The Unique : ปฏิบัติการลับ นักเรียนพลังยูนิค

ลำดับตอนที่ #17 : Chapters 2 : คนหนึ่งและอีกคน

S
N
A
P

THE UNIQUE
Episode 3 l Chapters 2 : คนหนึ่งและอีกคน
------------------------------------------------------

 

กาลเวลาเดินทางมาถึงช่วงหัวค่ำซึ่งเป็นชั่วโมงอิสระของเด็กนักเรียนทุกคน สำหรับกาเหว่า เธอเลือกที่อยู่ในห้อง เลื่อนหน้าจอเฟสบุ๊คเพื่ออัพเดตข่าวสารผ่านทางคอมพิวเตอร์ที่ทางโรงเรียนพรอนันต์เลิศวิทยาให้ไว้กับเด็กยูนิครุ่นที่สองทุกคนเพื่อเป็นของต้อนรับสู่การเข้ามาในโรงเรียนนี้ได้เกือบสองสัปดาห์แล้ว สำหรับคลาสบีของเธอถือว่าเป็นคลาสที่ไม่แย่นัก รุ่นพี่ในคลาสใจดีและส่วนใหญ่เป็นพวกหัวอ่อนโดยเฉพาะพวกผู้ชาย เธอแค่ขยิบตาส่งสายตาออดอ้อนพร้อมยิ้มหวานให้ทำการบ้านให้ พวกนั้นก็พร้อมจะแย่งกันทำคะแนนเพื่อหวังจะได้ใกล้ชิดกับเธอ ผู้ชายน่ะเหรอ? มันก็สกปรกเหมือนกันทุกคนหรอก แต่ก็อย่างว่าอะนะ ถ้าไม่มีพวกผู้ชายบ้ากามแบบนี้ การช่วยตัวเองผ่านทางเว็บมืดของเธอจะกอบโกยเงินให้เธอได้เหรอ?

เธอได้เข้าไปในเว็บบอร์ดของโรงเรียนซึ่งจะมีแต่เด็กนักเรียนของที่นี่เท่านั้นที่จะสามารถค้นหาเพจนี้เจอจากรหัสส่วนตัวของนักเรียนที่ทางโรงเรียนได้ให้เอาไว้หลังการทดสอบ มีหัวข้อมากมายที่ถูกตั้งขึ้นมาแต่ก็ไม่น่าสนใจสำหรับเธอเท่าไรนัก ส่วนใหญ่จะมีแต่ประวัติการทำความดีของรุ่นพี่บางคนที่ได้เข้าไปช่วยหน่วยงานรัฐ สร้างความดีความชอบให้กับโรงเรียน น่าเบื่อจะตาย...

“นี่เว็บบอร์ดโรงเรียนหรือเพจบันทึกความดีวะเนี่ย!” เธอสบถอย่างหัวเสียก่อนที่จะปิดหน้าจอลงอย่างเบื่อหน่าย หากแต่สายตาก็ไปเห็นหัวข้อหนึ่งที่มีลูกเพจในโพสเอาไว้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้

เปิดศึกกลางโรงอาหาร รุ่นพี่ริษาจับตัวหัวขโมยที่เอาการบ้านของหล่อนไปทิ้ง!

แค่แคปชั่นก็แซ่บแสบไปถึงทรวงขนาดนี้ มีเหรือพวกผู้หญิงแบบกาเหว่าจะไม่สน เธอเข้าไปดูก่อนจะพบว่าเป็นคลิปเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงบ่ายของโรงอาหารหลัก เธอนั่งดูมันอย่างออกรสตั้งแต่ต้นจนจบ

“นางคนที่ชื่อริษานี้ก็ดูร้ายไม่เบาเลยนะ” กาเหว่าพูดกับตัวเองเบา ๆ ทั้งการแต่งตัวจัดจ้านเข็ดฟัน สีผมที่ดูโดดเด่นและความเย่อหยิ่งที่ออกมาจากการพูดนั้น ดูก็รู้ว่าเป็นพวกคนที่ไม่ยอมคนง่าย ๆ แน่ เธอคอมเมนต์ลงไปในกระทูนั้นอย่างสนุกปาก

Wowwowlady
          อื้อหือ สวยก็ไม่ได้สวยเลย แต่มีความมั่นใจในการทำเรื่องแบบนี้มากกกกก

