้านหน้า เด็กหนุ่มไม่ได้พูดอะไรนอกจากเปลี่ยนไปนั่งบนโขดหินใกล้ ๆ กับนกยูง
“ไม่แน่นะ .. อาทิตย์นี้อาจจะเป็นฉันก็ได้ ใครจะไปรู้” เขาพูดลอย ๆ ออกมาแต่คำพูดนี้มันบาดลึกจิตใจของเธอมากนัก ถึงแม้ว่าเธอจะชอบกัดกันมากขนาดไหนก็ตาม แต่เวลาที่ต้องมีใครสักคนต้องไปจากเกม มันสร้างความปวดร้าวลึก ๆ ภายในจิตใจของพวกเขาได้เหมือนกัน
“จะบ้าเหรอ เธอออกจะฮอตขนาดนั้น ไม่ออกง่าย ๆ หรอก!” นกยูงประชดประชันพลันยืนขึ้นมองหน้าของเก๋เก๋
“ถ้างั้นเรามาตบกัน สร้างกระแสดีไหม จะได้มีคนโหวตเราสองคนเยอะ ๆ ” เขาพูดเชิงติดตลก แต่มันก็ได้ผล นกยูงหลุดหัวเราะออกมา
เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง ข้าวต้มร้อน ๆ ฝีมือของเกมส์ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย เธอรีบตักอาหารพร้อมวางไว้บนโต๊ะ เพื่อน ๆ รีบตักอาหารมื้อเช้ากินอย่างเอร็ดอร่อย และระหว่างการสนทนาบนโต๊ะอาหารเริ่มขึ้น เสียงตามสายก็ดังขึ้นเช่นกัน
“สวัสดีค่ะ ... นิลเองนะคะ ดีใจที่วันนี้ได้กลับมาร่วมงานของ Reality อีกครั้งหนึ่ง ก่อนอื่นต้องอรุณสวัสดิ์แปดผู้เข้าแข่งขันตัวจริงของรายการก่อนนะคะ วันนี้นิลจะมาทำหน้าที่แทนรุ่นพี่ไคกิที่ขอตัวไปทำธุระข้างนอก เอาล่ะ นิลได้ข่าวมาว่าทุกคนได้กุญแจที่ไขภารกิจต่อไปแล้วใช่ไหมคะ?”
“ได้แล้วครับ!” ฌอร์นรีบเปิดไวเรทที่หน้าอกเพื่อตอบคำถามอย่างภาคภูมิใจ
“ซึ่งคนที่เอากุญแจมาได้ก็กลายเป็นศพไปเรียบร้อยแล้วด้วยใช่ไหมคะ?” คราวนี้นิลย้อนกลับมาถามเขาบ้าง เขาไม่ได้พูดอะไรนอกจากหน้าเสียไป
จริงสิ ... ภารกิจที่สองของเกม พิมเป็นคนเจอกุญแจ แต่ครั้งนี้พิมกลับไม่อยู่ซะแล้ว เธอคงไม่ได้เห็นสถานที่การแข่งขันต่อไปเหมือนคนอื่น ๆ แต่ความพยายามของเธอก็ทำให้เพื่อน ๆ ได้เล่นเกมต่อไปเหมือนกันนี่นา
“พิมไม่ได้ไปไหนนี่คะ ..พิมก็อยู่กับพวกเรานี่ ” ตาลทำสีหน้าแปลกใจเมื่อเห็นนิลพูดเรื่องพิมขึ้นมา
“ตาล ... อาร์มว่าเราไม่ควรทำให้เพื่อน ๆ กลัวนะ ” เขาพยายามบอกตาลเพราะเห็นว่ารันเวย์เริ่มตัวสั่นขึ้นมาแล้ว
“ตาลพูดเรื่องจริงนะ ก็นี่ไงพิม เขาอยู่ข้างหลังฌอร์นน่ะ” ทันทีที่เอ่ยชื่อของเด็กสาวที่ล่วงลับ ฌอร์นถึงกับสะดุ้งโหยง ไม่เพียงแต่ฌอร์นเท่านั้น คนอื่น ๆ ก็หันมามองหน้ากัน นกยูงและเก๋เก๋เกาะแขนกันแน่นเพราะพวกเธอก็ไม่ค่อยชอบเรื่องวิญญาณซักเท่าไรนัก
ทุกคนมองไปเป็นตาเดียวกัน ... ข้างหลังของฌอร์น!!
