คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #109 : REALITy .:: SHROn 's STORy ::.
THe REALITy 5
[WEEK 8 :: SHORn’s STORy]
บรื้นนนนน!!
รถมินิบัสสีเหลืองเริ่มเร่งเครื่องเพื่อตรวจสอบสภาพของรถ ผมนั่งอยู่เบาะหลังสุดของรถคันสีเหลืองที่จอดสนิทอยู่ตรงทางเข้าหมู่บ้านน้ำค้าง สถานที่แรกที่พวกเขาทั้ง 12 ชีวิตเดินทางมาถึงที่นี่ รถมินิบัสทั้งสามต่างส่งเสียงร้องระงมแข่งกับเสียงของสัตว์ป่าที่ร้องกันแตกตื่น
เด็กสาวที่กำลังจะเดินขึ้นรถหันมามองผมที่ได้แต่ส่งสายตาให้กับเขาโดยที่ผมไม่สามารถจะพูดอะไรได้ มือขวาเริ่มโบกไปมาเป็นสัญญาณแห่งการจากลา แต่นี่ไม่ใช่การจากลาที่จะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
ดีนะที่ผมขอเบอร์ของหล่อนเอาไว้เสียก่อน
“แล้วจะโทรหาคุณนะ!” ผมตะโกนออกไปในขณะที่รถของผมเองได้เคลื่อนที่ออกไปจากคนที่ผมรัก ผมได้แต่มองเหลียวหลังโดยที่ไม่สามารถกระโดดลงจากรถและกอดเธอเอาไว้ได้อีกแล้ว
อีกไม่กี่วัน เกมแห่งฝันร้ายในครั้งนี้กำลังจะถูกปิดฉากลง ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าการแข่งขันครั้งนี้ใครจะเป็นผู้แพ้หรือผู้ชนะ แต่การมาในครั้งนี้ของผมทำให้จุดมุ่งหมายของผมเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ
สวัสดีครับ ผมชื่อฌอร์น ภัทรเวศ โชติวุฒิฤทธิ์เกรียงไกร รหัสผู้เข้าแข่งขันคือ R1 นั่นเอง เหตุผลที่ผมมาที่นี่นั้น บอกตรง ๆ ว่าในช่วงแรกผมแค่จะมาหาประสบการณ์ในการแข่งขันเท่านั้น คุณพ่อและคุณแม่เองไม่ทราบหรอกนะครับว่าเกมนี้ถ้าใครก็ตามที่หลงเข้ามาแล้วจะไม่มีสิทธิ์ได้รอดออกไป นอกจาก 2 คนผู้โชคดีที่จะสามารถฝ่าฟันอุปสรรคต่าง ๆ ไปได้อย่างสำเร็จลุล่วง
การแข่งขันเกม ผมไม่ต้องการมาหาเพื่อนหรือใครทั้งนั้น ผมไม่ต้องการที่จะสนิทกับใครสักคน โดยเฉพาะกับสาว ๆ ในเกมที่ดุแต่ละคนจะร้ายใช่ย่อย แต่ยิ่งผมได้อยู่ไปเรื่อย ๆ ในหมู่บ้านน้ำค้างแห่งนี้ ทำให้อารมณ์ฉุนเฉียว ก้าวร้าว ไม่ยอมฟังเหตุผลของใครอย่างผมต้องมาสยบเมื่อเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนไหนที่ผมเคยเจอ ....
นกยูง ...
