คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : File 1 .: เริ่มเกมอีกครั้ง
KiLL GamE 2
File 1 .: เริ่มเกมอีกครั้ง
พระอาทิตย์ยามเย็นกำลังจะตกลาท้องฟ้าเพื่อเปลี่ยนหน้าที่กับพระจันทร์ที่กำลังเคลื่อนคล้อยเข้ามาอย่างช้า ๆไม่มีลมธรรมชาติที่จะทำให้ต้นไม้และใบหญ้าไม่สั่นไหวได้เลย นกกาและนกกลางคืนเริ่มส่งเสียงร้องพร้อมกับกระพือปีกไปมาตามธรรมชาติของมัน ภายใต้หลังคาบ้านร้างสีบานเย็นที่รกร้างไปด้วยหญ้าและวัชพืชมากมายที่แข่งกันขึ้นรายล้อมรอบตัวบ้าน ไม่เว้นแม้กระทั่งเถาวัลย์ที่เลื้อยขึ้นมาจนเกือบถึงหลังคาบ้าน ทุกคนในละแวกนั้นไม่ได้สังเกตหรือเอะใจเลยสักนิดว่า ภายในบ้านหลังนั้น กลับยังมีไฟฟ้าอยู่ ....
“ เรียบร้อยดีไหม ... อาจารย์มลธิตา? ” เสียงที่ฟังดูน่ากลังของชายแก่ถามขึ้น ในมือของเขาเตรียมเอกสารบางอย่าง
“ ตอนนี้ฉันพาปภาวรินทร์และมาริตาไปยังจุดการเล่นเรียบร้อยแล้วค่ะ ” เจ้าของชื่อตอบกลับไปอย่างทันควัน สีหน้าของผู้ฟังคำตอบยิ้มออกมาอย่างมีชัย ไม่ต่างกับกลุ่มคนสี่คนที่นั่งเท้าคางอยู่บนโต๊ะไม้สีเขาเก่า ๆ นั่นเลย
พวกเขาทั้งหมดในบ้านร้างหลังนี้คือกลุ่มอาจารย์สายชั้น ม.6 จากโรงเรียนชื่อดังอย่าง D.E.C. ย้อนความไปเมื่อสองเดือนที่แล้ว ทางโรงเรียนชื่อดังแห่งนี้ได้ถูกปิดตัวลงจากเพราะเด็กสาวสองคนที่รอดชีวิตอย่างหวุดหวิดเข้าแจ้งความว่าทางโรงเรียนได้ส่งเด็กนักเรียนไปทรมานบนเกาะแสงจันทร์ในนามของรายการ Kill Game อาจารย์ทั้งสายชั้นรวมไปถึงผู้อำนวยการถูกตั้งข้อหาเจตนาฆ่าผู้อื่นโดยมีการไตร่ตรองไว้แล้ว .... พวกเขารวมไปถึงทีมงานหนีการจับกุมของเจ้าหน้าที่ตำรวจมาตลอดสองเดือน จนกระทั่งถึงปัจจุบันนี้ ตำรวจยังคงไม่เลิกราที่จะตามจับพวกเขามาลงโทษให้ได้ พวกเขาใช้ชีวิตลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ภายใต้บ้านร้างของผู้อำนวยการ ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดรวมไปถึงทีมงานของรายการนี้กำลังจะคิดทำอะไรบางอย่างขึ้น บางอย่างที่จะเรียกเงินก้อนโตเป็นกอบเป็นกำมาให้พวกเขา
“ ที่เหลือทั้งหมดเดี๋ยวพวกเราสี่คนจะจัดการเอง ” สาววัยกลางคนวางแก้วกาแฟก่อนที่จะเดินออกไปจากบ้านทางประตูหลังบ้านพร้อมกับกลุ่มคนอีกสามคนที่ลุกตามเธอไป
ผู้อำนวยการที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้างานยิ้มมุมปากออกมาอีกครั้งก่อนที่จะขึ้นไปยังชั้นสองของตัวบ้าน ซึ่งภายในชั้นสองนี้เป็นห้องพักของพวกเขาทั้งหมดรวมไปถึงห้องที่ไว้ใช้สำหรับถ่ายทำอะไรบางอย่างไว้
“ เป็นไงบ้าง? ได้เรื่องหรือเปล่า? ” เขาถามชายหนุ่มสองคนที่นั่งอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยทีวีที่ฉายภาพจากกล้องวงจรปิดทั้งหมด
กล้องวงจรปิดที่แสดงภาพวิวทิวทัศน์ของป่าไม้นานาพันธุ์!