“เฮ้! อย่ามองผมแบบนี้สิ .....” นักศึกษาแพทย์หันซ้ายหันขวาอย่างลนลาน ดัฟและอาร์มได้แต่หัวเราะน้อย ๆ กับพฤติกรรมสุดเปิ่นของเขาคนนั้น
“เอาล่ะค่ะ ๆ ๆ .. นิลว่าพวกคุณทั้งแปดคนรีบเอากุญแจไปไขสถานที่ภารกิจที่สามดีกว่านะคะ .... ” นิลพูด
คราวนี้อาร์มรีบหยิบแผนที่ที่วางไว้บนโต๊ะพร้อมกับกางออกอย่างนวดเร็ว ภารกิจที่สามอยู่หลังโบสถ์!
ข้าวต้มทั้งแปดถ้วยถูกวางอย่างไม่เป็นระเบียบ พวกเขาทั้งแปดคนมองหน้ากันพรางเดินไปยังสถานที่เดิมที่พวกเขาเคยทำภารกิจ
พลันภาพความทรงจำแห่งอดีตก็เริ่มปรากฏขึ้นอย่างช้า ๆ ทีละน้อย ๆ
โบสถ์สีดำ ... สานที่ที่พวกเขาทั้งหมดมาทำภารกิจตามหากุญแจจากโครงกระดูก
ระหว่างการแข่งขัน ... พวกพิมเกิดตกลงไปใต้โบสถ์สีดำน่ากลัวนั้น
พวกเขาถูกแบ่งออกเป็นสามกลุ่มอย่างไม่ได้ตั้งใจ
คิวคิวที่เกิดอารมณ์โทสะทะเลาะกับฌอร์นอย่างไม่มีทางเลือก
แต่แล้วพวกเขาทั้งหมดก็ผ่านมาได้ ......
ในที่สุดพวกเขาก็เดินทางผ่านทางลูกรังมาจนถึงสถานที่ในการแข่งขันแห่งใหม่จนได้ ....
เสียงแหวกพุ่มไม้ดังผ่านอากาศขึ้น ดัฟที่นำหน้ามาตกตะลึงกับสิ่งปลูกสร้างของหมู่บ้านน้ำค้างแห่งนี้ .... รูปทรงคล้ายบ้านเก่า ๆ ที่ทำจากโลหะรอบด้าน ควันพวยพุ่งออกมาจากปล่องสามปล่องที่อยู่ข้างหลังราวกับว่ามีคนกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ในนี้ รั้วลวดหนามถูกปูขึ้นท่ามกลางเถาวัลย์มากมายที่เจริญเติบโตอยู่
ที่นี่คือ ....
“โรงงานหุ่นขี้ผึ้ง!” อาร์มอ่านชื่อของสถานที่แห่งใหม่จากป้ายเหล็กข้างทางที่เกาะเป็นสนิมแสดงถึงความเก่าของโรงงานที่ถูกสร้างมานาน
“เราต้องเข้าไป ...ในนี้เนี่ยนะ ... ” ดัฟมองหนเของเพื่อนสลับไปมาเพื่อรอคำตอบจากปากของเพื่อน
“คงต้องเป้นอย่างนั้น” นกยูงหันมามองหน้าของดัฟ
“มายก๊อดดดดดด!!” เก๋เก๋อุทานเสียงหลง
สถานที่ในการแข่งขันแห่งใหม่ของพวกเขาคือโรงงานผลิตหุ่นขี้ผึ้ง สถานที่ที่น่ากลัวแห่งใหม่ที่พวกเขามองปราดเดียวก็รู้ได้ในทันทีว่ามันอันตรายมากกว่าโบสถ์หลายเท่าตัว!