เธออมยิ้ม การที่ใช้ชื่อในเว็บบอร์ดเป็นนามแฝงแบบนี้คงไม่มีใครรู้หรอกว่าเธอเป็นใครและใครเป็นคนโพส ในระหว่างที่กำลังสนุกอยู่กับการเป็นนักเลงคีย์บอร์ด ก้มีคอมเมนต์หนึ่งเด้งขึ้นมา

Cchuatmea
          เป็นฉันฉันก็มั่นใจนะ โดนเอางานไปทิ้งแบบนั้น เสียเวไหม ไหนต้องทำใหม่ ไหนต้องหาคนทำ แล้วอีกอย่างรุ่นพี่สวยแซบสตรองมากแบบ ก.ไก่ล้านตัวเว่อร์ แถม ร.เรือให้อีกล้านตัวคร่าาาา

“อีนี่ใคร?” เธอเกลียดที่สุดกับความเห็นต่างแบบนี้ กาเหว่ารีบเลื่อนดูก่อนจะคอมเมนต์โต้กลับไปมาอย่างหัวเสีย และตั้งแต่ตอนนั้นที่เธออยากจะรู้เหลือเกินว่านักเลงคีย์บอร์ดปากมอมคนนี้เป็นใคร แม่จะตบให้ฟันร่วง!

ไนท์ทิ้งตัวลงนอนหลังจากที่ตัวเองและกวินแยกย้ายจากการดูรายการทีวีย้อนหลัง เขาลอบถอนหายใจออกมาอย่างช้า ๆ ความเหนื่อยล้าหลังจากการเรียนที่หนักหน่วงมาทั้งวันทำให้เขาอย่างจะหลับให้รู้แล้วรู้รอด แต่เหมือนว่าร่างกายของเขากลับไม่ทำตามคำสั่ง ไม่รู้อะไรดลให้เด็กหนุ่มหันไปมองที่โต๊ะเครื่องแป้งที่ตอนนี้ถูกคลุมไว้ด้วยผ้าสีดำสนิท เขาไม่อยากจะมองมันด้วยซ้ำ ไม่อยากจ้องเข้าไปแล้วต้องเจอกับตัวเอง...ที่ไม่ใช่ตัวเอง

แกจะทำแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหนวะไอ้ไนท์? เหมือนเสียงหนึ่งดังมาจากในหัวของเขา เปลือกตาพลันเบิกโตขึ้นอย่างขนลุกก่อนจะดีดตัวเองขึ้นมาจากเตียง

“ออกไปจากหัวฉัน...” เขาบ่นอุบ พยายามพูดให้เบาที่สุดเพราะไม่อยากให้รูมเมทได้ยิน

คิดจะหนีต่อไปเรื่อย ๆ หรอ? ทั้งชีวิตแกจะหนีตลอดเลยเหรอ เผชิญหน้ากับมัน เผชิญหน้ากับกูสิ

“ฉันบอกให้ออกไปจากหัวฉัน”

หัวของมึงก็คือหัวของกูนั่นแหละ อีกอย่างกูไม่ได้อยู่ในหัวมึง กูอยู่ในร่างมึงต่างหาก!

เหมือนกับการควบคุมสตินั้นขาดผึง เขาลุกพรวดจากเตียงก่อนจะตรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้งและกระชากผ้าคลุมออก ร่างของเขาสะท้อนผ่านกระจก แต่ใบหน้าของคนในกระจกไม่ได้รู้สึกแสดงถึงความโกรธอย่างที่เจ้าตัวกระทำอยู่ แต่มันเป็นใบหน้าที่อมยิ้มอย่างสมเพชเสียมากกว่า

เพราะมึงมันอ่อนแอไงล่ะไอ้ไนท์ มึงมันอ่อนแอเกินจะรับความจริงได้ กูไม่ชอบเลยกับร่างของกูที่ดูไร้น้ำยาแบบนี้ คนในกระจกยกยิ้มก่อนจะยืนกอดอก นัยน์ตาสีขาวโพลนที่ไม่มีตาดำจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความเกลียดชัง

“ฉันจะไม่ยอมให้แกครอบงำร่างของฉันหรอก ไม่ว่าแกจะเป็นใคร ฉันจะต้องควบคุมแก แกคือความพิเศษของฉัน ไม่ใช่คำสาปของฉัน เข้าใจไหม!”