เธอคือผู้หญิงคนแรกที่เดินเข้ามาในชีวิตผมและทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำ .... ผมไม่รู้เหมือนกันนะว่านักศึกแพทย์อย่างผมจะมาตกหลุมรักกับเธอได้ยังไงกัน .... เหตุการณ์ที่ทั้งผมและเพื่อน ๆ เจอมาด้วยกัน ทำให้ผมยิ่งมั่นใจว่าหัวใจของผม ... เป็นของใคร
ตั้งแต่วันที่ผมบอกรักกับเธอไป ... ทำให้ทุกอย่างดูสดใสไปหมด ถึงตอนนี้ผมก็ไม่กลัวแล้วล่ะครับว่าเหตุการณ์ในวันเสาร์นี้จะเป็นอย่างไร จะมีอะไรเกิดขึ้นและผมอาจจะตายในเกมเป็นคนสุดท้ายของซีซั่นนี้ แต่ผมอยากให้เธอรอดออกไป ... หรือถ้าเป็นไปได้
ผมและเธออยากจะรอดออกด้วยกัน
มันฟังดูเหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัวใช่ไหมครับ ... ใคร ๆ ก็อยากจะรอดออกไปใช้ชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริงกับคนที่เรารักอยู่แล้ว .. ผมจะยอมเป็นคนเห็นแก่ตัว ถ้าหากว่านั่นทำให้ผมและเธอรอดออกมาได้ ...
“ไปทางไหนต่อครับคุณฌอร์น?” โชเฟอร์วัยกลางคนถาม
“เลี้ยวออกถนนใหญ่และเลี้ยวเข้าซอยทางด้านขวาเลยนะครับ ...” ผมมัวแต่คิดอะไรนานไปหน่อย จนมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ผมใกล้จะถึงบ้านแล้วเหรอเนี่ย
รถมินิบัสอันกว้างใหญ่ที่มีแต่ผมเพียงคนเดียวนั่งอยู่บนรถค่อย ๆ เคลื่อนตัวมาถึงหน้าบ้านหลังโตของผม จะเรียกว่าบ้านมันก็ไม่ใช่ เพราะรูปทรงของมันช่างใหญ่เกินกว่าที่จะใช้คำว่าบ้านเสียอีก ...
“ส่งตรงนี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเดินเข้าไปเอง ” ผมส่งยิ้มให้ลุง เขาไม่ได้พูดอะไรนอกจากเปิดประตูรถให้ผม ผมขอบคุณเขาอีกครั้งก่อนที่จะมองเข้าไปยังคฤหาสต์หลังโตของผม
ทุกครั้งที่ผมได้มองสถานที่พักผ่อนของผม มันทำให้ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้เข้าไปข้างใน ..
แต่วันนี้มันไม่รู้สึกอย่างนั้นเลยแม้แต่น้อย
ตี๊ดดดดด!!!
สัญญาณไฟอัตโนมัติจากประตูส่งเสียงร้องจนผมตกใจ ประตูบานกว้างค่อย ๆ เปิดขึ้นอย่างช้า ๆ พร้อมกับลุงคนสวนและสาวใช้มากมายที่ออกมาให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี ....
“คุณฌอร์น ...” คุณพิมาราส่งเสียงเรียกผม ผมจำเสียงของเธอได้ ... เธอเป็นแม่นมที่คอยดูแลผมแทนพ่อแม่เวลาที่พ่อและแม่ของผมไม่อยู่บ้าน ท่านเป็นแม่นมที่ผมรักมากที่สุดคนหนึ่งในบ้านหลังนี้
ผมจากบ้านไปเกือบจะสองเดือนแล้ว แต่เธอยังไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ผมไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ผมกอดท่านเอาไว้แน่นจนผมเกือบจะร้องไห้ คุณพิมาราตาแดงก่ำกอดผมกลับเช่นกัน คนอื่น ๆ ได้แต่มองหน้าของผมก่อนที่จะส่งยิ้มให้ผม
“คุณท่านทั้งสองคนรออยู่ในบ้านแล้วนะคะ ....” แม่นมพูด ทันทีที่ผมฟังผมยังรู้สึกแปลกใจเลย ...
ทำไมวันนี้พ่อและแม่ถึงอยู่กันพร้อมเลย!