“ไปกันเถอะ!” อาร์มบอกเพื่อน ๆ ก่อนที่จะอาสาเดินนำหน้าไป
พวกเขาทั้งแปดคนเดินผ่านถนนลูกรังไปจนถึงหน้าประตู จู่ ๆ ลมเกิดกรรโชกแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุเล่นเอากระโปรงของสาว ๆ สะบัดไปมาอย่างรวดเร็ว
“ว้าย!” สาว ๆ อุทานแทบจะพร้อมกัน มือทั้งสองรีบปิดกระโปรงของตน
“น้อย ๆ นะ!” ดัฟแซวเพื่อนชายที่อยู่ข้าง ๆ พลันหันมามองหน้าอาร์มที่กำลังยืนตาค้าง
“อ .. อะไรของนายเล่า ฉันไม่คนแบบนั้นซะหน่อย” อาร์มรีบแก้ตัวก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูทางเข้าโรงงานหุ่นขี้ผึ้ง ควันด้านในตลบอบอวน
“รีบไปกันเถอะ ...” อาร์มบอกเพื่อนแก้เขินก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านใน เก่เก๋และเพื่อนคนอื่น รีบวิ่งตามไป แต่แล้วเชือกรองเท้าของนกยูงเกิดหลุดออก
“เก๋เก้ง รอด้วยสิ!” หล่อนตะโกนเรียกเพื่อนสาวที่หายลับไปในโรงงานแล้ว เกมส์ที่เดินตามหลังมาเป็นคนสุดท้าย ยืนรอนกยูงอย่างใจเย็น เธอทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่จะเกมส์จะส่งยิ้มให้
ทางด้านของอาร์มที่เดินเข้ามาในโรงงาน พวกเขามองไปรอบ ๆ โรงงานที่มีแต่ควันและเสียงของเครื่องจักรกล เครื่องบดขี้ผึ้งที่ส่งเสียงจนน่ากลัว หากแต่ว่า กลับไม่มีใครอยู่เลยสักคน
“นายว่าที่นี่มัน .. แปลก ๆ ไหม?” ดัฟสะกิดเรียกฌอร์นที่กำลังเดินไปสำรวจห้องข้าง ๆ
แต่แล้วก็เกิดไอพุ่งกระจายออกมาจากท่อระบายน้ำ!!
“เฮ้ย!!” ฌอร์นตกใจก่อนที่จะรีบปิดจมูก คนอื่น ๆ ได้แต่สูดดมควันปริศนาเข้าไป นักศึกษาแพทย์อย่างเขามองปราดเดียวก็รู้ว่าสิ่งที่ออกมามจากท่อระบายน้ำคืออะไร
แก๊สผสมยานอนหลับ!!
“พวกนาย .. อย่า .... ” ยังไม่ทันที่ฌอร์นจะได้พูดอะไร ประสาทสัมผัสทางการดมกลิ่นของเขาเกิดสูดดมเข้าไปอย่างไม่ตั้งใจ เพื่อน ๆ ค่อย ๆ ล้มลงบนพื้นทีละคน ๆ
เขามองเพื่อน ๆที่สลบไปก่อนทีร่างของเขาจะไม่สามารถทนกลิ่นของยานอนหลับนั้นได้ ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือร่างของชายคนหนึ่งที่เดินออกมา และลากเพื่อนของพวกเขาไปทีละคน!!
เว้นแต่เพียงสองสาว เกมส์และนกยูงที่ยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่อยู่ข้างนอก .....
ความคิดเห็น