ความพิเศษเหรอ? มึงเคยถามกูหรือเปล่าว่ากูภูมิใจไหมที่ต้องอยู่ในร่างที่เสแสร้งและอ่อนแอแบบมึง

“หุบปาก!” เขาตะโกนก่อนจะต่อยกระจกให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ ด้วยความโกรธ เลือดกระจายออกมาพร้อมกับเศษกระจกที่บาดตามนิ้วมือของเด็กหนุ่ม

มึงหนีกูไม่พ้นหรอกไอ้ไนท์ ถ้ามึงยังควบคุมความพิเศษขอมึงไม่ได้ ตัวมึงนั่นแหละที่สูญเสียการควบคุม จนถึงตอนนั้นมึงอาจจะต้องมานั่งเสียใจก็ได้

“หุบปาก!!!!!” เขาเอามืออุดหูตัวเอง ไม่อยากได้ยินเสียงสะท้อนที่ออกมาจากกระจกที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ ตรงหน้า

“เฮ้ย! ไอ้ไนท์ เป็นอะไรหรือเปล่า?” เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามมาด้วยเสียงของรูมเมทหน้าห้อง

เหมือนสติของเขาจะกลับคืนมาอีกครั้ง เขามองเศษกระจกชื้อเล็กชิ้นน้อยที่ตกกระจายเกลื่อนพื้นพร้อมกับใบหน้าของตัวเองคนเดียว ท่าทางเดิมของตัวเองเหมือนกับเงาสะท้อนธรรมดาทั่ว ๆ ไป

“ไม่มีอะไร เราแค่ฝันร้ายน่ะ” เขาตะโกนออกไปแบบนั้น ถ้าเกิดว่ารูมเมทรู้เข้าจะต้องคิดว่าเขาอ่อนแอและควบคุมความพิเศษของตัวเองไม่ได้แน่ ๆ

“แต่เหมือนฉันได้ยินเสียงของแตกนะ”

“ไปนอนเถอะกวิน ฝันดีครับ!” เขาตะโกนกลับมาก่อนจะแสร้งเงียบเสียงลงเพื่อให้อีกฝ่ายเลิกเซ้าซี้และกลับไปนอนเสียที เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกลับเข้าห้องของตัวเองไป เขาก็ลอบมองที่กระจกอีกครั้ง ทุกอย่างก็ยังเป็นปกติ ไนท์จัดการกระโดดขึ้นไปบนเตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนและปล่อยให้กระจกเกลื่อนพื้นอยู่แบบนั้น เช้าพรุ่งนี้ค่อยจัดการ เขาต้องข่มตาหลับให้ได้

ยังไงซะเขาต้องควบคุมความพิเศษของตัวเองให้ได้ และจะไม่มีวันให้ความพิเศษนั้นมาควบคุมเขาได้ง่าย ๆ ไม่มีวัน!

รุ่งเช้าของวันใหม่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เพราะฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเธอทุกครั้งที่หลับตาทำให้เธอต้องตื่นแต่เช้าทุกวัน เด็กสาวรวบผมของตัวเองเพื่อเตรียมอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่น ไมใช่ว่านี่เป็นคืนแรกที่เธออยากจะสะบัดความฝันนั้นออกไป แต่มันผ่านมาแบบนี้ทุกคืน เมื่อไรกันนะที่เธอจะหลุดพ้นจากเรื่องบ้า ๆ นี่ได้เสียที เธอจะต้องจมอยู่กับอดีตที่ตามหลอกหลอนเธอเหมือนกับเงาตามตัวไปถึงเมื่อไร

ก่อนที่เธอจะมาลงเอยด้วยชีวิตพัง ๆ แบบนี้เธอเคยมีชีวิตที่ดีมาก ๆ เธอเป็นถึงลูกสาวของอดีตทูตกระทรวงการต่างประเทศ ทุกอย่างในชีวิตของเธอมีพร้อม มีทั้งเงินใช้ไม่ขาดมือ ครอบครัวที่ดี ความรักที่ดี คนรอบข้างที่ดี จนกระทั่งความโชคดีถูกบิดเบือนไปด้วยความโชคร้ายเมื่อครอบครัวของเธอถูกอุ้มฆ่ายกครัว เหมือนว่าในความโชคร้ายที่ถาโถมเข้ามาจะมีแสงสว่างอยู่บ้าง มันทำให้เธอเป็นเพียงคนเดียวที่หนีรอดออกมาได้จากเหตุการณ์ในวันนั้น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนวันวิปลาส เธอรู้แค่ว่าสถานที่ที่เธอถูกอุ้มฆ่าพังพินาศลงต่อหน้าต่อหน้าต่อตาเธอหลังจากที่เธอเห็นครอบครัวของเธอถูกฆาตกรรมทีละคน ๆ บ้านซึ่งใช้เป็นหลุมศพของตระกูลรัตนากฤตล้มทับร่างที่ไร้วิญญาณของครอบครัวดารันย์ รวมไปถึงอริของพวกเธอที่จบชีวิตลงที่นั่น ดารีนย์ในวัยเด็กทำได้แต่เพียงแกล้งตายเพื่อหลอกล่อคนชั่ว หากแต่ความคิดในหัวนั่นพรั่งพรูไปหมด