“ ตอนนี้พวกผมสองคนจัดการเรื่องกล้องวงจรปิดและระบบอินเตอร์เน็ตเซ็นเซอร์เรียบร้อยแล้วครับ อีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ก็สามารถใช้งานได้ครับ ” เด็กหนุ่มเปรยขึ้น สายตายังคงจับจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของตน
“ อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ประชาชนทุกคนกำลังจะได้ชมเรียลลิตี้ลับ ๆ กันแล้วล่ะ .... อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า พวกเราจะรวยแล้ว ” เสียงพูดที่ราวกับกระซิบของเขาถูกเปร่งออกมาจากลำคอก่อนที่จะหยิบเอกสารขึ้นมาพิจารณาอีกครั้ง
เอกสารรายชื่อของเด็กนักเรียน D.E.C ในสายชั้นม.6 ห้อง 7 !!
เวลา 17.23 น.
“ นี่แกจะออกไปไหน? ” ผู้เป็นพ่อถามลูกสาวตัวดีเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะออกไปข้างนอก
“ เย็นแบบนี้พ่อคิดว่าจะให้หนูไปไหนอีกล่ะ ..... ” เด็กสาวถามกลับไป นัยน์ตาทั้งสองข้างที่เย็นชาจ้องมองพ่อของตนอย่างไม่ละสายตา
“ แกคงจะไปเป็นอีตัวอีกแล้วสินะ ” คำพูดที่เฉยเมยจากปากของผู้เป็นพ่อดังขึ้นเบา ๆ เด็กสาวยกมือข้างหนึ่งราวกับจะลาพ่อของตนก่อนที่จะเดินออกไปตามสลัมที่แออัดไปด้วยสิ่งโสมม
เด็กสาวหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าสะพายหนังสีดำที่เพิ่งไปซื้อมาเมื่อวาน มืออีกข้างเริ่มจุดไฟแช็คพร้อมกับสูบลมอัดเข้าไปเต็มที่
“ ตุ๊กตา .... แกจะไปไหนวะนั่น โห! แต่งตัวซะสวยเชียว .... ” วัยรุ่นขาโจ๋ประจำซอยถามเด็กสาวที่เดินอยู่ไม่ไกลนัก
เธอไม่ได้ตอบอะไรนอกจากพ่นควันบุหรี่ออกมาจากปากจนฟุ้งไปทั่ว ขาเรียวยาวทั้งสองค่อย ๆ ก้าวเดินออกมาจากซอยก่อนที่จะมาถึงถนนใหญ่
ตุ๊กตา .... เด็กสาวที่รู้จักกันในนามของ ‘อีตัว’ ตามที่เพื่อน ๆ ทุกคนเรียกเธอ เดิมเป็นคนที่สนุกสนานและร่าเริง แต่หลังจากที่ครอบครัวเธอหย่าร้างกันและถูกแฟนหนุ่มหักหลัง นั่นทำให้ชีวิตของเธอหักเห เธอจึงต้องหาเลี้ยงตัวเองเพื่อเลี้ยงปากท้องของตนและพ่อ ตุ๊กตาเป็นเด็กนักเรียนเก่าของโรงเรียนชื่อดัง D.E.C. แต่หลังจากที่โรงเรียนปิดตัวลง ทางกระทรวงจึงจัดเธอและเพื่อนอีกครึ่งห้องไปเรียนอีกที่หนึ่ง นั่นทำให้เธอห่างเกินกับเพื่อนไปมาก
“ เมื่อไรรถจะมาซักทีนะ .... ” เด็กสาวสบถเสียงแข็ง เหมือนกับฟ้าจะรู้ มีรถแท็กซี่ทะเบียนสีแดงมาจอดเทียบทางที่เธอยืนอยู่พอดิบพอดี
“ ต้องการเรียกแท็กซี่หรือเปล่าครับ? ” ชายหนุ่มซึ่งเป็นคนขับถามขึ้นอย่างเป็นมิตร
“ ไปสนามหลวงหรือเปล่าคะ? ” เด็กสาวถามกลับไปพรางทิ้งก้นบุหรี่ไว้ที่พื้น ชายหนุ่มพยักให้เบา ๆ เด็กสาวยิ้มก่อนที่จะเปิดประตูรถด้านหลังออกและเข้าไปด้านใน เพียงไม่นานนัก รถแท็กซี่สีเหลืองค่อย ๆ แล่นออกไปอย่างช้า ๆ