“ไม่ต้องสงสัยหรอกค่ะ ... เมื่อวานพวกท่านรู้ว่าคุณจะกลับมา พวกท่านก็เลยจัดการสะสางงานทั้งหมดเพื่อรอคุณหนูกลับมานั่นล่ะค่ะ” เธอพูด แต่มือของเธอก็ค่อย ๆ ดันผมกลับเข้าไปในบ้านในบ้าน สาวใช้สองสามคนวิ่งนำหน้าผมไป พวกเธอรีบเปิดประตูเพื่อต้อนรับผมเข้าไปในบ้าน
แสงไฟสีขาวสาดลงมาในดวงตาของผมกระทบกับพรมสีลาเวนเดอร์บนพื้นสีขาว โซฟาสีแดงสดถูกจัดตก แต่งเอาไว้กลางบ้านเฉกเช่นทุกวัน เฟอร์นิเจอร์ต่างอยู่ครบ ไม่มีชิ้นไหนขาด และไม่มีชิ้นไหนเกิน ....
ผมเดินเข้าไปด้านในสุดที่วางโซฟา คุณพ่อและคุณแม่นั่งรอผมอยู่ก่อนแล้ว ...
“พ่อ ... แม่!!” ผมโผเข้ากอดทั้งสองท่านอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน คราวนี้ผมคงต้องร้องไห้ออกมาจริง ๆ ซะแล้วล่ะ
“ผมคิดถึงพ่อกับแม่มาก ....”
“พวกเราก็คิดถึงลูกจ่ะ” แม่เสียงสั่น จับแก้มทั้งสองข้างของผมก่อนที่จะเช็ดคราบน้ำตาที่ไหลออกมาจากนัยน์ตาทั้งสองข้างของผม
“ไปอยู่ที่นั่น .. ลูกสบายดีไหม .... ” เธอจับแก้มของผม สองมือผมจับที่มือของแม่
เพียงแค่สองเดือนที่ผมไม่ได้เจอหน้าของพ่อกับแม่ แต่สำหรับผม มันเหมือนสองผีที่ไม่เจอพวกท่านทั้งสองเลย
“เดี๋ยวตอนเย็น ๆ พวกพ่อกับแม่จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับที่ลูกกลับบ้าน พ่อรู้ว่าจะต้องมีแขกรับเชิญที่ถูกใจลูกแน่ ๆ ” พ่อตบบ่าของผม
แขกรับเชิญ?
“อะไรกันหรอครับแม่ ...”
“เดี๋ยวเย็นนี้แม่จะจัดงานเลี้ยงฉลองที่ลูกกลับมา ... งานนี้จะจัดให้ยิ่งใหญ่สมกับชื่อเสียงวงศ์ตระกูลของเรา .. แน่นอนว่าแม่จะมีแขกมาเซอร์ไพร์สชนิดที่ว่าลูกต้องชอบแน่ ๆ ....” แม่ยิ้มให้ผมแบบแปลก ๆ
ผมไม่เข้าใจที่ท่านพูดเลย ....
“พี่ฌอร์น!!” เสียงสูงปี๊ดดังขึ้นที่หน้าประตู ผมไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่านี่คือเสียงของใคร ..
รินนี่ .... คนที่พ่อและแม่อยากให้ผมแต่งงานด้วย!
“คิดถึงพี่ฌอร์นที่สุดเลย” เธอเดินเข้ามาหาผมและโอบผมเอาไว้จากด้านหลัง ... ผมที่ยาวสวยเป็นรอนของเธอทำให้ผมไม่ค่อยชอบใจนัก ....
“เอ่อ ....” ผมค่อย ๆ แกะมือของเธอออกอย่างช้า ๆ
เธอจัดได้ว่าเป็นคนทีค่อยข้างสวยคนหนึ่งในสายตาของหนุ่ม ๆ ทั่วไปที่ชอบมองสาว ๆ แต่ตัวโป๊ โชว์สัดส่วน แต่สำหรับผม รินนี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมต้องการจะใช้ชีวิตด้วยเลย
“เอาเป็นว่าตอนเย็นเจอกันที่งานเลี้ยงนะ พี่ขอตัวก่อน ...” ผมแกะแขนของเธอออก ยิ้มให้อย่างสุภาพก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป
ไม่อยากให้ถึงตอนเย็นเลยจริง ๆ ... ผมเกลียดงานเลี้ยงที่สุด!
แต่ผมก็อยากจะรู้นะ ... ว่าไอ้เซอร์ไพร์สที่พ่อกับแม่พูดถึงคืออะไร .....
ความคิดเห็น