เธอถูกส่งเข้าสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ทรัพย์สินทุกอย่างที่เธอได้ถูกฮุบไปโดยเครือญาติที่จ้องจะเอามรดกของเธอ จากคนที่เคยสดใสกลับกลายเป็นคนที่เย็นยะเยือกและไม่ค่อยพูดกับใครถ้าไม่จำเป็น จะมีก็แต่เพื่อนสนิทที่เธอยอมคุยและเปิดใจด้วยในทุกเรื่อง และเพราะความไว้ใจนั้นทำให้เธอถูกหลอกเข้าในวังวนของความมืดด้วยฝีมือของเพื่อนสนิทตัวเอง ดารันย์ถูกขายเข้าตลาดประมูลมนุษย์และถูกซื้อไปโดยเศรษฐีชาวฮ่องกงคนหนึ่ง เธอถูกย่ำยีความเป็นคนและศักดิ์ศรีของตระกูลจนย่อยก่อนมันจะเขี่ยเธอทิ้งไปเมื่อหมดสนุกกับหล่อนเพราะมี ‘ของเล่นใหม่’

ดารันย์ถูกโยนทิ้งข้างถังขยะเก่าพร้อมกับเงินจำนวนหนึ่ง เธอตัดสินใจไปตามทางของตัวเอง ความไว้ใจที่เคยมีให้ทุกคนถูกเขี่ยออกไปจนสิ้น เธอเข้าไปในร้านเหล้าแห่งหนึ่งก่อนจะสมัครเป็นจิตกรที่วาดภาพให้กับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่เข้ามาใช้บริการ เมื่อภาพวาดนั้นถูกใจ เธอก็จะได้รับเงินหนัก ๆ ของพวกต่างชาติ ด้วยความที่คลุกคลีอยู่กับวงการนี้ทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงคอแข็งและต้านทาต่อฤทธิ์แอลกอฮอล์ชนิดที่ว่าผู้ชายยังอาย เธอทำงานที่นั่นมาได้สักระยะหนึ่งก่อนที่จะมีหมายตรวจสุขภาพเข้ามาและทุกอย่างในชีวิตที่เหมือนจะดีขึ้นก็เปลี่ยนไปอีกครั้งเมื่อเธอค้นตรวจพบความพิเศษในตัวเองและต้องระหกระเหินมาอยู่ที่พรอนันต์เลิศวิทยาแห่งนี้

ไม่รู้ว่าการทดสอบที่ผ่านมาให้อะไรกับเธอ เธอได้มาอยู่คลาสบีกับเพื่อนๆ อีกหลายคน ถึงสภาพแวดล้อมของห้องจะไม่ได้ย่ำแย่อย่างที่เธอคิด แต่กำแพงที่มีในใจก็ยังก่อตัวขึ้นมาอยู่ดี ความพิเศษที่เธอได้มามันช่วยให้เธอมีอะไรไปมากกว่าคนอื่น ยิ่งเหตุการณ์ในโรงอาหารมันก็ยิ่งตอกย้ำความคิดเธอได้เป็นอย่างดี

ไม่ว่าจะเป็นคนธรรมดาหรือคนที่มีความพิเศษ ถ้าอ่อนแอก็จะถูกกำจัดอยู่ดี....

ยี่สิบนาทีในการอาบน้ำและอีกสี่สิบนาทีในการแต่งตัว ดารันย์มองนาฬิกาข้อมือก่อนจะพบว่าเหลือเวลาอีกยี่สิบนาทีก่อนจะเริ่มคลาส เธอหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กก่อนจะเดินออกมาจากห้องและพบว่าจิณณ์ได้วางนมกล่องและแซนวิชเอาไว้ให้

“ขอบคุณ...” เธอกล่าวคนเดียวก่อนจะหยิบมันเข้ากระเป๋าและคิดว่าจะเดินกินระหว่างทาง เธอไม่ค่อยได้เจอกับรูมเมทบ่อยนัก จิณณ์ได้เข้าคลาสเอพร้อมกับความพิเศษที่เธอภูมิใจนั่นคือการทะลุสิ่งกีดขวางได้ จิณณ์มักจะพูดเสมอว่าถ้าควบคุมความยูนิคให้เสถียร ทุกความยูนิคก็จะเป็นประโยชน์กับตัวเองและเป็นประโยชน์ต่อคนอื่น แต่สำหรับดารันย์ เธอไม่เคยมองมันเป็นประโยชน์เลย

มันออกจะดูเป็นภาระด้วยซ้ำ....