ชีวิตของเธอดำเนินไปอย่างนี้ทุกวัน ๆ ตอนค่ำก็ต้องออกจากบ้านเพื่อหาเงินเลี้ยงปากท้องและพ่อขี้เหล้า หนำซ้ำยังต้องจ่ายเงินค่าบ้านและผ่อนเครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้านอีกหลายอย่าง ภาระทั้งหมดตกมาอยู่ที่เธอเพียงคนเดียว ซึ่งผู้เป็นแม่นั้นไม่เคยติดต่อกับเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ แต่งตัวแบบนี้ไปสนามหลวง ไปขายตัวล่ะสิ .... ” ชายหนุ่มเปรยเบา ๆ พรางมองไปที่กระจกหลังผ่านเข้าไปในกระโปรงขาสั้นของเธอ
เธอยังคงเงียบและไม่พูดไม่จากับคำพูดของโชเฟอร์หน้าตาหื่นกาม สายตาเหม่อลอยมองออกไปข้างนอกเหมือนกับชีวิตที่ไม่มีอะไรเหลือแล้ว
“ ขายเท่าไรเหรอน้องสาว? ” โชเฟอร์บ้ากามยังคงพูดพล่ามไม่หยุด เด็กสาวก็ยังคงไม่สนใจ เมื่อโชเฟอร์เห็นทีจึงรีบเลี้ยงรถเข้าไปในซอยที่เปลี่ยวและไร้ผู้คนสัญจรไปมา ก่อนที่รถจะจอดสนิท
“ นี่แกจะทำอะไรน่ะ? ” เด็กสาวถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูตกใจอยู่ไม่น้อย
“ ก่อนไปถึงสนามหลวง พี่ขอชิมรางหน่อยแล้วกัน!! ” หนุ่มกลัดมันดับเครื่องยนต์ก่อนที่จะกระชากตัวของเด็กสาวเข้ามา เธอพยายามขัดขืนพรางส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ
“ มีแต่เทวดาเท่านั้นที่มาช่วยแกได้!!! ” เขาพูดพรางปลดกระดุมเสื้อออก เด็กสาวเริ่มน้ำตาไหลออกมาอย่างหวาดกลัว พลันภาพต่าง ๆ นา ๆ ที่เกิดขึ้นในอดีตเริ่มเข้ามาในหัวของเธอ
“ แกมันก็เป็นได้แค่เศษเดนสังคมเท่านั้น!! ” เด็กสาวถ่มน้ำลายรดหน้าของเขา มือทั้งข้างยังคงขัดขืนแรงของชายหนุ่ม
เขาไม่ฟังเสียงของเธอเลย กลับกันยิ่งทำให้เขาบีบแขนเธอให้แรงขึ้นกว่าเดิม เด็กสาวส่งเสียงร้องไปทั่วก่อนที่จะมีอะไรบางอย่างเริ่มใหล้เข้ามาหารถของเธอ
เพล้ง!!! กระจกรถตรงคนขับแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ
“ อะไรวะ !!! ” เขาพูดอย่างกราดเกรี้ยว พรางมองร่างปริศนาที่เป็นผู้ทำให้กระจกแตกออก
มือทั้งสองข้างของผู้ช่วยเหลือเด็กสาวยื่นเข้ามาในรถพรางกระชากที่หัวของเขาให้ออกมานอกรถในสภาพที่ลำตัวส่วนล่างยังอยู่ในรถแท็กซี่คันนั้น เด็กสาวเริ่มขยับร่างกายได้มากขึ้น เธอมองร่างที่อยู่นอกรถตาไม่กระพริบ ในใจของเธอยังเต้นไม่เป็นส่ำ
มือข้างหนึ่งยังคงจิกที่หัวของเขา ส่วนอีกข้างหนึ่งค่อย ๆ หยิบอุปกรณ์พังกระจกที่พิงไว้ข้างประตูรถ .... ขวานขนาดย่อมที่พร้อมจะปลิดชีพของซาตานในคราบโชเฟอร์
“ ก .. แกจะทำอะไรน่ะ!!! ” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้คำตอบ ขวานเล่มงามถูกจามลงไปกลางหัวของเขา เลือดจากหัวสมองกระเด็นไปทั่วรถ ผ่านเสื้อผ้าของเด็กสาวที่นั่งอยู่ในรถเช่นกัน
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!! ” เสียงกรีดร้องดังไปทั่วบริเวณก่อนที่เธอจะพยายามตั้งสติและเปิดประตูด้านข้างคนขับออก
เมื่อหลุดออกจากรถได้ เธอเตรียมวิ่งออกไปตามทางที่มืดมิดด้านหน้า แต่ยังไม่ทันที่เธอได้ออกวิ่ง มือข้างหนึ่งจากร่างปริศนาคนที่สองที่อยู่หลังรถคว้าแขนของเธอเอาไว้ก่อนที่จะใช้ผ้าที่เต็มไปด้วยยาสลบโปะเข้าที่ใบหน้าของเธอ เธอพยายามดิ้นขัดขืนอยู่หลายครั้งแต่ทว่าเรี่ยวแรงของเธอเริ่มหมดลงตามฤทธิ์ของยา ไม่นานนักร่างของเธอก็อ่อนปวกเปียกและสลบไปในที่สุด .....
ทางด้านของผู้อำนวยการที่อยู่ในบ้าน ตอนนี้ในห้องที่เต็มไปด้วยโทรทัศน์นั้นเริ่มที่จะทำการอะไรบางอย่างแล้ว ....
“ พร้อมแล้วครับ กำลังจะเริ่มออนแอร์ในอีก 5 ... 4 ... 3 ... 2 .... 1 .... ” เสียงกดปุ่มเอนเทอร์เพื่อปล่อยสัญญาณภาพดังขึ้น
เสียงดนตรีเป็นซาวน์เพลงดังขึ้นอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะปรากฏใบหน้าของกลุ่มปริศนาทั้ง 16 คน ด้านข้างของจอคอมพิวเตอร์นั้นแสดงตัวเลขการเข้าชมอินเตอร์เน็ตของพวกเขา
“ อีกไม่นาน ..... ” รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความน่ากลัวของเขาเริ่มออกมาให้เห็นอีกครั้ง
เวลา 20.30 น.
เด็กหนุ่มสวมแว่นตากรอบหนาคนหนึ่งนั่งงอตัวอยู่ในห้องนอนทรงกลมของเขาเพียงลำพังเนื่องจากพ่อและแม่ออกไปสังสรรค์กันนอกบ้าน บนเตียงนอนมีกองหนังสือที่เพิ่งอ่านไปวางเรียงรายอยู่บนเตียง สายตาทั้งสองมองเข้าไปยังเว็บไซต์หนึ่งที่เพิ่งส่งเข้ามาในอีเมล์ของเขาเมื่อครู่
มือข้างขวายังคงลังเลที่จะกดปุ่มบนแป้นพิมพ์ ปากยังคงอ่านข้อความที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ตลอดเวลา
‘ยินดีต้อนรับสู่เว็บไซต์เรียลลิตี้เกมชื่อดัง เรียลลิตี้สุดโหดที่ผู้เข้าแข่งขันนั้นเดิมพันกันด้วยชีวิต ใครกันนะที่จะเป็นคนที่รอดออกจากเกมปีศาจนี้ ถ้าอยากรู้ เพียงแค่คุณกดชมและเสียงเงินให้กับเรา เพียงเท่านี้ คุณก็จะสามารถรับชมในสิ่งที่เรียลลิตี้รายการอื่นไม่กล้าทำเป็นอันขาด!!’
เด็กหนุ่มยิ้มออกมาอย่างเย็นชา มือข้างหนึ่งกดลงไปที่ปุ่มเอนเทอร์หนึ่งครั้ง เพียงไม่นานนักภาพบนหน้าจอค่อย ๆ แสดงภาพออกมาอย่างช้า ๆ
ภาพป่ายามราตรีที่มีใบหน้าของผู้เข้าแข่งขันทั้ง 16 คนแสดงขึ้นอยู่ที่ด้านล่างของหน้าจอคอมพิวเตอร์ ....
พวกเขาทั้งหมดคือเด็กนักเรียนจากโรงเรียนชื่อดัง D.E.C. เด็กนักเรียน ม.6/7 !!!
_________________________________________________________________________________________
TO BE CONTINUE .......
ความคิดเห็น