ไม่ว่าจะยังไงเธอก็ต้องอยู่กับมัน ความพิเศษยังไงก็คือความพิเศษ เธอไม่มีวันหนีความจริงไปได้อย่างที่เด็กผู้ชายคนนั้นบอก เธอต้องยอมรับมันและฝึกความพิเศษให้ดีขึ้น เด็กสาวล็อคประตูห้องก่อนจะเดินไปตามทางเดินของหอพักหญิง เธอเปิดนมกล่องกินระหว่างจนมาถึงบันใดทางลง

“ฉันไม่มีวันให้แกออกมา เข้าใจไหม ไม่มีวัน” เสียงหนึ่งดังมาจากห้องน้ำรวมของโถงใหญ่ เด็กสาวชะงักฝีเท้าก่อนจะมองไปยังต้นเสียงนั้น

“อย่านะ ออกไป อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!” เสียงนั้นเหมือนเสียงของคนที่ต้องการขอความช่วยเหลือ ดารันย์เลิกสนใจกับกล่องนมก่อนจะค่อย ๆ เดินตามต้นเสียงนั้นและพบเด็กผู้ชายคนหนึ่งในห้องน้ำ เธอแอบมองเขาจากทางด้านนอก

ไนท์พยายามพูดกับอีกคนในกระจกให้เลิกวุ่นวายกับเขา เขาจะต้องควบคุมร่างนั้นให้ได้และจะไม่มีวันให้ร่างที่ไม่มีอยู่จริงยึดความเป็นตัวของเขาไปเด็ดขาด

มึงมาได้แค่นี้แหละ เพราะถ้ามึงยังควบคุมกูไม่ได้ กูนี่แหละจะควบคุมมึงเอง!

“อย่านะ ออกไป!!! ออกไปให้พ้น!!!” สิ้นเสียงของไนท์ สิ่งที่ทั้งไนท์และดารันย์เห็นกลับทำให้ทั้งคู่ตกใจจนขนลุกเกรียว

มือหนาพุ่งออกมาจากกระจกก่อนจะคว้าไหล่ของไนท์และดึงเข้าไปด้านใน กระจกกระเพื่อมไปมาเหมือนกับผิวน้ำ นัยน์ตาของเด็กหนุ่มจ้องมองมัน ดวงตาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีขาวแวบหนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นปกติ ไนท์ที่เคยตื่นตัวดูนิ่งและจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่ เขาเดินออกมาข้างนอกก่อนจะพบดารันย์ที่แสร้งทำทีว่าเดินออกมาจากห้องน้ำหญิง

“สวัสดีคนสวย” ไนท์ลอบยิ้มก่อนจะเดินจากตรงนั้นไป ดารันย์จ้องมองร่างที่เพิ่งเดินหายออกไปด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ เกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้นกันแน่

เด็กสาวสะบัดความคิดออกจากหัว บางทีอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ เพราะถ้าเกิดเรื่องจริง เขาคงไม่ออกมาในสภาพปกติแบบนี้หรอก เธอก้มดูนาฬิกาอีกครั้งก่อนจะพบว่าเหลืออีกไม่กี่นาทีก่อนเริ่มคลาส เธอจึงรีบวิ่งไปยังอาคารเรียนเพราะเกรงว่าจะสายโดยที่ไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติในห้องน้ำชาย

ร่างของไนท์จมอยู่ในความมืดของที่ไหนสักแห่งด้วยร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง สิ่งเดียวที่เขาคิดได้ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลงเหลือแต่ความมืดคือประโยคเดียวที่ดังอยู่ในหัว

ใครก็ได้ช่วยที ช่วยด้วย!!!!

-----------------------------------------------------------------
Episode 3 l Chapters 2 : คนหนึ่งและอีกคน

Monday 12^th November 2018
Next Episode 4 l Chapters 1 : ไนท์
-----------------------------------------------------------------